1.

“Al die ervaringen, ook de emotionele… Het is een rijkdom die niet te betalen is. Aan de andere kant, die ervaringen hebben me niet hard gemaakt, in tegendeel. En dat maakt me ook kwetsbaar. En ook hier zie je dan weer de tegenstellingen waaruit het leven bestaat. Zonder het één kun je het ander nooit ervaren. Ik hou van het leven, leef het intens, maar je moet dan wel de klappen kunnen opvangen. Mijn moeder noemde me altijd een onverbeterlijke optimist, ik noem mezelf een overleveraar. Voor mij is het 't rijke palet van emoties dat me zo aan het leven bindt. Het leven voelen in al z'n facetten.”

Justina spreekt elke zin uit alsof ze een verhaal samenvat. Haar leven in een paar zinnen.

Enkele weken geleden vroeg zij mij om een poging te doen, beter: te wagen, om haar leven te beschrijven in een verhaalvorm. Op schrift stellen van vele situaties waar een kennismaking is met het denken en handelen, daarmee haar eigenschappen ontdekken. De onvermijdelijke invloed van opvoeding en omgeving. Het masker van de mens. Naast het karakter.

Een willekeurige reis maken door haar leven, aan de hand van haar verhalen. Gesproken en geschreven woorden naast het beeldmateriaal gaan mij een beeld geven van een vrouw. Momenten in haar leven die zo heel verschillende wendingen kennen en die soms ook bijzonder ingrijpend zijn.

Samen op reis, zo noemde zij haar voornemen om met mij haar verhaal te delen. Ook een voorwaarde om in alle rust de verschillende momenten tot een verhaal te maken: samen op reis. Een imaginaire reis waar onvermoede locaties de achtergrond vormen van ons gesprek.

Het boek slaan we open voor een kleine berghut met uitzicht op de Aletschgletsjer. De gletsjer diep voor ons, kijkend ongeveer richting het noorden, richting Place Concordia. Iedere keer als ik deze gletsjer van hieruit zie, voel ik me zo klein. De tijd staat stil. Al generaties lang is deze hut eigendom van dezelfde familie. Zittend naast de potkachel vragen we koffie aan het wat oudere echtpaar dat in alle rust door een klein raam naar buiten kijkt. Ik vraag Justina: “Hoe vaak hebben zij het lente zien worden vanuit dit raam? Zouden zij als kind een andere droom hebben gehad van de toekomst?” In deze hut speelt hun hele leven zich af, in tegenstelling tot de vrouw naast me. Haar leven speelt zich hier nog een keer af.

2.

Zonder direct antwoord te geven op deze vraag, begint ze te vertellen.

“Ik zal vijfentwintig geweest zijn, begin jaren tachtig. Voor het eerst gevlogen, naar Kreta. De eerste avond op het strand, meerdere mensen. Het eerste oogcontact had ik met een enorm grote kerel. De tederheid waarmee hij mij benaderde leek niet te kloppen, maar ik genoot van zijn aandacht voor mij. Tot we gingen wandelen en hij mij, op een rustig plekje, stevig beetpakte en mij naar zich toe draaide. Mijn weerstand duurde heel even, daarna als was in zijn handen noem je dat. Je mag alles met me doen, dacht ik toen onze lippen elkaar raakten. Ruige seks, daar was ik al bekend mee, nodigde ook uit daartoe. Deze man, Martin, bond al kussend mijn handen op mijn rug. Ik was bang dat hij mij zou ‘verkrachten’. In ieder geval iets doen waarbij ik machteloos zou zijn. Gek genoeg raakte ik niet in paniek toen hij mij omdraaide en aan mijn handen trok. Ik boog nog verder naar voren. Mijn rok deed hij omhoog en mijn slipje naar beneden. Vochtig was ik al en heel nat zou ik zo worden. Klaar om hem te ontvangen. Iets kreeg ik zeker van hem: klappen op mijn billen. Nooit eerder voelde ik me binnen een paar seconden vreselijk geil worden. De pijn was een ongekende sensatie en het gloeien van mijn billen verergerde mijn lustgevoelens. Met zijn vingers liet hij mij klaarkomen. Ik kreeg zijn penis niet eens te zien die avond. Mijn eerste kennismaking met BDSM, en ik wilde niet meer anders. Kon ik dat dromen toen ik nog jong was? Nee.”

Justina neemt een slok van de nu koude koffie. “Heb je dat opgeschreven?” Mijn pen heb ik al eerder neergelegd. Ik hoef niet te schrijven. De beelden beschrijf ik later wel.

Deze vrouw heeft mijn aandacht volkomen. Ik wil weten hoe ze eruitzag destijds. Kleding, haar. Ik wil weten wat ze deed na de middelbare school tot haar vijfentwintigste, de wending in haar leven. Klappen opvangen. Zou het letterlijk en figuurlijk de rode draad zijn?

3.

Ze trekt een vies gezicht. “Ik vraag wel nieuwe koffie, al vind ik het naar deze mensen toe niet aardig dat we deze met liefde gezette koffie koud hebben laten worden.” Zij heeft hetzelfde idee en neemt een grote slok. “De volgende ochtend voelde ik mijn billen nog. Maar had wel direct een verslaving te pakken. De grootste straf is als mijn billen ongeschonden zijn na een ontmoeting, al accepteer ik dat natuurlijk, met een evenzo natuurlijke tegenzin.” Justina neemt nog een slok van de koude koffie. Haar gezicht…

De warmte neemt toe als het drukker wordt. Ik heb nog geen mensen gehoord die makkelijk onze taal zouden kunnen verstaan. Je weet nooit, we laten ons er echter niet door ophouden.

“Die Martin heb ik na de vakantie nooit meer gezien. Eén keer herinner ik me ook nog: na een heel gezellige avond nam hij me mee naar zijn huis. De deur sloot achter ons en binnen enkele minuten had ik alle hoeken van zijn huis gezien. Iedere keer weer stond ik op en werd ik geiler en geiler. Martin hield zijn broek aan, terwijl ik steeds meer kleding achterliet naarmate het aantal hoeken dat ik zag groter werd. Hij was hard, maar liefdevol. Geen seconde was ik bang, vertrouwde hem volledig.”

Haar ogen dwalen af en staren door een van de kleine ramen. “Tot ik niet anders meer kon en aan zijn broek ging hangen. Ik verlangde zo naar een penis, zijn penis.” Een traan glijdt over haar wang. Meteen doe ik alsof ik er niet ben, niet om te vluchten. Het is haar moment, zij ziet nu veel meer dan ze mij ooit zou kunnen vertellen. Meer dan deze traan kan ik niet beschrijven, al ben ik ervan overtuigd dat ze later terugkomt op de ontmoeting met Martin.

De vragen bewaar ik voor later, kleine stukjes die net even meer vertellen. Na enkele minuten draait ze haar hoofd in mijn richting. “Erg hè?!” Ik schud mijn hoofd. “Welnee, het was echt, hoe mooi wil je het hebben…”

4.

“Ik leek verslaafd te zijn aan deze vorm van liefde. Zo beschouw ik het wel. Zonder liefde mij benaderen, wekte direct de lust op om te slaan.” Justina balt haar vuist en laat haar biceps zien. Ze lacht door een paar tranen heen.

“Alleen al bij het zien van een koord, welke kleur ook, werd mijn slipje al nat.” Ze lacht nu hardop, pakt mijn arm en zegt: “Zei ik ‘werd’?” Ik knik met opgetrokken wenkbrauwen. “Verander dat maar in ‘wordt’.” Ze kijkt rond alsof ze een koord zoekt. Ik ga op het puntje van mijn stoel zitten. Een heel rare gedachte komt op. Wil ik haar ruiken? Wil ik ruiken dat ze geil wordt van een koordje? Het spat er zo af bij deze vrouw. Topje van de ijsberg? Eerder een vulkaan die blijft spuwen. Ik hoef niet te fantaseren als ik straks alles opschrijf, dit wordt een stroom van anekdotes die geheel waar zijn en slechts een klein deel van de werkelijkheid weergeven.

“Wel luisteren, hoor!” Ze haalt me direct uit mijn gedachten. “Wordt”, zei ik. Weer knik ik. “Justina, ik onthoud alles wat je zegt en natuurlijk lees je het als ik klaar ben. Heb wel het idee dat je elk verhaal eindeloos kan aanvullen.” Mijn trui trek ik uit, ben klaar voor een volgend verhaal, al weet ik bij haar niet wat er komt… Een enkele regel, een gedetailleerde beschrijving? Er volgt weer een uitbarsting: “Herman,” alsof ik iedere man kende die ze ontmoet heeft, “bond mij na een etentje bij hem thuis vast terwijl ik op tafel lag. Polsen en enkels vast aan de poten. Ik was een willoos slachtoffer.” De toon waarop ze dat zegt, klopt niet met de werkelijkheid. Ik wacht rustig af hoe ze dit verder vertelt. “Klinkt afgezaagd, maar hij vond mij een toetje. Natuurlijk liet ik hem begaan, te heerlijk. Maar de gedachte om me even aan hem te buiten te gaan als ik weer losgemaakt was, kwam steeds terug. Vergis je niet in mijn kracht, schrijver!” Nu ben ik opeens een schrijver. Dat ze sterk is, geen enkele twijfel. Ze neemt wat haar toekomt.

Ze dicteert de les. Ze schrijft voor hoe ze…

“Maar Herman maakte mij niet los. Hij maakte me helemaal gek. Eenmaal los kon ik niet eens opstaan.” Ze is even stil. “Hij hielp me van de tafel af en nog geen drie seconden later lag ik weer op tafel, nu op mijn buik en…” Ze slikt.

5.

“Mijn eerste kennismaking met slaan, nee, niet met de blote hand, maar met iets. Allerlei gevoelens, vooral pijnlijke, na de vierde slag begon ik te huilen. Nee, echt lekker vond ik het toen nog niet. Hij bleef slaan. ‘Tienmaal’, zei hij achteraf. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Hoe anders nu.” Ze kijkt me aan en pakt een sigaret. “Ik rook wel mee, hoor.” Ze haalt de sigaret uit haar mond. “Oh sorry!” Lachend antwoord ik haar dat ik dat altijd zeg, omdat ik het zo lekker vind ruiken, maar nog nooit gerookt heb en dat ook niet zal doen… omdat het niet goed is voor de longen. “Krijg al genoeg vervuiling mee. Maar steek gerust op. Gezellig.”

“De eerste keer met een zweep geslagen worden… Het zal een paar maanden later geweest zijn. Ik wist toen al dat ik gewoon de sub in me alle ruimte moest geven. Subtiele en lichamelijk pijnlijke momenten wonden me toen al op. Nog steeds trouwens.”

Ze neemt een trekje van haar sigaret. “Ik kan het hier niet voordoen, maar, zijn naam kan ik me nu even niet herinneren, ik moest, naakt, op één voet gaan staan en met de tenen van de andere voet op het bureau leunen. Hij ging voor me staan en sloeg met een kort zweepje tussen mijn benen. De pijn komt gewoon terug nu, al kan je je de pijn niet herinneren. Vloekend ontving ik de volgende slagen daar en hij kreeg een steeds bredere glimlach op zijn gezicht. Het vloeken wond hem nog meer op dan het slaan, leek het wel. Het was ook zo.”

Justina is haar tweede naam. Uiteraard ken ik haar ook bij haar eerste. Gedurende de stilte die er valt, zij rookt en naar buiten staart, kijk ik haar aan. Bijna zestig, jeugdig ogend. Modern gekleed, bijna modieus. Licht opgemaakt, het grijsblonde haar nonchalant bijeengehouden door een mooie speld, of is het een kam?

De sigaret drukt ze met aandacht uit. “Ik rook hooguit drie sigaretten per dag.” Verschrikt kijkt ze rond. “Mag je hier roken?” Wijzend naar de tafel. “Je drukt de sigaret net uit in een asbak op de tafel.” Lachend stopt ze het doosje in haar tas. “Ben ook weleens als asbak gebruikt. Godverdomme.” Haar blik is bijna dodelijk. “Heerlijk met hem gegeten en we zouden bij mij thuis…” Ze is even stil. “Vastgebonden, een ring in mijn mond en hij laat zo de as op mijn tong vallen. Ik schudde mijn hoofd, maar hij zag niet dat hij te ver ging, de lul. Toen hij me losmaakte, heb ik hem keihard in zijn gezicht geslagen. ‘Eens, maar nooit weer, mannetje! Opsodemieteren.’ Ik schopte hem mijn huis uit.”

Nu staar ik naar buiten. Ze geeft grenzen aan, waarvan ik dacht dat ze deze niet zou hebben. De titel van het boek over haar, vooralsnog ‘Rijk verleden’, ga ik aanpassen.

6.

“Eens liep ik in het bos met een dominant… zijn bos. Een landhuis met een hectare bos, bijna ontoegankelijk. Natuurlijk wist hij de weg. Bij een open plek begon het. Ik was niet de eerste sub die op deze plek iets heeft meegemaakt, gezien de touwen die al klaarlagen in een overkapping naast een boom met vele dikke lage takken.”

Dat ze van de hak op de tak springt, vind ik grappig. Allemaal beelden die woorden krijgen. Haar verleden is wat dit betreft zeker heel rijk.

“Ik was aangelijnd, maar mocht wel alleen op mijn voeten lopen. Ik zal je zeggen dat als ik van hem op handen en voeten zou moeten lopen, er geen twijfel zou zijn om dat dan ook direct te doen. Hij bond me aan de boom vast, scheurde en knipte de kleding van mijn lijf. Naakt stond ik daar, het geil vloeide langs mijn benen. Dit was nog maar het begin, ik voelde dat. Hij sloeg me, liet me alleen, in ieder geval was hij uit mijn zicht. Hing me op aan mijn polsen, kietelde me en tot slot hing ik aan mijn enkels, gespreide benen. Mijn handen gebonden onder mijn hoofd, anders had ik mezelf gevingerd. Het duurde zo lang tot hij eindelijk met zijn vingers mijn schaamlippen aanraakte en dan nog moest ik wachten om klaar te komen. Hoe lang weet ik niet, maar ik kwam, toen hij met zijn tong mijn clitoris likte, spuitend klaar in zijn gezicht - ik had hem eigenlijk helemaal niet meer nodig hoor, maar dat wist hij niet - en ik schreeuwde het uit van genot. Later vertelde hij dat hij veel vogels hoorde wegvliegen op dat moment.”

Ze gaat staan en lacht nu ze terugdenkt aan dit moment. “Na dit hevige orgasme deed hij klemmen op mijn lippen als beloning, omdat ik zijn gezicht nat had gespoten. Hij trok me aan mijn haren omhoog, streelde mijn gezicht… Eerlijk gezegd verwachte ik klappen in mijn gezicht, deze waren zeer welkom… Als ik zover ben dat ik alles wil, dan ook graag heftig en hard. Ik moest wachten op die eerste klap in mijn gezicht. Het was het wachten waard.”

“Onthoud je dat allemaal?” Ik knik… Ik zie de beelden voor me en wacht even met praten. Dit was vast niet het einde van dit bosavontuur.

7.

In de stilte die valt, denk ik aan haar woorden: ‘samen op reis’. Tijd dat ze mij gaat zien, behalve dat ze wil dat ik alles opschrijf. Als ik niet schrijf, wel luister, dan heeft ze mij te vertrouwen. Het hoeft geen vraag te zijn. Ik neem alles zoals het komt, maar stuur wel enigszins waar ik het niet vind kloppen. Daar waar zij twijfelt of ik het allemaal onthoud.

“Justina, zullen we het over het woord ‘controle’ hebben. Je laat wel verhalen los op mij, je vertelt wat je je herinneren kunt over al je belevenissen. Ik neem het voor waar aan. Tussendoor probeer ik de rode draad te vinden die het een leesbaar geheel moet maken. Maar ook Justina, wie is Justina? Voor ik krachtige woorden gebruik… Wie gebruikt wie in jouw verhalen?”

Hier houd ik even stil. Ze heeft ondertussen nog een sigaret opgestoken en kijkt me aan. Het pakje sigaretten in haar linkerhand wordt deels ingedrukt.

“Je hoeft alleen maar te schrijven wat ik zeg.” Het klinkt koel. “‘Samen op reis’ is doen wat jij zegt?” Terwijl ze een trekje neemt, knikt ze en blaast ze de rook richting mijn gezicht. “Als de rook is opgetrokken, heb ik vast een heel mooi beeld van je Justina, al duurt het dagen voor het zover is. Ik stop pas met luisteren en schrijven als je naakt op tafel ligt, je je helemaal bloot hebt gegeven… er geen woorden meer zijn en je zwijgt.”

Ietwat geïrriteerd drukt ze de sigaret uit. Het maakt mij helemaal niets uit. Aan mij zal ze niets merken, er valt ook niets te merken aan me. Zonder aarzeling kwamen mijn woorden, precies zoals ik ben. Ze mag reageren hoe ze wil. Haar uitdaging is om alle verhalen te vertellen en te laten zien wat Justina bewoog… en nog beweegt.

Neem haar in alle rust in me op. Een prettige stem, kan mooi vertellen en heeft een schat aan ervaring. Het wachten is op de mooie en liefdevolle momenten. Een mooie uitstraling, ze is rond de zestig, een jeugdig uiterlijk en stijlvol gekleed. Bruine ogen waar je in zou kunnen verdwalen.

Haar schoonheid, zoals elk mens schoonheid kent, treft me. Ik heb geen enkele strategie, voor nu is alleen het doel aangegeven.

Ze schraapt haar keel. “Het bos, de klappen…” Ze kijkt me vals aan. De eerste speldenprikjes, zeker niet de laatste.

8.

“… ach, ik vertel dat later wel.” Reageren doe ik niet, ze wil vast even verwarrend zijn zodat ik haar niet kan volgen. Jammer voor haar dat mijn geheugen prima is, ik bij elk verhaal beelden zie en ik deze alleen maar hoef te beschrijven met haar eigen woorden.

“Mijn polsen op de rug gebonden, een houten dikke paal met meerdere ringen, ik werd door een vrouw vastgebonden aan een ring ter hoogte van mijn billen. Bovenlichaam ontbloot, een gag in mijn mond, mijn haar los, op blote voeten. Een man liep op mij af en trok mijn slip naar beneden, deze bleef ter hoogte van mijn dijen hangen.”

Justina zit op tafel nu en kijkt me doordringend aan. Alsof ze mij als de man ziet. Zonder nadenken sta ik op en ga ik voor haar staan. Doe twee stappen naar achteren. Ze volgt me nauwlettend. De blik in haar ogen verandert. Het kan niet anders dan dat de man, of de vrouw, haar gaat slaan met een zweep.

“De man slaat twee keer in de lucht met een strokenzweep en raakt mij dan licht op de borsten, wisselend snel en langzaam, hard en zacht slaand. Ik gooi mijn hoofd achterover en het brandende verlangen neemt hand over hand toe. Ik zou alles ervoor overhebben als iemand mij nu zou neuken, terwijl mijn borsten roder en roder worden. Hijgend ontvang ik de klappen met de zweep. Ik sta in brand. Ik zak door mijn knieën en mijn vastgebonden polsen voorkomen dat ik voorover val.”

Ze gaat staan. “‘Staan sub!’, schreeuwde de man, ‘Staan!’ Met alles in me ga ik weer staan en leun ik tegen de paal, mijn hoofd voorover. Mijn hart slaat zo hard dat ik niet eens iets anders hoor. Wat er gebeurde weet ik niet meer, maar even later voel ik zijn penis in me glijden, zijn handen om mijn billen. Hij bewoog mij heen en weer, ik zou niet eens meer in staat zijn om iets te doen. Ver weg hoor ik hem vloeken. Hij hangt tegen me aan, zijn penis strak in me.”

Justina gaat voor me staan. “Zijn penis in me”, herhaalt ze. Ik trek mijn wenkbrauwen licht op. “… en weer begint hij mij te bewegen… maar mijn borsten branden”, de nadruk op de laatste vier woorden leggend. Natuurlijk reageer ik niet. Schrijft zij ‘branden’ met één of twee d’s?

9.

“Hard stotend kwam hij in me klaar, spoot hij zijn zaad in me. Zijn penis was zo groot en hij stak hem er zo diep in dat het zeer deed, behoorlijk zeer, naast mijn brandende borsten.”

Ze staat nu vlak voor me. Ik vind het verhaal mooi, maar dat ze zo voor me staat maakt niet echt indruk. Het klinkt alsof ze in de toekomst kan kijken, maar Justina zal aan mijn voeten liggen als het zover is. Niets uitdaging, gewoon doen wat ik denk, helemaal uit zichzelf. Het zal niet lang meer duren, maar zeker niet in deze berghut.

“Trof je ook weleens iemand die jou in de hand had, zonder je aan te raken?” Met een zo neutraal mogelijke blik en een heel normaal vragende toon schud ik even aan haar troon. Ik wrijf in mijn handen. Justina duwt met haar handen tegen mijn schouders, een kleine beweging naar achteren als gevolg. “Natuurlijk!” Het klinkt bijna ongeloofwaardig, in ieder geval krijg ik het idee dat ze hier liever niet over spreekt.

“Onlangs nog?” Ze stapt naar achteren en draait zich om, onderwijl pakt ze het pakje sigaretten en de aandacht is voor de sigaret. Wat ze ook doet, ik zal ervoor zorgen dat ze terugkomt bij het onderwerp. Opzichtig schudt ze de lucifer uit en neemt ze een grote trek van de sigaret. Als ze deze uitblaast in mijn gezicht, is ze aan de beurt. Dan gaat ze echt te ver. Het moment is daar, ze draait zich om en kijkt in mijn richting. Leest ze het in mijn ogen?

De rook verlaat haar mond met grote kracht, naar beneden.

“Dat waren pijnlijke momenten. Mannen die dat deden kwamen dichtbij, heel dichtbij. Natuurlijk probeerde ik er wel omheen te draaien en dat lukte ook soms, maar bij de paar waar het niet lukte moest ik heel diep buigen, door het stof, zeg maar. Soms niet eens seks, helemaal niets.” Ze schudt haar hoofd en staart naar buiten. “En ik was eens bij een eerste ontmoeting zo godvergeten geil geworden door zijn woorden en er gebeurde… helemaal niets… helemaal niets! Hij bleef net zo lang dat het gevoel helemaal over was, ik moest me aankleden en hij bracht me naar huis.” Ze tikt op tafel. “Deze man heb ik tien jaar lang gezien, zijn sperma één keer en pas het laatste jaar mocht ik klaarkomen. Snap jij het, dat ik iedere keer weer naar hem toeging, ik het bijna kon uittekenen en toch verraste hij mij iedere keer weer met iets. Snap jij dat nou? Pas toen hij naar het buitenland verhuisde heeft hij mij… hebben we het gedaan, ontzettend liefdevol was hij met me…” Justina haar ogen worden vochtig, ze huilt echt. Ik pak de sigaret uit haar handen, voor ze haar handen brandt aan het restant en reik haar een zakdoek aan. “Dank je”, snikt ze. “Snap jij het?” Ze kijkt me met haar betraande ogen aan… alsof ik haar het antwoord kan geven.

10.

“Niet bont en blauw, maar wel met gekleurde billen en borsten kleedde ik me weer aan, zijn zaad lekte nog uit mijn kut toen ik mijn slipje aantrok. Ik keek hem aan en vroeg of ik me weer mocht uitkleden. Nee, niet omdat mijn slipje vies werd, maar omdat ik meer wilde. Nog een keer zijn zaad tot me nemen, in me krijgen.”

Het woord ‘onverzadigbaar’ herhalend, doe ik een stap naar achteren. “Wil jij me…”

Zaadvragende ogen begeleiden haar woorden. Hoofdschuddend zeg ik gedecideerd: “Nee. Ik luister en schrijf. Vraag me niets, het werkt bij mij echt anders. Vertel verder.”

Niet heel belangrijk, maar ze doet een stap achteruit. Ze weet dat ik niet op haar uit ben en dat ik van deze gelegenheid helemaal geen gebruik maak. Hoewel ik wel aan het denken ben hoe haar te benaderen om aan haar sub-gevoelens gehoor te geven, al zal het lijken alsof ze niet anders meer kan dan mij volgen. Maar zover is het nog lang niet, als het al zover komt.

Justina gaat weer zitten, pakt wederom het pakje sigaretten. Ze speelt ermee als ze met de andere hand met een lepeltje in het kopje de lucht roert.

“Natuurlijk mocht ik me niet weer uitkleden. Wat ik wel mocht?” Ze stopt met roeren. “Hij opende een luik in de vloer en op een heel aardige toon zei hij me in de ruimte onder het luik plaats te nemen. Het luik haalde hij helemaal weg. Even later begreep ik waarom. Ik ging op de vloer zitten en liet me in die ruimte glijden, op mijn knieën zat ik erin, mijn hoofd net boven de vloer. Hij had nu twee panelen in zijn hand, ieder met een halfrond gat aan de lange kant. Een paar seconden later stak mijn hoofd door het gat. Zijn voeten vlak voor me. Het geluid van twee stalen pennen door ringen heen vergeet ik nooit meer. Het luik werd geborgd. Ik kon er niet meer uit. Nu dan voel je je wel heel kwetsbaar. Alleen mijn hoofd.” Ze is stil, legt het lepeltje op het schoteltje en draait het kopje om. “Daaronder zat mijn hoofd”, zegt ze zachtjes, een vinger op het kopje houdend. “Daaronder…”

Doodstil wacht ik af. Niet het moment om iets te zeggen of te versnellen. Ze beleeft het weer, ik hoop dat ze haar gedachten straks verwoordt.

11.

Justina is stil, staart naar het omgedraaide kopje, haar vinger glijdt eroverheen.

Mijn fantasie over wat ze straks gaat zeggen, kent geen grenzen. Verlang ik naar actie, wat ik zou doen in een soortgelijke situatie?

“Ik was bang, heel bang. Hij kon alles met mijn hoofd doen wat hij wilde. Ik was zo bang dat ik niets kon ophouden. Ik voelde me heel verschrikkelijk.” Ze kijkt schuin omhoog naar me. “En toch kwam weer die opwinding, dat ik niets meer te zeggen had, dat alles mogelijk was.” Een hartgrondige vloek volgt op deze zin. “Die enorme opwinding in de donkerte van de bak over mijn hoofd. Elk moment kon hij… En die bak werd opgetild op het moment dat ik dacht dat dit het was. Alleen een bak over mijn hoofd en meer niet. Meer… niet.” Teleurstelling overheerst in die woorden.

Haar aandacht gaat weer naar het kopje en ze pakt het op. “Stel je voor dat alleen mijn hoofd boven de grond uitsteekt en ik niets kan doen verder. Hij hoefde het zich niet voor te stellen, zag mijn gezicht en bracht me binnen een seconde in een hel.” Justina sluit haar ogen, ze slikt. “Wil je het echt horen?”

12.

Ik knik licht, wil haar niet beïnvloeden. Dat ik geen grenzen heb, weet ze niet. Alles mag gezegd worden, ik ben tot veel in staat, wat me niet ligt laat ik voorbijgaan als dat mogelijk is. Hoef niet na te denken over excessen, niet mijn ding. Wat ik als exces beschouw, komt aardig overeen met wat… Ach, waar gaan mijn gedachten nu heen? Ik heb Justina nog niet betrapt op iets wat ik zeker niet zal opschrijven nadat het mijn andere oor weer verlaten heeft.

“Hij pakt me bij mijn nek, trekt me zomaar uit het gat, de planken denderen op de grond en even later…” Duidelijk zichtbaar slikt Justina. “… even later duwt hij mijn hoofd naar beneden richting het gat en legt hij de twee planken terug. Twee keer hetzelfde geluid over de platen, vermoedelijke fixeert hij de planken. Mijn lichaam boven het gat, mijn hoofd erin. Voelde ik me kwetsbaar met alleen mijn hoofd uit het gat, nu kan ik niet eens zien wat hij gaat doen. Mijn hele lichaam ter beschikking. Mijn hoofd, mijn uitdrukking niet te zien. Ik schreeuw op het moment dat vingers over mijn billen strijken.”

Ze schuift de tafel weg en richt haar blik op mij. “Het geil stroomde uit mijn kut. Ik was zo opgewonden, zo heel erg opgewonden. In plaats van mij te nemen, worden mijn polsen bij elkaar gebonden op mijn rug. Ik lig half op mijn knieën, draai zelfs een beetje rond. Handen bij mijn enkels en al snel heb ik door dat hij enkelbanden vastmaakt. Gaat hij me slaan? Wat denk je… gaat hij me tot bloedens toe afranselen?” Ze zoekt het pakje sigaretten, vind het al snel, steekt er één in haar mond en pakt een aansteker. Het moment dat de vlam de sigaret raakt pak ik de sigaret uit haar mond, trek ik haar hoofd naar achteren en zeg ik: “Nee, dat denk ik niet!!” Ze schrikt, waarschijnlijk niet verwacht dat ik dit zou doen. Ik laat haar geen ruimte. “Ik denk niet dat hij je gaat slaan, sterker: ik weet zeker dat hij dat niet doet. Omhoog met die enkels Justina, omhoog gaan die enkels en je hangt gewoon in de lucht, maar dan met je hoofd naar beneden en weet je… ik denk zelfs dat hij een geheim luik heeft om je bij je hoofd te pakken zodat hij op die manier je hele lichaam voor zich heeft. Dat is de hel, niet dat je zomaar een orgasme in je schoot geworpen krijgt. En dit is nog maar de poort van de hel, Justina, dat weet jij ook!!” Ik laat haar hoofd los.

“Vertel verder en sla geen enkele seconde over!” Justina trekt haar kleding recht, schuift de stoel aan en zit weer aan tafel. Ze schudt haar lokken naar achteren, haalt een hand over haar hoofd en zegt dat ze dorst heeft.

Aankijken doet ze me niet.

Het is rustig in de zaak. De mensen achter de bar praten met elkaar, ik zie een ander stel een beetje naar ons kijken. Ze verstaan ons waarschijnlijk niet, al zal de situatie niet normaal zijn. Ik loop naar de bar en vraag om een pot thee. De vrouw glimt helemaal. Ik heb het idee dat we thee krijgen van kruiden uit de bergen.

13.

Justina staart naar de tafel. “Hij slaat me niet.” Geconcentreerd luister ik naar haar. Ze praat heel zachtjes.

“Hij doet niets met mijn opgewondenheid. Ik schreeuw… Wil zijn vingers voelen en tegelijk maak ik de verschrikkelijkste voorstellingen. Het lijkt alsof ik niet meer kan denken… of dat ik juist mezelf op een heel erge manier tegenkom. Dit ben ik, Justina. Rechtvaardig, eerlijk. De enige dochter, mijn ouders kenden me niet en gaven me deze naam. Negen maanden de tijd om de baby een naam te geven. Mijn ouders… Mijn moeder vertelde me dat ik echt een liefdesbaby was. Nooit heeft ze meer naar een andere man gekeken, ze hielden echt van elkaar. Geen enkel onvertogen woord in hun…”, een vloek volgt, “Kijk mij eens…”

Ze kijkt me aan. Hoe beschrijf ik haar uitdrukking, haar ogen? Liefde en leed, verlangen en wanhoop. Ze haalt diep adem en praat weer heel zachtjes verder.

“… mijn moeders liefde voor één man, en ik heb zo veel mannen gehad. De meeste waren lief voor me op hun manier. De ontdekking van BDSM maakte me gretig, heel verlangend.” Justina pakt mijn arm. “Je schrijft het zoals ik het beleefd heb… open en eerlijk… Ik wil de waarheid lezen.” Fluisterend geef ik haar antwoord: “Ik kan niet anders, Justina.”

De vrouw komt onze richting op met de thee. Een prachtig gezicht, een iets gebogen rug, en de liefde straalt van haar gezicht af.

14.

Ze zet de theepot op tafel en twee grote mokken. Met een knik dank ik haar, ze staat even stil en zegt: “Er is straks kaasfondue in de keuken, ook voor jullie.” Snel vraag ik de aandacht van Justina, die echter ver weg is. Zachtjes tik ik met een voet tegen haar voet. Geen enkele reactie. Voor haar beslissend, zeg ik dat we ons zeer vereerd voelen. De vrouw knikt goedkeurend. “Volgens het recept van mijn overgrootvader.” Glimmend hoor ik haar aan. Ik pak de handen van Justina en zeg dat we uitgenodigd zijn om hier te eten. Meer dan een paar glazige ogen wordt het antwoord niet.

Ik schenk de thee in en laat haar met rust.

De thee ruikt heerlijk, nog veel te heet om gedronken te worden. Mijn handen sluiten om de beker. In de thee zie ik haar ondersteboven hangen aan haar enkels. Het hoofd onzichtbaar.

Justina pakt haar mok en houdt deze voor haar mond. “Gek werd ik van de spanning. Haalde me alles in mijn hoofd, zelfs dat hij me met van alles kon beschadigen. Waarom vertrouwde ik hem niet? Dat was mijn hel op dat moment, waarom vertrouwde ik hem niet? Keer op keer streelde hij me, verwende hij me en dacht ik: en nu gaat hij mij pijn doen. Zelfs toen hij inderdaad via een geheim luik bij mijn hoofd kon, dacht ik dat hij mij alles kon aandoen en ik zwaar gehavend losgemaakt zou worden. Waarom vertrouwde ik hem in eerste instantie niet? Wat zou ik genoten hebben van alles wat hij met me deed. Het moment dat hij wel alles met me deed, maar dan op een heel speciale manier, vol liefde maar uiterst pijnlijk, liet ik me gaan. Ik schreeuwde alles bij elkaar. Hij hielp me erdoorheen, ik genoot zoals ik nog nooit had genoten en sindsdien wil ik alleen maar dit. Mijn angst verliezen en daardoor mijn grenzen kunnen verleggen.”

Met een haast sierlijk gebaar zet ze de mok aan haar lippen, kijkt ze rond en zegt ze met betraande ogen: “Ik ruik gesmolten kaas.”

15.

Justina neemt een slok. “Heb jij ook trek?” “Zeker, het is ook al geregeld. Ze hebben ons uitgenodigd om in de keuken kaasfondue te eten. Bijzonder, niet?!”

Om zich heen kijkend, komt ze weer helemaal terug in deze hut. “Was ik erg net?” “Heel erg Justina, daarom is het nu stiller in de hut, bijna iedereen is weg.” Dan bedenk ik dat de liften straks stoppen. De zon is nog net te zien.

De man achter de toonbank ziet mijn twijfel. Hij gebaart me naar hem toe te komen. Op een heel rustige manier vertelt hij dat de lift om zeven uur nog een keer gaat, maar dat we welkom zijn om hier te slapen. Of een eenpersoonskamer een probleem zal zijn? Er direct achteraan zegt hij dat de kamers niet duur zijn. Subtiel! Eten… Slapen. Ik ben dol op onverwachte wendingen en besluit al direct hier te blijven. Nu Justina overhalen.

“Wat denk je van een overnachting in de bergen… hier…” Mijn handen op haar schouders leggend, zeg ik tegen mijn gewoonte in direct wat ik wil: “Ik zou het heel leuk vinden. Wat denk je van de zonsopgang morgenochtend… staan we vroeg op!” Justina legt een hand op een van mijn handen: “Slaap je bij me dan?”

Een zin die op twee manieren uitgelegd kan worden. Ik sta opeens op een staaldraad, weliswaar strakgespannen, maar zonder balans in mijn handen.

16.

Zonder aarzeling, zo raakte ik haar aan. Ze voelt het verschil. Ze is van mij, als ze wil. De opening is er. Rustig loopt ze verder in de ruimte die ik haar geef. Het net zal zich sluiten.

De zonsopgang in het vooruitzicht, maar ook meer. Ik wil haar, op de wijze die heel dicht bij haar diepste verlangen komt, voor haar. Ze zal het zelf aangeven, meer dan woorden wil ik niet gebruiken… Als ze buigt is ze voor mij. Maar dat is de nabije toekomst, ik fantaseer niet. Justina komt dichterbij met elk verhaal dat ze vertelt, haar opzet?

Eerst als ze zelf over die grens gaat, neem ik haar mee.

“Eenpersoonskamers, een van ons zal op de grond moeten slapen.” Heel licht knijp ik in haar schouders en ik fluister: “… jij, Justina.”

Ze kijkt om en omhoog. Nu kijken we elkaar echt aan en zien we wie we zijn. “Tot die tijd vertel je verder.” Zachtjes trek ik aan een lok vlak bij haar hoofd. Justina wendt haar hoofd af, haalt diep adem en legt, de adem uitblazend, het hoofd in haar handen.

Een heel zacht “Nee, grapje…” klinkt. Reageren doe ik niet.

Dan: “Oh, meen je het echt?” Haar schouders gaan omhoog en het lijkt of ze rilt. “Heerlijk”, het is bijna niet te horen.

“Vertel verder, Justina.”

“Hij maakt me los. Ik moet op mijn rug gaan liggen, mijn hoofd tegen de wand zodat ik over mijn borsten kan kijken. Mijn polsen zet hij links en recht vast aan een ring in de vloer. Mijn armen zijn gestrekt. Met een touw verbindt hij mijn enkels met ringen, links en rechts schuin boven me, in de wand. Mijn bovenbenen hangen naast mijn buik. De billen helemaal bereikbaar, iets opgetild. Je raadt het al, mijn schaamlippen, en mijn anus… open en bloot. Hij knielt voor me, draait een heel dun touwtje om mijn linkertepel en maakt dit aan de ring van de linkerenkel vast, het touwtje staat heel strak. Mijn rechtertepel ondergaat hetzelfde lot.”

Justina wrijft over haar borsten.

“Alsof ik niet glad genoeg ben, begint hij me te scheren met een echt scheermes. Ik heb even kippenvel. Vlot en vaardig, dat wel, maar ik heb dus alle tijd om te bedenken wat hij hierna van plan is. Niets doet hij zonder opzet.”

Even zwijgt ze, dan: “… dat mijn schaamlippen en billen aan de beurt zijn en zijn zweep deze zal strelen… Maar wat er daarna volgde… mijn god…”

“Eén ding tegelijk Justina, wat deed hij met de zweep? Een gewone zweep of een gevlochten?” “Gevlochten, maar met zo veel souplesse en een zo onregelmatige slagenregen… van miezer tot hagelstenen… Ik probeerde niet te bewegen… vergeefs… Mijn tepels… Mijn arme tepels…”

17.

“Maar daarna, daarna… Hij brengt me met vingers en zijn tong naar zo een heftig orgasme, weet dat ik me nog steeds amper kan bewegen. Weer schreeuw ik het uit. Ik kan gewoonweg niet anders, zo heerlijk, zo heftig. Natuurlijk had ik het vervolg kunnen weten. Mijn anus zo vrij toegankelijk.” Justina zwijgt, gaat verzitten, alsof het nog te voelen is. Ze pakt de tafelrand beet, gaat rechtop zitten en schudt haar hoofd. “Ik kan best wat hebben, maar deze man gaat tot zijn pols in mijn anus. Alsof ik opengereten wordt. Zonder dat ik er erg in heb, snijdt hij de dunne touwtjes door. Slaat op mijn borsten en pakt dan mijn keel beet. Erg??? Ik krijg het gevoel te zweven, niet eerder heb ik me zo heerlijk gebruikt gevoeld. Wild schud ik met mijn hoofd en smeek ik hem mij nog een orgasme te laten hebben. Niet vergeefs. Ik vloek alles bij elkaar en wil nog maar één ding…”

Dat ze het haarscherp voor zich ziet, is wel duidelijk. Zwijgend wacht ik. Ze wordt me toch niet gewaar. “Ik wilde een kus, zijn mond op mijn mond…” Tranen wellen op in haar ogen.

Zo een dominant ben ik zeker niet, ga ook verder geen vergelijk aan en ik zal dit al helemaal niet proberen te overtroeven. Het zal over een heel andere boeg gaan. Deze doorgewinterde en geile sub zal in alle eenvoud mij ontmoeten, misschien al in die eenpersoonskamer vannacht.

“Ik krijg de kus terwijl hij me losmaakt en mijn spieren alle aandacht opeisen. Wat een kwelling, wat een ontzettende kwelling… Mijn tong… ik voel deze niet eens. Mijn hele lichaam seint naar mijn hersenen, behalve naar mijn lippen en tong. Hij weet het, verdomd, hij weet het, zijn knipoog en het woord ‘later…’ bewijzen het. Ik val op mijn zij en heb te wachten tot het rustig wordt in mijn hersenen.”

Ze pakt haar hoofd beet, veegt haar tranen weg en zegt: “De volgende dag word ik naast hem wakker, geen idee hoe ik in zijn bed ben terechtgekomen. Hij ligt op zijn zij, lacht en vraagt of ik de kus weer wil. Haast onderdanig knik ik en ik sluit mijn ogen. Het was me alles waard, de kus die me ten deel viel op dat moment.”

“Komen jullie naar de keuken?” Terwijl we naar de keuken lopen, zegt de vrouw: “Beide kamers zijn klaar. Hier slapen is een onvergetelijke ervaring.” Justina lacht en knikt heel licht in mijn richting, het woord ‘onvergetelijk’ gaat meerdere betekenissen krijgen. Ze geeft me net de vrije hand met haar lach.

18.

Dat ik misschien beter en beter in het spel word, zegt niet dat het spel ook mooier wordt… Misschien verwijder ik me daardoor van de essentie. Mijn verlangen meer en meer dicht bij de sub te komen. Vertaal ik wel goed waar zij zo naar verlangt? Laat zij de sub in zich aan mij zien? Ziet ze een dominant voor haar in mij? Ik lijk in niets op de mannen in haar verhalen. Hoeft ook niet, ben gewoon mezelf. Het zijn vragen, geen twijfels.

De keuken, we zitten samen aan tafel als de vrouw nog twee borden neerzet en zelf gaat zitten. Haar man laat nog even op zich wachten.

De vrouw spreekt met Justina. Het dialect is soms ietwat moeilijk te volgen, met opzet spreekt ze langzaam en ze herhaalt met evenveel plezier haar zin als het niet duidelijk is wat ze zegt. Justina straalt een bepaalde charme uit en spreekt vloeiend de taal.

Wat een geschiedenis ademt deze ruimte uit! Wat een rijkdom om hier te eten. Volgens recept van haar overgrootvader. Mooi om zo de geschiedenis in te duiken. Hoe zouden haar ouders en andere mensen in dit gebied hebben gewoond? Geen weet misschien van de wereldgeschiedenis, maar ontzettend rijk met het leven hier. Veel langer dan een eeuw terug.

Ik maak haar complimenten over het heerlijke eten en zeg haar dat het zeer rijk voelt om nu hier te zitten.

Justina heeft zo te zien een enorme eetlust. Het brood en de gesmolten kaas smaken haar. De wijn niet minder. Ze is bijzonder.

De man komt erbij zitten. Kijkt op een heel mooie wijze naar zijn vrouw, knikt naar mij en kijkt dan Justina aan. Ik zie haar veranderen.

19.

Geen idee waarom, maar opeens een gesprek met de vrouw over haar familie, het dorp, deze zaak. Als de kaasfondue gesmaakt heeft, sta ik op en vraag ik of ze me een en ander wil laten zien. Justina en Franzl even alleen latend. Ze gaat erin mee. Trapt ze erin of begrijpt ze mijn plan? Het maakt mij niet uit, even lopen en ook haar hier weghalen.

Ze kijkt nog een keer om naar haar man en loopt dan de zaak in. Ik zie Justina even haar ogen sluiten naar me. Het is goed.

Genietend van de rijke geschiedenis, door het verleden van deze vrouw en haar familie zijn we ruim een uur bezig om het hele huis te zien, zelfs buiten. De koude, maar heerlijk frisse lucht en de enorme sterrenhemel overvallen me. De Melkweg.

De enkele keer dat ik de Melkweg zie, de vele, vele sterren, krijg ik tranen in mijn ogen. Nooit zal ik antwoord krijgen op de vele vragen die dit fenomeen oproepen. Onvoorstelbaar groot en onvoorstelbaar mooi. Eerlijk gezegd. De opwinding die ik ervaar is groter dan het… Nee, ik mag en wil niet vergelijken. Maar een enorm geestelijk orgasme komt het dichtst in de buurt bij het verwoorden van wat dit schouwspel mij doet.

De vrouw ziet mijn verwondering en vertelt over hoe ze als klein meisje probeerde de sterren te tellen, en ze nog steeds bezig is. Ik lach en sla een arm om haar schouders. “Het is ook zo ongelooflijk mooi, mevrouw.” Ze knikt en legt een hand op de arm die over haar schouders ligt.

“Koffie en iets lekkers?” Nu knik ik. Het is koud. Snel gaan we naar binnen en ik help haar de koffie te maken. Ik vraag haar of ze het bezwaarlijk vindt als Justina met mij de nacht in een kamer doorbrengt. “Met jou niet.” Ze lacht, al is dat een ander lachje dan wanneer er een grapje verteld wordt.

Franzl en Justina zitten tegenover elkaar en praten nog steeds. Als ik binnenkom met de koffie, gaat Justina staan en ze gaat pas weer zitten als ik zit.

Het is nu menens.

20.

Gesprek met z’n vieren over de natuur, het verleden, morgen. Deze mensen staan nog midden in het leven. Straks gaan zij slapen en onder hetzelfde dak gaat er een krachtmeting plaatsvinden. Justina heeft de deur opengezet. Ik mag en zal haar niet teleurstellen. Elke stap overwegen, mijn gevoel laten beslissen.

Ruim na middernacht, na de koffie stond er uiteraard drank op tafel, is het tijd om naar de slaapkamer te gaan. Ze wensen ons een goede nacht. Zij gaan naar beneden, wij naar boven. Een smalle houten ladder, een heel kleine kamer. De vloer kraakt en een simpel lampje aan de wand verlicht de ruimte summier.

Het is niet echt koud. We kijken elkaar aan. De blik in haar ogen is zo anders. Iemand heeft een matras en een extra dekbed op de slaapkamer gelegd, Franzl? Justina blijft bij de deur staan en wacht. Ik kleed me uit, was me met het koude water uit de lampetkan en droog me daarna af met een kleine handdoek.

Alsof ze er niet is, ga ik op het bed liggen en sla ik het dikke dekbed over me heen. Justina kijkt naar de grond. Ik zie dat ze het koud heeft, ze zegt echter niets.

“Je mag je wassen Justina, daarna ga je aan het voeteneind van mijn bed staan.” Ze knikt. “… uitgekleed natuurlijk. Leg je kleding maar op mijn kleding.”

Justina kijkt me voor het eerst aan. Ik zie haar denken dat ik dit waarschijnlijk niet meen. Ze lacht om dat bevestigd te krijgen. Mijn uitdrukking zegt voldoende, haar gezicht spreekt boekdelen.

Terwijl zij zich wast, sla ik haar gade. Enige opwinding kan ik niet onderdrukken als ik fantaseer dat ik haar met woorden onzeker ga maken. Haar de indruk geven dat dit een heel lange nacht wordt, zij woorden te horen krijgt die ze niet anders kan vertalen dan ze op te volgen. Haar geile sappen zal ik vannacht proeven, verder zal ik haar alles onthouden, deze nacht. Dat we samen wakker worden in hetzelfde bed, zal haar beloning zijn. Ik verheug me er nu al op om haar dan enorm te verwennen, in alle rust en met alle liefde.

Justina staat nu aan het voeteneind van het bed. Naakt, ze is mooi, heel mooi. Haar gezicht straalt. Bijzonder dat haar handen haar onderlichaam bedekken. Nu moet ik haar precies zo benaderen alsof ik haar op handen draag, maar daarvoor moet er wel een weg afgelegd worden.

21.

Stap uit bed en ga achter haar staan. Met een lichte tik van mijn rechtervoet tegen de binnenkant van haar beide voeten maak ik duidelijk dat ze haar voeten iets uit elkaar mag doen, zeg dat ook. De volgende aanwijzingen gaan alleen met woorden gepaard. “Ringen en armbanden afdoen.” Mijn rechterhand open naast haar, het duurt even, ze twijfelt. Het duurt lang voor mijn hand gevuld is. “Halsketting af”, is de volgende aanwijzing die ze direct opvolgt.

“Vingers in elkaar, in de nek.” Ze is geschoren onder haar armen. Haar schaamlippen zijn glad, wel schaamhaar op haar onderbuik. Weelderig, wel min of meer afgebakend geschoren. Het staat haar heel mooi, in ieder geval gezien door mijn ogen. Een enkele lichaamsversiering, ongetwijfeld een aandenken aan perioden of mannen in haar leven.

Ik zie haar naar achteren proberen te kijken. Ze volgt me. We zijn verder dan ik dacht. “Voor je kijken, ogen naar beneden gericht.” Justina doet het als vanzelf en blijft heel stil staan.

“Armen naast je lichaam en omdraaien.” Met wat ik nu in gedachten heb, is het moeilijk om een erectie tegen te gaan. Ze ziet het, maar laat niets merken.

Ik streel met mijn handen haar lichaam, van de schouders tot haar heupen. Het voelt goed, ook bij haar. Vervolgens streel ik haar gezicht, ze verwacht duidelijk klappen in haar gezicht als ik de huid even niet raak. Natuurlijk laat ik dat, zeker nu, na. Met een hand grijp ik in haar opgebonden haar en ik trek haar naar beneden tot haar hoofd de grond raakt en zij op een wang ligt. “Op je knieën en billen omhoog. Hoger…! Hoger!”

Haar mooie billen streel ik zacht, bijna op weg naar de eerste klap. De kam trek ik uit haar haar en ik houd de lange grijze lokken goed beet. Pak met mijn vrije hand even haar billen een voor een stevig beet. Een vinger raakt de onderkant van haar schaamlippen. Verbaasd voel ik dat ze nu al behoorlijk opgewonden is. “Hoger!” Ze beweegt haar billen hoger door haar knieën iets naar achteren te verplaatsen. De eerste klap komt hard aan. Justina zucht. Dit is een zucht van verlangen, niet van pijn.

Niet veel later trek ik aan haar haar, terwijl mijn hand ook haar hoofd naar beneden duwt. De tweede klap is even hard, haar andere bil rakend. Daarna volgt er een regen van klappen. Ze kan veel hebben, heel veel.

Onder toch wel een pijnkreet trek ik Justina aan het haar omhoog, laat haar op de rand van het bed belanden en duw haar naar achteren zodat haar rug op het bed ligt. Pak haar enkels beet en duw deze naar haar borst. “Vasthouden, Justina!”

Mijn plan is om haar te proeven tot ze bijna klaarkomt. Dat onthoud ik haar, om daarna alle aandacht te geven aan haar huid.

22.

Heel rustig maar snel handelend zet ik haar op haar billen, pak ik haar kin beet terwijl ze nog haar enkels vastheeft. Ze laat ze nu pas los. Haar haar hangt voor haar gezicht. Ik veeg het ruw weg en zeg: “Pardon?” Laat haar los, pak haar tepels beet, trek haar omhoog en herhaal dat ene woord.

Justina beseft heel goed dat ik haar niet meer loslaat en zij niets anders kan dan meegaan om haar gezicht niet te verliezen. Misschien wil ze ook wel een kans grijpen om over mij heen te gaan.

Nu hangt ze bijna in mijn vingers die haar tepels behoorlijk stevig vasthebben. ”Pardon?”, zeg ik voor de derde keer, nu met mijn mond vlak voor haar gezicht. Als mijn vingers iets bewegen en de nagels in haar tepels gaan, zie ik haar gezicht veranderen. Tranen in haar ogen? Nee, net niet, maar wel een ontzettend geile blik.

Zou ze dit echt als voorspel zien?

Het is het moment, ik wil het en ik kan het: ik sla haar zomaar in het gezicht. Haar hoofd draait mee in de richting van de slag, de tweede zal de richting veranderen. Met in één hand een tepel en de andere op weg naar de tweede klap in haar gezicht.

Het raken van de huid is zeer goed te horen. Ik wil mijn vermoeden bevestigd zien. Snel haal ik een paar vingers langs haar schaamlippen. Nat, heel nat. Haar tepel inmiddels losgelaten om haar op bed te gooien. Aan haar voeten draai ik haar op de buik en ik pak beide polsen vast. In een uiterste poging zich om te draaien, vallen we van het bed. Onze ogen kruisen elkaar als we beiden het hoofd oprichten. Ik heb haar polsen nog vast, al liggen we nu half tegenover elkaar. “Justina, we schrijven nu een verhaal en jij, jij gaat…”

23.

“… het onderspit delven?” Deze opmerking van haar is de druppel.

“Naast het bed!”

Ik laat haar los en ga onder de deken liggen, op mijn rug. Justina zwijgt en druipt af. Ze weet echt dat ze niets hoeft uit te halen om de kans om deze ruimte direct te moeten verlaten zo klein mogelijk te houden.

Bedreven in doodstil liggen, ze merkt helemaal niets aan mij. Slechts het kraken van het hout in deze houten berghut doorbreekt de stilte. Het is niet warm, maar zeker ook niet te koud voor het blote lichaam van Justina.

Ruim een uur later hoor ik heel zachtjes: “… sorry.” Ik laat nog helemaal niets merken. Het blijft verder stil.

“… sorry?” Ik til mijn hoofd op en kijk haar aan. Ze slaat direct haar ogen neer. Justina heeft het koud, zo te zien. Maar dat mag niet de reden zijn om haar niet naast het bed te houden.

“… ik ben te ver gegaan, het spijt me echt. Het besef dat ik me bij jou anders moet gedragen, het gevoel dat ik me anders mag gedragen, nog dichter bij mezelf, is er. Bereid ben ik om de hele nacht hier te liggen, maar wilde nu alvast sorry zeggen.”

Ik streel haar over het hoofd en laat een lok haar door mijn handen glijden, vervolgens neem ik weer mijn positie in: doodstil op bed liggen. De deken til ik op en ik vouw deze deels open. Nauwelijks hoorbaar fluistert Justina: “… mag ik alsjeblieft onder die deken, aan het voeteneind… of duldt u mij naast u?”

“Naast me, Justina.” Ze kruipt in bed en slaat de deken heel voorzichtig terug. Ook zij ligt doodstil. We horen elkaars adem.

Meer dan voldoende voor deze nacht.