1.

Ze kwam zomaar mijn leven inlopen. Annabelle, al laat ze zich Belle noemen. Aanvankelijk ietwat verlegen, het kijken in elkaars ogen kan je een heel stuk terugwerpen, in de goede zin van het woord. Alles valt weg en dan is alleen de blik daar, is alleen de ander daar. Een speciaal tintje gaf mij het gevoel een sub te zien die, met gemengde gevoelens, de ontdekking van haar interesse in de BDSM-wereld, met name de sub-kant ervan, tegemoet trad.

Hoe deze vrouw voor me te winnen en ook haar sub-gevoel alle ruimte te geven, de ontwikkeling ervan niet te overhaasten?

Het begon in een restaurant. We zaten alle twee alleen aan een tafel. Ik kijk haar even aan en dacht aan wat er in haar leven gaande is dat ze alleen zit. Kan van alles zijn. Mijn gedachten dwaalden af naar een gezellig gesprek tijdens het eten, nu zit ieder voor zich uit te kijken. Ze kijkt mij ook aan, slaat haar ogen neer en kijkt dan nog een keer in mijn richting. Dit herhaalt zich een paar keer. Ik leg mijn bestek neer. Haal even diep adem. Waar breng ik mezelf in, wat doe ik haar aan…? Ach, het wordt slechts een vraag, zowel ja als nee als antwoord is goed. Ik schrijf een kleine notitie en vraag aan de ober om deze bij haar tafel af te geven. De man knipoogt. Ik volg hem met mijn ogen. Ze pakt het briefje aan, leest het, draait het om zonder in mijn richting te kijken en schrijft iets.

De ober loopt met een fladderende beweging in mijn richting. De vrouw is onzichtbaar, achter hem. “De postduif”, zegt hij als hij mij het briefje geeft. Ik pak het briefje aan en lees: ‘Waar wacht u op?’ Dat klinkt ongeduldig! De ober pakt ondertussen al mijn bord en bestek en even later zit ik tegenover haar.

Ze stelt zich voor als Belle. De tekst op het briefje komt in eerste instantie niet overeen met de ietwat verlegen vrouw die nu tegenover me zit. Al zie ik best wel trekjes van dominantie in haar. De ideale combinatie. De dominant in me is direct wakker. Ik weet hem voorlopig wel buiten het gesprek te houden. Gesprek hebben we, en hoe. Geen enkele stilte valt. Geen onderwerp wordt geschuwd. Meningen mogen naast elkaar bestaan.

Belle heeft een lezing morgen. Ze is goed voorbereid en ontspant nu. Tijd voor een verzetje, denk ik erachteraan. Ze klinkt zelfverzekerd. Of is dat een houding, vraag ik me af. Te vroeg om haar te doorgronden. Ze laat veel van zichzelf zien, bang is ze niet. Ik luister aandachtig en vraag af en toe iets. Belle is getrouwd, zoals zo vele mensen. Haar verhaal gaat nu over haar eigen leven. Naast elkaar, met elkaar. Ruimte latend voor andere dingen, andere mensen, voor vriendschappen, ook intense vriendschappen.

Nu neem ik het woord en leg ik heel even een hand op haar onderarm. “Belle, je vertelt zo veel over jezelf, laat je nog iets onbesproken?” Ik knipoog. “Oh sorry, ja, ik laat veel onbesproken. Het is ook een reactie op de spanning voor morgen.” Ze vertelt bijna ongestoord verder. Ik glimlach en luister verder. “Dit gesprek ervaar ik als heel ontspannend en ik ben blij dat ik zomaar weer een update, een inzicht, krijg in mijn eigen leven.” Ze is heel even stil.

“Ik verveel je toch niet?” Direct schud ik mijn hoofd en zeg ik haar dat ik het leuk vind om naar haar te luisteren. Dat meen ik ook. Iemand laten zijn door geïnteresseerd te luisteren vind ik heerlijk. Zo leer ik de ander kennen en mijn reacties vertellen veel over mezelf. Ik weet nog steeds de dominant buiten het gesprek te houden, al informeert hij me als er tekenen zijn dat in deze vrouw een sub schuilt. Het was een gevoel, het is een gevoel.

Belle verhaalt dan over haar ongeduld, over moeilijke relaties, vertrouwen, wantrouwen, over haar zwangere paard, over het wachten op de geboorte. Dan is ze echt stil. Ik laat de stilte vallen, zolang als mogelijk.

Ze kijkt me aan. Ik ken haar nu beter dan zij mij. Dat beseft ze nu en ik zie haar denken. Ze blijft me aankijken. Ik merk dat mijn ogen door de dominant in me worden overgenomen. Om de juiste afstand te bewaren, laat ik niet veel los over mijn leven. Ik hoef niet een onbekende te blijven. Als het zo ver mocht komen, dan accepteert ze wel makkelijker woorden die een opdracht vormen, woorden die voldoen aan haar verlangen, als de dominant in mij het bij het rechte eind heeft.

De stilte heeft lang genoeg geduurd. Haar oogopslag is anders, contact met mijn dominante metgezel. Ik laat hem de vrije hand, wetend hoe hij haar mee kan nemen… Alleen de begeleidende muziek onderbreekt. Op het puntje van de stoel speelt het zich af. “Belle, zullen we een stukje gaan wandelen? Achter dit restaurant is een mooi natuurgebied, heerlijk een frisse neus halen? Je mag gerust zwijgen tijdens het wandelen, hoor.” Ze kleurt een heel klein beetje.

Lachend vraag ik om de rekening. De vraag aan Belle en direct een stille hint erachteraan om te zwijgen. Benieuwd of ze het oppakt. Ze pakt haar handtas en laat deze gesloten. Haar telefoon is niet interessant nu, een goed voorteken. Mijn mobiel heb ik uitgezet. Ik wil in alle rust haar leren kennen. Ook wel zo netjes.

Ze wil per se de rekening delen, anders gaat ze niet wandelen. Ik weiger het niet. Zeg haar wel dat de drankjes van mij zijn. Belle knikt. Haar tas gaat open, de telefoon blijft erin liggen.

Een kleine blik op haar schoenen ontlokt mij de opmerking of ze met deze schoenen het natuurgebied in wil. Ze schudt haar hoofd en zegt dat we even langs haar auto lopen om iets sportievere schoenen aan te trekken.

“Je ontvoert me toch niet?”, zegt ze, als ze bij haar auto andere schoenen aantrekt. Ze lacht. “Ik ben niet bang hoor, ik kan wel iets hebben.” Mijn dominante ik is nu helemaal bij de les. “Ik voel me veilig bij je, anders zou ik ook niet zo voluit praten. Het is in ieder geval een welkome afwisseling… anders zou ik de hele avond op mijn hotelkamer hebben doorgebracht. De buitenlucht doet me goed.”

Niet veel later gaan we door een hek dat de parkeerplaats afsluit van de omgeving, en zien we een glooiend landschap, deels omringd door bos.

“Je vertelde dat je soms concessies doet aan het perfect plaatje door snel en efficiënt te handelen. Vind je het niet jammer dat je door je ongeduld misschien net datgene mist wat het misschien nog mooier maakt? Je kijkt toch ook met beide ogen naar iets als je loopt en je laat het op je gevoel inwerken. Hoe mooi is dit landschap?! Hoewel je ook met gesloten ogen kan voelen. Je ruikt en hoort beter, verdacht op elk geluid.”

Belle stopt met lopen. “Ik doe geen stap als ik niets zie, duurt me veel te lang dan om een weg af te leggen.” Haar stem verandert. Nu stop ik met lopen en kijk ik haar aan. Ze staat een paar meter terug. “Ogen dicht, Belle!” Tot mijn vreugde en verbazing zie ik dat ze haar ogen sluit en ze een glimlach op haar mond heeft. Die verdwijnt direct als ik haar bijna dwingend zeg met gesloten ogen naar me toe te komen.

“Spannend en opwindend… als ik dat zeggen mag.” De toon van Belle haar stem is nu echt anders. “Nu, dat mag je niet, ik heb liever dat je zwijgt tot ik je iets vraag.” Mijn antwoord klinkt kort.

2.

De wenkbrauwen van Belle fronsen, ze houdt haar ogen wel gesloten. “En nu lopen Belle, naar mij toe.” Ze doet haar armen iets wijder en zet een eerste stap. Voorzichtig plaatst ze haar voet weer op de grond. Wat takjes kraken. Het enige geluid. Het is aan mij om haar van het idee af te brengen dat het een spelletje is en dat dit heel serieus is. Heel voorzichtig loop ik wat stappen achteruit. Belle volgt, al heeft ze geen idee welke kant op en waar het haar brengt.

“Je kan wel iets hebben Belle, vertelde je net. Hoeveel is dat iets?” Zo neutraal mogelijk zeg ik het, natuurlijk wel met een ondertoon waardoor een antwoord niet kan uitblijven. Ze stopt met lopen. “Het vreemde gevoel overkomt mij dat ik opeens heel veel wil kunnen hebben… al is dat geen mooi Nederlands.” Ze zegt het, terwijl ze rondkijkt met haar ogen dicht. Is ze verdacht op geluid, is ze nieuwsgierig?

Ik kijk haar aan. Tijdens het eten keek ik veel meer naar haar groene ogen. Ze is niet groot, halflang krullend haar omlijst haar gezicht. Ze staat mooi rechtop.

“Je kan veel hebben, je wilt meer en is er een gedachte over hoever je zou kunnen gaan? Bevalt mijn toon je, Belle? Je voldoet aan mijn woorden zonder vraagteken, vat je het op als vraag of zie je het als een opdracht?” “Als ik het zeggen mag… de spanning die ik net voelde… het maakt iets in mij los dat er al langer zit… ik vind het zelfs prettig… ervaar het een beetje als opdracht en dacht net dat het handiger zou zijn als ik een blinddoek omheb, maar dat mag ik vast niet vragen. Hoe weet u dat ik deze gevoelens heb?”

Het woord ‘u’ geeft mij direct de indruk dat er veel meer in Belle aanwezig is en dat de dominant in mij er niet ver naast zat. Al lijkt het nu een toevalstreffer, ik geef haar niet te veel toe. Dat is voor een andere keer, als deze er komt. Belle gaat verder. Nu zwijg ik.

“Ik heb geen idee hoever ik zou kunnen gaan. Loop ik door tot u mij zegt te stoppen? Alle andere dingen zijn in mijn fantasie…” Ze houdt in en doet dan weer een stap voorwaarts. “Ik heb vanavond geen haast…” Ze fluistert het bijna, het klinkt als een uitnodiging om vooral door te gaan. Ik waak ervoor haar vanavond te overvragen.

“Belle, beeld je in dat je nu knielt en wacht op een opdracht.” Ze stopt, kijkt op en balt haar vuisten. Ze reageert in ieder geval goed op mijn woorden. “IK?”, zegt ze nogal hard. “Meent u dat?” Nog voor ik antwoord kan geven zegt ze: “… maar waarom niet nu?” Het klinkt bijna kinderachtig.

“Je hebt geen haast en gebruikt wel het woord ‘nu’?” Hiermee wil ik haar aangeven dat ik het ben die de beslissingen neemt. “Ik zei alleen maar: beeld je in… Hoe moeilijk is dat voor je?” Ze zwijgt. Ik vermoed dat ze het begrijpt. Het is geen spelletje. Ik blijf precies bij mijn woorden en de bedoeling ervan.

Ik pak een takje op en streel daar, heel zacht, haar linkerhand mee. Ze trekt de hand net iets terug. “Handpalmen open voor je.” Belle reageert door haar handen keurig opengevouwen naar boven te richten.

“Is de avond nog steeds een welkome afwisseling, Belle?” Ze knikt. “Ik vind van wel, maar…” “Mond dicht, Belle. Alleen antwoord geven!” Ze heeft hier duidelijk moeite mee, gezien haar gezichtsuitdrukking. Draait ze zich nu om, dan was dit het. Ook goed, wel jammer natuurlijk.

Ze draait zich niet om. Sterker nog, ze doet een stap in mijn richting. Haar snellere ademhaling is duidelijk hoorbaar. Zonder erbij na te denken, komt het woord ‘geduld’ in me op, dat ik ga denken dat deze vrouw echt ongeduldig is. En dat zij het naar haar hand wil zetten, het tempo aangevend. Daar moet Belle een stapje terug doen, letterlijk en figuurlijk. “Stap achteruit, Belle. Nú!” Het woordje ‘maar’ valt zomaar uit haar mond. “Terug! Handpalmen hoger en meer open!” Ze doet haar best om de handpalmen zo open mogelijk te houden.

“Nu nog de stap terug, Belle.” Ik zeg het heel rustig. Ze kijkt me aan en doet een kleinere stap terug dan dat ze net voorwaarts deed. Heeft ze er geen erg in of is het uitproberen begonnen? Negeer ik het of niet? Ik besluit daar straks heel fijn op terug te komen.

Met hetzelfde takje streel ik haar handpalmen. Belle verzet haar voeten iets. Het ongeduld gaat haar parten spelen.

Het donkerbruine, ietwat krullende haar omlijst heel mooi haar gezicht. Niet zomaar gekozen voor deze coupe, lijkt het. Ik zeg zo aardig mogelijk: “Voor we deze welkome afwisseling gaan beëindigen, Belle…” Ze slaakt een kreet van verbazing. “Wat!? We… Je… U… bent net begonnen! Nee, dit gaat echt niet hoor.” Ik grijp in haar lokken, trek haar hoofd achterover en zeg: “Belle, ik zeg alleen dat de welkome afwisseling beëindigd gaat worden.” Even ben ik stil en vervolg dan: “Je zal wensen dat het vervolg niet heeft plaatsgevonden. Terug naar je auto!”

3.

Belle is, teruglopend, in alle staten. Boos, teleurgesteld, gefrustreerd. Het onverwachte stoppen door haar reactie, het onverwachte, het onvoorspelbare… Hoe geef ik dat een plek voor we terugkeren op de plek waar de wandeling begon? En wat bedoelt hij met dat ik zou wensen dat het vervolg niet heeft plaatsgevonden? De minst slechte staat is nog dat ze opgewonden is, was, is. De lezing is ver weg, evenals de betrekkelijke rust die ze had tijdens het diner.

Terug bij de auto zeg ik haar haar andere schoenen weer aan te trekken. Ze is zo boos dat ze het doet met het nodige gebaar. “En nu, lul?! Mij lekker maken en dan doen alsof er niets aan de hand is?” Ze slaat me midden in mijn gezicht. Belle schrikt er zelf van. “Pardon, dat was niet de bedoeling.” Een moment streelt ze mijn gezicht en ze doet een stap achteruit. Ze kijkt me heel verontschuldigend aan, houdt nog even mijn jasje vast en laat dan haar armen zakken. “Het spijt me.” Het woordje ‘me’ komt geluidloos uit haar mond.

“Annabelle.” Meer zeg ik niet. Ik kijk haar aan, beweeg alleen mijn ogen. Ik bekijk haar en tel tot vijftien. Hardop. Ze kijkt me vragend aan. Bij vijftien zeg ik haar dat de welkome afwisseling hiermee beëindigd is. “Instappen. We gaan rijden. Jij rijdt en luistert.”

Zonder haar aan te kijken houd ik de deur voor haar open, sluit deze als ze zit en loop achter haar auto langs. Een goed teken dat ze de auto niet start. Ik ga zitten en tel weer tot vijftien, nu zonder geluid. Ze durft me niet aan te kijken, haar handen liggen in haar schoot, ik bespeur enige nervositeit.

“Start de auto en rijd rechtdoor zolang ik niets zeg.” Ik laat haar voorlopig rechtdoor rijden. Ze rijdt goed, anticipeert perfect. De stilte doorbreekt ze een keer door te vragen waar we heen gaan. Ik moet lachen, heb geen idee, maar dat hoeft zij niet te weten. Ik weet wel dat we stoppen als het echt donker is, dan gaan we iets drinken en neem ik haar mee in haar verlangen. Mijn antwoord is: “Hier linksaf, Annabelle.” Deze vrouw wil ik voor me winnen, met hoe ik ben, wie ik ben, wat ik haar kan geven, goed luisterend naar haar.

De navigatie brengt ons (als ik mee terug mag) wel weer terug naar het hotel.

4.

Hier linksaf wordt gevolgd door “Hier rechtsaf”, en dan rijden we weer verder in de bosrijke omgeving. Het wordt snel donker. Iets verderop rijden we een parkeerplaats op. Het is een kleine parkeerplaats.

“Stoppen, motor uit en uitstappen.” Ik stap razendsnel uit en sta al bij haar als ze het portier sluit. “Sleutels…” Ik houd mijn hand op. “Handen in de nek.” Bijna als verdoofd volgt ze mijn opdrachten op. Ik doe een touw om haar polsen. “Lopen en niet omkijken.” Ze doet een paar stappen en tegelijk maak ik wat kabaal met de deur van de auto door deze open te doen en even later dicht te doen. Annabelle stopt en wil omkijken. “Voor je kijken… Heb vertrouwen Annabelle, als ik je hier achter wil laten dan kan je daar nu toch niets meer aan veranderen!” Aan haar reactie te zien raakt ze van deze zin, en de gevolgen, heel erg opgewonden.

Ik raak ook opgewonden. Normaal heb ik niet zo veel met hoge(re) hakken, nu staat het haar perfect op deze ruige parkeerplaats en de achtergrond van de bomen. De zon is echt onder, het is inmiddels behoorlijk donker, wel met enig zicht. Er rijdt een auto voorbij, het zicht op de parkeerplaats is echter nihil, voor Annabelle wel een extra iets, ze lijkt te bukken, al gaat haar dat niet echt goed af.

Hoe komen we bij elkaar? Ze volgt mijn opdrachten op. Niet dat ik zomaar wat doe, maar vind dit onschuldig en leuk tegelijk. “Lopen Annabelle, schiet op, ik heb niet de hele avond!” Dat de avond al flink vordert, is helemaal niet van belang. Ze zal rond middernacht terug zijn. Ze heeft een goede nachtrust nodig voor haar presentatie. Al zal, vermoedelijk, dit uitstapje haar misschien nog wel wakker houden als ze eenmaal in haar hotelkamer op bed ligt. Ik zal haar zeker niet overvragen, al zal ik straks wel handelen. Benieuwd hoe ze reageert op dominantie met een vleugje lichamelijke aantrekkingskracht.

Annabelle loopt verder op wat zij denkt dat een pad is. Ik volg haar bijna geruisloos. Slechts eenmaal vraagt ze of ik er nog ben, met de woorden: “… bent u er nog, meneer?” Ik zet mijn voet neer op een takje dat breekt. Voor haar voldoende antwoord.

Het is een gok, maar ik doe het. Als ze geen gehoor geeft, heeft ze geen andere kleding voor de presentatie en zal ik er niet op reageren: “Vanaf hier heet je Belle, zo noem ik deze sub die met haar rug naar me toe staat. Belle, ik wil dat je op je knieën gaat, voor mij, alleen voor mij, niet omdat je het opwindend vindt en hoopt dat er meer komt. Alleen voor mij. Zo interpreteer ik het als Belle nu door de knieën gaat.”

Met de kick dat ze nu nadenkt, overlegt met zichzelf, ik haar best heel leuk vind en er mogelijk iets heel moois uit voortkomt, neemt mijn opwinding toe. Reëel genoeg ben ik: als ze dit niet doet om een goede reden, dan is er nog niets verloren. Mijn gevoel zegt dat het iets wordt met haar.

Houdt ze de spanning erin of blijft ze echt staan? Het is nu aan mij om dit in te schatten.

5.

Annabelle gaat, voor mij onverwacht snel, door haar knieën, voor mij. Ik hoor haar diep ademhalen, sterker nog: ik hoor een snik, ze huilt. Hier moet ik stoppen, morgen moet ze fit zijn. Bijna liefdevol geef ik haar een kus op haar hoofd en veeg ik haar tranen weg. “Belle, naar de auto. We gaan terug naar het hotel.” Ik leg een hand op haar schouder.

Ze gaat staan. We staan tegenover elkaar, nog geen halve meter scheidt ons van een kus. Haar gezicht is vol vraagtekens. Ze wordt heen en weer geslingerd tussen haar gedachten. “Voor nu voldoende Belle, ik breng je naar je kamer en zorg dat je heerlijk gaat slapen.”

De gepaste afstand die ik in mijn hoofd heb, blijft totdat ik haar hotelkamerdeur weer sluit, dat staat vast. Morgen kan ik mijn afspraken verzetten en na haar presentatie gaan we, als ze het kan inplannen, verder. Natuurlijk afhankelijk ook van of het moment er is tussen ons.

Ik laat haar instappen waar ik op de heenreis zat, stel de route in en we rijden terug. Ze zwijgt de hele weg. Wanneer we weer bij het hotel aankomen, stapt er een andere vrouw uit. Ze wacht op mijn woorden.

Eenmaal binnen lopen we in alle rust naar haar hotelkamer. Voor de deur geef ik haar haar autosleutels terug. Ze durft me niet aan te kijken. Is het afscheid nu? Het lijkt haar meer bezig te houden dan wat dan ook. Ik open de deur en zeg haar te gaan douchen, natuurlijk zonder dat ik naar haar zal kijken. Ik ga voor het raam staan en wacht tot ze klaar is.

Elk geluid herken ik tot het moment dat ze weer in de kamer staat. Ik draai me om.

6.

Ze staat naakt voor me, het hoofd gebogen. Het is alleen haar gezicht dat mijn aandacht trekt, natte lokken omlijsten het. “Belle, je staat nooit meer naakt voor me zonder dat ik je daarvoor toestemming heb gegeven.” Ze knikt heel licht met haar hoofd. “Ga lekker slapen, morgen is een belangrijke dag.” Annabelle kruipt in bed en de aarzeling die daarop volgt om het dekbed over zich heen te slaan, zegt voldoende over de hunkering naar een moment dat ze lang niet heeft meegemaakt. Is zij de speld in de hooiberg?

De avond is voorbij. Ik loop naar de deur, we kijken elkaar heel even aan. Loop ik nu in een richting die ik niet wil, die zij niet wil, maar die een volgend contact vereist om dichter bij elkaar te komen? De deur open ik rustig, doe het licht uit en zeg: “Welterusten.” De deur valt achter me dicht.

Alleen zij kan de deur nog openen. Nee, de klop op de deur blijft achterwege. Haar werk en het eventuele vervolg van onze ontmoeting hebben prioriteit.

De volgend ochtend in de ontbijtzaal.

Het ontbijt smaakt me, heb heerlijk geslapen en de ontmoeting met haar heeft indruk op me gemaakt. Het ging van nature, als vanzelf. De beheersing en haar afwachtende houding maakten het mooi. Bijna klaar met het ontbijt - ik eet altijd vroeg - nog een kopje koffie denk ik en dan komt het moment wel of niet dat ik haar nog tref of dat onze wegen uiteengaan. Ik haal nog een kopje koffie en loop terug naar mijn tafeltje. Daar staat een vrouw, keurig gekleed, zakelijk, uitnodigend, maar zeker niet uitdagend. Het bruine haar bijeengebonden. Annabelle?

“Goedemorgen”, zeg ik als ik vlak bij haar ben. Ze moet me eerder hebben gezien, anders wist ze niet dat ik aan deze tafel zit. “Staat u mij toe aan uw tafel plaats te nemen?” Enigszins verrast schuif ik een stoel iets naar achteren en neemt zij plaats op de stoel.

“Annabelle.” Het uitspreken van deze naam is voor haar voldoende om Belle even opzij te zetten. We praten verder waar we gisterenavond in dit restaurant gebleven zijn. Haar ontbijt bestaat louter uit gezond eten. Ze vertelt me dat ze morgen nog een presentatie heeft en dan weer naar huis gaat. Ze kijkt me aan. “Is er…” Ik doe een vinger voor mijn mond. “Annabelle, laat me het adres weten en de tijd dat je presentatie afgelopen is. Dan ontmoeten we elkaar daar.” Haar ogen lachen. Ze geeft me het adres en zegt: “… om twee uur loop ik naar het museum naast het congrescentrum. Belle wacht daar in het gedeelte waar je iets kunt drinken.” Ze slikt en voegt eraan toe: “Wilt u Belle zo ontvangen?” Annabelle maakt een gebaar naar haar kleding. Ik knik.

Als ze opstaat en weggaat, uiteraard nemen we afscheid, laat de derde kus onze lippen vluchtig proeven van elkaar. Ze kijkt nog een keer om en zwaait heel voorzichtig.

Snel verzet ik de afspraken van na één uur naar morgenochtend. Ik ben hier de hele week, denk ik, als ik een vreemd gevoel in mijn buik krijg dat ze morgen weer naar huis gaat.

7.

De ochtend verloopt vlot, een afspraak valt zelfs uit. Ruim op tijd ben ik bij de plek waar we elkaar weer ontmoeten. Ik heb geen enkele twijfel, ze komt.

Precies om twee uur komt ze binnen. Herken haar even niet, ze draagt een bril, die haar heel mooi staat. Ik sta op en verwelkom haar als Belle. Direct kijkt ze naar de grond. “Fijn u weer te ontmoeten”, zegt ze als ik een stoel pak en haar uitnodig om te gaan zitten. “Op of naast de stoel?” Het klinkt zo serieus dat ik niet alleen: “Op” zeg, maar ook: “Voor nu.” Dit is een prachtig begin, denk ik als ik ga zitten.

Ik zeg haar niet dat ik tot en met het ontbijt vrij ben. Voor haar vraag ik een thee, zelf neem ik een cappuccino. Er is niets over van de honderduit pratende vrouw van gisteravond. We zwijgen, een mooi intiem moment met een voelbare spanning. Ik zeg haar naar het toilet te gaan. Ze wacht op de reden waarom ze erheen moet gaan. Voor me uitkijkend, zeg ik dat ik even geen behoefte heb aan haar naast me. “Je slip en bh kan je aanhouden, zo een dominant ben ik niet”, zeg ik als ik met mijn hoofd een beweging maak dat ze echt weg moet gaan nu. In mijn ooghoek lees ik de pijn van deze afwijzing van haar gezicht af.

Wenk de kelner om af te rekenen en wacht nog een moment. Dan loop ik naar de toiletten, open ik ‘per ongeluk’ het damestoilet en noem ik haar naam. Zonder te wachten, loop ik naar de voordeur en ga ik naar buiten. Annabelle haast zich om weer bij me te zijn. Met een stevige tred loop ik verder, in de overtuiging dat ze me volgt. Bij een grote drogisterij stop ik een moment, wacht tot ze vlakbij is en ga dan de winkel in. Als ik aan de beurt ben, zeg ik, met een mooi gebaar van mijn hand: “Mevrouw mag wel even voor mij, ze heeft enige haast.” Annabelle kijkt me verschrikt aan en trekt vragend haar wenkbrauwen op. Ik sis: “Condooms natuurlijk en glijmiddel.” Zelden heb ik iemand zo snel zien kleuren, zeker ook omdat de vrouw achter de toonbank het ook gehoord heeft. Alsof er niets aan de hand is, kijk ik naar het rek met de diverse snoepjes en pak ik een zakje pepermunt.

Natuurlijk geniet ik van Annabelle die nu de vraag aan het beantwoorden is welke condooms ze wil hebben. “Welke heeft u?”, vraagt ze met een timide stem. De vrouw noemt een paar mogelijkheden. Bij enkele schud ik, schuin achter Annabelle staand, mijn hoofd. Als ze de juiste noemt, knik ik. “Zullen we deze maar doen dan, mevrouw… Ze zijn stevig en zijn vast passend?” Heel vals vraagt ze of het een cadeautje is. Annabelle schudt haar hoofd. Ze voelt mijn adem nu in haar nek. “U wilde ook glijmiddel?” Ik leg mijn hand op haar billen. “Ja”, komt er piepend uit. De zak met pepermunt leg ik naast de condooms. “Mag bij elkaar”, zeg ik als ik me omdraai en de winkel uitloop.

Als Annabelle ook naar buiten komt, is ze even woest. “Jij! Wat heeft dit te…” Weer leg ik een vinger tegen mijn lippen. “… we gaan gezellig winkelen, Annabelle.”

8.

“Wat, ‘Annabelle’?? Eerst laat je me voor gek staan in die winkel. Ik verheug me de hele ochtend op het zijn van Belle en jij zegt doodleuk dat we gaan winkelen. Gezellig winkelen!” Verontwaardigd gaat ze verder: “En jij denkt dat ik dit allemaal neem, dat ik zomaar van het een in het ander stap? Alsof ik niks anders te doen heb?”

“Ja en ja”, zeg ik, antwoordend op beide vragen. “Je hebt die condooms niet voor niets gekocht, al moeten we nog maar zien of deze gebruikt worden. Je bent niet op je mondje gevallen, misschien…” Annabelle schudt haar hoofd. “Je bent onmogelijk! Wat stel je je voor bij het winkelen?” Ik pak haar arm en zeg: “Helemaal niets Annabelle, behalve gezellig met je rondlopen.” Ik knijp in haar arm en kijk haar doordringend aan. “Belle heeft te wachten tot het mij behaagt haar naam te noemen. Wees alert en mis de kans niet. Je krijgt deze maar één keer.”

Het kruist mijn gedachten om haar helemaal gek te maken en nog voor de eerste winkel de naam Belle te laten vallen. In plaats daarvan loop ik met haar mee een luxe schoenenzaak binnen. “Mijn man zegt dat ik een schoenenfetisj heb, het enige woord dat met seks te maken heeft dat hij weleens uitspreekt. Ik sta al jaren droog. Genoeg leuke mannen, maar ik heb nooit de stap willen nemen… en nu heb ik ineens twee namen en lig ik de hele nacht wakker met adrenaline in mijn lijf, omdat iemand iets heeft aangeraakt bij me.” Ik luister aandachtig naar haar woorden die bijna als mitrailleurkogels door de ruimte klieven, net nog onhoorbaar voor anderen.

Ze pakt, na een blik op een wand met zorgvuldig geëtaleerde schoenen, een glimmende pump op en bekijkt deze vol aandacht. Aarzelend zet ze deze terug. “Is het waar van die fetisj?” Ze knikt direct. “Ik koop alleen niet om het kopen.” Iets zachter vraag ik haar: “Is het waar dat je al jaren droogstaat?” Annabelle draait zich om. De blik in haar ogen zegt voldoende. “Ik ben bang dat de hoeveelheid condooms niet voldoende is om dat goed te maken”, zegt ze zakelijk, met een knipoog. “En Belle is voorlopig niet aan de beurt, heb ik het bange vermoeden.” Ze kijkt me vragend aan, ze kijkt me verlangend aan. Het liefst zou Annabelle hier en nu Belle genoemd worden. Ze kust me op de wang. “Je bent leuk… maar waarschijnlijk onmoge… eh… onvoorspelbaar.” Ze pakt de schoen weer op. “Zal ik dit model toch doen?” Schouderophalend kijk ik haar aan. “Ik pas ze even en laat ze tot morgen wegzetten.”

Tien minuten later lopen we de schoenenzaak uit. “Ik vond het heel mooi gisteravond.” Ze probeert me nu uit. Ik knik. “Maak je geen zorgen, Annabelle. Belle ontkomt niet aan een tweede ontmoeting vandaag.” Ze sluit haar ogen. “Het windt me zo op.”

De volgende uren zijn ontzettend gezellig. Als we nog ergens wat drinken, zeg ik midden in het gesprek: “Belle, jouw kamer of mijn kamer?” Ze legt een hand op mijn arm, kijkt naar de tafel en zegt: “Uw kamer, alstublieft.” Ik leg mijn hand op haar hand. “Ik wacht op je in mijn kamer, fris je eerst op.”

Ik reken af en zwijgend lopen we terug naar het hotel. Naarmate we het hotel dichter naderen, zie ik de spanning op haar gezicht toenemen. Bij de entree laat ik haar voorgaan en verdwijn ik het trappenhuis in.

9.

Pas als Annabelle uit de douche stapt, realiseert ze zich dat ze mijn kamernummer niet heeft. Natuurlijk heb ik dat met opzet gedaan. Ze weet zelfs mijn achternaam niet. Wordt dit een onmogelijke opgave voor haar? Ze kan best wel iets hebben. Haar ongeduld een weinig belonen met een raadsel, ze zal het toch wel waarderen en waarschijnlijk snel oplossen?

Er gaat ongeveer een kwartier voorbij voor de telefoon op de kamer overgaat. Ik neem op. Een mannenstem vertelt me in alle rust dat Annabelle is gearriveerd. Het is haar gelukt mij te vinden. Ik zeg de man haar mijn kamernummer te geven. Uit het zicht wacht ik haar op bij de lift. Als ze eenmaal uit de lift stapt, weer keurig gekleed en bijna hautain richting het opgegeven nummer loopt, loop ik tien meter achter haar en noem ik haar naam: “Belle!” Haar schouders gaan omhoog en ze bukt iets, de mooie schrikreactie. Niemand te zien verder. “Handen en voeten!” Ze geeft een gilletje van schrik. “Nu, Belle!” Ik loop nu vlak bij haar en als ze op haar handen en knieën zit, pak ik haar bij haar haar en trek ik haar mee. “Mijn god, nee…”, probeert ze nog. Ik vertraag mijn pas niet. Ze kruipt zo goed als ze kan mee. Het windt me enorm op, de spanning is er meteen, ook bij haar. Ze hijgt, bij de deur stop ik, ik trek haar gezicht omhoog en kijk in een paar enorm verlangende ogen.

“Staan en naar binnen.” Met een ruk aan haar haar help ik haar opstaan. De deur is open en ze loopt naar binnen, na drie stappen wacht ze op me. Het gaat voorspoedig.

“Uw kamer, alstublieft.” Ik herhaal haar woorden terwijl ik Annabelle tegen de muur duw, haar polsen beetpak en ik ze op haar rug houd. “Op de rand van het bed gaan zitten, benen bij elkaar, handen in de schoot.” Ik laat meteen los bij deze woorden. Ze loopt naar het bed, trekt snel haar rok recht en doet haar jasje goed. Heerlijk, deze Annabelle. Ik zal haar belonen, straffen, in ieder geval geven wat ze verlangt. Weliswaar op mijn manier.

De leren bandjes van mijn koffer maak ik los.

10.

Als Annabelle zit, loop ik naar haar toe en ga ik met mijn hand naar haar rechterschouder. Ze kijkt even naar mijn hand. Ik streel daarna haar wang en laat haar lokken door mijn vingers glijden. Annabelle kijkt me in een flits aan. De stilte, en het een paar keer tergend langzaam met mijn hand over haar hoofd gaan waarbij ik eindig in een steeds sterkere greep in haar haar, laat Annabelle diep zuchten. Soms vergezeld van een koude rilling.

“Klaar, Belle?” Ze knikt. “Op je handen en knieën, op bed!” Ik zeg het rustig, maar dwingend. Ze heeft haar pumps nog aan. Een opwindend gezicht. Even later trek ik haar slipje naar beneden en streel ik haar billen. Aan haar slipje te zien is ze enorm opgewonden. Ik ga haar slaan, niet te hard, maar wel voldoende dat dit eerste pak slaag haar nog lang zal heugen. Haar kennismaking met mijn handen. Annabelle is mij in heel korte tijd zeer lief. Ik zou graag haar vriendschap willen behouden en werk er hopelijk naartoe dat ze zelf wil komen, verlangend naar mij, naar mijn handen. Vooral verlangend naar wat we zonder woorden hebben. Met elkaar.

Ik streel haar billen. Meer niet. Ze weet wat er gaat komen, alleen niet de intentie waarmee ik haar zal raken. Als een ouderwetse schoolmeester, zonder mededogen? Ik wil haar raken, dat ze verlangt naar meer en verlangend blijft. Haar verrassen. Ik streel haar billen tot ze het niet meer houdt en ze naar mij omkijkt. Het moment!

11.

“Van het bed af en ga staan Belle, slipje omhoog en handen in je nek, beetje ongeduldig?” Aan het pak slaag ontkomt ze niet, alleen even op een andere wijze. Duidelijk met tegenzin gaat ze van het bed, doet ze haar slipje omhoog en trekt ze haar kleding recht. Dan doet ze haar handen in haar nek. Annabelle kijkt naar de grond. “Benen iets uit elkaar.” Niet anders dan mijn woorden opvolgen rest haar op dit moment. Ik trek haar slipje naar beneden tot haar knieën. Met een vinger ga ik over het deel dat haar schaamlippen net bedekte en ik lik die vinger af vlak voor haar gezicht. Ze sluit haar ogen.

Ik ga op de bank zitten en zeg haar naar me toe te lopen en voor me te gaan staan. Ondanks de slip ter hoogte van haar knieën, loopt ze vrij makkelijk naar me toe zonder de slip te laten zakken. “Naast me op de bank met je knieën, je bovenlichaam over me heen. Je handen kun je laten zakken.” Ze ligt nu over me heen, haar hoofd op de bank, de billen binnen handbereik. Ik streel ze weer en ik knijp er nu ook in. Haar rok schuif ik verder omhoog. Het slipje trek ik uit over haar schoenen. Opzichtig en duidelijk hoorbaar ruik ik aan haar slipje. “Mmmm”, laat ik me ontvallen. “Echt?”, zegt ze zo vragend. Ik denk dat ze weinig is gewend.

De billen zijn nu bloot. De eerste slag zal ze zich zeker herinneren. Met een hand om haar heup trek ik haar iets naar me toe, zodat haar bovenbenen haaks op de bank staan en ik haal direct daarna uit. Een onverstaanbaar woord heeft als reactie een volgende klap, dan wrijf ik weer over haar billen en knijp ik erin. Ik voel dat ze steeds meer opgewonden raakt, het maakt me niet uit dat ze nu op mijn broek lekt. Haar bilspieren spannen en ontspannen voortdurend.

Hoe meer ik haar sla, hoe meer ze zucht. Dit is wat ze wil en waar ze voorlopig niet genoeg van kan krijgen, zo lijkt het. Ze verstopt haar gezicht in haar handen. Ik duw haar iets naar voren en ga met mijn vingers tussen haar billen. Heel licht raak ik haar anus en schaamlippen. Een langgerekt “Ooooh” kan ze niet onderdrukken. Nu weet ze dat ik verderga, misschien straks, later of een andere keer. Haar nog meer verlangend makend.

Stop dan met haar slaan en zeg haar op te staan. Ik sta ook meteen op. Met een vinger maak ik een draaiende beweging. Het duurt een enkele seconde tot ze het doorheeft en ze zich omdraait. “Uitkleden, Belle.” Ze reageert niet. “Belle!” Aarzelend gaan haar handen naar haar jasje. Als ze het uittrekt, laat ze het vallen. “Netjes op de stoel voor je hangen, zoals ook de overige kleding! Thuis ook zo een sloddervos, dame?” Ik merk aan haar reactie dat ze zich wil omdraaien en iets wil zeggen. “Zwijg!”

De toon is gezet. Er wordt niets meer gezegd tot ze geheel ontkleed, naakt, met haar rug naar me toe staat. Ze heeft een mooie houding. Haar losse haar bedekt net de bovenkant van haar schouderbladen.

Ik ga met mijn rug tegen de kussens op het bed zitten. “Omdraaien, Belle.” Ze draait zich om. Haar aankijkend, slaat ze de armen voor haar borsten. Ik wacht tot ze haar armen weer laat zakken. Ze voelt zich ongemakkelijk en is opgewonden tegelijk. Of is het de plotse koude die haar tepels doet oprichten? Of is het wat ik in mijn hand houd?

12.

Nu is het moment aanstaande dat we gaan onderscheiden of dit een spelletje is, of dat ze alleen maar nieuwsgierig is en het zomaar stopt straks, of dat we elkaar de ruimte geven en zij mij zover laat gaan als ze kan hebben, stel dat ik zover zou kunnen komen.

In mijn hand houd ik iets dat het midden is tussen een veer en een plumeau, heel erg zacht in ieder geval. “Belle, of moet ik zeggen: Annabelle…” Ze kijkt me vragend aan, met een blik van: ‘wat is er nu weer en waar gaat dit heen?’ “Tot nu toe heb je een voorproefje gehad. Ik heb je gezien en zie wat het met je doet. We kennen elkaar niet echt, hoeft misschien ook helemaal niet. Heb ik net een tipje van de sluier opgelicht, je ging mee. Je stond me toe je ietwat bij de hand te nemen.” Annabelle knikt. “Ook mijn woorden, je pakte ze op als een opdrachtje.”

Ze kijkt me aan en zegt: “Maar dit was het toch nog niet?” Op mijn beurt kijk ik haar vragend aan, haast onverschillig. Nu zet ze alle zeilen bij. “Ik ga niet zomaar op mijn knieën, ik doe dat omdat ik het wil, met u, hier. Zeker nu. Er is geen sprake van dat het hier eindigt, dat we stoppen.”

“Wie heeft de regie in handen, Belle?” Direct doet ze haar hoofd naar beneden. “Dan ik niet meer, u, meester, ik doe mijn best om…” Ik pak het over: “… je doet je best om los te laten, Belle? Dat is heel verstandig, dan heb je zelf er ook het meeste genot van, uiteindelijk.” Ik gooi een bandje naar haar toe. “Lokken uit je gezicht en op bed komen liggen, dwars voor me, op je buik.”

In een veel snellere reactie dan op eerdere woorden van mij, ligt ze voor me en begin ik haar te strelen met het zachte object. Ik vraag haar naar verloop van tijd of ze meer heeft met slaan of met binden. “Slaan windt me zeker op. Al heel lang een stil verlangen, binden weet ik niet echt nog.” Ik streel haar rustig verder. Aan haar bewegingen te merken, windt dit haar ook iets op.

Na verloop van tijd stop ik, ze is heel ontspannen, nadat ze eerder dacht dat ik haar vast meer zou aandoen. Ik ga op mijn buik naast haar liggen en sla een arm om haar heen. We draaien het gezicht naar elkaar toe en een eerste kus op de lippen is onvermijdelijk. Heel voorzichtig kussen we elkaar. “De middag is bijna ten einde Annabelle, zullen we gaan douchen en iets eten? Daarna heb ik een afspraak.” Verschrikt kijkt ze op. “Echt?”, vraagt ze teleurgesteld. Ik kus haar en zeg: “Met Belle.” Met een vinger til ik haar hoofd iets op en ik kijk haar doordringend aan. “Belle heeft geen honger, moeten we eten?”, probeert ze, natuurlijk niet zonder reden. Ik knik. “Wil je een koude douche?” Annabelle weet dat ik dit letterlijk bedoel. “Kom, opschieten, douchen en eten. Belle is ongeduldig.” Ze slaat haar armen om me heen, haar mond zoekt mijn lippen.

13.

We douchen samen, ietwat onwennig kijken we elkaar aan en het douchen gebeurt meer apart dan met elkaar. Het zal misschien wel veranderen. Belle zal zeker dichterbij komen, nadat Annabelle en ik direct aan dezelfde tafel gaan zitten.

Het gesprek gaat overal over, behalve over BDSM. Dat gebeurt pas als we het nagerecht bekijken op de kaart. Annabelle neemt een voorschot. “Hoe gaat het verder na vanavond… eh… vannacht?” Ze lacht bijna verlegen. Ik heb niet eens aan de nacht gedacht. Lijkt me niet echt verstandig ook.

“We hebben geen haast, Annabelle. Verliezen elkaar vast niet uit het oog. Je hebt je leven en je familie, je paard dat zwanger is, ik heb mijn leven. We bouwen het rustig op. Willen we elkaar zien en groeit de BDSM-relatie verder, dan is dat al heel mooi, Annabelle. Maar laten we hierover niet nadenken. We blijven elkaar zien tot het moment dat het niet meer is. Dat is misschien morgen, misschien pas op heel hoge leeftijd.”

Ik kijk op de menukaart en zeg: “Ik neem hetzelfde als wat jij kiest. Daarna neem ik Belle mee.” Verlangend kijk ik haar aan, zij mij niet minder. “Laat je gaan, wil je?” Ze blijft me aankijken nadat ze dit gezegd heeft. Deze vrouw ga ik gretig houden, ze vraagt erom. Langzaam opbouwen en niet direct haar honger stillen.

Het toetje is een overheerlijke cheesecake, met liefde gemaakt aan de uitvoering te zien. De smaak is bijna goddelijk. Hoe zal Belle smaken? Of proef ik eerst Annabelle? Belle lijkt me het meest voor de hand liggend. De gedachte is nieuw voor mij, nu opeens een nieuwsgierigheid naar de smaak van Belle haar… Ben ik dat die dit denkt? Het diner laat ik op mijn kamernummer zetten. “De volgende ontmoeting trakteer ik”, zegt Annabelle. Ze schuift haar stoel naar achteren. “Wat ga jij doen, Belle?” Ik pak het meteen op. Direct kijkt ze naar de tafel.

“Enig geduld zou je sieren, Belle! Hier heb je mijn kamersleutel. Via je eigen kamer ga je naar mijn kamer en wacht je op de rand van het bed op me. Keurig gekleed.” Ik geef haar de sleutel en kijk haar verder niet aan. Ze loopt bijna weg als ze vraagt: “Hoe laat komt u naar uw kamer?” Ik kijk op mijn onderarm. Ik heb al jaren geen horloge om. Ze ziet dat ik geen horloge draag. “Als ik zover ben, Belle. Wegwezen nu!”

Dit is zeker niet wat Annabelle gerust maakt. Haar in het ongewisse laten op momenten werkt heel goed denk ik. Ze zal aan haar trekken komen vanavond. Vannacht is een stap te ver nog, al laat ik de mogelijkheid wel open. Zeker geen intiem samenzijn vannacht.

Na een half uur loop ik naar mijn kamer en klop ik op de deur. Even later opent iemand de deur. Ik kijk haar aan, is dit dezelfde Belle?

14.

Sterk opgemaakt, het haar strak achterover. Haar gezicht is zo heel anders. Keurige, nette kleding: zwart jasje, redelijk korte rok. Hoge hakken maken het heel andere beeld compleet. Ze kijkt me aan, geen spoor van onderdanige gevoelens.

Razendsnel denk ik na. Test zij mij nu? Probeert ze de rollen om te draaien? Dat laatste zal zeker niet gebeuren. Geen vezel in mijn lichaam heeft wat de BDSM betreft iets onderdanigs, al lijkt het in het dagelijks leven anders. Maar niets is wat het lijkt. Ik ga mijn weg, verzorg graag, maak het liefst veel mogelijk, in mijn liefde kan ik heel ver gaan, maar het leidt me niet. Een sub met de eigenschap ‘dominantie’ in het dagelijks leven moet sterk genoeg zijn om te buigen, om dat uit zichzelf te doen om mij, niet voor mij. Dan waardeer ik haar optimaal.

De gevolgen als iemand mij wil leiden, zijn op den duur niet leuk. Behoed ik Annabelle hier direct voor of laat ik haar verdwalen in onbegaanbaar gebied?

“Annabelle of Belle?” Ze zwijgt, blijft me aankijken. Ik herhaal de vraag met een toevoeging, nog staande in de gang, voor de open deur van mijn kamer.

“Annabelle of Belle, de vrouw met sub-gevoelens?” Ze zwijgt nog steeds. Haar ogen wijken geen seconde van mijn ogen.

Ik doe een stap naar achteren. Drie keer is te veel, ik draai me om en loop weg. Na een paar meter hoor ik het woord ‘meneer’ vragend uitgesproken worden, gevolgd door: “… alstublieft, komt u binnen.” Ik loop door. “Alstublieft?”, klinkt het wat harder door de gang. Ze gaat me verliezen, dat beseft ze als ze voor de derde keer ‘alstublieft’ zegt, nu klinkt er enige wanhoop in haar stem. Ik stop. “Komt u binnen, alstublieft… Doe me dit niet aan… Excuus dat ik me even… Doe me dit niet aan…”, zegt ze nu smekend.

Ik draai me om, loop naar de openstaande deur. Annabelle staat onzichtbaar voor mij in de entree van de kamer, haar mascara is doorgelopen. Op het moment dat ik binnen sta, sluit ik de deur. Annabelle staat nog geen halve meter van me af. De ogen naar de grond gericht. Een begin, ik zal haar leren. De komende momenten is ze van mij. Die ene stap maak ik nu, ze voelt het, figuurlijk, maar ook letterlijk. Ik pak haar beet.

15.

Wat kan een mens veel denken in de fractie van een seconde dat ik haar beetpak. Met mezelf overleg ik of ik haar aankijk of dat ik haar omdraai en tegen de muur druk. Laat ik haar hier voor de deur met een kleine aanpak, sleur ik haar door de kamer of neem ik haar op bed, is zij een lust-sub die niet anders wil dan genomen worden, het liefst met enige kracht en dat er sub-gevoelens naar boven geneukt worden?

Ik kies eerst voor het aankijken, laat niet merken dat ik opgewonden ben, wel dat ik haar geef waar ze om vraagt, alleen op mijn manier. Ik pak haar stevig beet. Duw haar niet tegen de muur, we blijven in de ruimte staan. Ik heb haar echter zo stevig vast dat ze nergens heen kan en ze zelfs iets naar me toe neigt.

“‘Waar wacht je op?!’ De eerste woorden die je me schreef nadat we blikken hadden gewisseld in het restaurant. Ik kwam naar je toe!” Ik praat achter elkaar door. Afgemeten, maar hard. “Vanuit de gang kom ik weer naar je toe, je smeekte me bijna om te komen. Je bent aan de beurt, Belle. De sub in je gaan we zien. Wij, je dominant en de sub.” Met twee handen in haar kleding duw ik haar naar beneden. Ik trek haar hoofd aan haar haar naar achteren en streel de linkerwang, gevolgd door een klap op haar rechterwang. “Wake-up call voor de sub. Uitkleden!” Annabelle kijkt me met ogen aan die me het gevoel geven dat ik duidelijk op de goede weg ben met haar.

“Waar wacht ik nu op, Belle? Nee, niet op geschreven of gesproken woorden. Uitkleden, of heb je liever dat ik je help?” Ze schudt haar hoofd. Ik leg het uit dat ik haar niet hoef te helpen. Met trillende, maar verlangende handen kleedt ze zich onhandig uit. Ik pak haar weer op als ze haar slipje nog aanheeft. Met een greep in haar haar lopen we de kamer in. Ik blijf haar voortdurend aankijken en zie een vrouw die meer en meer opgewonden raakt. Het beste zou ik haar alleen laten nu. De ergste straf die haar vanavond overkomen kan. Het zou echter niet eerlijk zijn. Mijn penis bolt in mijn broek, dat zal ze toch ook merken straks. Ik denk wel ‘straks’, als ik op hetzelfde moment als ik het denk een hand bij mijn penis voel. Even ben ik overvallen door dit totaal onverwachte gebaar van haar. Dit is niet zomaar een beginnende sub. Ze weet hoe een man uit te dagen. De BDSM geeft hier een extra tintje aan. Ik laat haar los, pak haar polsen en draai deze op haar rug.

“Daar wachtte ik niet op, Belle! Ik ben zelf heel goed in staat om het moment aan te geven dat mijn broek losgeknoopt mag worden, al is het maar de vraag of je mijn penis vanavond gaat zien of voelen.” Ik sla haar op de billen, dwars door haar slip heen. Ze probeert weg te kruipen. “Ah, je geeft zelf aan dat je alle hoeken wil zien? Mooi.” Ik laat haar polsen los en sla haar vervolgens op de billen. Bij de eerste hoek pak ik Belle van achteren bij de schouders, til ik haar op en druk ik haar tegen de muur. Nog voor ik iets kan zeggen, zegt ze: “Oh wat heerlijk, ik ben nog nooit zo geil geweest. Moet ik wachten tot de vierde hoek of…” Ik laat haar niet uitspreken en duw haar naar beneden, langs de muur. Ze kreunt van pijn en opwinding. Hoe ze het voor elkaar krijgt weet ik niet, maar met twee handen pakt ze mijn broek beet en ze laat deze niet los.

16.

Aan mij om iets te geven en dan heel hard terug te komen of om dit de kop in te drukken. Ik besluit het eerste, de tweede mogelijkheid heb ik straks misschien hard nodig. “Oké Belle, doe wat je op dit moment niet laten kan.” Ik laat haar los. Belle reageert niet anders dan dat ze nog steeds mijn broek klemt in haar handen. Had ze een soort vechtpartij verwacht of misschien dat ik haar direct zou aanpakken? Ik wacht rustig af. Uiteindelijk laat ze los. Slaan, geslagen worden, geeft haar opwinding. Wat doe ik ermee?

Mijn penis schreeuwt om aandacht, net als Belle nu, al beweegt ze niet en zwijgt ze. Mijn opwinding negeer ik, haar zeker niet. Heel rustig zeg ik dat ze naar het bed moet kruipen. Ze schudt haar hoofd. Direct pak ik haar beide oren beet en even later ligt ze tegen het bed aan. “Oren zijn om te luisteren en daarna doe je iets met wat je gehoord hebt, vooral wat er is gezegd.” Ik ga op het bed zitten, grijp haar in de nek en trek haar naar me toe. Haar gezicht is nu vlak boven mijn onderbuik. Is het de kat op het spek binden of weet ze op het juiste moment te pieken en dus af te wachten? Uiteraard ben ik heel erg op mijn hoede voor een volgende poging. Ik geef haar ruimte, welke neemt ze?

Belle kijkt me geen seconde aan. Zou een pak slaag haar weer precies daar krijgen waar ze wil zijn? Vermoedelijk probeert ze me daarna uit, om er opvolgend flink aangepakt te worden en hoopt ze dat ik haar ongenadig neem. Stap voor stap gaan we ergens heen, ik denk niet na over waar we uitkomen.

“Een lekker pak slaag en daarna ga jij mij heerlijk verwennen met je mond, Belle?” Ze doet haast ongemerkt haar billen iets omhoog, met haar tong maakt ze haar lippen vochtig. Het moment dat ik haar van me afgooi, en zeg: “Dat is wat je wil, nietwaar Belle, waar je op uit bent… en jij, geil als je bent nu, denkt: ach, dat doet hij wel, hij kan zich toch niet beheersen en neemt me lekker?”

Ze kijkt me nu verleidelijk aan, tovert een glimlach op haar gezicht en heeft dan een uitstraling van ‘kom op, grijp me en doe me wat aan’. Lang hoef ik niet na te denken. Haar geduld zal ik op de proef stellen, haar ongeduld een vrije val laten maken. Ik pak uit mijn koffer de leren handboeien en gooi deze naar haar toe. “Omdoen!” Ze denkt vast dat het bij mijn opwinding hoort. Opmerkelijk snel heeft ze deze vast. Dan werp ik twee enkelboeien in haar schoot. Ook deze gaan in een razend tempo om.

Met mijn wijsvinger gebaar ik haar naar me toe te komen. Ik sta bij het bed, zij kruipt naar me toe en eenmaal vlak bij het bed zeg ik: “Op je buik op bed, dan kan ik er goed bij.” Ik kijk haar streng aan, zij mij met een enorm geile blik, ze voelt bij wijze van spreken al mijn penis in haar glijden. Ze ligt nu op haar buik, ik trek haar aan haar voeten naar achteren tot haar knieën op de rand liggen, laat haar los. Ze glijdt van het bed af. Ze ligt nu met haar buik op bed, de knieën raken de grond. Ik pak haar polsen en houd deze op haar rug. “Oh, neem me hard, zo hard je kunt.” Annabelle houdt het niet meer, dit is haar droom. Ik klik de boeien aan elkaar, zo ook bij haar enkels. Annabelle zit in haar eigen wereld als ze me vraagt of ik haar eerst ga slaan. “Lijkt me een mooi voorspel, Belle…” Ik zie haar een beetje ineenkrimpen, maar dan van genot. “Maar niet nu.” Snel en vaardig verbind ik de pols- en enkelboeien en trek ik het touw strak aan. Ze krijgt nu door dat er wat anders staat te gebeuren, al kan ze niet inschatten wat dat zal zijn. Vervolgens blinddoek ik haar en doe ik haar een halsband om, net iets strakker, maar goed te hebben.

“Belle”, zeg ik als ik achter haar ga zitten, een hand in haar lokken doe, het hoofd iets achterover trek en mijn andere hand heel rustig een weg baant naar haar onderbuik. Ik voel haar hartslag in haar keel, ze ademt snel. Mijn vingers gaan heel licht over haar schaamlippen. Ik fluister in haar oor, terwijl ik haar hoofd iets verder achterover trek, dat ze een lesje geduld krijgt. Op dat moment speelt mijn wijsvinger met haar clitoris, heel even maar. Ik druk haar tegen de bedrand aan, het hoofd nog steeds iets naar achteren. Mijn vingers spelen het spel met haar schaamlippen en clitoris. Dat ze nu al zo nat is, doet me heel alert zijn om steeds op het juiste moment te minderen, te stoppen. Het is even wennen voor beide, het gevoel… even voorbij aan knuffelen en meer. Ze heeft het door als een orgasme nadert en ik minder en stop. “Oh mijn god, wat doe je me aan… Wat ga je me aandoen…?”

17.

Ik reageer niet op haar woorden. Laat het gevoel wegebben en begin van voren af aan, heel licht. Mijn tong en lippen doen aan het spel mee in haar hals en in haar gezicht als ik haar hoofd schuin naar me toetrek. Ze wil me kussen. Ik laat het bij pogingen die ze doet. Een tweede keer komt ze bijna klaar. Precies op tijd stop ik en kan Annabelle het gevoel niet vasthouden.

Ze jammert en probeert me op andere gedachten te brengen. Dat hoeft ze niet te doen, maar dat zeg ik natuurlijk niet. Ik geef haar een beetje… De derde keer, haar in de waan latend dat ze er zelf voor gezorgd heeft.

De derde keer smeekt ze me als het hoogtepunt zich aankondigt: “… mag ik, mag ik, alstublieft, mag ik?” Het woord ‘ik’ is langgerekt. Op het allerlaatst stem ik in. Ze laat zich gaan en hoe. Ik kan haar amper onder controle houden. Wat een enorme kracht zit er in haar. Nu geef ik, straks neem ik, en goed ook. Ze zal het weten en ze zal het ook langdurig weten. De avond is nog lang, de nacht brengt ze alleen door. Zoveel is zeker.

Voorzichtig denk ik aan een volgende ontmoeting, wanneer dan ook, als Annabelle nog even geniet van het orgasme. Ze prevelt een licht “Dank u wel.” Ik laat haar los en maak haar los. De pols- en enkelboeien houdt ze om. Wijzend naar het bed, knip ik in mijn vingers. “Met je hoofd bij het voeteneind, armen en benen gespreid, Belle.” Alsof er niets is gebeurd, overgaand in een ander moment.

Haar polsen bind ik met een touw vast aan de poten van het bed. Dan span ik een touw over de grond van de ene poot naar de andere en bind ik daar een touw aan vast dat een voor een de enkelboeien verbindt. Als ik deze aantrek, komen haar enkelboeien een voor een richting haar hoofd. De billen bloot, maar mooier nog: ook de voeten binnen handbereik.

We kijken elkaar even aan, dan voelt ze een mondbal tegen haar lippen. Dit vindt ze niet leuk zo te zien, maar ik wil haar niet horen als ik haar straks ga slaan. Alleen kreunen vind ik genoeg. Geeft me een mooi gevoel, mijn voorspel. Ze geeft niet toe. Ik wacht, heerlijk om eindeloos te wachten. Ze zal haar mond openen.

18.

Belle geeft echt niet toe. Haar karakter bevalt me. Kijkt ze hoever ik ga, is ze haar grens op dit moment aan het opzoeken? Ik word alerter dan ik al was. Ze mag niet te ver gaan. Het moeilijke gedeelte kondigt zich aan. Bescherm ik haar tegen zichzelf, bescherm ik haar tegen mijn idee of moet ik mezelf beschermen? Nu nog maar bij het begin.

Ik haal de mondbal weg. Haar ogen glimmen, ze heeft haar zin. “Belle?” Ze knikt. Ik doe een paar vingers tegen de achterkant van mijn oor. “Belle?” Ze reageert direct: “Ja, mee…” De laatste letters van het woord meester murmelt Belle. Vliegensvlug heb ik de bal in haar mond gedaan. Ze waardeert dit niet, waarschijnlijk omdat ze er zo feilloos ingetrapt is.

Het wachten is op de slagen op haar billen. Begin met het strelen van haar voeten, ze kan het hebben. Ik ga over tot het masseren van haar voeten. Zichtbaar geniet ze als ik haar enkels, zover de boeien het toelaten, masseer. De aandacht is verlegd. Tijd om deze meteen weer te verleggen. Zachtjes gaan mijn vingers over haar billen. Wat bijzonder is het toch dat je iets met iemand hebt, er een verhouding van dominant en onderdanige bijkomt en het lichaam een heel andere ontdekkingstocht kent dan zonder. Ik waardeer haar aangekleed hetzelfde als hier in deze houding terwijl zij wacht op waar ze naar verlangt. Mijn opwinding komt eerst als zij geniet. Ik heb geen haast, dit is haar moment.

“Belle?”, uiteraard zeg ik het nu zonder vingers bij mijn oor. Ze kijkt me bijna vernietigend aan. Ze baalt van zichzelf dat ze in zo een overduidelijk iets getuimeld is. Haar aankijkend, sla ik met mijn vlakke hand, niet eens hard, op haar billen. Wacht niet te lang met een tweede klap en voer dan het tempo iets op, de wijze van neerkomen op haar billen verandert steeds. Belle verandert na de achtste slag. Genot van de spanning gaat over in pijn. Na de dertiende slag zie ik tranen. Ik sla hard, maar zeker niet te hard. Ze sluit haar ogen.

Het is haar eerste pak slaag in deze houding, en met een duidelijk verlangen. Na twintig slagen leg ik mijn hand op haar billen. Met de duim raak ik haar schaamlippen. Ze knikt met haar hoofd en een onverstaanbare zin verlaat haar mond. Of ik door wil gaan, denk ik als ik haar aankijk. Ze knikt kort. De blik in haar ogen zegt mij genoeg. Mijn hoofd maakt de kortste schudbeweging ooit. De duim laat ik liggen. We kijken elkaar aan. Het gevecht is in volle gang.

19.

En de duim ligt daar goed. Meer en meer verlangend kijkt ze naar me. Niets beweegt, niets trilt. Haar lippen worden natter. De duim glijdt zo langzaam recht naar beneden, evenwijdig aan haar schaamlippen. Lichtjes beweeg ik deze. Het mist de uitwerking niet. Ze probeert haar lichaam te bewegen. Meebewegend laat ik een enkele vinger langs haar perineum gaan. Mijn pink drukt tegen haar anus. Gezien haar reactie is daar niet vaak een vinger in de buurt geweest. Het zo laten voor dit moment is goed. Zal ik ongetwijfeld bij een volgende ontmoeting op terugkomen. Een moment even niets, totdat ik het genoeg vind.

Eens kijken wat ze in haar mars heeft naar mij toe. Ik sta op, maak haar enkels los en vervolgens alle touwen. Annabelle krijgt even de tijd om bij te komen. Ze voelt aan haar billen. Zo veel mogelijk verschillende plekjes op haar billen heb ik geraakt. De huid is wel wat rood, maar zeker niet hinderlijk.

“Belle, van het bed af. Voor me zitten, op je knieën.” Met enige moeite staat ze op en loopt ze kort langs het bed naar me toe. Als ze zo zit, trek ik haar iets omhoog zodat haar bovenbenen gestrekt zijn. Ik trek haar hoofd aan haar lokken naar achteren, buig me voorover en heb de intentie haar te kussen. Dat heeft ze snel door en bijna happend naar adem probeert ze mijn lippen voor zich te winnen. Zij kan niet verder omhoog, ik wel iets naar beneden. Dat doe ik uiteraard heel langzaam. Als onze lippen elkaar raken is het even heel hartstochtelijk, heel heftig zelfs.

Tussen het kussen door zeg ik haar mijn broek los te maken. De knoopjes van de gulp gaan niet snel genoeg los in haar ogen, ze probeert de broek naar beneden te trekken. “Losmaken zei ik, meer niet!” Haar vingers gaan weer terug naar de gulp en het lukt haar dan wonderlijk snel. Het kussen blijft doorgaan, al heeft het niet de schoonheidsprijs, voor de categorie ‘wellust’ zou het hoog scoren.

“Pak mijn penis en gebruik je mond.” Ik ga direct rechtop staan, al zou ik nog wel langer willen kussen met haar. Dat komt later wel, als we gaan douchen.

Ze pakt mijn inmiddels stijve penis en na een heel rustig begin - ik vermoed dat ze dat met opzet doet - is het al snel zo lekker wat haar lippen met mijn penis doen dat ik haar beetpak om erger (lees: heerlijker) te voorkomen. Belle draai ik om haar as, zodat haar rug nu naar me is toegekeerd. Pak haar polsen en ze buigt voorover tot haar hoofd op het bed ligt. Ik ga door mijn knieën en kus haar ietwat rode billen, terwijl ik haar polsen vast blijf houden. Dan sta ik weer op, laat ik haar polsen los, houd ik haar om haar middel vast en duw ik mijn penis tussen de billen, op zoek naar haar schaamlippen.

“Kom in me, kom in me.” Ze smeekt me, maar niet als een vrouw met sub-gevoelens. Zijn we nu de liefde aan het bedrijven en laten we de d/s even voor wat het is? Ik twijfel een enkele seconde, herneem mezelf dan en duw haar op bed.

“Verwen me en waag het niet om ook maar een druppel sperma tot je te nemen, Belle! Op de rand van het bed zitten. Laat vooral je vingers niet verlangend toekijken.”

Is het omdat zo veel met haar nieuw is, ze ontdekkend is, er plots grotere toenadering is of is het ‘slechts’ het verlangen dat ons zo kenmerkt? Haar lokken pak ik beet en ik geniet. Hoewel ze me heerlijk verwent, mis ik iets. Ik kijk naar beneden, zie haar hoofd bewegen, vier vingers die mijn penis vasthouden… maar ik mis haar andere hand. Aan de elleboog van de betreffende arm te zien is ze met zichzelf bezig. Haar hoofd en dus haar mond duw ik nu geheel om mijn penis heen, wat ze me niet in dank afneemt gezien het schudden van haar hoofd. Opwindend is het wel even, daarna pak ik die ene arm weg. “Belle! Belle!” Ik probeer haar, door deze naam te noemen, terug te brengen naar haar sub-gevoelens en dat zelfbevrediging op dit moment geen pas heeft. Haar hoofd laat ik los, wat haar goed uitkomt. Ze proest en haalt diep adem. “Belle!” Ze kijkt me zo gretig en vol verlangen aan dat ik me moet bedwingen om haar niet te kussen en haar lief te hebben op bed, op de grond of hoe dan ook in deze ruimte.

“Er is hier geen ruimte voor, Annabelle.” Ik probeer haar op het spoor te krijgen en mezelf te beschermen. Het is heel erg stil. Een kleine impasse. Ik pak haar gezicht niet te hard beet bij haar kaken. Met een piepstemmetje en een traan in haar ogen zegt ze: “Ik wil, ik ben… Belle… meester…” Ze kucht. Dan komt het er krachtiger uit: “Belle, meester. Ik ben Belle!” Ik kus haar op haar voorhoofd. “Belle, lieve (het woord dat ik iets zachter uitspreek) sub, ga op de grond liggen!”

20.

Ze ligt op de grond, op haar rug. Ik ga op het bed zitten. Al is het gevoel op haar te willen springen heel groot, net buiten haar zicht lig ik ‘gewoon’ in de kussens. “Handen omhooghouden, Belle”, zeg ik na een minuut.

Na verloop van tijd spreek ik haar weer aan. “Je komt nu op het bed en je gedraagt je als Belle, de sub die je graag wilt zijn én de sub die ik in je zie.”

Belle staat op en kijkt in mijn richting. Buiten het feit dat haar ogen zowel op verslindend als op furieus staan, zeg ik: “Ga maar weer liggen, Belle.” Ik kijk haar met zo een donkere blik aan dat ze heel goed beseft dat liggen de enige optie is en dat ze heeft te wachten op mijn woorden. Een fractie van een seconde kijkt ze naar de deur. “Mag ook Belle, je bent vrij om te gaan.” Ze wil omkijken in mijn richting, maar bedenkt zich precies op tijd. Ik had haar werkelijk buiten de deur gezet.

21.

Belle gaat liggen, zeker met tegenzin, dat is duidelijk te merken. Aarzelend doet ze haar handen weer omhoog. “Dat meen je toch niet echt Belle, dat je jezelf niet vertrouwt dat je je handen niet aldoor naast je lichaam kan houden in plaats van te gaan spelen met je schaamlippen en clitoris? Ik heb er geen last van dat je ze omhoog doet. Je bewijst alleen jezelf er een slechte dienst mee. Ben jij wel een sub, zie je mij wel als meester?”

Meer pijn kan ik haar op dit moment niet doen, mezelf kwetsbaar opstellend. Ze laat haar handen zakken. Ik kijk niet, vertrouw Belle dat ze haar armen langs haar lichaam legt.

Natuurlijk moet ze mij als meester accepteren, anders werkt de relatie al zeker niet. Ik wil haar verlangen zien. Ongetwijfeld zal ze me uitproberen, maar eerst moet ze mij accepteren, ook in de willekeur en onvoorspelbaarheid, zonder dat ik op enig moment het respect voor haar zal verliezen.

We zijn dit moment samen, niets bestaat buiten deze ruimte. Ze wacht uit vrije wil.

Hoewel het stil is, hoor ik romantische muziek. Opeens komt ze bij me binnen, raakt ze me. Annabelle aan tafel, Belle op de grond, in afwachting van woorden die haar daar brengen waar ze wil zijn. Ik wil haar beminnen, haar strelen, haar kussen. Ik heb te wachten, het gaat om haar. Zij wacht op mijn woorden.

“Belle?” Klein klinkt het antwoord: “Ja, meester.” Ik stap uit het bed en ga naast haar staan. Ze ligt keurig en haar ogen zijn gesloten. Haar borst gaat behoorlijk heen en weer. “Aankleden!” Ze knijpt haar ogen heel hard dicht, haar handen vouwen zich vragend open. De wenkbrauwen gaan omhoog. Romantische muziek vult de ruimte, voor haar onhoorbaar nog. Ik wil haar voor me zien staan, gekleed. Het gaat me om haar ogen. Ze krijgt wat ze verlangt, straks. Dat vertrouwen moet ze hebben, gaat ze krijgen. De weg erheen is aan mij. Ze mag mij volgen. Ik zal omkijken hoe ze mij volgt, zorgen dat het pad waarop ze mij volgt een heel mooi pad is.

Annabelle staat op en kleedt zich aan. Ze kijkt me niet aan. Weet ze het nu of gunt ze me geen blik waardig?

“Belle, draai je om en kijk me aan.” Ze draait zich om. Haar mascara is iets doorgelopen. Ze houdt haar hoofd iets naar beneden en kijkt me aan. Dit is zo mooi. Ik haal heel diep adem en blijf haar aankijken. In gedachten tel ik tot zestig. Haar groene ogen staan nu op mijn netvlies.

Ik wil de oogleden die deze ogen soms verbergen kussen. “Belle, kom naar me toe en sluit je ogen.” Ik zie een heel kleine glimlach op haar gezicht. Ze loopt naar me toe en sluit de ogen. Haar hoofd neem ik tussen mijn handen, verberg mijn vingers in haar lokken, kus haar beide oogleden, er gaat een siddering door haar heen en ik zeg: “Kniel, Belle.”

22.

Belle staat doodstil, dan maakt ze een beweging naar beneden. Ik houd haar hoofd heel licht vast tussen mijn handen tot ze mijn middel voorbijgaat. Dat ik opgewonden ben, zal haar niet zijn ontgaan. Ze is kien genoeg om daar nu niet op in te spelen. Haar handen houdt ze langs haar lichaam en ze gebruikt deze heel even om in evenwicht te blijven als haar knieën de grond raken.

Nu zit Belle met gestrekte bovenbenen op haar knieën, de armen langs haar lichaam, haar vingers wijzen ontspannen naar de grond. Misschien iets te ontspannen. Bij deze vrouw moet ik heel alert zijn. Ze neemt me iets te snel mee in die minieme beweginkjes. Volgens mij weet ze het ook. Speelt ze ermee en kijkt ze hoever ze iedere keer kan gaan, dat ze steeds het gevolg ervan zowel op de koop toe neemt als er ontzettend van geniet?

Uit haar kleding pak ik het slipje en ik vouw het keurig op, zo klein mogelijk. Achter haar staand houd ik met een hand haar voorhoofd vast en ik duw haar zo achterover. Als haar mond opengaat, duw ik het slipje tegen haar lippen. ”Je mond open, Belle.” Ik zeg het heel normaal. Geen gedoe zoals met de mondbal, Belle opent haar mond en heeft snel de slip in haar mond. Kan zo veel uit mijn koffer halen, maar hou het simpel nu.

Ik streel haar gezicht en haal zachtjes uit. Belle is even uit balans, letterlijk en figuurlijk. Dan pak ik een stoel en zet ik deze voor haar. Ze kijkt niet. Ik ga daarop zitten, maar niet eerder dan dat ik, voor haar staand, de riem uit mijn broek trek. Ik voer het op. Zie aan haar dat ze geen rust heeft. Haar ademhaling is nog niet helemaal onder controle. De betekenis van de riem laat zich niet raden, die is overduidelijk. Dat ik voor haar ga zitten en met mijn rechterwijsvinger haar kin iets optil, maakt dat ze me verlangend aankijkt, al zit er in dat verlangen ook spanning. Het deels losgeraakte haar strijk ik naar achteren en ik geef haar nog een klap. Dit vindt ze niet leuk. Sla zeker niet hard, hou wel het tempo erin dat ze mee moet in het moment.

“Je hebt een mooi gezicht Belle, waarom zou je het verstoppen, zeker nu met twee ietwat rode wangen? Men zou je zo moeten zien.” Vragend kijkt ze me aan bij het woordje ‘men’. Iets vooroverbuigend, kam ik met mijn vingers haar haar naar achteren en ik houd dit met één hand vast. Ik trek haar hoofd nu flink achterover en met mijn andere hand streel ik haar borsten. “Volgende keer je haar strak naar achteren in een staart. Ik wil je mooie gezicht zien met een staartje”, fluister ik bijna gebiedend in haar oor. Dat Belle haar bovenbenen steeds bij elkaar drukt, ontgaat me helemaal niet. Het gaat de goede kant op. Dan laat ik haar los, pak ik beide tepels beet en ga ik ermee spelen. Rustig op de stoel zittend maak ik Belle van een andere kant mee, toch bedacht op een poging van haar om het ergens over te nemen of om te laten zien dat ze sterk genoeg is. “Ik wil niets horen”, zeg ik, als ik tussendoor de slip uit haar mond haal. Ze schudt haar hoofd, een duidelijk antwoord. Direct speel ik verder met haar tepels. Ik maak haar klaar om aan haar verlangen tegemoet te komen. Dat het niet over enkele ogenblikken is, zal voor haar alleen maar moeilijker zijn.

Haar polsen pak ik beet en ik trek ze naar achteren omhoog zodat ze echt gaat knielen. Met haar hoofd gaat ze tussen mijn benen door naar beneden en even later ligt ze onder de stoel met haar hoofd. De billen omhoog. Ik leg mijn riem op haar onderrug. Het volgende moment zal blijken of ze er klaar voor is. Mijn onderbenen klemmen haar bovenlichaam, haar armen liggen op de grond.

Belle beweegt dan haar billen iets van links naar rechts, uitdagend als een hondje dat kwispelt en weet dat er iets leuks gaat gebeuren. Laat ik het slaan na of help ik haar even?

23.

De riem vouw ik dubbel, de eerste slag is vrij hard. Het zogenaamde kwispelen stopt meteen. Mooi. De tweede slag laat niet lang op zich wachten. Belle beweegt nu helemaal niet meer. “Belle, je hebt er nog drie tegoed. Daarna ga je in de hoek staan met je rug naar de hoek.” Ik doe vrij lang over de drie slagen, verdeel ze ook mooi over haar billen.

Het moment dat ik mijn benen iets uit elkaar doe, is voor Annabelle het teken dat ze naar de hoek mag gaan, moet gaan. Langzaam staat ze op. Ze kijkt mij niet aan en loopt naar de hoek, draait zich om. Zo sierlijk dat het wonderschoon is. Ik raak opgewonden op een heel andere manier. Is dit het begin van een soort dans om de macht? Ze heeft zichzelf helemaal onder controle. Wil ze niets fout doen of zorgt ze ervoor dat ik niets op haar heb aan te merken en neemt ze het heel geraffineerd over? Zelfs zie ik haar niet haar billen aanraken. Ze moet toch iets voelen?

Annabelle gaat me steeds meer verbazen, raken. Ik ga twee meter voor haar staan en kijk haar aan. Als ze me nog steeds niet aankijkt, noem ik haar naam. Ze weet dat ze nu moet reageren. Ik herhaal haar naam zonder enige emotie. “Belle.” Nu kijkt ze op, schuin omhoog. Die ogen! De dans om de macht is echt begonnen.

24.

Het kon niet uitblijven! Ze neemt het woord. “Meester…” Het klinkt niet eens vragend, eerder brutaal, al weet ze dat op een zeer charmante manier te doen. Geen enkele emotie op mijn gezicht. Vastbesloten te wachten op wat ze nog meer gaat zeggen, kijk ik haar alleen maar aan. Ik concentreer me helemaal op het moment, geen enkele bijgedachte. Adequaat reageren op haar woorden is het enige wat telt.

Annabelle weet precies wat ze doet. “Belle heeft nog lang niet genoeg.” Wat een heerlijk antwoord en wat een risico neemt ze. Ik kan haar laten opstaan en haar wegsturen. Haar direct antwoord geven middels een straf voor haar uitgesproken woorden zou passender zijn, maar haar ook geven wat ze nu wil. Ze wil niet genoeg hebben. Annabelle wil zien hoever zij kan gaan, ook hoever ik ga. Ze zal het ervaren.

“Ach jee, Belle, je wilt zeggen dat ik je een beetje verwaarloos door je niet voldoende aan te pakken, je niet voldoende te geven, zodat je tevreden op bijvoorbeeld een rode kont kan gaan zitten en je de pijn kan navoelen.” Met opzet zeg ik de zin niet vragend. Ze reageert niet, wacht haast geslepen af.

Ik trek rustig haar hoofd aan haar haar naar achteren, ze kijkt me aan, verlangend, vragend en, als ik mijn hand tot een vuist maak en echt aan haar haar trek, ook ietwat pijnlijk. “Nog lang niet genoeg, Belle? Ik vraag me af of je dat over een uur nog zegt: ‘nog lang niet genoeg’.”

Die rode kont krijgt ze zeker niet, al zou ze er alles voor geven om alleen maar een rode kont te hebben straks. Ik trek haar mee naar mijn koffer en laat haar de inhoud zien. Haar handen doen de klep van de koffer dicht. “Echt niet! Echt niet!” Annabelle probeert de greep te verlichten ofwel mijn vuist open te maken. “Doe met me wat je wilt… maar…” Ik haak er direct op in: “Dat was ik nu net van plan, mooie Belle.” Zo goed en kwaad als het lukt, probeert ze haar hoofd te schudden. Ze weet dat het zinloos is, heeft echter een grote troef nog in handen en die gebruikt ze niet: ze geeft niet aan te willen stoppen.

25.

Annabelle blijft naar de koffer kijken, ook al trek ik haar er weer vandaan en laat ik haar los als ik haar bij wijze van spreken van me afgooi. “Ik weet dat je niet echt ervaren bent Belle, dat je aangeeft dat je nog lang niet genoeg hebt, noopt me bijna tot verdergaan. Je bent sterk genoeg. Ik wil je ook niet echt teleurstellen zo in het begin. Weet echter wel dat ik je niet spaar. De inhoud van de koffer is een eerste kennismaking met…”

Ze ligt op de grond en richt zich direct half op. In haar ogen zie ik enorme twijfel. Het liefst gaat ze tot het uiterste, in een mooi samenspel haar eigen grenzen ontdekkend, en als ik het goed inschat, heeft ze er ontzettend veel voor over om die grenzen te bereiken. Er met een glimlach overheen kijkend, zal ze haar woorden herhalen: “Belle heeft nog lang niet genoeg.”

Haar twijfel is wat ze moet doen. Richt ze zich verder op, wacht ze op mijn hand. Haar ogen gaan van mijn ogen naar de koffer en terug, meermalen. Alsof ze zich opmaakt voor de strijd die ze vastbesloten aangaat en ze geen idee heeft hoe uit die strijd te komen. Welke spullen zullen de koffer verlaten en zal ze aan den lijve ondervinden wie haar meester is, en belangrijker: welke sub zij in zich verbergt?

“Belle, ga ik verder met je?” De vraag stel ik aan mezelf, Annabelle knikt echter heftig als ze deze woorden hoort. “Is het zo erg met je Belle, dat je zeer teleurgesteld zou zijn als ik nu, omdat je naar meer vraagt, gewoon stop en je je laat aankleden, ik je de weg naar buiten wijs met de woorden: ‘Zwijg tot ik iets laat horen en nu weg!’” Nu heeft ze door dat ze heeft te wachten, moet zwijgen en als ze nog iets wil ontvangen dat het waarschijnlijk in alle nederigheid is.

Annabelle is druk bezig zichzelf weg te cijferen en haar plek te vinden, in de hoop dat ik mijn woorden ‘Dat was ik nu net van plan, mooie Belle’ kracht bijzet.

“Staan, Belle!” Annabelle staat op, geen idee of dat de eerste stap richting de uitgang is of dat er iets staat te gebeuren. Ze staat op, kijkt me heel even aan, dan naar de grond en vervolgens richting de koffer. Ze is zo verlangend.

“Pak uit de koffer wat je het meest vreest.” Ze schrikt, wijst naar zichzelf, kijkt me vragend aan en opent haar mond. Er komt geen geluid vrij. Nog geen drie stappen verwijderd van de koffer. Ze kan er, vanaf waar ze staat, gewoon inkijken. Ik geef haar de tijd en ruimte om te kiezen. Een stap in haar richting is voldoende om haar in beweging te zetten. Ze kijkt nu in de koffer en slaat een hand voor haar mond.

26.

Annabelle probeert haar adem onder controle te krijgen. De touwen niet, de blinddoeken, knijpers, tepelklemmen, linten en de mondbal ook niet. De dildo: daar valt mee te leven denkt ze, al is deze wel heel groot en ribbelig. Er blijven drie dingen over. Ze is aan het afwegen wat haar het meest tegenstaat. Iedere keer valt haar oog op de buttplug. De klem die haar mond zou opensperren en een gekarteld mes vallen, al huivert ze bij de gedachte, af. Nog voor ze de buttplug pakt, bedenkt ze dat het mes er ligt om het touw door te snijden. Mijn mond opengesperd houden, dat moet lukken. Ze dwaalt even af naar dat hij dan vrij toegang heeft tot haar mond en zijn zaad op haar tong… Zonder dat ze er erg in heeft, gaat een hand naar haar onderbuik.

“Belle!” Direct is ze bij de les en pakt ze de buttplug. “Je vreest dit, en toch enige opwinding of gold dat voor een ander voorwerp in de koffer?” Annabelle kleurt en knikt een beetje schaapachtig. “Pak dat ook.” Ik versnel mijn woorden. Ga haar heel kort houden even. Ze pakt het aarzelend en geeft het aan mij. “Op bed gaan zitten.”

Annabelle gaat op het bed zitten, houdt de buttplug in haar handen en alsof ik elke dag een spreider plaats lukt het me, al moet ik haar handen twee keer wegduwen, heel snel om deze goed in haar mond te zetten en behoorlijk open te draaien. Opmerkelijk dat ze min of meer rustig op de rand van het bed blijft zitten.

“Nu verwacht je zeker mijn penis in je mond of beter nog, mijn zaad op je tong?” Annabelle probeert te praten, maar het is onverstaanbaar. Ze knikt, met het schaamrood op haar kaken. Ik pak uit de koffer een klem en zeg haar haar tong uit te steken. “Alsjeblieft Belle, in plaats van mijn zaad… dat ik misschien liever in je anus achterlaat.” Annabelle haar mond is wijd open, haar ogen niet minder. Ik zie dat ze de buttplug bijna fijnknijpt in haar handen.

Op haar hoofd liggen nu enkele zweetdruppeltjes. Ik kijk haar heel serieus aan. Ze ontkomt me niet, ik weet dat ze al het mogelijke doet om zich niet te laten kennen.

“Belle heeft nog lang niet genoeg…? Jouw woorden Belle!” Snel ga ik verder. “Een rode kont zou de vreugde voor je iets verhogen?” Ze kijkt me aan. Het is aandoenlijk hoe ze eruitziet, haar ogen zinnen echter op iets. Ik moet haar echt de kans niet geven.

Ze schudt haar hoofd, het haar blijft deels aan de spreider haken. Ik trek een pluk haar weg en zeg: “… lag er geen schaar in de koffer?” Annabelle kreet nu van alles uit, zet haar handen op het bed achter haar rug en buigt haar hoofd en lichaam achterover, weg van mijn handen. Zonder dat ze het merkt, geniet ik. Vooral omdat ze doorgaat en niet met een beweging duidelijk maakt dat het nu klaar is met waar we mee bezig zijn.

Ik kus haar voorhoofd. “Wees maar niet bang lieve Belle, het zal niet kort worden.” Groter kunnen haar ogen niet worden. Ik ben niets van plan met haar lokken, maar dat hoeft ze nu nog even niet te weten.

De deksel van de koffer doe ik dicht. Annabelle heeft haar ogen gesloten. Ik geef haar de tijd om iets te bedenken.

27.

… ze bedenkt iets. Ze tikt tegen de spreider. Ik maak deze los en laat haar even bijkomen. Ze kijkt naar de grond en zegt: “Doe alles met me wat je wilt, ik kan niets bedenken dat ik erger vind en tegelijk verlang ik naar het sperma in mijn anus, dat je mijn lokken… Dat je me tegenhoudt als ik weg zou gaan zonder reden. Je maakt me gek, gek van verlangen.” Annabelle snikt en vervolgt: “Ik herken mezelf niet meer. Als ik dit ben, dan wil ik niet anders meer, nu al niet meer. Het liefst met jou, eh, eh, u!” Even is ze stil. “… en als u dat niet wilt, geeft u me dan aan een andere meester, alsjeblieft.”

Ik trek haar omhoog, ze staat nu voor me, ik kus haar voorhoofd. Haar meester kan en wil ik niet zijn. Het was dit moment. Het is mijn gevoel dat ik niet helemaal kan verklaren. Zij heeft de twijfel evenzeer, anders zou ze de laatste zin niet hebben gezegd.

“Laten we samen douchen en gaan slapen, als vrienden. We hebben een heel bijzondere kennismaking, dat zal ik niet licht vergeten. Dank je wel, Annabelle.” Ze knikt, kust mijn wang en zegt: “Dank je wel.”

“Ik zorg ervoor dat je krijgt wat je toekomt, Belle. Ik blijf je volgen, we gaan samen op zoek.”

Even slik ik. Het raakt me wel. “Kom Annabelle, we gaan douchen.”

Geslapen hebben we niet, wel heel veel gesproken en gelachen. De vriendschap breidt zich uit.