(eigen) verhaal

Afgelopen dagen weer mooie hoofdstukken en hele verhalen gelezen.

Een mooie ontdekkingstocht, de eerste schreden of een passievolle fantasie...beschreven al dan niet met werkelijke elementen er in.

Ik beschouw het ieder keer als mooie geschenken.

Al vele jaren schrijf ik bijna elke dag een hoofdstuk voor iemand. Afspraak is dat we deze nooit publiceren. Soms vind ik het jammer, aan de andere kant maakt het ook iets van ons samen.

Net als wat ik met mijn kinderen deel. Gesprekken met hen vinden plaats tijdens een wandeling, paar berichtjes, even bij een kopje koffie of etentje. Vader-zonen gesprek, geen geheim maar wel iets van ons samen. Ons verhaal.

Een van de mooiste verhalen kent geen woorden...de hand van mijn kleinzoon of dochter in mijn hand om over de oogopslag maar te zwijgen

MAAR ik worstel met één verhaal. Ben al tien keer begonnen aan een verhaal dat maar niet de juiste toon wil kennen.

Wat ligt er op? Wat is de drempel. Houd ik mezelf vast aan mijn schouders?

Deze zijn sterk genoeg om het ergste te dragen, maar kan het papier het daglicht verdragen?

Gisteravond kreeg ik van iemand een mail waar o.a. in stond: ´Loslaten van wie je in werkelijkheid niet bent...´

Met die zin ben ik bezig en vermoed dat de elfde keer misschien een eerste stap in de richting wordt.