Soms

Alles kan, maar soms is iets niet verstandig.

Ik hoorde deze zin vanmorgen op de radio. Het heeft zo veel in zich. Zomaar doen of wegen, afwegen. De keuze uit de vergaarbak met mogelijkheden is enorm.

Vanmorgen bij de tandarts. De laatste tweehonderd meter lopen is net alsof ik in de negentiende eeuw loop, tussen huizen door en een prachtige kerk met een door huizen omgeven plein met dorpspomp.

Alle tijd om na te denken, terwijl ze een ver staande kies weer mooi maakt.

In gedachten ben ik met een verhaal bezig: ‘Schaduw in kleur’. Het speelt zich af rondom een beeld in een park: ‘Infinite detail’ van Rudolph Tegner… en wel een speciaal beeld in die serie.

Ik stel in het verhaal een vraag aan een vrouw, zij beantwoordt deze met een vraag over het beeld, wat het beeld mij doet.

Daar stop ik met schrijven. Hoe verwoord ik de associatie bij dit zo heel mooie stenen beeld? Een deels naakte vrouw, gezien op de rug, verder nog geheel in het steen, een zorgvuldig uitgehouwen doek verhult haar bekken en benen.

In gedachten kijk ik naar mijn vingers die het beeld strelen en tegelijk boven het toetsenbord hangen, geen idee welke toetsen mijn gevoel gaan weergeven. Geef ik mijn gedachten weer, geef ik ze prijs?

Gevoel is niet uit te leggen, het is er. Alsof alles eromheen wegvalt. Weergave van gedachten in een van de hak op de tak springend verhaal tussen twee mensen, waarbij de een graag orde en regelmaat heeft en de ander niet echt. Toch vinden zij elkaar.

Gevoel is belangrijker dan het hebben van een beeld, een invulling van een verlangen.

Ik kijk naar dat beeld in het park, verdwijn in het verhaal. Het toetsenbord moet nog even wachten. De vrouw zal nooit bevrijd worden uit dat stuk steen en toch draait ze zich om. Voor mijn verhaal.

De kunstenaar laat haar daar, laat haar zijn. Zij is wie ze is, verandert niet als hij haar wel de vrijheid zou geven.

Infinite love… het meest belangrijke detail in het leven.