1.

In het begin van de avond is Ellen door een vriendin gewezen op het bestaan van een kleine club dominanten die een SM-ruimte delen. Haar vriendin is al laaiend enthousiast teruggekomen van een avond en nacht in deze ruimte, hoewel ze er niets over mag vertellen. Ze geeft Ellen het e-mailadres van een van hen, vertelt erbij dat er een groot nadeel is. Je mag maximaal één keer in een kwartaal komen en er moet minimaal een periode van zes weken tussen twee ontmoetingen zijn. Na enige bedenktijd besluit Ellen net voor het slapengaan een brief te sturen of ze van de gelegenheid gebruik mag maken. De e-mail wordt snel beantwoord. Ze mag zich aanmelden en hoort dan dezelfde dag nog of ze wordt uitgenodigd. Komt er geen reactie, dan is het verzoek afgewezen. In de bijlage een formulier, dat slechts drie vragen en enkele opmerkingen bevat. De vragen zijn ten eerste: geef je wens aan, welke na een introductie, waarvan de dominant bepaalt hoe deze eruitziet om je te leren kennen, zal worden ingevuld; ten tweede of de aanpak zacht, gemiddeld, hard of keihard mag zijn en ten derde is er de keuze uit aanstaande vrijdag-, zaterdag- of zondagavond.

Wat de opmerkingen betreft: er staat dat bij binnenkomst direct wordt beslist welke naam je die avond mag dragen en wie de dominant is die je zal begeleiden. De sub mag zelf deze keuze maken uit drie dominanten, geblinddoekt. De andere twee zijn dan eventueel assistent als dat nodig zou zijn. De sub mag drie keer ‘nee’ zeggen. Niet als stopwoord, wel als aangeven dat de sub iets niet prettig vindt. Bij de derde ‘nee’ neemt een andere dominant het over, omdat de eerste dominant de sub dan niet goed leest. Daarna krijgt de sub twee keer de gelegenheid om ‘nee’ te zeggen. De alinea eindigt letterlijk met: ‘Inderdaad, bij de derde dominant één keer.’ Al bij het lezen begint het te kriebelen, dit is echt iets voor haar. Zonder verder na te denken schrijft Ellen terug en beantwoordt ze de vragen. Zal eindelijk haar grote wens in vervulling gaan? En al zo snel, komend weekend!? In haar enthousiasme schrijft ze er een tweede wens bij. Het mag ook best hard zijn, al neigt ze naar keihard… om haar wens echt te kunnen beleven en er tijdens de avond geen spijt van te krijgen dat ze het woord ‘keihard’ niet heeft ingevuld. Het wordt tussen hard en keihard in, al is dat niet helemaal een antwoord op de vraag. Ze beseft het en wil er de eventuele gevolgen van dragen. Met een vrolijke blik schrijft Ellen ‘vrijdagavond’ op, hoe eerder hoe liever. Zorgvuldig leest ze de brief na, ook lettend op taalfouten, en verstuurt deze. Ze kijkt op de klok: half twaalf. Dezelfde dag antwoord betekent binnen een half uur al. Ze blijft wakker, komt er een bericht dan zal de komende nacht elk uur de kerkklok te horen zijn. Ze ziet zichzelf al in een SM-ruimte en raakt opgewonden, durft niet met zichzelf te spelen, een soort bijgeloof. Drie voor twaalf. Opwinding slaat bijna om in teleurstelling. Er is geen bericht. Komt er geen bericht? 2.

Twaalf uur. Geen bericht. Ze kijkt op haar mobiel tot het 0:01 is. Teleurgesteld laat Ellen haar hoofd in het kussen vallen. Overvraagd of niet leuk genoeg? Een onrustige nacht volgt: vaak wakker, steeds even de mail nakijkend. Om precies zes uur wordt ze wakker van de kerkklok. Ze telt vier slagen, heeft er dus twee gemist. Nog steeds geen bericht. Nog een uur en dan moet ik eruit, denkt ze als ze aandrang tot plassen voelt. In de badkamer ziet ze zichzelf in de spiegel. Ben ik niet leuk genoeg? Vreemd, deze dominanten weten niet eens hoe ik eruitzie. Is mijn wens een onmogelijke, ben ik afgewezen door er een tweede wens bij te schrijven? Weer in bed pakt ze haar telefoon om haar vriendin te melden dat ze niet mag komen. Een nieuw bericht! Ellen veert op, kan haar geluk niet op als het bericht van de dominant blijkt te zijn. Een heel kort bericht: ‘Excuus, storing, antwoord vertraagd. Zondag zes uur ’s avonds. Adres volgt.’ Weer valt ze in het kussen, nu van blijdschap. Haar hart gaat tekeer. In een flits bedenkt ze welke kleding passend is, vooral zwart. Nog een aantal dagen de tijd. Zondag? Maar… waarom niet vrijdag? De dagen gaan haar niet snel genoeg. Als ze zondag uiteindelijk, net voor zessen, vlak voor het later aangegeven adres haar auto parkeert - een verbouwde boerderij nog wel, gelegen aan een weiland - kijkt ze nog heel even in de achteruitkijkspiegel en stapt ze uit. Met flinke stappen door het grind is ze snel bij de voordeur. Naast de deur hangt een klein briefje met de tekst: ‘Huishoudelijke hulp gezocht.’ Ellen lacht, dat ziet toch verder niemand?! Aan de bel trekkend, haalt ze diep adem en wacht af. De deur gaat open en een grote, wat oudere, zeer elegante vrouw kijkt haar aan. “U komt voor de advertentie?” De bevestigende knik gaat sneller dan de vinger die naar het briefje wijst. Direct schudt Ellen haar hoofd. “Nee, nee…” Het huisnummer, is dit het juiste huisnummer? Ja. Enigszins ongemakkelijk vraagt ze of dit wel ‘Grote Weidepad 18’ is.

“U komt misschien voor de heren?” De vrouw bekijkt haar nu van top tot teen. “Ja, dat klopt, ik heb een afspraak om zes uur”, zegt ze heel enthousiast. Dat deze vrouw weleens van veel meer betekenis kan zijn dan dat ze slechts de deur opent voor gasten, kruist haar gedachten. “Komt u verder en neem plaats op een van de stoelen, als u wilt.” Ze zegt het zo dwingend dat Ellen niet anders kan dan plaatsnemen. Nog voor ze gaat zitten, overhandigt de vrouw haar een antieke doos. “Maakt u deze gerust open en bereidt u voor.” Verbaasd wil Ellen nog zeggen: ‘Op wat?’, maar de vrouw draait haar de rug toe en gaat een kamer in. “De sub is er, het lijkt of ze meteen wil beginnen.” Ellen hoort deze woorden. Haar hart gaat tekeer, de dominanten zitten in de ruimte achter mij. Ze fantaseert erop los, waar in deze boerderij zal mijn wens eindelijk in vervulling gaan? 3.

De antieke doos. Een briefje, een soort bandje, een blinddoek en een pen. Het briefje met de tekst dat ze alles wat hier vanaf nu gebeurt stilhoudt, zelfs het adres. ‘Wij ontvangen alleen via mond-op-mondreclame.’ Het staat er letterlijk. De laatste zin: ‘Onderteken het briefje met ‘Nora’, vervolgens maak je met het bandje een staart en doe je de blinddoek om.’ Snel tekent Ellen met de naam Nora. Het mag nu wel beginnen, denkt ze als ze haar bruine lokken probeert te vangen. Het lukt, een heel klein staartje als gevolg. Het voelt vreemd, ze draagt het altijd los. De blinddoek gaat makkelijker. Het doosje legt ze op haar schoot. “Nora!” Het is de stem van de vrouw. Ellen kijkt in haar richting. “Meekomen.” Direct staat ze op en ze loopt voorzichtig in de richting waar het geluid vandaan kwam. Haar rechterhand tegen de muur, ooit gelezen dat je dat moet doen als er brand is en veel rookontwikkeling. Nu komt het van pas. Ongekend nieuwsgierig, maar met elke stap neemt het idee dat het weleens heel anders kan zijn vaste vormen aan. Met gemengde gevoelens komt ze de ruimte binnen. Het doosje wordt haar afgepakt. Geluiden van mensen die aan het eten zijn, er valt geen woord uit een mannenmond. “Eén, twee of drie, Nora?” Heeft de vrouw hier de leiding of is dit een afleidingsmanoeuvre en ben ik heel ergens anders in terechtgekomen? Ietwat onzeker zegt ze: “Twee.” Het geluid van bestek dat op borden wordt gelegd, vult de ruimte. Een mannenstem zegt: “Heren, vanavond ben ik nummer twee, willen jullie zo vriendelijk zijn Nora te laten plaatsnemen, ze wacht al zo lang.” Dan richt hij het woord tot Nora. “Nora, elk verzoek voor de vrijdagavond wordt vanzelf omgezet naar de zondag. Het klinkt zo hebberig, de eerste avond meteen al.” Nora haar beide armen worden vastgepakt. Stevige handen. Een aantal passen verder tillen ze haar polsen op en leggen deze in de uitsparingen van een openstaand schavot, wat Ellen nog niet doorheeft. “Vooroverbuigen, Nora”, zegt dezelfde mannenstem. Onzeker buigt ze naar voren. Tweemaal hoort ze het woord ‘verder’, tot haar hals het hout raakt. Nu heeft ze het door, probeert haar hoofd weer op te richten, maar dat wordt verhinderd door een hand op haar hoofd. Het bovendeel van het schavot wordt erop gelegd, het geluid van tikkend metaal brengt haar bij het idee dat er sloten opgezet worden en ze nu in een schavot staat. “Heren, gaat u mee, als Nora eerder was gekomen zou zij het toetje zijn, nu behelpen we ons maar met een aperitief.” Er klinkt gelach en dan is het stil, heel stil. ‘Hebberig, eerder gekomen?’ Ellen vraagt zich af hoelang het toetje duurt en wanneer zij dan ‘aan de beurt is’. Nooit eerder in een schavot gestaan. Het voelt heel raar. Hoewel ze haar fantasie bijna kan dromen, heeft ze hier niet aan gedacht. Vele gedachten komen voorbij, tot ze, na zeker een half uur, ongeduldig wordt. Voorzichtig vraagt Ellen of er iemand in deze ruimte is. Geen antwoord. Ze kijkt naar links en rechts en hoewel ze niets ziet, probeert ze van de sfeer en aankleding een beeld te vormen. Het voorzichtig vragen gaat langzaam maar zeker over in roepen, tot ze zelfs zegt dat ze het wachten niet leuk meer vindt, dat er nu wel iets mag gaan gebeuren. 4.

“Nora, er gebeurt van alles. Je bent zo druk dat wij er niet tussenkomen, nietwaar heren?” Het gevoel door de grond te zakken volgt meteen na de schrik een stem te horen. Zijn deze dominanten al lang hier, zijn ze wel weggeweest? De gedachte dat ze met haar nu alles kunnen doen wat ze willen! De verkrachtingsfantasie die ze niet durfde op te schrijven. Het ademen gaat nu met schokken, ze beweegt wat met haar voeten en knijpt haar billen samen. Haar handen voelen klam aan. “Er gaat zeker iets gebeuren Nora, alleen wanneer ik het wil… en dat is nu. Maak deze ongeduldige sub los. Ik zal haar een lesje geduld leren.” Ze voelt een vinger onder haar kin, nog voor ze uit het schavot gehaald wordt. “Zorg ervoor dat wij geen spijt krijgen van de uitnodiging. Je vriendin heeft ervoor gezorgd dat wij je uitnodigen. Stel haar niet teleur.” Ellen heeft geen idee waar hij het over heeft. Misschien dat na het lesje geduld mijn fantasie wordt vervuld, denkt ze, al vermoedt ze dat het een heel andere weg wordt dan de directe. “Je begrijpt deze dominant niet, hè?!” Hij laat haar kin los. “Voor het lesje geduld wil ik dat je mij laat zien wat voor een sub Nora is, de kennismaking.” Nog langer wachten, het is het enige wat Ellen denkt. “Heren, ik heb jullie hulp nodig.” Het klinkt dreigend. Ellen beseft dat ze niet zomaar kennismaakt met nummer twee en de andere heren, al raakt het haar amper. Eenmaal uit het schandblok wordt de blinddoek losgemaakt. Felle spots verblinden haar bijna, meer dan twee silhouetten ziet ze niet. Twee voeten aan de linkerkant, iets achter haar, verraden dat er ook iemand achter haar staat. Ellen heeft meer een afwachtende houding dan dat ze haar best doet om met gebogen hoofd min of meer nederig te wachten op woorden. De man achter haar pakt haar polsen en brengt de armen naar boven, zodat haar handen in haar nek liggen. “Vasthouden, Nora.” Het klinkt ontzettend aardig. Met een voet tikt hij tegen haar linker- en rechterenkel. “Zo blijven staan, Nora.” Nog steeds heel aardig. Het is de man achter haar die dit zegt. “Dus bij deze sub moeten we alles voordoen als ze eigener beweging niet een houding aanneemt?” Het is de man voor haar die het woord doet. Ellen kan het niet nalaten om even haar ogen te sluiten, te zuchten en de man verveeld aan te kijken. Er volgt direct een reactie: “De kennismaking is hiermee voltooid.” De toon waarop hij dit zegt komt binnen bij Ellen, opeens is er een heel ongemakkelijk gevoel. Drie mannen, een vrouw, een vreemde omgeving, ze weten mijn wens… Ze krijgt het warm. Haar vriendin weet van de verkrachtingsfantasie, maar die staat niet op het formulier. Zou zij, mijn vriendin… zou zij dit… Ellen begint te transpireren… en dan nu ook nog het plotse eindigen van de kennismaking. Sturen ze me weg of loop ik regelrecht in een eigen gegraven kuil? Ellen staat nog precies zoals de man haar heeft neergezet. Haar hart klopt sneller, niet van de opwinding. Ze is bang. Dit is heel echt. Hoe reageer ik op wat deze heren van plan zijn, wat hebben zij… nee, wat heb ik in gang gezet?? 5.

“Meekomen, Nora.” Het is de door haar aangewezen, of beter gezegd: gekozen man die het woord neemt. Haar tred is onzeker. De andere mannen blijven staan, evenals de vrouw. Wat is haar rol toch? In een andere ruimte is aan de muur een horizontale buis bevestigd op ruim een meter hoogte, waar ze recht op aflopen. “Bij de buis gaan zitten, een halve meter van de muur, onderbenen op de grond, billen op de enkels en de buis vasthouden.” Ze is nu alleen met de man. Het lijkt haar raadzaam om nu gewoon gevolg te geven aan deze opdracht. “Onthoud deze positie. Als je een signaal hoort kleed je je uit, leg je je kleding op de tafel en neem je de positie in. Uiteraard wordt dit de les geduld, Nora.” Nog voordat ze een reactie zou kunnen geven, hoort ze het signaal. Het dringt alleen niet tot Ellen door dat dit het signaal is. Met een greep in haar haar trekt hij haar hoofd achterover. Haar handen verliezen het contact met de buis. “Uitkleden!” Met een ruk aan haar hoofd trekt hij haar omhoog. Haar beide handen pakken zijn hand beet. Nu is er geen weg terug. “… en LOS!” Wat ze precies denkt weet ze niet, maar ze laat hem los en kleedt zich uit. De man staat vlak naast haar. “Je kunt ook te ver gaan, denk niet dat je daar zomaar mee wegkomt, Nora. De mislukte kennismaking, al heb ik je aardig door, is niet echt een goede start.” Nora trekt haar slipje uit en gaat zitten zoals de opdracht luidde. Het ligt in het midden of ze zijn laatste woorden serieus neemt, in ieder geval reageert ze er niet op. De man blijft naast haar staan. Ellen krijgt spierpijn na verloop van tijd. Dit is ze helemaal niet gewend. Haar ongeduld lijkt toe te nemen. Zijn stem is een welkome onderbreking. “Heren, neem de tijd.” De tijd waarvoor?, schiet door haar heen. Gaat de man naast me niets doen… hij is toch nummer twee? Wat geschuifel en ze hoort een riem vallen, daar lijkt het althans op. Ze is gespitst op wat er komt. “Nora ga staan, de handen blijven aan de buis vastgeklemd. Ik neem aan dat ik je niet hoef te binden.” Met moeite gaat ze staan. Spierpijn, die direct vergeten is als ze hem hoort zeggen: “Heren, neem haar. Niet verkrachten, neem haar gewoon.” Met open mond kijkt ze de man aan. NU? Hier? Zo? Gewoon? Dit is erg. Heel erg. Haar ogen verwoorden deze woorden. Bijna teleurgesteld dat ze niet verkracht wordt, haar grote onuitgesproken fantasie. Ik word gewoon genomen en ze nemen er alle tijd voor?! Het duurt nog wel even voordat Ellen doorkrijgt dat ze alles moet loslaten voordat de door haar gedeelde wens zal worden ingewilligd. 6.

Ellen staat voorovergebogen en wacht. Waarom laat ik niet los en ga ik weg? Ik word genomen, een hand begeleidt deze zin, haar billen worden iets uit elkaar getrokken en ze voelt… een condoom… een penis glijdt naar binnen, waarschijnlijk met glijmiddel. Ik word gewoon genomen! Nu beseft ze waarom. Het is niet aan haar. Als nummer twee wil dat ze genomen wordt, wordt ze genomen. Geen heerlijke verkrachtingsfantasie en dat er meerdere mannen volledig losgaan op haar en ze ongetwijfeld meerdere keren geneukt zou worden maar evenzovele keren van de opwinding klaar zou komen, al dan niet gestimuleerd door ruwe, vaardige handen. Nu word ik genomen, niet meer en niet minder, met condoom en glijmiddel, ik doe er verder niet toe. Ik moet mijn plek veroveren, laten zien wie ik ben, wat ik wil. Aan hem, aan nummer twee. Zolang dat niet gebeurt, is mijn wens nog helemaal niet ter sprake. Ik krijg twee kansen bij hem om ‘nee’ te zeggen. Ellen bedenkt dat ze geen een keer ‘nee’ gaat zeggen. Mijn wens wil ik in vervulling laten gaan, koste wat het kost. Maar ben ik ook in staat om het juiste sub-gevoel te pakken te krijgen, om de Nora te zijn die ik wil zijn? Als de penis heen en weer gaat, pakt Ellen de buis stevig vast. Kan ik hiermee omgaan, met iemand die doorgaat tot hij klaarkomt en dan zijn plaats afstaat aan een andere man? Ze doet haar best, maar als de man haar voor de derde keer penetreert en tempo gaat maken overvalt haar een gevoel dat ze niet kent. 7.

De man gaat sneller heen en weer en trekt zich opeens terug. Verbaasd kijkt Ellen achterom, wat haar direct een lichte tik op haar gezicht oplevert. Tijdens het achteromkijken ziet ze de man iets vooroverbuigen en zich aftrekken. Als de tweede man haar penetreert en het een kopie van de eerste man zijn handelingen blijkt te zijn als ook hij buiten haar lichaam klaarkomt, voelt Ellen zich gebruikt. Dit heeft ze nog nooit meegemaakt, natuurlijk deze setting niet, maar dat een man zich terugtrekt en zich dan aftrekt. Twijfel slaat toe. Vinden ze het niet lekker genoeg in me? Had ik iets moeten doen om hun penis meer in me te houden, mijn spieren aanspannen en het hun penis moeilijk maar tegelijk heel gerieflijk maken? Het condoom maakt haar wel gerust, maar ze gaat er ook aan twijfelen waarom ze het gebruiken. De man die de leiding heeft komt misschien wel klaar in mij? Mogen ze niet, willen ze het echt niet? Of hebben ze andere plannen met een volgende ronde sperma? Willen ze geen sporen achterlaten? Ellen krijgt het benauwd bij deze gedachten. Mijn vriendin is zo laaiend enthousiast en ik heb nog geen moment een heerlijk gevoel gehad, wel nog steeds de hoop dat mijn fantasie hier vervuld wordt. Ze heeft het nog niet bedacht of woorden doorkruisen deze gedachte. “Voeten verder uit elkaar, Nora.” Het is nummer twee. Zijn handen gaan over haar billen en glijden via de bilspleet naar haar schaamlippen. Haast teder voelen zijn vingers de lijnen van haar schaamlippen, ze laat haar hoofd zakken en laat het gebeuren. Dit is ongekend lekker, al in de eerste seconden. Alles is vergeten van de afgelopen minuten, langer duurden de twee penetraties niet, en nu op weg naar hemels genot. Met zachte geluiden gaat ze mee op de golven van genot, zijn vingers strelen haar clitoris op zo een wijze dat ze nog maar weinig nodig heeft om tot een orgasme te komen. Ze sluit haar ogen. De buis vasthouden lukt haar bijna niet meer, Ellen gaat zo mee in het gevoel, ze kan zich niet herinneren ooit zo… Ze laat nog net niet de buis los op het moment dat ze het orgasme voelt aankomen en waant zich in…

De man stopt. Ellen laat de buis los, draait zich om en kijkt de man met zo een blik aan dat er nu echt iets moet gebeuren. Dat er echt iets gaat gebeuren, leidt geen twijfel. 8.

Met een stap naar achteren reageert ze op zijn, zonder dat hij beweegt, dreigende houding. Hoewel ze het niet helemaal doorheeft, is ze nu echt te ver gegaan. Hij beschouwt het als een nederlaag als Ellen nu weggaat, uit zichzelf. Of ze moet het echt niet kunnen: het onvermogen het sub-gevoel in zichzelf naar boven te laten komen… en dat over te brengen naar hem. Hij kijkt haar doordringend aan. Nu geen maniertjes, niets laten merken, ze pikt waarschijnlijk geen enkel gebaar van mijn vingers op, denkt hij. Even schiet het door zijn hoofd dat het misschien veel te soft is voor Nora. Naarstig zoekend naar een oplossing pakt hij haar lokken beet en slaat hij haar in het gezicht. Ze kijkt hem vragend aan. Hij trekt haar hoofd iets naar achteren. Nog een klap in haar gezicht. Ellen toont emotie, dit raakt haar echt. Bij de derde klap ziet hij een traan, bij de vierde klap begint haar onderlip te trillen. De dreiging van de vijfde klap is hopelijk voldoende en hij zegt, met de hand nog naast zijn lichaam: “Neem de vorige houding aan, Nora!” Dwingend, niet dreigend. Met tranen in de ogen draait ze zich om, pakt ze de buis en spreidt ze haar benen. Ze schuifelt nog wat om zo dicht mogelijk bij de gevraagde positie te komen. “Ik verwachtte een sub, Ellen… maar ik heb geen enkele behoefte haar te nemen, anders dan wie ze is… Laat haar zien. Waar is Nora?! Wie is Nora?” Ellen knijpt haar ogen dicht. Wie is Nora? Alleen de vrouw die een wens heeft opgeschreven? De gevoelens die ik niet durf te… Opeens maken zenuwen zich meester van haar. Transpirerende handen, ze dwaalt af… Waarom heeft deze man geduld met mij en stuurt hij me niet gewoon weg? Een klap op haar billen brengt haar terug. “Wie is Nora?” Ze denkt snel: betekent dit dat hij weet waar Nora is, wie Nora is… de vrouw voor hem…? Als dit de kans is om de sub in mij het daglicht te laten zien, dan moet ik deze nemen. Ik kan er niet langer omheen draaien. Ellen schraapt haar keel. 9.

“Ik…” Een woord is eruit. Direct moet ze lachen, weliswaar van de zenuwen maar ook omdat het een antwoord is op zijn vraag, echter niet het antwoord dat ze uiteindelijk wil geven. Vertellen wie Nora is; het is net zo moeilijk als vertellen wat er in een gesloten doos zit. De man onderbreekt haar, al weet hij niet of ze meer wil zeggen. “Noem mij vanaf nu ‘meester’. Misschien helpt het, mijn voornaam mag ook als dat het ijs breekt.” Expres zegt hij zijn voornaam niet. Ze mag erom vragen, hij geeft haar alle ruimte. “Ik weet het zelf niet goed. De fantasie, mijn wens… het leek me zo leuk om dat mee te maken. Dacht hier te komen, jullie ritueel te beleven en af te wachten hoe ik dan direct de fantasie zou beleven. Nora is een sub, ik weet zeker dat ik die gevoelens heb, maar hoe laat ik dat zien, wat laat ik zien? Mijn wens heeft met BDSM te maken begreep ik van mijn vriendin, maar ik heb geen enkele ervaring…” Haar ogen kijken uit op de muur. Heel onzeker volgt het woord ‘meester’. Even is ze de controle kwijt en vertelt ze bijna enthousiast over de verkrachtingsfantasie en haar vermoeden dat haar vriendin dit hier had aangegeven. “Ik besef dat het nemen een heel andere bedoeling heeft gehad en ik dat niet echt oppak.” Hij kucht een keer. “Meester”, vervolgt ze snel. “Die fantasie, daar ben je nog niet aan toe Nora. De twee heren nemen afscheid van je en komen misschien later terug. Ik laat je straks over aan deze dame. Ik wil Nora leren kennen. Het gebeurt niet vaak dat ik een vrouw tref die haar sub-gevoel niet kan verwoorden. Er misschien wel helemaal niet bij kan. Het komende uur zal blijken of je het hebt, ik heb al iets gezien bij je. Of je eraan toe bent, het bij je past…” Ellen kijkt niet om. Er staan vier mensen naar haar te kijken, twee gaan weg, twee blijven. Ze raakt opgewonden van de aandacht die ze krijgt. Al twee keer het woord ‘meester’ in mijn mond gehad. Ik durf niet eens zijn naam te vragen. “Heren, dank u wel. Deze vrouw ontmoeten jullie weer over drie maanden, of nooit.” Ellen zegt niets en dat klinkt vastberaden. “Tot ziens”, zeggen beide heren vlak achter elkaar, ze heeft de letterlijke betekenis niet door. Deze man laat haar niet gaan. Alles zal hij uit de kast halen om haar bij haar sub-gevoel te brengen, liever heeft hij dat ze het zelf ontdekt en zo zal het ook gebeuren. De reactie op de klappen in haar gezicht gaven hem een heel goed gevoel. Haar wens om eenzaam opgesloten te worden en een of meerdere malen stevig vastgebonden klaar te komen, is niet de moeilijkste opdracht om uit te voeren. De wijze waarop mag haar zowel angst als ultiem genot geven. “Nora…” IJskoud klinkt haar naam uit de mond van de vrouw. Ellen rilt bij de gedachte dat ze aan deze vrouw is overgeleverd. 10.

“Nora…”, klinkt het nog een keer. Ellen ervaart een soort onbehagen dat ze niet kent. Ze weet niet of ze nu de buis moet loslaten of dat ze zich om moet draaien en de vrouw moet aankijken. Liever heeft ze de man achter zich. Letterlijk zelfs. “Nora…!” Voor de derde keer spreekt de vrouw haar sub-naam uit, nu snerpend. Ellen raakt in paniek. Geen idee wat er gaat gebeuren. Waar zijn mijn sub-gevoelens? Waarom reageer ik niet gewoon op het noemen van mijn naam? Als ze een hand op haar onderrug voelt, krijgt ze kippenvel als nooit eerder. Ze voelt zich een geplukte kip: ik ben helemaal naakt, geef me bloot maar weet niet of dat voldoende is. De kop eraf en het is klaar met me, gedaan. De hand verplaatst zich naar haar nek en de vrouw trekt Nora naar zich toe. Ellen sluit de ogen en vermoedt dat de vrouw een vlijmscherp mes in handen heeft. Ze gaat me vast met woorden fileren tot het sub-gevoel geraakt wordt. Mijn god, waar ben ik in verzeild geraakt? Tegelijk voelt ze het vochtig worden tussen haar benen. Het kriebelt en ze wil eraan beantwoorden, zoals ze gewoon is. Maar nu is dat zeker niet het moment. Met moeite bedwingt ze zichzelf, laat echter wel de buis los als ze naar achter getrokken wordt. Op weg naar de slachtbank, denkt ze. Haar hart gaat tekeer. Ze kijkt de vrouw aan en schrikt behoorlijk. Is dit de vrouw die mij in de hal ontving? 11.

De vrouw, nu geheel in het zwart gekleed, straalt klasse en dominantie uit. Het is Ellen die zich vast wil houden. Enerzijds voor wat er komen gaat, anderzijds raakt de vrouw haar. De ogen kruisen niet, kijken elkaar alleen maar aan. Met moeite kan ze haar gedachten bijhouden. Het gevoel te willen flirten met deze vrouw, overheerst. Met alles wat ze in zich heeft probeert ze het moment uit te leggen. Doe ik dit om het komende minder erg te maken, beetje vriendjes maken of… En nu voelt Ellen haar hart duidelijk kloppen. Raak ik zo opgewonden van haar, of van haar kleding, of van het hele moment? Ze kan haar ogen niet van de vrouw afhouden en dat haar lichaam nu voluit mee gaat doen, maakt het niet minder gemakkelijk. Vlinders in haar buik komen tot leven, verlangend kijkt ze of deze vrouw iets in haar richting komt. “Doe met me wat je wilt, wat is dit erg… eh fijn…” De woorden weerkaatsen in haar hoofd. Het gevoel om haar - hoe zou ze heten? – te willen kussen, kan ze niet onderdrukken. Ze doet een stap naar voren. 12.

De vrouw pakt haar bij de keel. “Jij bent toch niet van plan wat ik denk dat je van plan bent, meisje!” Ellen kleurt behoorlijk en probeert toch nog een stap te nemen. De hele toestand rondom het sub-zijn is weer net zo ver weg als eerder. Geen moment realiseert ze zich dat dit haar geen stap verder helpt, eerder een stap op weg naar buiten. Ze heeft geluk dat nummer twee haar per se hier wil houden en veel in haar ziet. De vrouw maakt een tegenbeweging en even later loopt Ellen achteruit, tot haar rug een muur raakt. Hard duwt ze het hoofd van Ellen ook tegen de muur en ze knijpt haar keel bijna dicht. De tijd van spelletjes lijkt over te zijn. Ellen heeft het benauwd, maar voelt ook iets wat ze niet kan plaatsen. “Haal je niets in je hoofd. Ik ga zorgen dat je hoofd helemaal leeg raakt, meisje.” Terwijl ze dit zegt, schuurt ze het hoofd van Ellen tegen de muur. Dan laat ze haar los. Het moment dat Ellen weer adem kan halen. Onverwacht begint de vrouw in alle rust tegen Ellen te praten. Over BDSM, over het gevoel, over een zoektocht, over de man die iets in haar ziet, over de wens van Ellen, over hoe ze erover gesproken hebben. Ze legt Ellen het verband tussen haar wens en BDSM uit. Ademloos luistert Ellen. De vrouw staat op een enorm voetstuk maar luisteren kan Ellen als de beste, begrijpend luisteren dan. Ze analyseert snel het eenzijdige gesprek, dat bijna drie kwartier duurt. “Wij hebben geen enkele haast, Nora. Richt je nu niet meer op mij, maar op de vraag of je wilt blijven…” Ellen knikt direct, dat antwoord wordt beloond met een mooie glimlach van de vrouw. Ik heet Nora, denkt Ellen.

“… en dan richt je je op jezelf. Laat mijn woorden doordringen en vertel me wat ze met je doen.” 13.

“Ben ik Nora?” Direct legt de vrouw een vinger op Ellen haar lippen. Wat een heel andere betekenis als deze vinger nu langs mijn lippen gaat en ik… “Nora!” De vlinders gaan niet weg, meer gedachten komen. Ellen zijn, Nora worden. Ze begrijpt precies wat de vrouw gezegd heeft, voelt het veel minder. Maar het is er, het is er wel… en liefde wil ik. Ellen legt het bovenop alles wat ze ervaren heeft sinds ze hier is. Twee mensen die mij willen leiden, al ken ik hun weg niet om mij mijn pad te laten ontdekken. Handelen zij uit liefde voor mij? Ze kan het niet nalaten om heel licht met haar te flirten, nog een begin makend… maar waarvan?, denkt ze hoopvol. Weer klinkt haar naam: ‘Nora’, nu wat langer aangehouden. Ellen kijkt verwonderd, gaat deze vrouw erop in? Ogen tasten elkaar af. Is het onvermijdelijk of trap ik er met open ogen in? De spanning begint voelbaar te worden. Ongemerkt lacht ze, kan deze vrouw Ellen en Nora scheiden? De onbekende Nora die al licht heeft laten weten dat ze bestaat, herkend is ook? Lijkt de vrouw minder zeker, is er iets gaande, een spel of is het echt? “Zoals ik net al vertelde, ben ik een dominante vrouw. Mijn naam is… Anne-Marie.” Ze zegt het bijna verlegen. Geen seconde is haar aandacht niet op Ellen gericht, eigenlijk op de Nora in Ellen, maar lukt haar dat ook? “Biseksueel”, voegt ze er op een heel andere toon aan toe. “Het is maar een woord, de betekenis voor mij is erg groot.” Nu is het Anne-Marie die flirt met Ellen, en hoe, haar hele lichaam spreekt. De vlinders dartelen vrolijk rond in Ellen haar buik. Ze heeft in bed gelegen met haar beste vriendin en geen seconde het gevoel gehad dat het verwarring zou kunnen geven. Anne-Marie is de eerste vrouw die haar raakt, zonder het te zoeken of dat ze van het bestaan ervan wist bij zichzelf. “Anne-Marie…?” Ellen haar arm gaat vanzelf in de richting van Anne-Marie. Een tegenbeweging, vingers verstrengelen. “Ellen… al toen ik je binnenliet…” Nu is het Ellen die een vinger legt op de mond van Anne-Marie. “Alsjeblieft, laat eerst Nora vrij.” Bijna onbedoeld geeft ze haar de kans het weer over te nemen. Ze kust Anne-Marie op de wang en doet een stap achteruit. “Mag ik u zeggen wat het met me doet, Anne-Marie?” Ze schudt haar hoofd. “Neen, dat mag je niet, je hebt het al gedaan, zojuist! Neem plaats op de stoel.” Ellen kijkt naar de enige stoel in de ruimte. De stoel herkent ze meteen, een biechtstoel. De zitting is opgeklapt. De vraag of ze op haar knieën op het onderste treetje moet zitten of met haar billen op de zitting, is te moeilijk voor Ellen. Het antwoord komt onverwacht. Anne-Marie staat klaar met een mondbal. Veel fantasie hoeft Ellen niet te hebben: deze is voor de mond van Nora bedoeld en alleen zij mag op de zitting gaan zitten. 14.

De biecht afnemen gaat niet door, denkt ze lachend en ze klapt de zitting naar beneden. Niet eerder heeft ze een mondbal ingehad, zo heeft ze geen idee wat haar te wachten staat. Anne-Marie gaat voor haar staan en houdt de bal tegen Ellen haar lippen. Tegenwerken wil ze niet, het staat haar wel enigszins tegen om deze bal in haar mond te nemen. De woorden van Anne-Marie deels herhalend voor zichzelf, brengt haar bij de gedachte dat ze blij mag zijn dat zij deze aandacht aan haar geeft en dat het ook een soort beloning of waardering is. Het duwen tegen haar lippen wordt sterker en Ellen opent haar mond. Zonder aarzeling duwt ze de bal erin, wacht even tot Ellen de bal onder controle heeft en maakt dan de riempjes vast. Dat ze nu kwijlt is haar een grote ergernis, sterker nog, ze schaamt zich ervoor maar ze kan het helemaal niet stoppen. Op een heel natuurlijke wijze wil Ellen het kwijl wegvegen, maar daar steekt Anne-Marie letterlijk een stokje voor. Ze duwt met een dunne houten stok de handen weg van haar mond. Ellen begrijpt het direct. Nog moeite met de bal in haar mond, meer lastig dan dat ze het eng vindt en op een manier bang is. De vlinders zijn zeker niet weg. Haar gedachten dwalen af naar een moment buiten deze locatie om met Anne-Marie… “Slaat het hart weer op hol, Nora?” Verbaasd kijkt Ellen haar aan, is het zo duidelijk? Met een touw verbindt Anne-Marie de polsen van Ellen achter de stoel, de enkels verbindt ze aan de poten. De stoel zat al niet echt lekker, deze houding is helemaal niet leuk. “IK kan met je doen wat ik wil, Nora.” Het lijkt een toverspreuk, niets liever wil Ellen dan dat zij dit doet, het besef dat zij dat alleen met Nora van plan is, het is terdege aanwezig. Het is wel dat de opwinding zeker ook voortkomt uit de aanwezigheid van deze vrouw. “En dat zal ik ook doen Nora, ik wil je horen als ik je laat kennismaken met een en ander.” Met deze bal in mijn mond… Ellen heeft haar bedenking hierover. Dat ze straks door de bal heen gaat schreeuwen, kan Ellen niet eens bedenken. Terugverlangen naar rustig op deze stoel zitten, van weinig bewust en dromend over een streling en een heerlijke kus met Anne-Marie. Naast de vlinders en het heerlijke gevoel laat een ander gevoel zich ook gelden. In haar hoofd, in haar onderbuik. De mondbal beperkt haar, het vastgebonden zijn op deze stoel beperkt haar… Het voelt prettig. Dat Anne-Marie alles met haar kan doen wat ze wil is al opwindend, dat alles wat er vanaf nu gaat gebeuren geheel onbekend is en ze begrijpt dat ze het gaat voelen, letterlijk en figuurlijk, maakt haar nieuwsgierig. Bijna uit het niets komt er een verlangen op. Als Anne-Marie mij slaat, zou dat opwindender zijn? Haar buik speelt op. Een verlangen overvalt haar. Ik wil dat zij mij in mijn gezicht slaat. Voelde het eerder vanavond onverwacht een beetje prettig, nu is er een verlangen om het weer mee te maken, een groot verlangen. De mondbal is ze al bijna vergeten. Nora, ben jij het?, zegt Ellen tegen zichzelf. Ze kent de dominant in Anne-Marie nog lang niet. 15.

Die klap in haar gezicht krijgt Ellen. Maar zo hard dat ze, immers vastgebonden, met stoel en al omvalt. Anne-Marie bukt voorover en blaft bijna: “Haal je verdomme niets in je hoofd Nora, er is geen ruimte voor Ellen hier!” Even zo snel als ze op de grond lag, zit ze nu weer rechtop. Anne-Marie is heel sterk. Ze pakt het hoofd van Ellen in een hand en kijkt haar met een keiharde blik aan. De knop gaat om bij Nora: van dit geweld geniet ze, haar bekkenbodemspieren spannen zich aan, om straks maar iets vast te houden van de opwinding die nu de overhand neemt. 16.

Veel tijd om het vast te houden heeft ze niet. Ze doet het met de herinnering. Vanzelfsprekend merkt Anne-Marie de verandering bij Nora. “Als ik klaar met je ben, ben je vrij om op te staan en laat je mij, je meesteres, zien wie Nora is. Dat het terecht is dat wij, met name dat ik je deze aandacht geef. Ik haal het er wel uit bij je, jij moet echter laten zien dat je iets kunt… en dat is het zijn van Nora. Eerst dan krijg je iets te verduren wat op je wens lijkt, op weg naar de reden waarom je hier in eerste instantie bent gekomen.” Nog voordat Nora iets kan zeggen, heeft ze nog een klap te pakken. De stoel wankelt en nog een klap er direct overheen. Weer wankelt de stoel. Met de juiste precisie en dosering weet Anne-Marie haar te raken. Weer houdt ze haar gezicht beet en stevig ook. Ze kijkt recht in de ogen die nu enige geilheid vertonen. Ellen geniet met volle teugen en hoopt dat ze nog even doorgaat. Anne-Marie trekt daarna de stoel achterover en legt een balkje onder de achterleuning, zodat de handen van Ellen nog vrij van de grond zijn. Tien vingers gaan over de voetzolen. Ellen lacht en trekt haar tenen samen. Nu duwt er een stok tegen haar voetzolen, de druk wordt minder, eenmaal los van de zolen is het wachten op de eerste slag. De pijn waar ze zo van geniet, raakt op de achtergrond. De spanning neemt toe of er geslagen wordt en hoe hard dat zal zijn. De mondbal wordt uit haar mond gehaald en er wordt een doek over haar gezicht gelegd. Is nummer twee erbij? Ze zag Nora duidelijk staan. Als de doek strakgetrokken wordt, krijgt Ellen andere gedachten. Nu gaat het misschien los en ben ik overgeleverd aan deze twee dominante mensen. En het gaat echt los. Anne-Marie geeft een salvo slagen weg, tegelijk is het ademen een ding geworden. Snel heeft ze dat onder controle, maar het verwerken van de pijn nog niet. Uitdaging, paniek, pijn maar zo genieten, het is het enige wat ze nog kan denken. Seconden… minuten… Nooit eerder heeft ze zo een intens heerlijk gevoel gehad als nu, denkt Ellen als ze zichzelf hoort schreeuwen. Pijn en genot gaan hand in hand. Dat de doek van haar gezicht is gegleden, heeft ze allang niet meer door. Vingers van nummer twee zijn heel ergens anders mee bezig. Het brandt op meerdere plaatsen. 17.

“Mag ik klaarkomen?” Zonder het te weten zegt ze een prachtige zin, een sub-waardige zin. Nee is nee. De vraag van Ellen komt zo uit het hart, dat een ‘nee’ grotere gevolgen zou hebben. “Straks”, klinkt het uit de mond van Anne-Marie. “Straks, Nora.” De vingers van de man gaan zo vederlicht over haar clitoris dat Ellen het gevoel krijgt te zweven, de brandende voetzolen leiden haar minimaal af, die pijn kan ze hebben. Het genot… daar wil ze iets mee doen. Wanneer is straks? “Likken, Nora!” Het is de stem van Anne-Marie, die zonder slipje boven haar lippen is gaan hangen. Ellen krijgt het gevoel dat ze droomt. Mijn wens… een deel van mijn wens, nu? Juist nu? Heel even aarzelend maar dan gulzig likt ze de schaamlippen van Anne-Marie. Op dat moment gaan er vingers tussen haar schaamlippen en voelt ze een rustig begin van streling bij haar heerlijkste plekje. Het gaat sneller en harder, de clitoris blijft hij vederlicht strelen, nu met tussenpozen. Ze blijft likken, maar als het orgasme niet meer te stoppen is drukt Anne-Marie haar schaamlippen op de mond van Ellen, ze smoort haar kreten. Ellen kan zich niet beheersen en ‘slaat wild om zich heen’, gebonden. 18.

Het ademhalen gaat bijna niet, ze heeft niet eens het idee om adem te halen. Het orgasme houdt haar van alles weg. Juist op het moment dat Ellen heel diep adem probeert te halen, staat Anne-Marie op. Ze trekt Ellen aan haar haar omhoog, met stoel en al, totdat de stoel weer op vier poten staat. Deze actie luidt de volgende stap in. Met stoel en al wordt Ellen omwikkeld door folie, vrij strak ook. Het afrollen van het folie en het geluid van het omwikkelen winden haar zo op dat ze hoopt dat er iets met haar opwinding gedaan wordt. Zelfs haar hoofd wordt omwikkeld, haar mond en neus blijven wel vrij. Uiterst precies snijdt Anne–Marie het folie bij de tepels weg. De aanraking doet Ellen rillen. Het zien van twee muizenvallen nog meer. Niet eerder heeft ze zo geschreeuwd als op het moment dat de twee muizenvallen geplaatst worden op haar tepels. Niet in één klap natuurlijk, maar de kracht van de klemmen is ongelooflijk. Het licht gaat uit als Ellen twee handen op haar schouders voelt. “Nora…” Een mannenstem! De stoel wordt achterover getrokken tot deze schuin staat. De tweede man staat naast haar, bloot. Zijn penis, niet stijf, vlak bij haar mond. “Ik heb alle tijd. Het sperma is voor deze sub in wording.” Hij maakt met een mes kleine openingen in het folie en laat er ijsklontjes inglijden. Eén ijsklontje doet hij in haar mond. Ze hoopt dat hij haar nu even laat. Het ijsklontje in haar mond houdt ze tussen haar tanden, zo kan ze het wel even volhouden. “Nora, neem mijn penis in je mond.” Hij stapt over haar heen en zijn penis hangt nu bijna voor haar mond. Met twee handen beweegt hij de stoel zo dat ze alleen haar mond hoeft te openen om zijn penis in haar mond te kunnen nemen naast het ijsklontje, dat nu tegen haar wang drukt. Hij is nu wel wat stijf en behoorlijk groot aan het worden. Ze krijgt het niet goed voor elkaar. Het is ook helemaal donker. Dat hij niets laat blijken, maakt haar er niet geruster op. Zijn sperma is voor mij, denkt ze, maar het lijkt zo ver weg. Dat ijsklontje is zo groot en… Ze voelt hoe de stoel iets naar voren gaat en zijn penis richting haar keel glijdt. Maar zo langzaam, zo tergend langzaam. Met zijn billen duwt hij iets tegen haar borsten. De klemmen! Ellen heeft het niet meer als ze handen voelt bij haar borsten. De klemmen worden verwijderd. Een voor een. De pijn komt niet uit de lucht vallen. Het treft haar als de bliksem. Ze kan zich niet inhouden en schreeuwt het uit. De mond van Anne-Marie om een van de tepels en natte vingers om de andere maken het iets draaglijker al komt er nu een enorme opwinding, waar verder niets mee gedaan wordt, bovenop. 19.

Ze overtreft zichzelf, nog steeds ruimte om alles in banen te geleiden. Het folie, de penis, de mond en vingers, het ijsklontje in haar mond… het wachten is op zijn sperma. Het is alleen aan haar wanneer dat in haar mond vloeit. De pijn overheerst nog, al neemt dat snel af. Het ongemak in haar mond is bijna gesmolten. Het is bijna aan haar om aan zijn opdracht te voldoen. Niets anders dan mijn tong en lippen, ze geniet nu al van deze gedachte. Zijn sperma. Daarna zal mijn wens zo dichtbij zijn, een voorproefje heb ik al gehad. Ik ben ervan overtuigd dat ze precies weten wat ze doen en mij langzaam daar brengen waar ik zo ongelooflijk naar verlang. Ellen geniet. Juist op het moment dat ze met haar tong zijn eikel verkent en haar tanden voorzichtig zijn penis vasthouden, hoort ze het geluid van een knippende schaar. Het folie wordt losgemaakt. Met alles wat ze in zich heeft, probeert Ellen zich daarvoor af te sluiten. Ze eet bij wijze van spreken zijn eikel op. Aan zijn reactie te merken doet ze het heel lekker. “Nora...” Een vrouwenstem. Ellen sluit haar ogen. Nu niet, nu niet. Alleen haar hoofd is nog omwikkeld door het folie, dat haar hoofd tegen de leuning houdt. Ze is afhankelijk van zijn handbeweging of ze de penis dieper in haar mond kan nemen. Dat wil ze graag: het samenspel met hem. En dat lukt, ze heeft het gevoel dat het niet lang meer duurt. “Nora…” Ellen raakt geïrriteerd. Hoe kan ik haar antwoord geven? Wat wil deze vrouw? Als ze dit samenspel verstoort, dan zal ze het weten. Hij merkt direct dat er iets gaande is bij Ellen en trekt de stoelleuning iets naar zich toe. Hij wil klaarkomen. “Nora, stilzitten, ik knip het folie bij je hoofd door.” Ellen voelt een kant van de schaar langzaam langs haar keel glijden en het folie vervolgens… zijn penis begint te schokken… haar onderbuik laat zich gelden. Ze geniet en het sperma zal haar alles doen vergeten. Plots voelt ze vingers bij haar clitoris. Een scherpe pijn… mijn wens… schiet het door haar heen. Nu? 20.

Heel zeker nu, totaal onverwacht. Een derde… een van de twee of alle twee de mannen? Klemmen op haar schaamlippen en behoorlijk zware ook. Tranen schieten in haar ogen. Van pijn… de wens overschaduwend. Deze pijn kon ze niet bedenken. Het folie is van haar gezicht nu, de man schokt een paar maal en stoot diep in haar keel. De eikel die haar keel in glijdt, leidt haar even af van de pijn in haar schaamlippen. Het sperma proeft ze als hij zich niet veel later terugtrekt, net voor ze de neiging krijgt tot kokhalzen. Het vult haar mond grotendeels. De pijn keert weer terug. Klaarkomen terwijl ze geen kant op kan, met veel pijn en een mond vol met sperma. Het hoefde niet gezegd te worden om het niet door te slikken. Ellen houdt zelfs de eikel tegen als deze iets teruggetrokken wordt. Als ze bijna klaarkomt, fantaseert ze dat deze mensen haar straks Nora noemen en ze als lust-sub van de een naar de ander moet gaan. Dit was de ‘PS’ in haar schrijven en Ellen hoopt dat als ze klaarkomt, ze daarna van de een naar de ander mag gaan. Ze vertrouwt erop. Bijna komt ze klaar, ze opent haar mond verder en geluiden begeleiden haar orgasme. Ze schudt haar hoofd, het sperma deels doorslikkend, deels haar mond verlatend. Verlangend kijkt ze de man aan. “De PS… de PS…” Haar ogen spreken boekdelen. “PS…?”, zegt hij terwijl hij masturbeert en een volgende lading in haar gezicht spuit. Ellen is er helemaal klaar voor, maar bang dat de PS niet goed is overgebracht, of te veel gevraagd is. Nogal hardhandig pakt hij haar gezicht beet met zijn rechterhand en wrijft het sperma van haar oogleden. Een meedogenloze blik is haar deel. “Heren, Nora is voor jullie, bederf haar eetlust niet.” Dankbaar kijkt ze hem aan, de gevolgen… 21.

De gevolgen… Ellen had het niet kunnen voorzien. Het is wat ze wilde. Ze beseft het amper. Liggend in een hoek van de ruimte, Ellen en Nora konden het samen bijna niet bolwerken. Met niet eens het idee dat ze kan opstaan, probeert Ellen momenten terug te halen. Ze kon en wilde niet stoppen, de mannen hebben haar met liefde gebruikt en haar alle hoeken van de kamer laten zien. De afdrukken van het touw zijn overal terug te vinden op haar huid. Op het einde kruipend, nee, schuivend over de vloer… Ze probeerde zich met haar laatste krachten nog een keer aan te bieden, nog een keer. “Ze vraagt erom…”, het laatste wat ze hoorde. Dat ze opgetild werd en zowel in haar mond als tussen haar billen een penis voelde, ze kan het nog voelen. Snakkend naar adem voelde ze het sperma in haar gespoten worden. Ook dat beide heren haar rechtop zetten, tegen het kruis duwden en haar met zachte banden vastknoopten. De tweede man stond voor haar en keek haar aan. Heel in de verte hoorde Ellen zichzelf ‘Dank u wel…’ zeggen voordat ze haar ogen sloot. Liggend onder een dunne deken probeert ze zich meer te herinneren. Het komt langzaam terug, niet in het minst door het gevoel dat haar lichaam haar geeft, ze kan niet eens opstaan. “Nora?” Ellen knikt.