1.

Geurt drinkt een espresso en leest de krant op een klein terras terwijl hij wacht op een meeneem-pizza. Sinds hij alleen is, haalt hij één keer in de maand zijn favoriete pizza, een quattro stagioni, bij de Italiaan waar al de derde generatie de scepter zwaait. Alleen eten in een restaurant is een gruwel voor hem.

Marie Ellen heeft net iets bij de Chinees gehaald en loopt naar huis. Zonder na te denken kijkt ze naar rechts, het terras. Recht in de ogen van Geurt. Hij knikt beleefd met een kleine glimlach.

Zij kijkt om… en nog een keer. Geurt volgt haar met zijn ogen. Zoals hij geen idee heeft waarom hij opstaat, zo heeft zij geen idee waarom ze naar hem toeloopt.

“Kopje koffie?” Ze schudt haar hoofd. “Glaasje witte wijn… Eet je hier…? Buiten?”

“Nee, te lui om te koken vanavond. Jij ook?” Geurt wijst op de zo overbekende plastic zak. “Ja, makkelijk nietwaar, en ook best lekker hoor”, zegt ze met een heldere stem.

Geurt staat op. “Niet weggaan... Droge witte wijn... Chardonnay?” Marie Ellen kijkt hem verbaasd aan. Hij weet al voldoende door haar reactie.

Binnen bij de balie probeert hij een glimp van haar op te vangen. Zij doet precies hetzelfde van buitenaf. Ze zwaait en glimlacht. Zijn eetlust is even weg. “Pizza is nog niet klaar, meneer.” Lachend bestelt hij twee glazen wijn. “Geen haast met de pizza.”

“Mooie vrouw!” Geurt kleurt. Zijn ogen gericht op haar ogen, op haar stijlvolle kleding, op haar rossig blonde haar.

“Ik neem de glazen zelf mee.” Hij loopt naar buiten, ziet dat zij snel haar lippen stift.

Stel dat… Dan eten we samen… Hier bij mij, bij haar… Waar hebben we trek in… Hebben we trek? Geurt ziet door al zijn gedachten het kleine afstapje over het hoofd en struikelt bijna.

“Gaat net goed!” Ze staat op om het glas aan te pakken. “Grappig of gek?” “Leuk”, zegt Geurt en hij wacht tot zij weer zit.

Ze buigt zich iets naar hem. Dit gaat wel heel snel, denkt Geurt. Ze kijkt naar links, dan naar rechts en fluistert: “Heb jij een naam? Mij mag je Marie Ellen noemen, apart uitspreken graag.” “Geurt… Proost Marie Ellen, op de luie koks vanavond.”

Nog voor ze een slok neemt, zegt ze: “We kunnen ook boodschappen doen…” Snel schudt Geurt zijn hoofd. “Eerst het glaasje wijn overleven, daarna pas komt misschien de Chinees en de pizza… of…” Ze nemen een slok, zetten het glas op tafel en kijken elkaar aan.

“Niet grappig of gek, maar leuk”, zegt ze.

2.

“Normaal doe ik dit nie…” Geurt houdt snel een vinger voor haar mond. “Wat is normaal? We zijn hier nu Marie Ellen, dat we hier zitten is leuk, zo maar uit het niets.” Nu kijken beiden elkaar veel beter aan.

Geurt draagt een blauw jasje en heel nette spijkerbroek. Een ietwat gebruind gezicht onder al licht grijzend haar. Marie Ellen draagt een strakke broek en een kort jasje, beide in een heel mooie kleur groen. Het rossig blonde haar met een middenscheiding kent een leren klem op het achterhoofd. Een heel dunne gouden ketting siert haar hals.

“Je kunt wel koken?”, vraagt Marie Ellen geïnteresseerd. Geurt knikt. “… en jij, ben jij de kookkunst machtig of is het doordeweeks lekker makkelijk?” Wijzend op de plastic zak vervolgt hij: “Dat krijg je vanavond niet echt op.”

“Oh, maar ik kan heel goed koken, groente en vis zijn mijn specialiteit. Je kunt wel straks…” Zijn antwoord komt snel. “Je eet Chinees vanavond en trouwens… eerst de wijn Marie Ellen, we kennen elkaar net, een etentje kan best, een keer!”

Geurt is heel zeker van zijn zaak. Zeker niet de eerste keer mee naar haar huis, misschien wel nooit.

“Ga je alleen door het leven, geen relatie?” Ze laat zich niet stoppen. “Ik ben niet gebonden, nee, maar ook niet zomaar te hebben.” Zonder zijn vraag af te wachten, steekt ze van wal. “Ik ben al een half jaar alleen. Ik verlang meer, ben veeleisend, misschien wel ‘te’.”

Geurt draait snel het gesprek. “Gewerkt vandaag?” “Ja, vijf dagen in de week, ook vanuit huis en in de weekeindes moet ik bereikbaar zijn, genoeg compensatie met vrije dagen en salaris, hoor. Het ontbreekt me aan weinig, al ben ik in die zin niet veeleisend.” Ze spreekt snel.

“En vandaag trek in Chinees eten? … of heb jij ook een regelmaat van eten? Ik eet bijvoorbeeld één keer in de maand een pizza quattro stagioni. Kopje koffie en krant lezen tijdens het wachten en thuis opeten, met klassieke muziek op de achtergrond. De overige dagen kook ik zelf, op al dan niet verplichte etentjes na.”

“Puur toeval, geen zin om te koken vanavond. Kom net uit mijn werk, eten gehaald en toen zag ik een eenzame man aan een tafeltje zitten. Zo zielig.” De laatste woorden komen nogal theatraal uit haar mond. “Niks zielig hoor, ik vermaak me wel, maar vind dit ook heel gezellig.” Hij neemt nog een slok wijn.

“Jij bent typisch iemand die alle jaargetijden leuk vindt! Het maakt je niet uit wat je voorgeschoteld krijgt…?!” Ze heeft een punt, denkt Geurt. “Nee, maar ik ben heel kieskeurig, laat het echter niet snel merken.” Zij kijkt hem doordringend aan. Zonder enige moeite kijkt hij haar aan. “Dus je eist niet veel, maar bent wel kritisch, Geurt? Klinkt het raar dat ik veeleisend ben en het daarom niet echt lukt in relaties?” “Als je maar reëel blijft en de juiste persoon de vraag stelt. Voor sommige mensen is het onmogelijk te antwoorden”, zijn antwoord klinkt heel serieus.

Ze neemt een grote slok wijn, laat deze even in haar mond en slikt het dan door. Ze kijkt hem zonder blikken of blozen aan en zegt het alsof het de gewoonste zaak van de wereld is: “Ik heb zin in je, al meteen toen ik je zag.” “En dat noem jij veeleisend, Marie Ellen? Ik vind het nogal goedkoop, je denkt toch niet echt dat het in mijn gedachten is opgekomen om ook maar iets met je te beginnen, meer dan twee glazen wijn?” “Ik ben nog maar aan de eerste…”, zegt ze uitdagend. Hij pakt haar glas en schuift deze naar zijn glas. “Lijkt al één te veel te zijn Marie… Ellen. Heet jij wel echt zo?”

Haar blik verandert meteen. “Ja natuurlijk, Geurt! Maar als je nu geen zin in mij hebt, dan moet ik wachten tot het je behaagt om…” “Klinkt al iets meer in de richting. Maar jij bent al ergens waar ik helemaal niet ben. Misschien moet je dan aan een ander tafeltje plaatsnemen.” Hij maakt een uitnodigend gebaar om weg te gaan. “Daar zit niemand die ik leuk vind. Maar hoe lang zou ik moeten wachten, Geurt?”

“Waar zit dat veeleisende in, Marie Ellen?” “Gewoon, lekker, stevig, mag best wat harder, veel harder… leuke speeltjes”, zegt ze, hem strak aankijkend. “Ervaring?”, zegt ze, haar haar losmakend en zonder het los te laten, maakt ze het direct weer vast. “Nee, maar ik…”

Geurt valt haar in de rede: “Waarom denk je dat ik van harder houd en van… speeltjes, welke ook?” “Is dat niet zo dan?” Het klinkt bijna teleurgesteld uit haar mond. Ze pakt haar glas terug en neemt weer een grote slok. “Op papier, net als jij, vermoed ik. Durven wij het aan om hierover te praten?” Geurt heeft voldoende gedachten hierover en heeft wel een idee waar het bij hem zit.

Marie Ellen houdt haar glas bij de steel vast en draait met een vinger rondjes over de rand van haar glas. Duidelijker hoeft ze niet te zijn.

“Moet ik daar ook op wachten Geurt, we kunnen praten bij mij thuis?”, zegt ze uitdagend. “Wie woont er het meest dichtbij? Mijn huis is hier vijf minuten vandaan.”

“Uw pizza, meneer, gaat u delen met elkaar? Dan haal ik twee borden en bestek en de fles.” Marie Ellen en Geurt kijken elkaar aan.

3.

Zonder zijn blik van haar ogen af te halen, zegt hij: “Ja, graag twee borden en bestek. We delen de pizza wel hier. De fles is oké.” Pas dan kijkt hij naar de kok en geeft hij hem een knipoog. “We eten binnen.”

“Wie zegt dat ik een pizza naar binnen werk?” De toon van Marie Ellen is uitdagend, vandaar ook haar woordkeus. “Als je zo over eten spreekt, dan begin ik nu echt te twijfelen of ik met jou aan een tafel wil zitten. Binnen eten we met mes en vork en het glas houd je niet aan de kelk vast.” “Oh, het is een sterrenrestaurant? Ben ik wel voldoende netjes gekleed, Geurt? ... maak je maar geen zorgen, ik pas me heel makkelijk aan… als ik dat wil.”

Geurt pakt beide glazen en gebaart dat Marie Ellen voor kan gaan. “Ben je in bed ook zo hoffelijk? Dat hoeft echt niet hoor! Gelukkig is het een ééngangmenu.” Ze knipoogt naar Geurt. “Vanavond niet, hè?”, zegt ze terwijl ze een vinger onder zijn kin houdt en met haar lippen een kusgebaar maakt.

Terwijl ze naar de tafel lopen in het vrij rustige restaurant, bedenkt Geurt dat het gesprek een wending moet krijgen, hoe leuk ze ook lijkt te doen.

“Nee, vanavond zeker niet, Marie Ellen. Laten we kijken of het leuke gesprek van buiten binnen is voort te zetten. Lijkt het je lekker of weet je dat het lekker is?”

De vraag blijkt precies de goede. Nog voor ze aan tafel zitten, antwoordt ze hem al. “Lijkt… Ik schaam me er niets voor. Ik wil hard aangepakt worden. Iedere keer als ik filmpjes of foto's zie van vrouwen die… die aangepakt worden, verbaal of met iets anders, dan wil ik maar één ding. Dát! Hoe het is of voelt? Het moet eindeloos lekker zijn. Ik ben nu al opgewonden, alleen maar door erover te praten. Met jou. Ik zie in jou de man die mij dat geven kan… of… heb jij…?” Geurt schudt met zijn hoofd. “Eten, Marie Ellen.” Hij schenkt de glazen bij en neemt een hap.

“En nu?” Geurt lacht als ze deze woorden uitspreekt, nog bijna voor ze haar eerste hap doorslikt.

“Nu niets, we gaan gezellig eten, praten over de filmpjes en beelden zodat we een beter beeld van elkaar krijgen. Het onderwerp is er nu toch al, laten we dan ook zien of ik wel pas in jouw plannen.” “Wil je niets met me dan?” Bijna ongelovig kijkt ze hem aan, maakt dan haar haar los en schudt twee keer met haar hoofd. “Vind je me niet knap… Geurt?” “Vastmaken. Nu.” Hij neemt gewoon een hap eten en negeert haar bijna. Het duurt een tel, maar ze volgt zijn woorden.

Zonder enige ervaring voelt hij wel de verandering in zijn lichaam. Zwijgend eten ze verder. Ze kijkt hem niet aan.

Halverwege het eten doorbreekt Geurt de stilte. “Is je werk leuk, Marie Ellen?” “Is tijd voor verandering, ik ben al aan het solliciteren. Zelfde werk, andere omgeving. Hoger management.” “Je neemt jezelf mee naar de andere omgeving.” “Weet ik, ik leer nog steeds. Maar mis de uitdaging bij het bedrijf waar ik nu ben en heb ook geen kans de eerste jaren om me te verbeteren. Mag ik nog een beetje wijn?”

Het gesprek gaat over in werkgerelateerde zaken. Opmerkelijk makkelijk spreken ze met elkaar.

De fles wijn is leeg en er staan twee espresso’s op tafel als Geurt een hand op haar arm legt. “Ik wil je graag vrijdag uitnodigen voor een etentje. Bij mij thuis, samen koken. Is dat voldoende uitdaging, kijken hoe we samenwerken?” Marie Ellen kijkt hem ondeugend, bijna hoopvol aan. “Oh nee, Marie Ellen. Het bed zullen we niet delen. Het aanrecht is al intiem genoeg, we zien wel welke andere onderwerpen we aansnijden.”

Als Geurt bij de balie afrekent, kijkt ze tevreden naar buiten. Even later wandelen ze, met de tas met Chinees eten, naar haar huis. Bij de deur geeft hij haar een briefje met zijn telefoonnummer. “Bel me vrijdag om zes uur in de avond dat je er klaar voor bent… of niet… Ik haal je op. Zo mooi gekleed als vandaag is prima.”

Beleefd kussen ze elkaar op de wang. “Dank voor de onverwacht mooie avond en de bijzondere ontmoeting, Marie Ellen.” “Jij ook… maar wil je niet nog een klein drankje, Geurt?”, zegt ze als ze de deur opent. “Jawel, maar we doen het niet. Het gevoel is mooi zo. Vrijdag bel je me…”

“Gaan we na het eten een film kijken?” Het zijn woorden die Marie Ellen uitspreekt als Geurt zich al omgedraaid heeft. Hij haalt de schouders op en beweegt zijn armen omhoog. Als de sfeer ernaar is, dan kijken we niet alleen naar een film, denkt hij, redelijk opgewonden.

Marie Ellen sluit de deur achter zich en kan zich niet meer inhouden.

4.

Na dagen die weken leken te duren, en beiden erin slaagden om geen contact te zoeken, is het nu de afgesproken tijd om te bellen. Zijn telefoonnummer staat al in haar telefoon. Precies om zes uur belt Marie Ellen hem op, ze is er helemaal klaar voor. Een strakke broek met een lichtblauw jasje dat mooi afsteekt tegen de kleur van haar lokken. Hij mag haar direct komen halen, ze voelt zich sterk.

Matthijs neemt op. “Met mij…”, antwoordt ze. Het blijft stil. Die stilte maakt haar direct onzeker, weg is de krachtige Marie Ellen. Het zal toch niet dat hij zich deze afspraak niet kan herinneren?, denkt ze als ze haar naam noemt. “Fijn je naam te horen met jouw stem, ik ben over tien minuten bij je, Marie Ellen. Leuk!”

Geurt rijdt voor, stapt uit en belt aan. Tegelijk met het indrukken gaat de deur open. Met een brede glimlach kijkt hij haar aan. “U heeft er zin in!” Marie Ellen steekt, verrast door de aanspreekvorm, haar hand uit. “U ziet er mooi uit, mevrouw!”, zegt Geurt, haar hand pakkend en hij geeft een kus op de rug van de hand. “Mevrouw, neem plaats, dan breng ik u naar mijn nederige keuken waar u uw kookkunsten kunt laten zien… of is uw specialiteit de mise en place?”

Ad rem antwoordt ze: “Dat had ik voor u bedacht, meneer, al zal ik u daar zeker mee helpen als het u niet lukt. Laat het werkelijke koken maar aan mij over, ik neem aan dat uw oven van enige kwaliteit is?” “Welzeker, mevrouw.” Geurt houdt de deur voor haar open. “U bent vanavond chef de cuisine.”

Eenmaal rijdend, begint Marie Ellen te vissen naar wat hij in de koelkast heeft liggen en beseft ze dat het een lange avond wordt. Eten in de keuken of verrast hij mij met…? Haar gedachten worden onderbroken door een paar woorden: “Oké, ik vertel het u: vooraf tapas, dan een verrassing. Als hoofdgerecht dorades in het zout en het nagerecht: een pavlova. De wijnkeuze is aan mij, mevrouw.”

“Maar… maar…” Marie Ellen kleurt en denkt: de tapas red ik wel, leuk ook om te doen, de dorades schoonmaken doet hij… maar dat gedoe met die korst… Het is me nog nooit gelukt om met een tik de korst open te breken… En pavlova… pavlova… in hemelsnaam, wat is dat?

“Maar wat…?” Geurt vraagt het met grote belangstelling. “Vindt u de keuze niet een goede, mevrouw?”

Open kaart spelen, in de keuken heel lief om hulp vragen of bonje krijgen als ik eigenwijs een en ander aanpak? Snel pakt ze haar telefoon. “Even een berichtje beantwoorden”, zegt ze, als ze het woord ‘paflova’ intypt. De spelfout doet haar nog verder kleuren. Wat erg dit, bonst het door haar hoofd.

“Mijn moeder maakte zo heerlijk de pavlova klaar, maar ik denk dat u haar vanavond gaat overtreffen.” Dit is voor Marie Ellen een beetje de nekslag. Over zijn moeders kookkunsten kom ik sowieso niet heen, denkt ze.

“Mag ik je trakteren op een etentje in een heel luxe restaurant aan het water? Lijkt je dat niet een beter idee, kunnen we in alle rust praten en…” “Pardon? Als ik nu ergens niet wil eten is het in een luxe restaurant waar we in alle rust kunnen praten. We gaan koken Marie Ellen, samen! Ik verheug me daar al de hele week op en dan ga ik niet lui op een stoel zitten en maar afwachten wat… Hé, wacht eens even. Wat is het probleem eigenlijk? Sorry, het woord ‘eigenlijk’ heb ik niet gezegd. Zo een lelijk woord.”

De auto stopt. “Woon jij hier?? Nee… Ik… ik…” Geurt legt een hand op haar bovenbeen. “Ik heb het geërfd, anders zou ik het nooit kunnen betalen. Ben een heel gewone jongen… eh man hoor… die graag zijn eten zelf kookt… en vanavond met jou, Marie Ellen. We beginnen met de pavlova… met twee v’s.” Even houdt hij stil, ziet dat Marie Ellen weer kleurt en vervolgt dan: “…s amen maken wij deze minstens zo lekker als mijn moeder het heeft gedaan. Ik leer het je.” Bijna teder eindigt hij de zin.

Ze kijken elkaar aan. Marie Ellen sluit haar ogen. “Kus me Geurt, de chef de cuisine wil een kus.” Als deze iets te lang uitblijft, opent ze haar ogen en ziet ze dat Geurt heel licht zijn hoofd schudt. “Je gaat je plaats in de keuken winnen M-E, en een kus… een kus…”

Nu klinken zijn woorden gedecideerd. Hij stapt uit, zij blijft zitten, omdat ze de deur niet open durft te maken. Er is iets gaande. “M-E, zo heeft niemand mij ooit genoemd.”

Geurt reageert niet als hij de autodeur achter haar sluit.

5.

“Doe alsof je thuis bent M-E, zal ik je jasje ophangen?” Geurt wacht geduldig op haar antwoord. Marie Ellen kijkt rond in de enorme hal en ziet in een ooghoek iets wat doet vermoeden dat daar de keuken is.

“Thuis draag ik dit jasje ook, totdat ik ga zitten… of koken. Het lijkt me dat je minstens twee schorten in de keuken hebt hangen. Hoe win ik mijn plaats in de keuken? Ik verlang naar een kus… een heel kleintje is ook goed… of iets langer, dan weet je ook hoe mijn lippen op de jouwe voelen… Geurt… of is het de bedoeling dat ik je ‘G’ noem?” Ze pakt Geurt bij zijn stropdas. “Je laat een vrouw toch niet zo lang wachten? Ik verlang wel een beetje naar een kus.”

Alsof hij een dans wil beginnen slaat hij een arm om haar heen, trekt haar naar zich toe en met zijn andere hand streelt hij vederlicht haar hals. Zijn lippen raken de hare en als ze haar mond licht opent, laat hij zijn tong haar lippen strelen. “Dit is echt hè?!”, fluistert ze zachtjes als ze een arm om hem heen slaat.

“Heel echt M-E, heel echt… en niet de laatste vanavond. Tijdens het koken is kussen toegestaan. Maar meer niet, de keuken is aan jou, ik help je met alles.”

Geurt pakt haar hand en trekt haar mee naar de keuken. “Kussen is hier toegestaan.” Hij pakt een kookboek en slaat deze open bij ‘pavlova’. “Lezen, M-E.”

Dat ze een fotografisch geheugen heeft en de kookkunst zeer machtig is, geeft haar de tijd rond te kijken en Geurt zijn handelen in de keuken te observeren.

Niet te gretig zijn, denkt ze, maar ze kan haar mond niet houden. “Hoe zou het zijn als wij…” Marie Ellen hoopt op een reactie. “Hoe zou het zijn als jij wat… M-E?” Geurt kijkt om en wacht op antwoord. Snel kijkt ze in het kookboek. De pavlova zit al in haar geheugen. Ze redt zich eruit. “Als wij de pavlova van je moeder minstens benaderen qua smaak en uitvoering?”

“Dat weten we pas na het diner.” Geurt heeft nu veel verschillende ingrediënten op het middenstuk in de keuken gelegd, reikt haar een schort aan en begint met haar het een en ander voor te bereiden. “U heeft de leiding, mevrouw.” Marie Ellen heeft er geen enkele moeite mee hem aanwijzingen te geven. Ze ziet al snel aan de vaardige voorbereiding dat hij goed kan koken. Al snel staat de basis van de pavlova in de oven.

Een uur later. Het schort heeft Marie Ellen weer afgedaan. Aan een hoge tafel eten ze tapas. De dorades staan in de oven en wachten op het moment dat de oven wordt aangezet. Tijdens het eten raken ze elkaar makkelijk aan en verhalen ze elkaar over vakanties en wat ze hebben meegemaakt in het leven. Het gesprek komt steeds een heel klein beetje op de wat stevigere seks. “Heb jij weleens iemand vastgebonden zodat ze niet weg kon lopen?” “Wil jij weglopen dan, M-E?” Lachend schudt ze haar hoofd “Nee, maar…”

“Houd je duimen eens bij elkaar en verbeeld je dat ik deze met een veter verbind.” Marie Ellen wacht geen seconde. Geurt legt zijn linkerhandpalm onder beide duimen. De aanraking gaat verder dan een gewone aanraking. Ze duwt haar duimen tegen zijn handpalm.

“Ik ga ervan uit dat je gewoon kunt koken met beide duimen verbonden. Die uitdaging ga je aan, M-E.” Marie Ellen mist niet eens het vraagteken. De kus kan niet uitblijven. Deze man gaat haar geven waar ze naar verlangt, ze voelt het, ze weet het. Zo precies als hij het zout met water mengde om de juiste verhouding te krijgen… zo wil zij in zijn handen zijn.

“De dorade in de oven, Geurt. Ruim een half uur. Als de korst in één keer openvalt na de klap met de pollepel, mag ik een wens doen.” “Dat beschouw ik als een beloning, M-E?”, Geurt kijkt haar lachend aan. Verlangend knikt ze.

“Het toilet?” “In de hal rechts, trap naar beneden, eerste deur rechts.”

Marie Ellen kust hem voorzichtig op de wang, pakt haar tasje en gaat op weg naar het toilet, terwijl Geurt de oven aanzet en de lage tafel dekt om daar de dorades te eten. De wijn proeft hij zelf en hij schenkt vast twee glazen in.

“Geurt…?"

Geurt kijkt op en ziet haar staan. “Marie Ellen…?” Ze heeft snel haar lippen en make-up bijgewerkt, het rossig blonde haar losgemaakt en ze houdt een hand voor haar mond. “Ik was denk ik te nieuwsgierig net.”