Bijna vijf jaar

… soms is de stilte akelig mooi, verschrikkelijk fijn. Weten dat zij er is, in de andere wereld die net zo waar is. Daar waar zwarte vlinders bijtend het gemis aangeven en kleurige vlinders de juiste kriebels veroorzaken. Haar tonen wat zij voor mij betekent; haar verlangen zien. Haar ogen, haar woorden, zij geven het antwoord.

Onwetend dat zij ergens rondliep.

Eind september 2015. De laatste weken zonder haar in mijn leven gaan in. Daarna is het vijf jaar geleden dat zij mij voor het eerst schreef.

Alleen de Fransen kunnen het zo mooi zeggen: ‘marriage d’amour’. Onze liefde in een andere wereld. Niet minder waar, haar zijn en de vlinders geven sindsdien lentekriebels aan.

Het houden aan eerder gemaakte keuzes in het leven laat ons in twee richtingen lopen. Hoe sterk voel ik me dat ik dit aankan en op de kruispunten de tijd zonder haar vergeten ben.

Heb geen bewijs nodig, onze liefde is er, en hoe! Het is een bijzonder gevoel en afstand doet er geen enkele seconde toe.

Dat we samen vanuit die andere wereld in nog een (bijzondere) wereld zijn gestapt maakt het een nog groter cadeau, dat we iedere keer in alle rust maar verlangend uitpakken.

Liefde kent vele vormen: voor degenen die aan tafel zaten in mijn jeugd, mijn kinderen en kleinkinderen. Ook voor de vrouw waar ik het leven op een eigen wijze mee deel.

Ik voel me een heel rijk mens.