1.

Vijftien jaar samen, ieder een eigen appartement. De klik was er meteen op de eerste zaterdag van het jaar in een klein café in de kleine binnenstad. Stamtafel, kopje koffie, koekje, krant. Met de lepel ingegoten door mijn vader en moeder. Een mooie traditie. Een niet heel grote man, iets ouder dan ik, komt binnenlopen en gaat recht tegenover me zitten. Een enkel knikje van zijn kant. Ik sla de krant dicht en kijk hem aan. Lach om mezelf als ik denk aan liefde op het eerste gezicht. Ik drink wat van de koffie. Het koekje, een zelfgebakken roomboterkoekje, blijft op het schoteltje liggen. Pak de krant weer op en zie veel woorden. Het lijkt of ik niet meer na kan denken. Zo onopvallend mogelijk hem aankijken, het blijft bij korte pogingen. Aardige man, keurig gekleed, netjes. Stel dat hij mij aankijkt. Het zweet breekt me uit. Hij leest in een bruine leren agenda. Geen enkel moment vang ik zijn aandacht. Hij drinkt zijn koffie zwart en geniet zichtbaar van het koekje. Een koekje dat ik normaal opeet voor de koffie. Nu laat ik het liggen, ik zou het niet wegkrijgen.

De man vraagt of hij af mag rekenen. Opgelucht en teleurgesteld tegelijk hoor ik deze woorden. Een zaterdag als alle andere, echter nu met tien minuten opwinding. De vrouw brengt een handgeschreven bonnetje, zoals ze al jaren doet, hoe klein het bedrag ook is. Hij geeft haar geld en maakt een beweging dat hij geen geld terug hoeft. De vrouw bedankt enthousiast, wat ze ook doet als er geen fooi gegeven wordt.

Ik blijf onopvallend volgen wat er gebeurt. Hij schuift zijn stoel naar achteren, draait het bonnetje om en schrijft iets op. Ik kijk in de krant en zie niets, straks zie ik zijn rug en dat was het.

Hij staat op en schuift het papiertje in mijn richting. Mijn hart slaat over. Schaapachtig kijk ik hem aan. Hij draait zich om en gaat weg. Als de deur gesloten is, kijk ik naar het papier. ‘1 koffie, 2,50’ staat erop. Met trillende handen draai ik het papier om: ‘s, 13.00 uur, paviljoen in het park. D.’

Die ontmoeting is vandaag precies vijftien jaar geleden. De zaterdagochtend had ik geen idee wat die ‘s’ en ‘D’ betekenden, om twee uur ‘s middags wist ik dat ik een behoorlijke ‘s’ was en nu weet ik dat de ‘D’ mij na al die jaren nog steeds verrast en in vuur en vlam kan zetten.

2.

Zo zenuwachtig ben ik nog nooit geweest, de tijd tussen het afrekenen in het café en dat ik de deur opendeed van het paviljoen. Ben langs huis gegaan om iets leuks aan te trekken en een lekker luchtje op te doen. Eigenlijk verder geen tijd gehad om iets te doen, anders zou ik te laat komen. Terwijl ik de deur opendeed viel ik met mijn neus in de boter, een groot gezelschap en een kinderpartijtje. Zou het een grap geweest zijn van iemand die wist wat hier rond deze tijd gaande was? Ik wilde het niet geloven. Keek om mij heen en zag een man zitten, alleen aan een tafel, strategisch neergezet. Geen last van de mensen en met uitzicht over het meer. Wel vaker hier geweest, maar nooit geweten dat je daar ook kon zitten.

Hoor en zie eigenlijk niets meer, behalve mijn heftig kloppend hart waar ik zo mee naar een dokter zou zijn gegaan als ik niet een afspraak met deze man had. Ik sta bij zijn tafel, zie dat er geen stoel staat en dat hij op zijn horloge kijkt. Wat is dit een enge man, zeg. In plaats van dat hij opstaat, zegt hij mij naar buiten te gaan en daar op hem te wachten. Hij kijkt me indringend maar lief aan en op dat moment doet hij me polsboeien om. Zo snel als een goochelaar iets laat verdwijnen, zo snel maakt hij de riempjes vast. Ik kijk hem verbaasd, zelfs vragend, aan en als ik iets wil zeggen, legt hij een vinger op mijn lippen. Hij zegt nog een keer dat ik naar buiten moet gaan. Hoewel ik de tegenwoordigheid van geest had om mijn mouwen over de polsboeien te doen, voelt het als spitsroeden lopen als ik door de menigte heen loop. Niemand slaat acht op me, terwijl ik meen dat iedereen me aankijkt. Bij de deur denk ik even om door te lopen, weg te lopen. Te laat. De man staat al naast me. Ik krijg geen kans om iets te zeggen. Hij vertelt me mee te lopen en onderweg spreekt hij over een dominante man en een subje. Steeds zegt hij ‘subje’. Het wordt me duidelijk. Speel ik dit spel mee of ga ik weg? Ik kijk op de kerkklok, tien over een. Hoewel ik er wel wat over weet, is dit toch wel heel nieuw voor me. Al veel vrienden gehad en een heerlijke vrijpartij ga ik zeker niet uit de weg. Deze man stelt me zo op mijn gemak en vertelt me wat ik deed tijdens het koffie drinken. Ik sta versteld van zijn precieze weergave van die vijf of tien minuten. Dan vertelt hij wat zijn plan is deze middag, met mij. Ik zie mezelf een sub worden, op mijn knieën, verlangend, gehoorzamend. Ik raak meer en meer opgewonden en vraag hem zelfs of ik een blinddoek voor mijn ogen kan krijgen. Hij vraagt me waar een blinddoek voor is. Ik lach en kleur tegelijk. Ik zie mezelf vooroverbuigen en smeken of hij mij wil slaan. Als we bij zijn huis zijn, zegt hij me door te lopen als ik niet mee naar binnen wil. Ik antwoord hem dat ik naar binnen wil, al moet ik kruipen. Zonder me aan te kijken, loopt hij naar de voordeur en zegt dat het hem een prima idee lijkt. Op het moment dat ik door mijn knieën ga, kijk ik verschrikt om. Gelukkig zie ik niemand en ik ga werkelijk op mijn knieën over het tuinpad naar de drempel en kruip de hal in. Een klok slaat half twee en de voordeur valt achter me dicht.

3.

Ik kijk achter me. Weet dat ik zo mag opstaan en de deur mag openen. Het is voor mij onmogelijk. Ik lijk als verlamd op mijn knieën. Hij duwt mijn hoofd naar beneden en al even snel als de handboeien heb ik een halsband om. Veel verder reikt mijn kennis niet over dit soort seks, al weet ik niet eens of seks de bedoeling is. Oh ja, de blinddoek en de zweep.

Zijn plan is dat ik hem als subje ga plezieren.

Hij pakt me bij de halsband en trekt me mee, we zijn nu in een grote ruimte. Niet echt de huiskamer, of juist wel. Sober ingericht, een zwarte leren bank en stoel. Ik zie geen keuken of andere tafel of stoelen. In deze ruimte staat een heel dikke houten balk met gaten erin. Zo een houten balk als bij havens. Deze reikt tot het plafond. Hij trekt me omhoog aan de band en duwt mijn rug tegen de paal. Mijn polsen maakt hij boven mijn hoofd vast. Mijn kleding trekt mee naar boven. Het schijnt hem niet te deren. Ik kijk rond. Een heel grote ruimte. Witte muren en naast de bank en stoel, een grote kast. Op de vloer brede oude bruine planken. Dat is alles. Hij doet me een blinddoek voor. Even raakt hij mijn gezicht aan en gaan zijn handen langs mijn armen. Meer niet.

Ik hoor een deur opengaan. Vast de kastdeur. Dan klinkt er muziek, zachtjes, heel rustig, klassiek. Voor het eerst in mijn leven ben ik heel erg gespinsd op luisteren. Wat het is weet ik niet, maar hoor wat zachtjes gerommel aan mijn linkerzijde. Al zou er vanmiddag niets meer gebeuren, dan weet ik nu al zeker dat ik dit wil. De spanning, niet weten wat er nu naast me gedaan wordt. Hoewel ik deze man nog maar net ken, heb ik het gevoel dat hij mij… Hij maakt mijn polsen los. Ik moet mijn schoenen, jasje en rok uitdoen. Onhandig doe ik mijn jasje uit. Als ik mijn schoenen uit wil doen met mijn voeten, voel ik dat hij mijn pols pakt en zegt hij de woorden: “Met je handen.” Bij het uitdoen van mijn linkerschoen verlies ik mijn evenwicht, met mijn handen zoek ik de paal om niet om te vallen. Het is zeker dat ik misgrijp, daar ik op de grond val.

4.

Voor het eerst in mijn leven lag ik letterlijk aan de voeten van een man. Ik durfde niet eens op te staan. Jeetje, wat voelde ik me klein. Opstaan mocht ik niet, het was uitkleden op de grond. Wat voelde ik me bekeken. Maar de hele situatie, het onbekende en de macht van deze man, of liever de onmacht van mezelf, nee, zeker geen onwil. Niets liever dan op de grond, naakt aan zijn voeten. Zonder veel te weten, voelde ik me al aardig een sub worden. Althans, voor nu meer dat hij mij overheerste. Tot dan toe nam ik eigenlijk het initiatief in bed met andere mannen. Op de grond had ik dat gevoel helemaal niet. Hij mocht alles met me doen wat hij wilde. Het enige wat hij deed was mij met woorden, en dus opdrachten, bezighouden. Ik moet van de grond af, was mijn gedachte. Maar hoe?

Nu ben ik naakt. Hij maakt de blinddoek los en zegt me mijn sieraden af te doen. Ik doe mijn oorbellen uit, maak de gouden ketting om mijn hals los, verwijder de armband en de twee gouden ringen met diamantjes. Keurig leg ik ze in zijn opengevouwen hand. Dezelfde hand die mij straks gaat… Hij geeft me iets terug. Ik zie een ouderwetse slavenarmband. Zo in de mode in de jaren 70 en nu is dat het enige sieraad dat ik ga dragen? Ietwat moeizaam doe ik deze om. Veder ben ik dus helemaal naakt. Hij zegt me te knielen en voorover te buigen, mijn armen naar voren, op de grond. Mijn handen precies voor zijn voeten. De topjes van mijn vingers raakten de schoenen. Die houding vergeet ik niet meer. Achteraf zei hij mij dat ik precies een uur zo had gelegen.

5.

Na dat uur mocht ik opstaan. Hij geeft me een flesje en wat watjes. Waar hij bij staat moet ik de nagellak van mijn nagels verwijderen, zowel van de vinger- als de teennagels. Uiterst precies, zoals ik dat altijd doe. Hij zwijgt. Ik zwijg. Het is niet eens raar om naakt voor iemand te staan, mijn nagels nagellak vrij te maken en gewoon te zijn. In opdracht de dingen te doen. Het windt me zelfs op. Af en toe kijk ik naar de slavenarmband en ik vraag me nieuwsgierig af wat het verschil is tussen een sub en een slavin.

Als ik klaar ben, reikt hij mij nog een stel boeien aan en wijst naar de grond. Ik begrijp eruit dat ik deze om mijn enkels moet doen. Daarna dirigeert hij me naar een lange tafel. Ik mag erop gaan liggen zegt hij, ik vertaal het als dat het moet. Het licht wordt minder. Sfeervoller. Hij maakt de polsboeien boven mijn hoofd vast. Mijn enkels worden niet vastgezet. En dan, er is geen moment in mijn leven geweest waarop ik kon bedenken dat dit zou gebeuren: hij zegt me mij te gaan scheren. Terwijl hij aan mijn okselhaar trekt, zegt hij: “… dit gaat eraf.” Pas als hij bezig is besef ik dat ik behoorlijk veel schaamhaar heb en dat dat mogelijk gefatsoeneerd, misschien wel helemaal geschoren, wordt. Ik zie mijn borst heen en weer gaan, ik voel mijn hartslag als hij een mes openklapt en mijn oksel begint te scheren. Grote opwinding als ik bedenk wat hij nog meer met dat mes gaat doen. Ik druk mijn benen tegen elkaar en voel dat het behoorlijk nat is bij mijn schaamlippen. Moet ik tegenspartelen of hem lijdzaam laten begaan? Wat zou hij willen, wat zou hem opwinden? In een flits denk ik aan zijn penis. Wat gaat er wel en wat gaat er niet gebeuren? Ik merk hoe mijn benen gebogen worden en mijn enkels vastgezet worden. Zo ook hoe hij mijn opgetrokken benen uit elkaar duwt. “Nooit geknipt of geschoren, zeker?” Ik schud mijn hoofd. Ik kan niets zeggen, er komt geen geluid uit mijn keel. “Dan wordt het tijd”, zegt hij gedecideerd.

6.

Met zijn handen speelt hij met mijn schaamhaar. Even terug naar het kopje koffie, en nu hier, gebonden, en zijn handen doen wat hij wil. En ik… ik laat dit alles gebeuren en het windt me nog op ook. Wat heb ik gemist? Is er geen enkel moment dat ik dacht dat BDSM iets voor mij zou zijn? “Ik begin met je schaamlippen”, onderbreekt hij mijn denken. Eerst zet hij de halsband vast aan de tafel. Mijn bewegingen worden steeds meer ingeperkt. Zijn vingers raken mijn schaamlippen alsof het zijn wangen zijn die hij gaat scheren. Hoelang houdt deze man deze afstand tussen ons vol? Hoelang houd ik het vol voordat ik smeek dat hij mij vingert of dat hij zijn penis… Ik schrik van mijn eigen gedachten.

Zo lag ik dus die middag, gebonden op een tafel, klaar om bijna als een schaap te worden geschoren. Het was nog maar het begin van wat hij met mij van plan was. Sindsdien bindt hij mij elk jaar op dezelfde dag op precies dezelfde wijze en geeft hij mij een nieuwe slavenarmband.

Maar goed, ik ben in zijn idee klaar om mijn schaamhaar te verliezen, althans, het haar op mijn schaamlippen. Toen wist ik niet hoever hij zou gaan. Dacht al wel dat hij geen grenzen kende, anders dan de zijne. Voelde wel direct dat hij mij zag en respecteerde. Daarom kon ik hem zijn gang laten gaan, ofwel: mocht hij doen wat hij wilde. Ik was alleen maar opgewonden en verbaasd dat ik zo in vuur en vlam zou komen te staan. Wilde meer en meer, had me aan zijn tempo aan te passen. Pas ‘s nachts om twaalf uur liet hij mij gaan… en hoe. Maar daarover later meer.

Uiterst zacht en voorzichtig maakt hij met een ouderwets scheermes mijn schaamlippen glad. Hij moet voelen dat ik opgewonden ben. Het voelt aan alsof ik zeiknat ben. Woorden en termen komen in mijn gedachten die ik echt nooit eerder heb gebezigd. Dan doet hij mij een blinddoek voor. Een moment paniek. Uit een reflex schud ik mijn hoofd. Hij pakt mijn hoofd zachtjes beet en houdt het stil. “Volg het mes.” Er maakt zich een lichte nervositeit van mij meester. Ik volg de bewegingen van het mes bij mijn liezen, clitoris en tussen mijn billen. En bij iedere beweging hoop ik dat hij met zijn vingers iets gaat doen.

Dan is mijn onderbuik aan de beurt. Hij trekt aan het schaamhaar en ik hoor geknisper. Hij knipt het, mijn schaamhaar! Zal ik dan toch wat houden en niet heel erg kaal worden? Nooit heb ik iets aan mijn schaamhaar gedaan, hield het fris en vond het eigenlijk ook wel mooi. Als ik mezelf een orgasme geef, speel ik altijd eerst met de kleine krulletjes. Nu niet meer, ook omdat ik zelden toestemming krijg om mezelf te bevredigen.

Ik voel zijn vingers over de gekortwiekte lokken gaan. Een bijzonder gevoel, voor even. Hij zet het mes aan onder mijn navel en scheert me volkomen kaal. Met een zachte borstel veegt hij de huid schoon. Wat hij daarna op de geschoren huid doet weet ik niet, ik zal het echter nooit vergeten. Ik schreeuwde het uit. Daarna oliede hij mij zo lief en teder in dat ik in een roes kwam.

Nog steeds gebonden kwam ik weer bij mijn positieven.

7.

De blinddoek is weg. Hij praat zachtjes tegen me en zegt me dat het zo veel beter is, wijzend op mijn onderbuik. Dan zegt hij mij naar de badkamer te gaan en een bad te nemen. Hij maakt me los en helpt me opstaan. Ik voel me naakt en de hals- en polsbanden geven mij een raar gevoel. Hij loopt mee. In de grote badkamer staat een bad op poten. Aan de badrand zijn ogen bevestigd. Ik ga in het bad zitten en hij maakt met smalle kettingen de banden vast aan de badrand. Wel zo dat ik gewoon in bad kan liggen. Ik ga echt niet weg als hij dat soms denkt. Hoe schoon wil hij me hebben? Mijn schaamhaar weg, onder mijn oksels is het helemaal glad. Mijn nagels naturel. Slechts de slavenarmband, ja, en de pols- en enkelbanden. Ik lig in het bad en wacht. Was tot die dag echt geen ‘badzitter’, meer van de snelle douche, twee keer per dag.

“Mariëtte, vertrouw je mij volledig?” Het was de eerste keer dat hij mijn naam noemde. Ik antwoordde hem met een zo vanzelfsprekend mogelijk: “Natuurlijk.” Anders zou ik dit nooit hebben toegestaan, hij wilde echter een bewijs. Hij gaat naast het bad zitten en legt een hand op mijn hoofd. Ik sluit mijn ogen. Wat een heerlijk gevoel om zo veel aandacht en liefde te krijgen. De hand drukt mijn hoofd naar beneden. Direct heb ik hem door. Hij wil mij onder water duwen en zo zien dat ik hem volledig vertrouw. Even deed ik mijn handen omhoog, om ze vervolgens direct weer te laten zakken. Ik haal diep adem en zie de waterrand dichterbij komen. Dan sluit ik mijn ogen en dompel ik onder. Op hetzelfde moment word ik zo geil dat het zweet mij uitbreekt. In deze verwarring ben ik nu onder water en ik voel het moment aankomen om uit te blazen. Heel, heel langzaam. Als geoefend zwemmer lukt mij dit, alleen is de opwinding erbij totaal nieuw. Als ik niets meer te blazen heb, voel ik de druk verminderen en kom ik weer boven. We kijken elkaar aan en even zo snel ben ik weer onderwater. Ik houd weliswaar nu met moeite vol tot hij de druk laat verminderen. Had even nodig om weer helder te zijn en dan hoor ik hem zeggen dat ik mag blijven. Moet ik daar blij mee zijn?, was mijn eerste reactie. Hij zegt me te gaan douchen, mijn haar te föhnen en dan in de kamer te komen, gestrekt op mijn buik te gaan liggen met mijn armen en benen gespreid en te wachten. Hoewel hij het aardig zegt, is er niet echt hartelijkheid. Probeert hij me uit of reageer ik niet zoals hij het wil? Tijdens het douchen stel ik mezelf meerdere vragen, behalve de vraag of ik hier weg wil. Ik kon toen niet vermoeden dat ik nooit meer weg zou gaan, al stond ik midden in de nacht op de drempel en had ik een eigen keuze.

Ik droog me zorgvuldig af, maak de pols- en enkelboeien los, droog ze zo goed mogelijk af en doe ze weer om. Met de halsband heb ik meer moeite, maar het lukt. Met mijn haar ben ik door de dikte en lengte lang bezig. Dan loop ik naar de kamer, ga op de stenen vloer liggen in de houding die hij mij heeft gezegd. Ik denk na over mijn opgewondenheid in het bad. Ik ontdek mezelf in een paar uur en hoop dat er nog meer te ontdekken valt. Dat het zo pijnlijk zou worden, daar had ik geen idee van.

Als ik zo lig, vraag ik me wel af waarom ik hier lig. Voor wie ga ik nu eigenlijk naakt op deze koude grond liggen, met mijn benen en armen gespreid? Hoe kwetsbaar ben ik nu? De steeds terugkerende geilheid verbaast me. Natuurlijk was ik dat wel, maar dan veel meer in het moment zelf. Zal deze man mij ooit aanraken op zo een manier dat verlangen en liefde samenkomen, of heb ik door het niet-bewuste gemis van wat mij nu overkomt het anders ervaren?

“Handen op je rug”, klinkt het kort. Ik doe het en net nu ik me iets warmer voelde op mijn borst, voel ik weer koude stukjes. Hij klikt de polsboeien aan elkaar. Ik leg mijn hoofd op een wang, mijn haar bedekt mijn gezicht. Misschien wel goed ook dat ik niets zie, beleven doe ik het toch al heel erg. Zou ik schrikken als hij mij aanraakt en waarom duurt het zo lang? Echt heel lang hoefde ik niet te wachten. De man gebiedt me op mijn knieën te gaan zitten. Met heel veel pijn en moeite lukt me dat. De vloer schuurt tegen mijn huid. Als ik op mijn knieën zit en voor me kijk, zie ik hem zitten op een houten kistje. “In dit kistje, Mariëtte, in dit kistje heb ik voor mij belangrijke objecten gedaan. Elk object laat ik je zien en soms direct voelen, op andere objecten heb je te wachten.” Ik heb alle tijd om hem aan te kijken. Een knappe man, hij ziet er ook vertrouwenwekkend uit, al kan je je natuurlijk heel erg vergissen. “Het lijkt wel of ik alles doe wat je zegt, is dat normaal?”

Hij kijkt me strak aan. Val ik uit een rol, mijn rol? Hij schuift de kist iets dichterbij en gaat er weer op zitten. “We spreken af dat je pas iets zegt als ik je het vraag, daarnaast zeg je ‘u’ tegen mij”, zegt hij doodkalm, maar wel gebiedend. Weer voel ik me nat worden. Dat is het dus, dat windt me op!

“Elk object is min of meer pijnlijk, lichamelijk of geestelijk. We gaan beginnen.” Verlangend kijk ik wat hij uit de kist pakt. “Sluit je ogen, Mariëtte.” Ik doe het meteen, al vind ik het wel jammer. De spanning die zich nu meester van mij maakt, maakt me helemaal gek. Ik hoor zijn bewegingen. Hij loopt om me heen. Nooit eerder heb ik me zo opgewonden gevoeld. Het kistje is er na vijftien jaar nog steeds, zo ook de inhoud. Het is mijn taak om dat heel goed te onderhouden. In mijn handen mooi, in zijn handen pijnlijk. Het kistje, ik geniet.

8.

De uren daarna heb ik kennisgemaakt met klemmen op mijn tepels en schaamlippen, knijpers op mijn mondlippen, mondbal, een masker, een korte zweep, een strokenzweep. Alles maar heel even. Klem erop en klem eraf. Mondbal in, mondbal uit. Ik genoot zeker, had ook pijn hoor, en vooral bij de strokenzweep vreesde ik elke volgende slag. Ik mocht er vijf ontvangen, zei hij. Meer had ik ook niet aangekund. Verschillende dildo’s heeft hij laten zien, ‘Voor een andere keer’, zei hij met een lach. Ik keek hem aan. Daarna zei hij dat het voor na het eten was. Ik was met de eerstgenoemde dingen al een beetje uitgeput, van de pijn en van het steeds tegen een orgasme aan zitten en het dan weer weg moeten laten ebben.

Aan hem merkte ik niets van enige opwinding, maar dat zou toch haast wel moeten, dacht ik. Daarna mocht ik douchen en zou hij voor eten zorgen. In de badkamer nam ik een douche. Al na twee minuten zakte ik door mijn knieën en ik liet het water over me heen komen. Ik kon niet meer. Denkend aan het eten en daarna de dildo’s… en wat is zijn plan verder? Gaat hij mij tot het uiterste tarten met het verbergen van zijn penis? Ik heb toch ook wel iets verdiend. Ik draai de douchekraan dicht en overdenk de hele middag en al mijn gedachten.

Ik trek een klaarliggende badjas aan, fatsoeneer mijn haar een beetje en zonder make-up en met natte haren ga ik weer naar hem toe. Hij zit al klaar aan tafel. Allemaal koude vishapjes. Van oesters tot diverse schaal- en schelpdieren, waaronder kreeft en krab. Hij ontving me met de woorden: “Mijn lievelingseten, kom er gezellig bij zitten.” Ik ga zitten en hij vraagt me of ik een glas wijn wil. Ik zou wel een fles op kunnen, maar ik zeg hem dat ik graag een glas wil.

Alsof we in een restaurant aan het water in het buitenland zitten en ik net heb gezwommen: niets wijst op de middag en op BDSM in het algemeen.

Hij is zeer onderhoudend, gezellig en laat mij het aan niets ontbreken. Haalt warm stokbrood uit de keuken en scheurt stukjes af van het brood en geeft het me, steeds met een ander sausje. Af en toe fantaseer ik hoe hij in bed zou zijn en of dat ooit zou gebeuren. Ik denk dat we wel drie uur hebben gegeten.

Van het ene op het andere moment verandert zijn toon en zegt hij mij me op te maken. Ik kijk in de richting waarin hij wijst. Er staat een deur open. Ik ga erheen en zie een soort schminkkamer met alles wat je nodig hebt. Een kwartier later kom ik op mijn mooist terug. Niet overdreven gedaan met make-up, mijn lange dikke haar in een nonchalante paardenstaart en de badjas niet te strak dicht. Ik loop naar de tafel waar hij staat en hij zegt me het kleed van de tafel te halen. Ik doe dat en zie vele dildo’s liggen: dik, dun, lang, heel kort, aparte vormen. Hij fluistert nu dat ze allemaal voor mij zijn, geen enkele uitgezonderd.

Gebiedend zegt hij dat ik tegen de muur moet gaan staan met mijn handen vast aan de ring in de muur. Dan moet ik stappen naar achteren doen. Mijn rug maakt bijna een hoek van negentig graden met de muur als ik voel hoe zijn handen mijn paardenstaart pakken, hij mijn hoofd achterover trekt en ik een dildo tegen mijn vagina voel. Ben ik zo nat of heeft hij de dildo ingesmeerd met olie? Ik weet het niet, maar voel de dildo duidelijk, zonder pijn van een droge kut, naar binnen glijden. Het is zeker niet de kleinste. Ik kreun en gil als de dildo groter lijkt dan ik kan hebben. Gevolg is dat mijn hoofd nog verder naar achteren wordt getrokken en ik de dildo heel goed voel. Met alles in me probeer ik dit te verwerken. De allereerste keer een dildo in en dan gelijk zo een. Ik heb niet eens het idee de ring los te laten of tegen te spartelen. Wat heb ik zo lang verborgen weten te houden? Waarom? Tegelijkertijd verlang ik naar, en vrees ik, de andere dildo’s, die vast niet alleen mijn nu verlangende vagina zullen betreden.

9.

Een sprong in het diepe en de strenge badmeester loopt langs de kant met een lange stok met een gemene haak eraan, mij wegduwend van de kant. Dat gevoel heb ik bij die eerste dildo. Zoek ik de veiligheid op of wil ik zwemmen in dat heerlijke water?

Hij trekt bijna gemeen mijn hoofd nog verder achterover. “Dit subje gaat niet klaarkomen en de andere dildo’s heb je mogen zien, maar zij zullen zeker niet in je vagina of anus komen, vandaag.” Teleurgesteld, maar zeker ook opgeschrikt als hij de anus noemt. Daar ben ik nog absoluut maagd en nooit eerder is het bij me opgekomen om daar een penis of dildo in te krijgen. Maar als hij het zou willen doen dan ben ik bang dat ik niet weiger, niet weigeren kan. Het vervult me met geilheid, maar ook knijp ik mijn billen samen en moet ik er niet aan denken. Hij ziet dat en haalt de dildo eruit, weliswaar heel langzaam. Het voelt alsof mijn vagina openstaat. Ik krijg het helemaal warm als ik denk dat hij mijn anus misschien penetreert. Allemaal handelingen, maar ik zie geen spoor van opwinding bij hem of dat ik straks heerlijk klaarkom in zijn armen. Alsof ik in een leslokaal bijgespijkerd word over allerlei dingen die ik onbewust gemist heb in mijn leven. Hij sluit de kist weer. Toen wist ik nog niet dat die kist zo heel vaak geopend werd en dat ik het onderhoud van de attributen moest gaan verzorgen, wat ik na vijftien jaar nog met evenveel plezier doe.

Ik houd nog steeds de ring vast als hij me vraagt of ik verder wil gaan. Ik wilde zeker niet weg, wat dat verder inhield wist ik ook niet. Ik moet wel, van mezelf. Hij zegt me de ring los te laten en mee te komen. Ik loop achter hem aan, met de handen op de rug, zonder dat hij zegt dat ik dat moet doen. Hij opent een deur en ik zie touwen, kettingen en houten meubelen. Ik slik en doe een stap achteruit. Hij zegt me dat het nog niet hoeft, voor hij uitgesproken is sta ik binnen. Wat er in die ruimte gebeurde… Ik overtrof mezelf, maar wat een pijn en angst heb ik gehad. Wat deze man, mijn man nu al zo lang, toen met me deed: hij liet mij kennismaken met bondage en meer… Ik krijg weer een gevoel in mijn buik. Daar werd ik verliefd op deze man en besefte ik dat ik nooit anders meer wilde.

Op mijn knieën op de koude tegels wachtte mij een ervaring die mij over de drempel hielp… Verliefd, geen weg terug.

10.

“Mariëtte, hier in deze ruimte zal jij mij altijd aanspreken met ‘meneer’. Buiten deze ruimte zal het van de situatie afhankelijk zijn of je me met ‘meneer’ aanspreekt.” Dat kan ik en wil ik ook, gaat hij ervan uit dat ik hier vaker zal komen? Het liefst zou ik op dat moment op willen staan en hem tegen me aan willen drukken. Dat liet ik achterwege, en maar goed ook. Het had op wegsturen kunnen uitdraaien.

Ik zit dus op mijn knieën, net voor de drempel. Rug recht, handen op de rug. Mijn haren over mijn borsten. Toevallig, voelde me wel minder naakt. Ik kijk de ruimte in, goed verlicht. Het lijkt nog het meest op een hobbykamer, maar dan een die zeer mooi en luxe is ingericht.

“Op handen en knieën binnenkomen en kruip naar de cirkel.” Bij de cirkel houd ik in. Ik moet gaan staan. Hij weet het niet, maar ik begin die opdrachten heerlijk te vinden. Denk nergens aan. Niet eens aan dat hij mij zo kan nemen… en ik geen enkel woord van protest zou laten horen. Dat werd wel anders, hij had me snel door. Hij begint mijn polsen en enkels met touwen te verbinden. Polsen op de rug. Hij trekt de touwen strak en ik sta kaarsrecht. Een touw verbindt mijn ellebogen. Een ander touw mijn knieën en meerdere touwen worden om mijn heupen en middel gedaan. Net steeds zo strak, tot aan mijn pijngrens. Dan krijg ik een touw onder mijn oksels door en over mijn schouders. De touwen voelen heel zacht aan. Vervolgens hoor ik een ratelend geluid. Alsof hij alle touwen bij elkaar bindt op mijn rug. Ik sta nog steeds kaarsrecht. Het ratelende geluid wordt sneller en het lijkt, het is, alsof ik van de grond word getild en langzaam voorover val, heel gecontroleerd. Even kijk ik hem angstig aan. Hij houdt een moment een hand op mijn hoofd. Het ratelen gaat verder, ik hang schuin. Volgens de wijzers van de klok zal ik op 10 over half twee hangen. Ik hang in de touwen zonder dat het pijn doet. Wel machteloos. Plassen, meer? Onmogelijk! Juist dan wordt het moeilijk. Het ratelen gaat door totdat ik bijna horizontaal hang.

11.

Vijftien jaar geleden, na onze eerste ontmoeting hing ik dus horizontaal in de touwen. Machteloos om wat ook te doen. Hooguit het woord nemen en ‘stop’ zeggen. Juist dat wilde ik helemaal niet. Op dat moment wilde ik niet dat hij verder dan een paar meter ooit van mij vandaan zou zijn. Nog steeds gaat mijn hart even iets heftiger kloppen als ik weet dat hij bijna thuis is of dat hij thuis is en ik de sleutel in de deur steek. Ik weet zeker dat hij dat bij mij ook heeft. Iedere dag is anders, vaak BDSM-gerelateerd. Soms niet, dan doen we dingen die we van tevoren hebben afgesproken. Elke eerste van de maand schrijven we een aantal briefjes met een steekwoord, van ‘koffie op de hoek’ tot ‘strandwandeling’, ‘lezen’ tot ‘muziek luisteren’. Natuurlijk ook briefjes met ‘vrij’: dan is het doen wat je wilt, zonder de ander. Elke dag na het eten pakken we een briefje uit de glazen schaal. We hebben drie van deze schalen. De andere twee natuurlijk voor de BDSM. Eén voor hem en één voor mij. Op het moment dat de briefjes erin zitten, is de gouden regel dat de één het briefje pakt en de ander deze opent. Het leuke is dat er altijd blanco briefjes in beide BDSM-schalen zitten. Dan is het dat moment niet. Dit doen we vanaf de eerste dag van de nieuwe maand na onze ontmoeting. In het weekend en twee avonden in de week pakken we uit de BDSM-schalen briefjes. Die twee avonden zijn als we beiden geen afspraak hebben. Soms is dat bijvoorbeeld twee dagen achter elkaar en soms ook maandag en vrijdag, dus dagen wachten, voor mij zeker.

Maar goed, ik hang horizontaal en hij praat met me, zonder een enkele vraag te stellen. Meer en meer word ik verliefd op deze man die mij zo veel aandacht geeft, mij zo lief behandelt, terwijl ik in een soort folter- of martelhouding hang. Dat vertelde ik hem de volgende dag. Hij heeft me met een enkele zin gezegd dat deze woorden niet gebruikt mogen worden, omdat hij daar een heel andere associatie bij heeft die mijlenver van het spel dat hij met mij wil spelen verwijderd ligt.

Hij spreekt over wat hem bezighoudt: zijn werk, zijn hobby’s. Zijn handen spelen ondertussen met mijn voeten en met alles wat niet bedekt is door de touwen. Alsof hij mijn lichaam verkent. Het is allemaal zo nieuw voor mij, dat ik meer onder de indruk ben van de touwen, de houding en de omgeving, dan zijn handen. “Mariëtte, volg mijn vingers.” Ik laat mijn hoofd hangen en probeer te ontspannen. Als zijn vingers bij mijn hals aankomen, pakt hij mijn lokken en maakt hij weer een paardenstaart. In alle rust is hij bezig. Dan schiet het door me heen dat ik vrienden en familie heb en ik dit niet, voorlopig niet of nooit, met hen kan delen.

Hij rommelt wat met mijn staart en trekt dan mijn hoofd achterover. Het lijkt dat hij, nee, hij maakt mijn staart vast aan touw om mijn lichaam. Ik blijf recht vooruitkijken als hij voor me staat. Als er een spiegel zou zijn zou ik me misschien wel schamen dat ik hier zo bungel en haast vertroeteld word, al zullen anderen daar een heel andere mening over hebben.

Hij kijkt me aan en zegt: “Mariëtte, het is tijd voor klemmen en de gewichtjes.” Ik houd nog steeds vol om niets te zeggen of te vragen. Al vraag ik me af als ik hier weer wegga, wat er dan met mij gebeurt? Ik krijg weer pijn in mijn buik.

12.

Toen wist ik nog niet dat ik helemaal niet meer weg zou gaan. De man van mijn leven en ik voor hem… alles wat hij zich wensen kan. Zonder mezelf te verliezen. Natuurlijk dreef hij mij weleens tot zo een hoogte, of beter gezegd: diepte, dat ik dacht dat het niet meer vol te houden was. Nog immer lukt dat. Zo ook verras ik hem weleens en doe ik totaal onverwachte dingen. Het houdt onze relatie levendig en ieder komt aan zijn trekken.

De volgend ochtend lag ik in zijn armen en ik wist toen dat ik hem nooit meer los zou laten.

De avond gaat voorbij. Ik heb de klemmen op mijn tepels staan en de gewichten zorgen ervoor dat mijn tepels en borsten langer zijn dan ooit. Och, wat deed dat pijn, geen enkele keer zo een pijn ervaren, behalve dan het genot van wat harder trekken aan mijn tepels tijdens een vrijpartij. Niet te vergelijken met de pijn en de opwinding toen hij mij kennis liet maken met de tepelklemmen. Vele tranen huilde ik, terwijl hij me gewoon horizontaal liet hangen en naar me keek. Hij toonde geen medelijden, eerder meer van dat ik dit moest doorstaan. Ik hing daar en tot mijn verbazing liet hij me een grote veer zien, die even later mijn voetzolen de zachtheid ervan liet voelen… en het kieteleffect.

Dan gaat hij voor me zitten, trekt hij aan mijn haar en laat hij me weer los, ik schommel heen en weer. De gewichten steeds net iets later. Zal wel een natuurkundig effect zijn met als resultaat steeds het trekken aan mijn tepels. Ik kijk hem aan en begin verlangend te worden naar zijn handen, naar zijn mond en vooral nieuwsgierig te worden naar zijn penis. Juist op die penis heb ik meer dan een maand moeten wachten. Lesje geduld, hij is daar een meester in. Zo lief, hij heeft diezelfde maand ook gewacht op mij. In die tijd heeft hij mij wel alle hoeken van de BDSM-wereld laten zien. Ruw, rauw, ruig en iedere keer weer ging ik met hem mee in zijn wereld, die zo mijn wereld werd. “Mariëtte,” zegt hij tijdens mijn heen en weer schommelen, “ik… je meester… zal je…”

13.

“… om twaalf uur… laten gaan…” Geen idee hoe laat het was, maar dat waren die avond de ergste woorden. Een ontluikende verliefdheid, een ongekende ervaring en als ik met pijn in mijn borsten heen en weer schommel, begint hij erover dat ik om twaalf uur hier weg mag gaan?! Ik wil helemaal niet weg, ik ga helemaal niet weg. Ik wil in zijn armen de nacht doorbrengen. Hij gaat naast me staan en voelt met zijn vingers bij mijn schaamlippen. Zeiknat natuurlijk, nu helemaal met zijn warme vingers. Hij legt zijn middelvinger tussen mijn schaamlippen en de wijs- en ringvinger om de schaamlippen. Dan begint hij zijn vingers te bewegen. Het lijkt alsof ik in vuur en vlam sta. Later begreep ik dat dit altijd het begin is van spelen met mijn anus en dat zijn penis op dat moment helemaal niet meer meedoet. Na vijftien jaar voorspelbaar, maar onvoorspelbaar wanneer hij dit doet. Soms hunker ik er zo naar en dan laat hij er rustig weken overheen gaan voordat hij zijn vingers op die manier gebruikt. Maar goed, ik stond die eerste avond in vuur en vlam en merkte dat hij met de wijsvinger van zijn andere hand mijn perineum streelde. Mijn bijna meest gevoelige plekje.

Ik dacht aan het moment voordat hij het café vanmorgen binnenstapte. Hoe zag mijn leven er dan uit, wat zou ik dan vanavond gedaan hebben? Waarom? Iemand die mij zo heerlijk verwent en laat kennismaken met compleet nieuwe dingen waar ik ook nog heel erg van geniet… dan ga ik denken aan hoe het anders was?

Zijn vinger komt steeds dichter bij mijn anus en drukt ertegen. De beweging bij mijn schaamlippen gaat verder, heel langzaam, maar zo doeltreffend als mogelijk. Nooit eerder heeft iemand mijn anus aangeraakt, laat staan dat er een penis zijn entree heeft gemaakt. Maar zijn vinger glijdt nu een heel klein stukje naar binnen. Ik krijg het heet en ontspan even niet. Op het moment dat hij rondjes begint te draaien en ik weer besef dat ik vastgebonden ben, hou ik het niet meer en kom ik klaar. Met veel geluid, vertelde hij me later.

14.

Hij maakt me los en ik lig op de grond, naakt, met slechts de slavenarmband om. Ik kijk rond en zie op de klok dat het half twaalf is. Om twaalf uur mag ik weg, moet ik weg. Maar ik wil helemaal niet weg. Zag ik strohalmen om te pakken, hoe kan ik dichter bij hem komen, laten merken dat ik helemaal niet weg wil? Hij legt mijn kleding naast me op de grond. “Aankleden, haar in een knot.” De opdracht is sterker dan mijn protest vanbinnen. Ik geniet van de opdrachten die hij mij geeft. Slechts één woord: ‘aankleden’. Ik doe het en wacht aangekleed op een volgende opdracht. Dat had hij meteen door op dat moment. “Ik wil wijn, wit, droog”, zegt hij. Ik weet niet hoe snel ik naar de keuken moet gaan. Het huis is overzichtelijk. Grote keuken, grote koelkast. Er staat een fles open. Ik weet dat het droge wijn is. Ik zoek een mooi glas en schenk het in.

Op mijn knieën ga ik zitten en ik zeg: “Alstublieft, meneer”, als ik het glas bij het voetje vasthoud en deze voor me houd. Hij pakt het glas aan, alsof hij het van een tafeltje pakt. Hij drinkt rustig een slok en geeft daarna het glas terug. “Om precies twaalf uur wil ik dat je weggaat.” Ik kijk op de klok en zie dat het slechts enkele minuten verder is. Alsof hij mij een enorme klap heeft gegeven, zijn woorden dreunen na. Ik kan en durf niets te zeggen. Bij de eerste slag pakt hij het glas uit mijn hand en met zijn andere hand maakt hij het gebaar dat ik weg kan gaan. Verbouwereerd sta ik op. “De armband, Mariëtte.” Met trillende handen doe ik deze af en ik wacht nog heel even, draai me daarna om en ga weg. Het is echt afgelopen, denk ik met tranen in mijn ogen. Zachtjes sluit ik de deur achter me en ik loop naar de weg. Elke stap doet pijn. Ik kijk nog een keer om en zie dat het licht al uit is. Betekende het niets voor hem? Was het gewoon een gezellige vond voor hem? Is het zijn plezier om iemand zo gek te maken en diegene dan zomaar buiten te sluiten? Is dit de BDSM-wereld? Ik vloek hardop.

Bel ik een taxi of loop ik een stuk om mijn verdriet en woede even de vrije loop te laten? Ik draai me nog een keer om. Ik zie de brievenbus met zijn naam erop. Bastiaan… Ik wist zijn voornaam niet eens. Hij heeft zich ook niet voorgesteld. Ik was zo met mezelf bezig dat ik er geen seconde aan heb gedacht anders dan ‘meneer’ te zeggen. Met alles in me geef ik een enorme schreeuw.

Ik loop terug en bel aan. De deur gaat open. Ik zie Bastiaan staan. Helemaal in het zwart gekleed. Mijn hart bonst in mijn keel. Vlinders vliegen vrolijk in de rondte in mijn buik. Hij heeft een halsband en riem in zijn handen. “Meneer”, prevel ik een beetje. Hij doet een vinger voor zijn mond. Het schiet door me heen dat ik geen hond heb gezien, ook geen voederbak in de keuken. Ik zie geen hond staan. “Kniel Mariëtte, kniel.” De toon van een opdracht. Ik kniel meteen. Hij doet de halsband om mijn hals. Ik heb het zo warm en kan mijn ogen niet openhouden van de spanning. “Wacht.” Hij stuurt me niet weg, denk ik opgelucht, verder kan ik niet denken. Ik hoef slechts enkele seconden te wachten. Hij heeft een grote bench in zijn handen en zet deze naast de voordeur, binnen. Hij sluit de deur. Opvallend zijn de prachtige dekens in de bench. Dertig dagen zou het mijn bed zijn.