1.

‘Nieuwsgierig naar hoe ik op dominantie reageer en naar de sub in mezelf. Ik kan veel pijn verdragen, maar bij de tandarts is het me onmogelijk aan wat dan ook te denken. Ik geef verder niet gauw op. Charmaine is mijn naam. Ik ben een half Antilliaanse prachtig bruine schone, ronde heupen, grote borsten en rechtopstaand haar, kroezend. Beetje rond postuur zoals een echte Antilliaanse eigen is, haha. Wat kunt u voor mij betekenen?’

Dat is de tekst in de mail, met bijgevoegd een fotootje. Wat ik voor haar kan betekenen? Ik wil luisteren naar haar, ervaren wie ze is. Over een half uur staat ze voor de deur. We hebben afgesproken dat de deur niet op slot gaat, ze mag gaan wanneer ze wil. Ik heb haar niet verteld dat de deur altijd openstaat, iedereen mag gaan wanneer hij of zij wil. Niets hoeft hier. Tot het moment dat het serieus wordt en de sub de dominant wil zien. Dan is hij er, dan staat hij er.

Er wordt aangebeld. Ik open de deur en zie een vrouw die behoorlijk aan de omschrijving voldoet. Met een vriendelijk gebaar heet ik haar welkom en ik verzoek haar op de kruk in de hal plaats te nemen. Staand lees ik haar brief, zonder geluid. Dan stel ik haar de vraag: “Wanneer is deze brief geschreven?” Zonder aarzeling zegt Charmaine: “Ik denk een jaar geleden.”

Ze denkt snel aan haar zoektocht naar een dom waar ze een klik mee heeft. Nu eindelijk spreekt iemand tegen haar, waarvan ze weet dat hij een dominant is.

“Mmmmm, ik zie dat je lokken lang zijn en ontkroesd.”

Ik stap naar voren, pak een pluk haar beet en kijk ernaar alsof er zeker iets aan de hand is. Charmaine volgt mijn ogen en hand als ik een greep doe in haar lokken.

“Jij bent Charmaine?” Ze knikt snel.

“De Charmaine in deze brief?”

Ik houd de tekst voor haar ogen. Ik schud mijn hoofd. Langzaam beseft Charmaine welke kant dit eerste moment hier in de hal opgaat. Haar hart bonst in haar keel. Spijt dat ze de brief niet heeft aangepast, maar dat is nu te laat. De print vouw ik doormidden en nog een keer. Dan kijk ik een moment naar de deur. Ze wil opstaan, de hal, mijn huis verlaten. Ze kijkt verslagen.

“Opnieuw aanbellen.”

Ik wacht niet op haar vertrek, loop rustig verder en doe de deur van de kamer dicht. Even later slaat de voordeur dicht, deze klemt iets. Ik moet lachen, ze zal toch enige moeite hebben gehad de deur dicht te doen, naast de moeite die ze had om weer naar buiten te moeten. Waarschijnlijk overlegt ze met zichzelf. Het duurt lang voor er weer aangebeld wordt. Ik open de deur en ze staat er weer, ze durft me nauwelijks aan te kijken. Ik heet haar heel vriendelijk welkom en als ze eenmaal binnen is, loop ik voor haar uit naar een geheel betonnen ruimte.

“Jas en tas op de tafel.”

In het midden staat dezelfde kruk als in de hal. Met een vinger wijs ik naar de kruk. Charmaine gaat weer zitten. “Handen op de rug.” Ze glimlacht, dit gaat al veel verder dan ze hoopte en de sfeer in deze ruimte is kil, maar komt op haar over als een heel mooie speelruimte. Maar ze ziet hier verder niets staan. Haar hart bonst nu weer in haar keel. Wel een beetje ervaring, maar dit is geheel nieuw voor haar. Weinig woorden en toch voelt ze zich prettig. Zou hij dit aanvoelen?, denkt ze als het prettige gevoel dat de deur open is haar verwarmt. Voorlopig ga ik niet weg. Nieuwsgierig naar de sub in mij, vindt hij de opening waardoor ik weer verder kan?

“De Charmaine uit de brief… Ze kan veel pijn verdragen en geeft niet gauw op… Mooie eigenschappen. Je bent gewend om te gehoorzamen neem ik aan?” Ze knikt. “Oké, dan wil ik nu de Charmaine uit de brief zien, het moment dat je deze brief schreef. Voor die Charmaine kan ik en wil ik iets betekenen.”

Ze kan haar geluk niet op bij deze woorden. Ik bind haar polsen bij elkaar en duw even tegen het midden van haar rug. Ze gaat als vanzelf rechtop zitten. Haar hart bonst nu zo hard in haar keel dat het te zien is. Dan krijgt ze de schrik van haar leven. “Rechtopstaand haar, kroezend. Je schreef het in je mail. Dat lukt jou vandaag niet, maar korter zal het zeker worden.”

Charmaine’s hart maakt overuren. Ik pak haar lokken beet en trek eraan.

“Ik realiseer me dat ik hier nog nooit een sub zonder lokken heb gehad.”

Deze woorden benemen haar de adem. De mindplay is in volle gang. Ik wacht op haar reactie. Ze is niet in staat iets te zeggen, zelfs niet om op te staan. Ik geef haar echt elke gelegenheid om te doen wat ze wil. Ze blijft echter zitten, haalt diep adem en sluit haar ogen. Ik vermoed dat ze te nieuwsgierig is naar wat dit met haar doet en of ik het doe of dat het mindplay blijft. Ik kam haar lokken met mijn vingers, zet dan de buitenkant van de schaar tegen haar nek. Ze rilt, ik zie haar handen tot vuisten worden en haar benen drukt ze tegen elkaar aan. Windt dit haar ook nog op?

Ik wacht even. Kan me niet voorstellen dat ze dit zonder slag of stoot laat gebeuren. Nu ervaart ze dit als enerverend. Mocht het geluid van de schaar door haar lokken en het haar dat in haar schoot valt haar opwinden, dan moet ze echt nog even wachten. Ik zie de opwinding, maar tegelijk merk ik dat ze koortsachtig aan het denken is hoe de schaar daar weg te krijgen, voor nu of voor langer… Of dat het niet zomaar knippen wordt, maar ook nog als straf omdat ze aan het rellen slaat en ongehoorzaam is. Mocht het deze kant opgaan dan kan ik denken dat het misschien wel heel kort wordt en ze daarna eens gaat kennismaken met het schavot en een zachte strokenzweep, om de sub in haar alle ruimte te geven. Zien waar ze naar verlangend is. Ze kijkt me aan. Ik zie ogen die mij bijna ondeugend aankijken. Er komt iets.

“Meneer? Meester? Dominant? Hoe mag ik u aanspreken?” De vertragingstactiek is begonnen. Ik ga over haar heen en pak een pluk haar beet, trek er heel licht aan en knip iets af zonder dat zij de lengte ervan ziet. Ze weet nu dat het mij menens is.

“‘Meneer’ voor jou, zolang ik dat wil.”

Eigenlijk verwacht ik nu een spervuur aan vragen, of dat ze een toneelstukje gaat opvoeren met heftige emoties. De seconden die tussen het knippen, mijn antwoord en haar reactie zitten, duren heel lang. Ik houd de vinger aan de pols, geef haar een beetje ruimte, maar zet wel de druk erop als ik weer een plukje haar pak en iets meer trek dan zojuist.

Het wordt een toneelstukje met heftige emoties: ze schudt haar hoofd en begint uit te vallen.

“Zo is het wel genoeg! Wat denk je wel man, waar ben je mee bezig, denk je dat dit zomaar kan, dat dit geen gevolgen heeft?? Beetje de man spelen en mij erop wijzen dat ik toevallig een oud fotootje heb meegestuurd. Alsof dat belangrijk is. Wat doe ik hier eigenlijk, je bent al veel te ver gegaan, laat me gaan man!!” Ze slaat met haar handen wild in de lucht tijdens haar spreken. Zwijgend laat ik de lok los, ze is nu vrij om te gaan. Charmaine blijft zitten.

“Waar wacht je op man, wat wil je met me, wat kan je voor mij betekenen?? Ik kom hier niet voor niets. Doe wat met mijn sub-gevoel.”

Ze draait zich naar mij om en zegt dan: “En… komt er nog wat van?” Ze doet haar armen vragend in de lucht.

“Charmaine, van die kruk af en op je billen op de grond.”

Ik zeg het zo dwingend dat ze bijna als vanzelf van de kruk gaat en op de grond gaat zitten. Met mijn voet schuif ik de kruk dichterbij en ik ga erop zitten. Haar schouders klem ik tussen mijn benen en ik zet mijn voeten tussen haar benen. Ze zit nu klem. “Vanaf nu is het ‘u’ voor deze beginnende sub, daarnaast kom je hier inderdaad niet voor niets, je gaat boeten voor je gedrag net.”

2.

Ik zeg het rustig en zonder de mogelijkheid van een weerwoord.

“Wilde ik eerst je lokken knippen zoals op de foto, zodat je weet dat je heel precies moet zijn als je wilt dat ik iets van een meester in jouw richting zou willen zijn. Ik realiseer me - nog steeds - dat ik hier nog nooit een sub zonder lokken heb gehad.”

Ik voel haar lichaam tussen mijn benen verstrakken. Ik klem haar nog steviger. Charmaine denkt razendsnel na. Geef ik de touwtjes uit handen, nu? Met alle gevolgen van dien? Als dit nog maar het begin is… Ik kan me niet eens bewegen en de schaar is nu wel heel gevaarlijk dichtbij. Gaat deze man binnen een uur aan al mijn verlangen voldoen of… Ze wordt in haar gedachten onderbroken door zijn woorden.

“Laat deze beginnende sub zich als een mak schaap naar de slachtbank leiden?”

De woorden ‘beginnende sub’ doen haar figuurlijk ineenkrimpen. Dat is het beeld dat hij van mij heeft, denkt ze. Hij heeft gelijk, maar ik wil niet… Weer wordt ze onderbroken.

“Ik mag toch hopen dat hier een vulkaan tussen mijn benen geklemd zit en zij haar eventuele meester laat zien wat ze waard is? Of weet dit kleine meisje niet goed hoe? Hoe ze een meester tegemoet moet treden? Aan je bulk van woorden… woorden die je net bijna uitbraakte…”

Het is doodstil. Charmaine hoort haar eigen hart kloppen en heeft geen idee wat te doen, anders dan af te wachten. “Ik kom hier niet voor niets”, zeg ik, haar stem imiterend.

“Nee,” bulder ik daar overheen, “je komt hier niet voor niets, Charmaine… Beetje schreeuwen en geen moment denken dat je iets moet DOEN om mij welgevallig te zijn. Je brengt hier vooralsnog niets behalve deze krullen, die waarschijnlijk in de krullenbak achterblijven.”

Ik trek haar hoofd aan haar haar naar achteren en kijk haar aan. Ik zie een andere blik in haar ogen. We gaan de goede kant op.

“En kom je iets halen dan is het minimaal een enorm pak slaag, zodat je voorlopig niet op die kont van je kunt zitten.”

Charmaine denkt nu maar aan één ding: hoe behoud ik mijn lokken, of een deel ervan?

“Je komt hier zeker niet voor niets, dame. Als je iets komt brengen dan laat je, zoals ik net zei, waarschijnlijk je krullen in de krullenbak achter. En kom je iets halen, dan is het hoogstwaarschijnlijk een flink pak op die kont van je. Ik zie je niets ondernemen, Charmaine.”

Nu wordt Charmaine kwaad. Dit is niet aardig, al heeft hij wel gelijk dat ik niets doe, denkt ze. Met een uiterste inspanning probeert ze zich los te wurmen. Ze heeft echter geen rekening met mijn kracht gehouden. Ik trek haar aan haar hoofd naar beneden tot haar hoofd op de grond ligt. Dan pak ik haar billen beet en trek ik deze omhoog. “En zo blijven liggen, Charmaine. Die billen krijgen voorrang.”

De eerste klappen vallen, op haar billen. Het windt haar meteen op, ze steekt dat niet onder stoelen of banken. De polsen nog steeds gebonden, zodat haar armen op de rug liggen. Ik blijf doorslaan en trek, als ik merk dat ze nog meer opgewonden raakt, haar hoofd aan haar haar omhoog. Een gevoel van machteloosheid overvalt haar, gelijk met een gevoel van opwinding dat ze niet eerder heeft ervaren. Ze maakt zuchtende geluiden van genot en soms van de pijn die ze nu ervaart. “Dit kwam je halen?”, zeg ik als ik stop met slaan en zij direct haar hoofd naar mij toedraait. Ze knikt voor zover als dat kan in de ijzeren greep. “J-j-ja… meneer.”

Ik laat haar los. Ze valt op de grond en laat haar knieën onder zich uitglijden. Ze voelt hoe opgewonden ze is, tussen haar benen sopt ze bijna. Ze geniet even na op de grond, nog steeds de polsen gebonden. Hoe heerlijk, denkt ze, hoe heerlijk.

“Je kwam ook iets brengen? Je komt hier niet voor niets, hoorde ik je zeggen.”

Het klinkt heel vals uit zijn mond. Charmaine zet direct alle zeilen bij. Nu is het mijn beurt, wat breng ik deze man? Deze dominante man die net iets heerlijks heeft aangewakkerd in mij… En waarmee ik hem direct van andere gedachten afhoud? “In mijn tas zit een bolo met drie kleuren, beetje feestelijk dacht ik, om u goed te stemmen, als kennismaking, en u kunt direct mijn bakkunst waarderen.” Charmaine heeft direct haar schwung weer te pakken en zegt het alsof er een feestje begint. Het feestje in haar onderbuik gaat ondertussen gewoon verder. Ze geniet op de grond van de situatie.

“Zal ik deze voor u aansnijden… meneer?”

Wat er gebeurde weet ze niet, maar ze staat nu rechtop. Mijn kracht windt haar nog meer op. Deze man mag alles met mij doen, denkt ze. Ze kijkt me aan. Ik ben fors groter dan zij. “Charmaine, wat een verrassing. En dan moet ik nu proeven en zeggen dat het heerlijk smaakt of dat je er niets van bakt?” Ik zeg het zo neutraal mogelijk, haar even uit de sub-sfeer weghalend, al zijn haar polsen gebonden. “De bedoeling is dat ik je polsen losmaak en jij de taart gaat aansnijden?”

Charmaine knikt hoopvol, hoe eerder hij proeft hoe beter. Misschien verleid ik hem met de smaak en gaat hij verder om iets te betekenen voor mij. Ze denkt snel. Een verlangen om meer te voelen overvalt haar. Het lijkt wel verstandig om dat niet te laten merken. Haar polsen maak ik los. Gaat de goede kant op, denkt ze, tot ik de polsen weer direct vastmaak als ik haar omdraai. Nu zijn haar polsen gebonden voor haar buik. Ik pak haar tas, haal de taart eruit en zet deze op tafel. Uit een lade neem ik een mes en geef deze aan haar.

“Snijd maar een mooi stuk af van deze kleurige taart.”

Charmaine heeft enige moeite om een stuk te snijden, maar het lukt. Ze blijft naar de taart kijken als ik een hap neem. Neem aan dat ze wel benieuwd is naar mijn reactie. “Inderdaad lekker en een heel goed idee van jou, meisje met rond postuur.”

De brief gaat me nog parten spelen, schiet het door Charmaine haar hoofd. Ze is niet helemaal gerust op de situatie. Wat is deze man van plan met me? De opwinding, die nu een beetje weg is geëbd, komt terug als ik haar schouders beetpak.

“Jij ook een stuk?” Charmaine knikt met een gulzig gezicht. Ik pak met een hand haar polsen beet en druk haar achterover zodat haar achterhoofd op tafel ligt, naast de taart. Met mijn andere hand pak ik een stuk taart en stop dat in haar mond. “De taart is mooi gemaakt Charmaine, smaakt lekker. Ik twijfel of het voldoende is wat je hebt meegebracht. De sub in je laat zich niet helemaal zien… Of wil je juist dat ik deze het daglicht laat zien?” Met haar hoofd nog op tafel, de mond vol en mij aankijkend is de situatie iets dreigend aan het worden.

“Drie kleuren… Feestelijk… Een pak op je blote billen en je bent bont en blauw, naast de bruine kleur van je huid… Ook drie kleuren… zou je kunnen zeggen. Of het voldoende is, deze taart? Wacht eens even… Je prikkelt mijn fantasie nu, Charmaine. Wat dacht je van een beetje slagroom op deze taart?”

Charmaine is te onervaren om te weten wat voor slagroom bedoeld kan worden. Als ik nog een stukje taart in haar mond stop, zeg ik: “Vind je ook niet dat slagroom hier best lekker op zou zijn?” Charmaine haalt haar schouders op. Hoe kom ik aan slagroom? Het is het enige wat ze kan bedenken, tot ze weer zichzelf herpakt. “Maar er hoort helemaal geen slagroom op.” Ze zegt het haast verontwaardigd, al begint er ook een lichte paniek te ontstaan. Wat bedoelt hij?

“Maar er hoort ook helemaal geen slagroom op”, ze zegt nog een keer, met de nadruk op ‘ook’. “Nee”, antwoord ik haar, “je hoort misschien ook geen sub-gevoelens te hebben, maar je hebt ze wel, klein rond meisje.”

3.

Ik stop nog een stukje van die heerlijke taart in haar mond, haar het verdere spreken belettend. De positie van haar hoofd naast de taart en dat ze vanuit daar mij aankijkt, begint haar nu parten te spelen. Of beantwoord ik juist aan haar vraag? Ze wil sub zijn, de onmogelijkheid van vrij bewegen ondergaan. Mijn dominantie, vooral gericht op haar. Dat kan ik voor haar betekenen.

Charmaine begint het te begrijpen. Ze moet net zolang in deze houding blijven als ik wil, net zolang krijgt ze eten als ik dat wil. Als er slagroom op de taart moet, omdat ik dat wil, dan zal er slagroom op de taart komen.

Toch is Charmaine ervan overtuigd dat er geen slagroom op haar zelfgebakken bolo moet. Dat zal ook niet gebeuren. Ik zie aan haar blik dat er iets gaat komen. Het stemt me vrolijk en ik pak het ook meteen op. “Of heeft dit meisje met de te lange krullen daar een andere mening over?”

Het woordje ‘te’ brengt haar even uit evenwicht. Ze eet haar mond leeg, ik trek haar overeind en gun haar een momentje. Ze wil met haar handen spreken, maar dat lukt natuurlijk niet met de gebonden polsen. “U begrijpt het niet, ik heb geen lange krullen en op een bolo moet helemaal geen slagroom. En zeker niet op een bolo die ik gebakken heb.”

Ze kijkt naar me en vraagt, smeekt, bijna om begrip. Dit gaat haar aan het hart. Het is een grappig gezicht hoe ze poogt met haar handen te spreken. “En nu is het afgelopen met wat jij wel en niet wil met deze overheerlijke taart! We gaan eens kijken wat jij nog meer lekker klaar kunt maken.” Charmaine begrijpt deze zinspeling direct, al is deze anders bedoeld dan zij nu denkt. “Met gebonden handen lijkt me dat heerlijk om te zien, maar voor jou erg ongemakkelijk.”

Hij maakt haar polsen los en zegt haar te knielen. Ze kijkt naar zijn broek, gaat door de knieën en vreest een beetje voor het volgende moment. “Aan het oefenen met slikken, meisje? Wees maar niet bang, hoor. Als je wilt dat ik iets voor jou ga betekenen… Een paar regels: vanaf nu noem ik je Carol.”

Ik stop nog een stuk taart in haar mond en laat haar los. “Verder kom je twee maanden lang minimaal elke week een keer hierheen om mijn lessen om je een goede sub te maken, te volgen. Ik houd niet van schaam- en okselhaar dus hou je dat keurig bij.”

Charmaine kan zich vinden in de naam, al zal het vreemd klinken. De genoemde regels zijn te doen. Ze is al blij dat ze mag terugkomen en zijn lessen mag volgen. Al heeft ze geen idee van de inhoud, ze verheugt zich er nu al wel op. Ik steek nog een stukje bolo in haar mond en neem zelf ook een stuk. “Heerlijk Carol, echt lekker. Dat kan je heel goed. Zonder slagroom is het ook al zo lekker.”

Als ik mijn mond leeg heb, zeg ik: “Voor ik je straks voor de eerste keer aan het kruis vastzet wil ik zien hoe je jezelf klaarmaakt, een orgasme bezorgt, terwijl ik je lokken fatsoeneer. Knielen!” Charmaine verslikt zich hevig bij het horen van deze woorden. Nog voor dat ze de kans krijgt te knielen en haar broekje naar beneden te doen, is het haar telefoongeluid dat de ruimte vult. Zonder na te denken staat ze op en loopt ze naar haar tasje. Met de gebonden polsen opent ze de tas en pakt ze haar telefoon. Onhandig laat ze deze bij het openen vallen. Snel pakt ze deze op, drukt de code in en blokkeert de oproep. Tegelijk doet ze het geluid uit.

“Excuus.” Charmaine loopt weer naar me toe en wil knielen. Ik houd haar tegen. “Alsof er niets aan de hand is, Carol?”

Charmaine friemelt nerveus wat aan haar lokken. Ze overziet even niet waar het nu heen gaat. Moet ik mezelf nu gaan vingeren en hopen dat er een orgasme komt terwijl hij naar me staat te kijken… Oh nee, hij gaat mijn krullen… Maar het is nu steil en hij noemt het steeds krullen? Ze denkt koortsachtig na. Hoe kom ik hier zo ongeschonden mogelijk vandaan? Zal ik aanbieden hem te pijpen? Bijna ongecontroleerd gaan haar handen naar mijn broek. “Wat ben jij van plan, Carol?”

“Ik dacht dat als ik u met mijn mond verwen dat u het telefoongeluid iets minder erg zou vinden en dat u mijn haar… mijn krullen zo laat, of in ieder geval netjes iets korter maakt.” Charmaine kijkt hem zo lief mogelijk aan. “Het wordt nog wat, Carol”, zeg ik lief met een ondertoon.

“Straks ben jij mij oraal aan het bevredigen, kom je zelf klaar, knip ik je lokken en scheer je je tussen je benen… En dat allemaal tegelijk. Het lijkt wel of ik met mijn neus in de boter ben gevallen. Waar heb ik dit aan te danken?” Charmaine is verward, weet niet goed wat te doen op dit moment. Zijn broek losknopen, wachten tot hij met iets begint? “En nu je rok en slip uit, laat je onderbuik zien! Schiet op!”

Ik schreeuw het bijna in haar oor. Charmaine valt bijna om van dit geweld. Zwijgend trekt ze haar rok uit, daarna haar slip. Ze voelt direct mijn hand op haar onderbuik.

“Dat scheer ik straks, weet je direct hoe glad het moet zijn als je weer komt.” Ze slikt, dat zal dus wel heel glad worden, denkt ze. Charmaine beseft dat ze soms niet zo nauwkeurig haar schaamhaar bijhoudt, vaak ook helemaal niets eraan doet.

De vingers even bij haar onderbuik en schaamlippen winden haar wel iets op. “Ga je nu vingeren, Carol… en mogelijk komt het tot een orgasme.” Ze slikt. Nu, voor hem, blijft hij kijken? Op dat antwoord hoeft ze niet lang te wachten. Hij gaat achter haar staan en trekt haar hoofd aan haar lokken naar achteren. “Beginnen nu, ik houd me met je lokken bezig.”

Een geruststelling dat hij mij niet aankijkt, denkt ze, en ze is even opgelucht. Ze gaat voorzichtig met haar vingers langs haar drijfnatte schaamlippen. Al gauw vindt ze haar clitoris. Opgewonden genoeg, nu nog vrij voelen om zomaar een orgasme te beleven. Onverwacht wordt ze geholpen door het trekken aan haar haar en opeens het geluid van een knippende schaar. Een heel vreemde sensatie overvalt haar. Ze vloekt heel even als ze het haar over haar gezicht voelt vallen, sluit dan haar ogen en elk geluid van de schaar windt haar zo op dat een orgasme veel eerder om de hoek komt kijken dan ze had gedacht. Een heel heftig orgasme dat haar even van de wereld doet zijn.

4.

In de verte hoort ze: “Op je knieën Carol, geen telefoongeluid.” Het klinkt ver weg en het duurt even voordat ze begrijpt wat er wordt bedoeld.

Ze maakt mijn strakke broek los en kust de nu rechtopstaande penis. Als ze de greep in haar lokken weer voelt, wordt ze gek. Hij gaat me nog verder knippen?, denkt ze. Precies zoals hij gezegd heeft en ik heb hem op het idee gebracht. Ze schudt haar hoofd. Het draait Charmaine voor de ogen als ze haar mond opent.

Ze probeert in een echt uiterste poging mij af te leiden, niet met een heel fijne benadering van haar mond, maar met geluid: “Als u mij nu eens zo een pak slaag geeft op mijn kont dat ik de eerste dagen helemaal niet meer kan zitten… U mag kiezen: met de hand of een zweep… eh… rijzweepje, en ook op mijn borsten slaat, zo hard u maar wil. Daarna bevredig ik u met mijn mond zoals niemand dat ooit gedaan heeft, voor u of in opdracht van u.”

Ze kijkt mij nu heel verleidelijk aan met een heel kleine, bijna vertederende glimlach, al is dat natuurlijk heel erg gespeeld. Het pijpen, ze gokt dat ze dat als de beste doet.

“Doet u mij alstublieft pijn, ik verlang er zo naar.”

Nu klinkt het meer smekend. Dit alles windt haar zo op dat ze enorme kriebel ervaart bij haar onderbuik en het liefst daar meteen weer iets aan wil gaan doen. Ternauwernood houdt ze zich in.

“En als ik dat allemaal heb gedaan, dan is je verlangen ingevuld en kan ik dan, denk je, doorgaan met wat ik van plan ben?”

Ze begrijpt direct de ondertoon. Alles om te voorkomen dat hij zijn plan uit gaat voeren is toegestaan, denkt Charmaine, als ze een kus op de penis geeft, snel met haar tong om de eikel gaat en hoopt dat hij meer wil. Het heeft direct effect: de penis verliest voorvocht, ze neemt de eikel helemaal in haar mond en met haar tong overtreft ze zichzelf. Ze verrast me met deze haast onbezonnen aanval op de penis.

Ze doet het echt lekker, ze merkt het aan me.

Vanbinnen lacht ze, nu nog een manier vinden dat hij me daadwerkelijk gaat slaan, denkt ze. Ze laat de eikel uit haar mond vallen, pakt deze direct met één hand op en masseert met haar duim het topje, terwijl haar andere hand zijn ballen stevig vasthoudt.

Haar mond is nu vrij om hem te bewerken met haar woorden.

“Wilt u mij nu slaan meester? Alstublieft, sla me, raak me waar u mij raken kunt.”

Ze ziet de schaar nog steeds in zijn hand. De zweep ligt op tafel, vlakbij. Geef ik deze aan hem of pakt hij deze zelf op en mag ik het genot proeven van de slagen op mijn huid? Ze merkt dat zijn hand niet meer een paar lokken vasthoudt. Niet te vroeg juichen, zegt ze tegen zichzelf als ze met haar mond zijn penis omvat en deze verder laat glijden, tot in haar keel. Ze slikt en neemt hem nog iets verder in haar keel. De greep om zijn ballen verstevigt ze en met een vinger drukt ze tegen zijn anus.

Ze weet zeker dat de opwinding heel erg groot is en dat het klaarkomen in haar keel een kwestie van nog geen minuut wordt. Ze haalt haar hoofd heen en weer en voelt de eikel haar keel in glijden. Ze glundert… Tot ze een ijzersterke greep in haar haar voelt die haar gezicht nog meer naar zijn buik trekt. Een valse lach begeleidt deze actie.

Charmaine laat mijn ballen los en slaat met haar armen wild om zich heen. Ze vergeet rustig door haar neus adem te halen. Ik let heel goed op haar en weet dat ze nog even vol kan houden. Puur gevoel. Charmaine heeft het niet meer, met haar nagels gaat ze langs mijn benen. Ik besluit niet klaar te komen, al scheelde het weinig of ik zou een zaadlozing hebben gehad in haar keel. Als ik me terugtrek en even uit haar mond ben, laat ik haar helemaal los. Ze hijgt en haalt helemaal verkeerd adem, al pakt ze het vrij snel weer op. Ze kijkt me aan en ziet een zweep in mijn handen. Ik gooi deze voor haar neer.

“Zo meisje, jij vroeg om een pak slaag?”

Ze knikt en ziet mijn heel stijve penis recht vooruit staan, het voorvocht druipt. Het geheel windt haar zo op dat ze bijna hartverscheurend ‘ja’ zegt. Alles vergeten, nu moet hij doorpakken, denkt ze, als ze klaar is voor de eerste slag, maar geen idee heeft waar deze vandaan komt of waar deze haar lichaam zal raken.

“En dat alles om je lokken te sparen?” Verschrikt kijkt ze op.

“Dacht je echt dat ik mijn plannen bijstel omdat een sub van alles doet om mij gunstig te stemmen en daar zelf genot uit haalt? Je lekt Carol, kijk, je lekt.”

Glij ik nu al zover af dat ik me niet eens schaam dat ik zo geil ben? Koortsachtig denkt ze na over hoe hij te overtuigen is dat ze echt geslagen wil worden, pijn wil hebben, echte pijn.

“Spaar me niet meester, spaar me niet, heb geen medelijden, spaar me niet, alstublieft.” Charmaine herkent zichzelf niet, zo geil is ze niet eerder geweest. Ze heeft het gevoel dat het nog maar het begin is en de gedachte dat iemand haar gaat slaan, omdat zij zo graag pijn wil hebben, doet haar haar hoofd wild heen en weer bewegen.

Ik pak haar hoofd beet, trek het iets omhoog aan haar lokken en sla haar in haar gezicht. Niet hard. Een tel beweegt ze niet. Haar ogen zoeken mijn ogen, zo een groot verlangen heb ik niet eerder gezien. Ik sla nog een keer en zie dat ze met haar handen naar haar onderbuik gaat. Ik kijk haar aan, zie haar ogen draaien. Ze reageert niet meer op me. Dit genot gun ik haar en met twee harde, maar met liefde gegeven, slagen op haar wangen komt ze kreunend klaar.

Als Charmaine weer bij haar positieven komt, buig ik me voorover en fluister ik in haar oor: “Ik zal je niet sparen Carol, ben je er klaar voor?”

5.

Naar het kruis en snel. Charmaine wil opstaan en naar het kruis lopen.

“Op je knieën Carol, kruipen!”

Ik geef haar een klein zetje zodat ze bijna valt. Ze kijkt kwaad achterom. Onverbiddelijk kijk ik haar aan.

“Kruipen!”

Charmaine kruipt nu. Wat er aan de hand is weet ze niet, maar er komt een golf van wellust over haar heen. Ze is nu bij het kruis, kijkt omhoog en fantaseert dat ze aan het kruis gebonden met de zweep krijgt tot ze van de pijn flauwvalt.

“Staan, Carol.”

Als ze in mijn ogen niet snel genoeg reageert, pak ik een pols, trek ik haar omhoog en bind ik met een touw haar pols aan een oog schuin rechts boven haar hoofd vast. Direct hetzelfde aan de andere kant. Zichtbaar geniet ze, totdat ik een enkel beetpak en deze ook aan een ring boven haar hoofd vastmaak, zo ook de andere. Nu hangt ze met haar onderbuik en billen open en bloot. Slaat hij me alleen op mijn billen zo… of doet hij dat heel hard? Charmaine denkt dat ze heel erg verwend gaat worden.

“Nu ga ik je scheren, je hangt als een mak schaap… in de touwen. Glad, heel glad wordt het.”

Zeep haar licht in, klap het scheermes open, Charmaine schrikt bij het zien ervan, begin haar te scheren. Niet eerder heb ik zo een warrige bos schaamhaar gezien. Glad wordt het, haar schaamlippen doe ik ook nog even met een veel kleiner scheermesje.

“Zo kom je voortaan hierheen, Carol en om het je niet te doen vergeten…”

Ik pak een flesje parfum en besprenkel haar net geschoren huid. Charmaine gilt het uit. Dan pak ik haar lokken en knip ik hier en daar wat weg. Ze schreeuwt, vloekt en briest… maar geen enkel moment hoor ik het woord ‘stop’. Het lijkt erg, maar ik weet wat ik doe. Tranen staan in haar ogen. Van geluk. Alles in haar beweegt en wederom is ze opgewonden en volgens mij heeft ze weinig nodig om alweer een orgasme te hebben. Onverstoorbaar ga ik verder. Als ik klaar ben sla ik haar op haar billen, en flink ook. Nu kermt ze alleen nog maar, zucht af en toe en probeert mijn ogen te vangen.

Als ik haar eindelijk aankijk en met mijn vingers langs haar schaamlippen ga, zeg ik: “Carol!!”

Ze kijkt me zowel verleidelijk als verlangend aan als ik haar vinger. Het duurt even voor ze het oppakt, maar ik kan het niet maken om te stoppen. Het is haar eerste keer bij een dominant en ik wil haar verwennen. In de toekomst zal dit niet snel meer zo gebeuren.

Op het moment dat Carol laat merken dat ze een orgasme heeft, of iets wat daarbij in de buurt komt, laat ik mijn penis in haar glijden. Ze kijkt me met grote ogen aan, ziet dan dat ik het scheermes weer in mijn handen heb.

Het is haar te veel.