1. Bedachtzaam. Om Angelique in één woord te vatten.

De veertiger jaren al achter zich gelaten. Immer stijlvol gekleed. Werk met uitdaging en verantwoordelijkheid, een leeg bureau, tegenwoordig in figuurlijke zin door de voortschrijdende digitale wereld.

Angelique is net thuis. Het is een spannende, vermoeiende dag geweest. Het werk is echter zo leuk dat ze het er graag voor overheeft. Vanavond niets, lekker lui op de bank. Lui, ja, dat is ze de laatste tijd steeds meer. De uitdaging naast het werk is er niet. Geen sprake van ontsporing, wel van het vinden van het juiste spoor dat haar meeneemt naar een onbekende bestemming.

Ze ligt op de bank en denkt na. Alweer lang geleden, maar de BDSM-wereld is misschien wel zo een spoor. Een paar klikken op de iPad en duizenden pagina’s met informatie, verhalen, dagboeken en wat al niet meer. Verzonnen, waar, deels waar? Wie zal het zeggen. Iedereen heeft zijn eigen orde en fantasie. Angelique begint een verhaal te lezen. Harde SM is haar wereld niet. Ze is meer van bondage, mindplay en een strenge hand, zonder de pijn die bij een straffe hand hoort. Meer het spel. De uitdaging. Niet het aangeven van grenzen, maar het zoeken naar grenzen.

Een volgend verhaal. Ze blijft langer lezen. Klik. Een advertentiesite. Ze leest over vele advertenties heen bij wijze van spreken. ‘Hooiberg’, schiet door haar heen. ‘Speld’. Is er wel een hooiberg om die speld te gaan zoeken? Een enkele advertentie leest ze helemaal. Haar oog valt op een advertentie die niets meer inhoudt dan ‘In het gareel komen? Woordenwisseling aan tafel, als het schikt: morgen.’ Met een e-mailadres. Angelique staat snel op. Ze loopt naar de spiegel.

Begin vijftig, ik kijk naar mijn gezicht. Ik mag er best zijn. Met een glimlach geboren lijkt het wel, zegt mijn moeder altijd. Ik haal een hand door mijn halflange blonde haar, de coupe maakt dat ik er jong uitzie. Mijn ogen… ‘blauw als de Middellandse Zee’, vertelde mijn vader aan wie het maar horen wilde toen ik op de wereld kwam.

Mijn gezicht verandert. Ernstig kijk ik naar mezelf. Ben ik klaar voor een woordenwisseling aan tafel? Moet ík in het gareel komen? Ik voel mezelf groeien en tegelijk onzeker worden. Blind date, maar dan anders. Het woord ‘gareel’ geeft me het vertrouwen dat het niet zomaar iemand is die behoefte heeft aan een tafeldame. Waar ben ik bang voor? Dat het niet prettig is? Dat ik me vergis door hierop te reageren? Nee toch? Ik doe het! Ik ben klaar voor een woordenwisseling en mijn woordenschat is voldoende groot om een goed niveau aan te kunnen. Ik spring op de bank, doe ik altijd als ik een nieuwe uitdaging gevonden heb, reageer op de advertentie met een simpel ‘Waar staat de tafel?’ en verzend de mail. Nog geen minuut later antwoord. Het antwoord luidt: ‘In een leuk restaurant.’ En dan… Wat een flauwe grap! Ik vergeet het voorval en zoek verder, maar niet meer echt geïnteresseerd. Kan niets vinden. Nog een glaasje wijn en dan lekker naar bed. Ik schenk het glas vol als er nog een bericht binnenkomt: ‘Tafel gereserveerd.’ Dus wel serieus. Ik ben direct klaarwakker. Waar, hoe laat…? Morgen geen afspraak. Van alles schiet door me heen. Wat moet ik aan? De wijn drink ik zonder te proeven. Onder de douche denk ik aan niets anders. De woorden ‘tafel’ en ‘woordenwisseling’ lijken het meest belangrijk. Onrustig val ik in slaap.

2.

Heel vroeg wakker. Een dag die in het teken zal staan van berichten en voorbereiden. Ik ben er klaar voor. Maar voor wat? Waar ben ik klaar voor? Geen idee wat deze man, deze dominant, voor iemand is. Wel kort en doortastend. Het is twaalf uur, nog steeds geen bericht. Toch een flauwe grap? Ik weiger het te geloven. Ik wil ergens eten en deze man ontmoeten. Drie uur, nog steeds niets. Vier uur, een bericht! ‘In welke stad of dorp woon je?’ Ik antwoord met alleen de naam, nog geen adres.

Al honderd keer in de kledingkast gekeken. Ik heb keuze: van een patatje tot meer een sterrenrestaurant. Waar ga ik heen vanavond?

Vijf uur… Ik sta op het punt zelf een bericht te sturen. Om af te zeggen. Natuurlijk tegen beter weten in. Zes uur. Ik heb het nu niet meer. De hele dag in het teken van wachten, slechts één bericht. Ik ben verlangend een berichtje te ontvangen. Ik trek mijn joggingbroek aan en ga met mijn hoofd onder de dekens, denk ik, boos, teleurgesteld meer.

Kwart over zes. Een bericht komt binnen. ‘Douchen en casual-chique kleden. Je bent opgemaakt en je draagt redelijk hoge hakken.’ Ik veer op, lees het nogmaals, zie geen adres en tijd. Ik douche me snel, droog me af en begin me op te maken. Weer een bericht: ‘Kwart over zeven staat er een taxi voor de deur. Instappen en de taxi brengt je naar het restaurant.’ Ik stuur een bericht terug met mijn adres. Ik lach, dit wordt een mooie avond. Hopelijk is het een gezellige man en weet hij van subtiel aanpakken.

Zeven uur. Ik kijk in de spiegel en zie een aantrekkelijke vrouw. Moet ik in het gareel? Wat is ‘in het gareel’ in zijn gedachten?

Snel kijk ik op internet. In het gareel… blijven… is braaf doen wat anderen van je verwachten. Oké… dat zou ik best kunnen… Mijn oog valt op nog een betekenis. Het gareel: ‘lederen halskraag om karren en koetsen te trekken.’ Hier staat het woord ‘blijven’ ook niet. Hij noemde dat ook niet in de advertentie. Hij? Het kan ook een ‘zij’ zijn! Mijn hart slaat over… Verwacht ik een leuke avond met een man, is het misschien met een vrouw. Hoe red ik me daaruit?

Precies om kwart over zeven staat er een taxi voor de deur. Ik loop erheen. De chauffeur, keurig in het pak, kijkt even langs me heen naar het nummer. Ik knik en wijs naar mezelf. Hij doet de deur voor me open. Ik knik en kijk recht in de ogen van een vrouw. Slaat mijn fantasie op hol?

3.

Eenmaal in de auto rijden we snel, maar keurig aan de verkeersregels houdend, naar het restaurant waar degene met wie ik heb afgesproken zit te wachten. Dat laatste neem ik aan. De vrouw zegt geen woord, kijkt wel af en toe naar me. Echt ongemakkelijk voel ik me niet, al bekruipt me het gevoel dat deze vrouw best weleens de mail heeft kunnen sturen. Ik kijk haar aan als ze niet naar mij kijkt. Iets groter dan ik, kleine gouden oorbellen, zwart haar in een staartje. Bril. En keurig in een bijna driedelig pak. Het staat haar prachtig. Gewoon doen, denk ik soms als ik in een kledingzaak sta en iets aparts pak, zoals een tweedelig pak of iets wat daarop lijkt. Om het vervolgens niet te doen.

Ze draait een klein industrieterrein op. Het grote restaurant dat hier staat, rijden we voorbij. Romantisch denk ik aan een restaurantje bij de vissershaven. Maar dat is de heel andere kant op… Ze stopt bij een haast verlaten parkeerterrein. Er staat een gebouw, maar dat is redelijk vervallen. Alsof dit een perfecte locatie is, zegt ze: “We zijn er!” Ze stapt uit, loopt om de auto heen en doet de deur voor me open.

Ik stap uit en vraag haar waar ik heen moet. Ze haalt de schouders op en lacht naar me. “Je moet nergens heen, je wilde zelf hierheen. Ik zal je zeggen wat er binnen is, Angelique.” Ik kijk haar ernstig, een beetje bang en nieuwsgierig tegelijk aan. Ze weet mijn naam en kennelijk ook hoe het er vanbinnen uitziet.

“Er is maar één tafel. Er is ook maar één stoel, daar zit altijd dezelfde persoon op als ik iemand moet ophalen en hier moet afleveren.” Ik krijg het benauwd bij deze woorden. Ze weet ervan en ze moet mij ‘afleveren’. Ik denk dat het misschien een veel beter idee is om mij weer naar huis te laten brengen door deze vrouw. Alsof ze mijn gedachten kan lezen. “Ik breng je weer naar huis, Angelique…” Ik kijk haar opgelucht aan. “… na het diner.” Ze knipoogt naar me en fluistert: “Het is erger dan het lijkt.”

Wat er dan gebeurt, gaat zo snel en zo onverwacht dat ik geen enkele kans heb om te protesteren. Ze pakt mijn polsen, bindt deze op mijn rug en een seconde later heb ik een blinddoek voor mijn ogen. “Mond dichthouden en meekomen.” Ik voel een stevige hand op mijn linkerbovenarm en struikel, half met haar meelopend. Ik hoor drie kloppen op een deur en door de warme lucht die uit de deur komt, begrijp ik dat deze opengaat. “Dit is Angelique?” Weer een vrouwenstem. Deze klinkt heel zakelijk, vergeleken met die van de vrouw die mij heel stevig beethoudt. Ik doe een stap achteruit. In diezelfde stap voel ik om mijn rechterbovenarm een heel stevige greep en zo word ik naar binnen getrokken en geduwd. De deur slaat dicht.

Het is hier warm, heel warm. Of heb ik het heel warm? Bedreigend is het… Ik had nooit moeten reageren. Maar ook ben ik verschrikkelijk nieuwsgierig naar de betekenis van ‘in het gareel’. Ik raak opgewonden. Ik denk wel: hoeveel heb ik ervoor over om… Een luide stem doorbreekt mijn denken. “Angelique, welkom, kom aan tafel… Gezellig.” Ik word losgelaten en mijn blinddoek gaat af. De polsen blijven gebonden op de rug. Net als ik gewend ben aan het licht, zie ik inderdaad een tafel en een stoel. Naast de tafel staat een man, geheel in het zwart gekleed. Wil ik het zien of is het zo? Deze man is absoluut niet lelijk, geen bruut. Hij is zelfs best knap. Zijn donkere ogen en uitstraling verraden wel dat hij heel streng kan kijken… en misschien ook wel heel streng is. Hij gaat zitten. “Neem plaats.” Hij maakt met een hand een uitnodigend gebaar. Is er echt geen stoel of kruk? Kijk ik eroverheen? Deze aarzeling luidt direct in waar ik in ben terechtgekomen. “Schiet op, ga zitten!”, buldert hij door de ruimte. Ga ik op de grond plaatsnemen, naast hem? Ik kijk om. De twee vrouwen zijn weg. Ik ben hier nu alleen met hem. Mijn hart bonst in mijn keel. Weiger ik of voldoe ik aan zijn verzoek?

4.

Een stap in zijn richting, een aarzeling en opeens komt er een enorme rust over mij heen. Is hij lief voor me als ik ga zitten of laat hij mij alle hoeken van deze ruimte zien als ik blijf staan? Is het een moment van verstandsverbijstering dat het laatste mij meer trekt dan nu al op mijn knieën naast hem te gaan zitten?

Zoekend naar grenzen en dan ‘in het gareel komen’, de tekst van de advertentie. Welk gareel? In het gareel lopen, gewoon doen wat gevraagd wordt? In het gareel blijven, doen wat hij van me verwacht? Of is in deze ruimte echt een gareel? Ga ik in het gareel komen? Krijg ik deze om mij heen? Wat wil deze man, die mij steeds ongeduldiger aankijkt?

Een vrouw zet een schaal met wat hapjes op tafel en op de grond zet ze een soort hondenbak met een substantie die ik niet kan thuisbrengen.

Mijn keuze is gemaakt. Laat deze man mij maar zien wat hij in huis heeft om mij naast die hondenbak te krijgen.

“Noemt u dit een leuk restaurant?”, zeg ik alsof ik een volleerd actrice ben. Aan zijn gezicht te zien is deze slag voor mij. Zal me vast duur komen te staan, maar de schik van dit moment heb ik. “Kostte vast moeite om dit tafeltje te reserveren? Een stoel extra was iets te veel moeite voor het personeel…” Ik zie dat hij bijna met stomheid is geslagen. “… of was u niet duidelijk genoeg dat het om een tafel voor twee personen ging?” Hoor ik applaus vanuit de zaal of is het de stoel die met donderend geweld opzij gegooid wordt?

Zeker is dat de man nu naast me staat, een kop groter en nogal breedgeschouderd. Even kijk ik in zijn ogen. Dat ziet er niet goed uit. Een enkele seconde later lig ik aan zijn voeten.

5.

Ik lig nog maar net als ik alweer omhooggetrokken word en voor hem sta, nou ja, in zijn handen hang. Mijn tenen raken net de grond. Hij kijkt me doordringend aan. Ik tracht adem te halen en de situatie in te schatten als ik alweer op de grond lig, met mijn hoofd op zijn schoenen. Amper de kans om adem te halen en alle indrukken te verwerken, probeer ik de situatie in te schatten. Alsof ik in de boksring sta, twee keer onderuitga en geen idee heb waar de tegenstander is en wat hij van plan is. Een eigen plan is er niet meer. Niemand telt, niemand beschermt mij tegen een volgende aanval, ik moet het alleen doen.

“Zo duidelijk?”, klinkt het niet eens onvriendelijk, meer dat iets even opzij gelegd wordt en de woorden de hand vervangen die het nog even recht legt.

Het is duidelijk dat hij sterk is, duidelijk dat ik iets te ver ging, hoogstwaarschijnlijk veel te ver ging, duidelijk dat mijn rol is om te doen wat hij zegt, wat hij verlangt. Ik heb al laten zien dat ik niet in het gareel loop of ben.

Waar ik de moed vandaan haal weet ik niet, maar ik antwoord hem: “Wat is duidelijk zo?” Probeer zelfs op te staan. Dat lukt zeker, wel met behulp van hem. Ik kijk hem weer in zijn ogen, met mijn tenen op de grond. Nu bonst mijn hart in mijn keel. Ik ben echt alleen, niemand weet dat ik hier ben. Het bonzen is ook van de opwinding. Op de een of andere manier kan het me niet hard genoeg zijn. Ik voel me nat worden en als hij me op dit moment zou nemen, zou ik helemaal niet protesteren. Wat is er aan de hand met me?

Deze man heeft mij vast door en gaat zover als hij denkt dat ik kan hebben. De kracht die in me is hier en nu zou me bovenaan de Himalaya brengen of naar het centrum van de Zuidpool. Ik zou de kou niet voelen.

“Benieuwd wat er na het nagerecht op het menu staat, dame?” Zijn stem is prettig. Benieuwd ben ik zeker, het woord ‘dame’ staat me niet aan. Waarom slaat hij mijn vraag over? Ik twijfel er niet aan dat hij me dat haarfijn laat merken, hoe hard dat ook zal uitpakken.

Een voorproefje krijg ik als hij me vlak bij de tafel op de grond zet en zorgt dat mijn hoofd naast de tafelpoot ligt. Hij knielt bij me, doet mij een halsband om en met een touw maakt hij deze vast aan de tafelpoot. Als vanzelf trek ik mijn hoofd naar achter en ik voel dat er best wel ruimte is, het touw is niet heel kort. Het geeft me vertrouwen om antwoord te geven op zijn vraag. “Als ik op die kaart voorkom, vind ik het prima.” Deze woorden benaderen de waarheid wel heel erg, echter… ik had ze beter niet kunnen uitspreken.

6.

“Die kaart dame, zal ik straks met de hand schrijven en ik heb het vermoeden dat je liever de handgeschreven kaart opeet dan dat je ervaart wat ik in gedachten heb met je.” Mochten deze woorden de bedoeling hebben mij te imponeren, dan mist het zijn doel. Al zou het heel goed waar kunnen zijn wat hij zegt.

Angelique besluit de redenen van haar komst, eten en nieuwsgierigheid, neer te leggen op zijn tafel.

“Pas als u uitvoert wat u precies in gedachten heeft, kan ik antwoord geven op het gestelde. Ik verkies liever iets voor mijn kiezen te krijgen dan dat ik op een stuk papier moet kauwen. Laten we eerst gaan eten. Maakt u het touw even los.” Ik zeg het bijna dwingend. Het touw kan ik net zo goed zelf losmaken. Ik probeer echter uit of de man ook kan omschakelen, zodat ik niet het gevoel heb alleen maar gebruikt te worden voor waarschijnlijk ietwat wrede lustspelletjes. Als hij mij in het gareel wil krijgen moet hij er ook iets voor overhebben, zichzelf laten zien. Natuurlijk ook eerst fatsoenlijk kennismaken na deze rommelige, ietwat brute, ontvangst die mij welzeker een opgewonden gevoel geeft. Voor ik me helemaal laat… Welk woord zou dit kunnen omschrijven?

Ik ben toch enigszins verbaasd dat hij bukt om me los te maken. Ik laat niets merken, zelfs niet als hij mij helpt opstaan. Zelfs biedt hij hoffelijk zijn stoel aan. Hij pakt zelf een kruk en gaat ook aan tafel zitten. Ik voel nattigheid en niet alleen tussen mijn benen. Is mijn voorgevoel goed of zie ik iets wat er niet is?

De tafel wordt heel rijk gedekt nu door de vrouw die al binnen was. De man begint geanimeerd te praten en al snel hebben we het over het dagelijks leven. Als ik klaar ben met eten en nog een slok wijn neem, zie ik dat de verlichting meer schemerachtig wordt. Hij bereidt het goed voor, mooie sfeer. De nattigheid was geen verkeerd voorgevoel. Als ik mijn glas neerzet voel ik iets over mijn hoofd getrokken worden, een zak met een gat bovenin. Heel strak om mijn lichaam, mijn hoofd kan maar net door het gat.

Hij kijkt me geamuseerd aan. “Zo, dame…” De blik in zijn ogen verraadt dat de sfeer omslaat.

7.

Mijn verlangen naar extreem wordt groter. Ik raak meer en meer opgewonden. Nog steeds zit ik op de stoel. Hij trekt de zak flink naar beneden. Ik kan mijn armen niet meer bewegen.

Zoeken naar grenzen, dat wil ik toch zo graag? Nu opgesloten, in ieder geval beperkt en een soort van machteloos. Ik voel geen angst, al vrees ik een beetje het moment dat hij verdergaat dan ik… Ik bedenk me tijdens deze gedachte dat hij verder mag gaan. Misschien zelfs wel ongenadig. Ik geef me over, geen wachtwoord nodig, zolang hij mij laat leven. Ik schrik van mijn eigen gedachte. Ben ik zo wanhopig op zoek? Op de een of andere manier vertrouw ik deze man helemaal. Wat kan hij meer dan mij absoluut gelukkig maken als ik straks in de hoek lig en niet eens meer weet waar ik ben? Verslagen.

“In het gareel, Angelique. De reden van je komst. Ik ben Charles en je mag mij ‘meester’ noemen. Dat is een gunst. Ik zal je bij je naam blijven noemen. Eén ding is zeker: morgenvroeg ben je weer thuis.” Liefdevol doet hij een vinger onder mijn kin en streelt hij mijn haar, zo lijkt het. “Ik houd van kort haar. Voorlopig is dit kort genoeg.” Een seconde later heb ik een blinddoek voor mijn ogen. Hij strikt deze stevig op mijn achterhoofd. Ik sla verder geen acht op zijn woorden. Veel te nieuwsgierig naar wat hij met mij van plan is. Kan ik niet wachten op de eerste klap? Het lijkt steeds meer of ik deze stap nodig had om zomaar boven de afgrond te zweven. Een stap in het onbekende, die mij steeds meer opgewonden maakt. De spanning, nu ik niets meer zie. Een paar geluiden die lijken op het wegzetten van de tafel en wat er op de tafel stond, neemt snel toe. Hij bindt een touw om me heen. Strak, onder mijn borsten, erboven ook. Achterlangs en meer. Een heerlijk tevreden lach op mijn gezicht. Dit is zo fijn.

Dan zet hij mij rechtop. Ik kan alleen lopen, meer niet. Ik wacht op wat er gaat volgen. Hij sjort en trekt wat aan de touwen. Ik voel me omhooggetrokken worden en steeds een ruk hier en daar aan het touw. Het lijkt erop dat hij mij boven de grond heeft hangen, mijn voeten raken de grond niet meer. Echt bewegen kan ik ook niet. Alleen mijn benen nog. Hij heeft me goed vastgezet. Handen bij mijn broek, die even later naar beneden getrokken wordt. Mijn slipje volgt daarna. Ik voel dat ik heel nat ben, hij kan dat ongetwijfeld zien en anders voelt hij het wel aan mijn slipje.

“In het gareel, Angelique. Maar eerst gaan wij kennismaken.” Ik draai mijn hoofd naar waar het geluid vandaan komt. Er wordt iets tegen mijn lippen gedrukt en er glijdt iets in mijn mond. Kennismaken zonder woorden. Waar wil hij kennis mee maken? Met wie wil hij kennismaken? De bal in mijn mond, al denk ik eerder dat het de vorm van iets langwerpigs heeft dat net niet mijn huig raakt, zorgt ervoor dat ik alle aandacht heb om hiermee te dealen. Aan het gevoel in mijn nek te merken, wordt ook deze goed vastgezet. Ik voel me sterk, lettend op mijn ademhaling en scherp op elke verandering, die niet lang op zich laat wachten.

8.

“Je vertrouwt me, Angelique.” Ik ben verbaasd als hij dit zegt. Het is geen vraag, hij zegt het gewoon, het bij het rechte eind hebbend. Ik vertrouw deze man. Wat ik in mijn mond heb is vervelend, lastig, maar ik kan het hebben, ik wil veel meer. Bijna het gevoel dat ik mezelf helemaal weg kan geven. Het maakt me niet uit wat hij van plan is. Ik hang en kan me amper bewegen.

Er gaat iets kouds langs mijn schaamlippen. Metaal, vermoed ik. De slag die ik daarna daar krijg, vergeet ik mijn hele leven niet meer. “Godverdomme”, schreeuw ik het uit. Niet eerder heb ik echt pijn gevoeld, nooit eerder zo een pijn gehad. Ik duw mijn benen tegen elkaar en trek ze op. Niet om een volgende slag, als deze zou komen, te vermijden.

Het maakt ook niet uit, hij slaat op mijn billen, en stevig ook. De pijn windt me zo op, ongekend. Dit is precies wat ik wil, al had ik het me nooit kunnen bedenken en deze man geeft mij dit, zonder overleg. Niets overleg, ik wil niets weten. Voelen wil ik, pijn en… Hij grijpt mijn benen en trekt ze langs mijn lichaam naar achteren en opzij. Voor ik kan denken, voel ik zijn eikel tegen mijn schaamlippen. Gaat hij me nu al, of juist nu pas, neuken? Ik schakel om en probeer zijn eikel tussen mijn schaamlippen te klemmen. Steeds gaat hij tussen mijn lippen heen en weer, niet verder. Zal hij in één keer doorstoten of is het een opwarmertje? Ik word steeds geiler in mijn gedachten.

Net als ik denk dat hij in één keer zijn volle lengte naar binnen stoot trekt hij zich terug, om even later zijn eikel tegen mijn anus te drukken en verder te duwen. Opmerkelijk glad, denk ik nog als hij verdergaat. Mijn god, mijn god, denk ik. Kan me niet heugen dat ik ooit kennisgemaakt heb met iemand op deze manier. Hij wilde kennismaken. Tegelijk geef ik zo veel mogelijk tegendruk om het te vergemakkelijken dat hij me penetreert. Het voelt alsof zijn penis recht omhoog in me gaat, alsof ik gespietst wordt. Wild sla ik met mijn hoofd heen en weer. Ik voel hem nu in me, en hoe!

9.

Doe ik ertoe?, denk ik als hij zo heftig in mij tekeergaat. Het is nog maar het begin, daar zal ik snel achterkomen. Het windt me ook zo enorm op. Geen moment in mijn leven ben ik zo geil geweest en kon ik zo moeilijk inschatten wat er het volgende moment zou gebeuren, waarbij ik kan denken dat negeren de allerergste vorm van beleven is als mij dat nu overkomt.

Aan het schokken te merken denk ik dat hij klaarkomt, zeker weten doe ik het niet. Dat er een ander moment komt, is zeker. Hij laat me zakken, maakt me los en zegt me op mijn knieën te gaan zitten. De blinddoek nog steeds voor mijn ogen.

Moet ik zijn penis schoonlikken of wil hij nu in mijn mond klaarkomen? Wat had ik dat graag gedaan als ik erachter kom wat zijn bedoeling is. Hij sommeert me mijn mond te openen. Ik doe het en verwacht óf direct de smaak van sperma óf even later, als hij in mijn mond spuit. Als hij nog lang wacht zoek ik zijn penis op, besluit ik tegen beter weten in. Geen idee waar hij is. Ik zie niets. Ik wil zijn sperma!

Eerst nu haalt hij dat uit mijn mond en ik krijg even de tijd om te wennen. Nu dan, nu dan, ik voel me zeiknat worden, deze man windt mij enorm op… of is het de situatie? En dan ook letterlijk! Hij plast tegen mijn gezicht aan! Nog voor ik weg kan duiken, voel ik een behoorlijke greep in mijn haar. Ik kan geen kant op zonder mezelf pijn te doen, om er ook nog eens achter te komen dat hij lang niet is wezen plassen. Het houdt niet op.

Het ergste, of moet ik zeggen: het mooiste, is dat ik nog meer verlangend ben om hier te blijven en alles mee te maken wat hij met me van plan is. Ik voel het in mijn mond en kan het niet (of durf ik het niet?) uitspugen.

Hij duwt me van zich af. Hij is klaar. Is hij klaar met mij? Was dit zijn kunstje? Nog voor ik teleurgesteld kan raken, zegt hij mij mezelf af te spoelen en naakt terug te komen. De blinddoek trekt hij van mijn hoofd af. “Tijd voor een toetje”, geeft hij mij nog mee als hij terugloopt naar de tafel. Ondanks alles voel ik me niet gebruikt en hoop ik eerlijk gezegd dat dit een opwarmertje was voor de rest van de avond. Ik besluit te zwijgen en me af te spoelen. Enigszins met een nog raar gevoel in mijn kont strompel ik naar een doucheruimte. Dit had ik nooit gedacht mee te maken, kwam niet eens bij me op om dit lekker te vinden. Nu de vreemde gewaarwording dat ik me niet eens vies voel. Om het direct aan mijn vriendinnen te vertellen gaat me iets te ver, ik hoop wel dat dit niet de laatste keer was.

Tijdens het douchen komen er fantasieën naar boven waarvan ik zelf versteld sta. Nee, ik droom niet. Dit is zo echt als wat, ik hoor hem roepen dat hij niet de hele avond op het toetje wil wachten.

10.

Weer teruglopend naar de tafel, nog steeds behoorlijk gevoelig in mijn achterste, hoop ik dat ik het toetje ben, zijn toetje ben, en dat het hem zo goed smaakt dat hij mij weer wil zien binnenkort.

Als ik wil gaan zitten, wijst hij alleen maar naar iets achter mij. Er staat een hoge vierkante houten paal, wel 20 centimeter breed. Ik loop ernaartoe en wacht op een opdracht. Die opdracht heb ik nooit gehoord. Hij pakt mijn polsen en bindt ze met een koord achter de paal vast. Ik sta met mijn rug tegen de paal, mijn enkels bindt hij met een touw ook aan de paal vast. Dan maakt hij de halsband om mijn hals vast aan de paal. Nog steeds ben ik niet bang, helemaal niet bang.

“Mijn lekkerste toetje begint met zweepslagen, Angelique, klein meisje.” De laatste twee woorden voelen niet goed. Net als de eerste klap met de zweep tegen mijn borsten. Hij laat er geen gras over groeien. Ik kijk hem aan, zie dat zijn broek behoorlijk strak staat. Dit windt hem op. Hij raakt precies mijn borsten, aan alle kanten. Van alle kanten komt de zweep. Ik focus op zijn broek en fantaseer dat hij, na het begin van dit toetje, mij gaat verwennen met zijn harde penis. Of ik hem. In welke hoedanigheid ook. Verleg ik de pijn van het slaan naar mijn drijfnatte kut?

Het slaan wordt minder. Mijn borsten kleuren en de brandende pijn windt mij alleen nog maar meer op. “Niet stoppen, hoor”, zeg ik, in een mengeling van een verzoek en een waarschuwing. De punt van de zweep tilt mijn hoofd op. Zijn ogen kijken dwars door mij heen. ‘Neem me nu, hier, aan de paal, zo hard mogelijk.’ Ik denk dat ik het zeg, maar ik denk het alleen maar. Mijn ogen zullen me al genoeg verraden.

“Je gaat voor het grootste toetje op deze kaart?” Hij vraagt het bijna neutraal, alsof het de ober is die het vraagt. “Ja natuurlijk”, zeg ik brutaal. Deze man is zo vlug dat ik de pijn in mijn tepels eerder voel dan ik zijn beweging naar mijn tepels zie. Hij draait en trekt zo hard aan mijn tepels dat ik tranen in mijn ogen krijg. En verdomme wat is het lekker! Deze avond wordt echt de avond van mijn leven. Misschien moet iemand mij oprapen straks, weet ik niet meer te staan, laat staan te lopen. Strompel ik een taxi in… Sla ik morgen over…

11.

Het is de avond van haar leven. Charles doet een paar stappen naar achteren, pakt een lange zweep en met een enorme precisie slaat hij haar nu op het hele lichaam. Hij weet precies wat hij doet. De opwinding slaat toe bij haar. Een echte afranseling. Hoe vaak heeft Angelique hier niet van gedroomd?

Angelique houdt het vijf minuten vol, dan doet elke slag pijn. Ze beweegt na elke slag, zover de bondage het toestaat. Als hij haar halsband los van de paal maakt, denkt ze dat het klaar is. Niets is minder waar. Hij geeft haar meer ruimte om te bewegen. De striemen zijn minimaal, wonderlijk genoeg, maar heel pijnlijk. Hij trekt haar hoofd aan haar haar naar achteren.

“Je bent een heerlijk toetje, ik ga door tot ik je hoor schreeuwen.” Angelique kijkt hem aan. Tranen in haar ogen, ze verbijt de pijn, maar zegt niets. Hij zal mij niet horen schreeuwen, denkt ze als hij verdergaat met slaan, langzaam met tussenpozen, maar ongelooflijk raak.

Ze laat zich hangen aan de paal, haar hoofd naar beneden. Tranen biggelen over haar wangen. De opwinding wordt nog groter dan deze al was. Tussen de heftige pijnscheuten door. Ze voelt de punt van een andere zweep langs haar borsten en buik gaan. Haar huid brandt. De punt gaat tussen haar schaamlippen. Ah, het voorspel. Ze veert op, likt haar lippen en overstijgt de pijn van de zweepslagen.

Haar schaamlippen zijn klaar om hem te ontvangen. Weg met die zweep, denkt ze zonder besef van wat er werkelijk gaande is. Hij zet een grote klok voor haar neer. Ze kijkt ernaar en ziet dat de klok terugloopt. Ze heeft het niet door in eerste instantie en denkt dat deze man haar, als beide wijzers bovenaan staan, losmaakt en haar liefdevol gaat verzorgen om haar vervolgens te nemen. Is dit haar fantasie die werkelijkheid wordt en haar een ongelooflijk orgasme gaat brengen of blijft het bij deze fantasie?

Charles is buiten beeld, de klok loopt, maar langzaam, heel langzaam. Na lang turen komt Angelique erachter dat dit een marteling wordt. Ze kijkt rond, ziet niets anders dan een flauw licht. Hoort niets anders dan wat gekraak. De pijn komt met scheuten. De ergste pijn is dat ze niet weet of dit naar iets heel ergs of naar iets heel moois leidt. Ze schudt haar hoofd. Als dit het toetje was en ze nu moet wachten… Wordt dit de afrekening? Angelique huilt… De gedachte aan wie ze de fooi moet geven maakt haar lacherig… en bang tegelijk.

12.

Angelique kijkt rond en ziet de klok niet meer. Vreemd, niemand die deze heeft weggehaald. Dat had ik dan gezien moeten hebben, denkt ze.

“Je bent een heerlijk toetje, ik ga door tot ik je hoor schreeuwen.” Angelique gaat nu twijfelen aan zichzelf. Dat zei hij net toch ook… of was ik even heel ergens anders met mijn gedachten?

Het slaan gaat door. Zo heerlijk, zo heerlijk pijnlijk, denkt ze, als ze een eerste zucht nogal luid laat klinken. De pijn gaat overheersen, ze begint te jammeren en voelt tegelijk een orgasme opkomen. Onderdrukken of dit unieke genot beleven en het uitschreeuwen, zowel van de pijn als het naderend orgasme dat geen weg terug kent?

Het slaan stopt, hij pakt haar lokken, trekt haar hoofd naar achteren en begint haar te vingeren. Meer had ze niet nodig, ze schreeuwt het uit. Uit alle macht spant ze alles in zich aan en heeft ze een ongekend orgasme. De man voor haar, de sterke greep in haar lokken, zijn vingers, de hele situatie. Trillend overkomt het Angelique. Zwaar hijgend hangt ze in zijn hand. Hij maakt haar los, ze zakt door haar knieën. Hij vangt haar met zijn handen om haar polsen op. Ze bungelt wat met haar hoofd voor zijn broek. Zwaar ademend denkt ze: neemt hij mij of pak ik hem, pak ik zijn penis?

Ze beseft dat zij niets te beslissen heeft als hij haar van zich afgooit. Ze ligt op de grond met haar handen bij haar onderbuik, het moment vasthoudend.

“Ik laat je alle hoeken zien”, zegt hij als hij haar bij de polsen pakt, naar een hoek sleurt en zijn broek uitdoet. Een behoorlijke erectie. Hij pakt haar nek en stoot in één keer in haar mond. Ze voelt zijn penis in haar keel glijden. Geen idee wat te doen. Het gaat zo snel dat ze niets kan doen, ze gaat helemaal op in wat hij met haar doet. Haar droom, haar stoutste fantasie wordt nu werkelijk. Hij komt niet klaar in haar keel, maar trekt haar naar een andere hoek. Ze ziet wisselend het plafond en de vloer, dan stoot hij in haar. Angelique wordt ontzettend geil en wil iets, maar kan niets. Hij duwt haar zo naar weer een andere hoek en schuift zijn penis langzaam maar heel zeker in haar anus. Nu, nu is het moment, hoopt ze als ze met een hand naar haar clitoris gaat. Ze wil weer klaarkomen, de pijn in haar anus windt haar zo op dat ze op de grens is, de grens…

Als ze vermoedt dat hij klaar gaat komen en zij bijna tegelijk weer een orgasme heeft, knijpt ze haar billen samen. Ze houdt het niet meer. Hij wel. Hij sleurt haar terwijl ze klaarkomt naar de laatste hoek, tilt haar op, drukt Angelique tegen de muur, haar armen vallen langs haar lichaam, haar lokken vallen voor haar gezicht. Ze is er even niet meer als ze zijn penis in zich voelt glijden. Ze schudt haar hoofd, kijkt hem aan, voelt zijn harde penis snel heen en weer gaan… Ze wil niets liever dan gebruikt worden. Hij komt stotend klaar in haar, terwijl hij haar begint te kussen en zijn handen onder haar billen houdt. Angelique heeft het niet meer.

De tussenliggend periode is haar geheel ontgaan. Ze ligt buiten op het trappetje, aangekleed. Alles plakt en kleeft. Een taxi met open deuren staat vlak bij de trap. Ze ontwaart een man voor zich. “Kom maar, Angelique, ik breng je naar huis en zorg ervoor dat je in bed belandt, na een flinke douchebeurt.” Ze herkent de man die haar eerder alle hoeken liet zien. Stevige armen tillen haar op. “Ik zorg ervoor dat je in het gareel gaat lopen, volgende keer letterlijk en straks figuurlijk.”