In vrijheid

Mijn oudste zus wees me op een verhaal over Hypatia. Op internet is van alles te vinden over deze Griekse vrouw uit de vierde eeuw na Christus: de eerste wiskundige, filosofe en zo veel meer. Nu heb ik niet zo heel veel met de eerste, de beste, de slechtste of bijvoorbeeld rijtjes van de tien beste dit of dat. Ik denk dan altijd: de beste (minst-) slechtste van wat… en afgemeten aan welke criteria? Ben je beter als je meer weet dan de ander, anders leest, schrijft, combineert? Ook: waarom zou je je afzetten tegenover anderen. Lopen we hier niet allemaal rond na een naakt geboren worden? Ik kan er gewoon slecht tegen als (groepen) mensen worden weggezet.

Vanmiddag zocht ik toch op internet naar Hypatia en mijn oog viel, na een paar teksten te hebben gelezen, op een schilderij van Mitchell. In 1885 schilderde hij een beeltenis van haar in een prachtige ruimte. Prachtige mozaïeken, een opvallende kaars op een hoge standaard, haar naakte lichaam deels bedekt door haar lokken. Het verbeeldt op een andere wijze haar einde (mooi verhaal, zij staat in het heden voor wetenschappelijk onderzoek in vrijheid). Ik lees een moment in haar verleden en maak daar mijn verhaal van, in beelden.

Lezen maakt eigen beelden… Ook daarom schrijf ik graag, ik lees mijn eigen beelden. Zie de fantasie voor me, weet dat de werkelijkheid deels niet mag ontbreken om het geloofwaardig te houden, voor mezelf. In vrijheid mijn werkelijkheid aan het papier toevertrouwen. Hoe heerlijk is dat niet?