Schilderkunst, romantiek

Afgelopen week kreeg ik twee keer een schilderij onder ogen met ongeveer hetzelfde onderwerp. Eén ervan is van een van de bekendste landschapschilders uit het Victoriaanse tijdperk, zijn werken staan bekend als opmerkelijk en beeldend, zeer realistisch ook.

Alsof je er staat, de vochtigheid van de avond voelt, het meer glad is en de weerkaatsing van het zonlicht op de maan je bijna raakt.

Ik sta daar, naast degene die mij deze werken stuurde. We zwijgen. Kennen elkaar te goed om doekjes te winden om de gebeurtenissen in het dagelijks leven.

In gedachten zit ik op een paard, trek haar omhoog zodat ze in amazonezit voor me plaatsneemt en met een klein rukje aan de teugels begint een tocht. We galopperen even later door het heuvelachtige gebied om het meer. Het schijnsel, net genoeg om de paden nog te zien.

Romantiek, hoofse liefde (getrouwd zijn heeft geen invloed op de liefde die je voelt voor iemand): dichterbij zullen we nooit komen, de nabijheid is voldoende overweldigend. Onze liefde heeft geen bewijs nodig.

Gisteravond zou ik bij mijn zus eten, door omstandigheden kon dat niet doorgaan. De avond veranderde in een heel lang gesprek met een regisseur. Ze heeft mijn 21+-verhaal ‘Het uiterste’ gelezen. Het onderwerp is niet in haar leven. Wat ze mij over het verhaal vertelde, meer over de schrijver ervan, bracht me op een leeg podium, op twee stoelen en twee mensen na.

Een man en een vrouw die elkaar tot het uiterste drijven, die met hun woorden de toeschouwers meenemen. De dialoog en daarnaast de verschillende gedachten verwoordend, zonder pauze.

Ze ziet het helemaal voor zich.