1.

Michaela staat thuis voor de spiegel. Nog een uur voor ze Lucas weer ontmoet. Er is geen enkel contact geweest na het afscheid.

Zijn laatste woorden waren: “Om zeven uur sta je voor de deur. Ik open deze maar eenmaal.” Een kus op haar hoofd na deze woorden. Ze liep, gekleed in een pak van het hotel, naar de taxi die haar naar huis bracht.

“Ga ik dit volhouden?” Michaela twijfelt niet echt of ze wel naar Lucas moet gaan, wel over hoe ze er zondagavond aan toe is.

2.

Geheel in het zwart gekleed en met een modieuze hoed op haar hoofd loopt ze naar de taxi. Ruim op tijd is Michaela vlak bij het adres dat Lucas noemde. Ze vraagt of hij een rondje wil rijden om een paar minuten voor zeven weer hier te zijn. Het heerlijke gevoel van vlinders in de buik, ze heeft er al dagen last van. Het wachtrondje met de taxi lijkt eindeloos te duren. Met haar handen op haar buik staart ze naar buiten.

De chauffeur opent de deur, wenst haar een heel fijne avond en geeft haar een knipoog, niet alleen vanwege de fooi.

Een herenhuis, vijf verdiepingen en maar één naambordje. Lucas bewoont waarschijnlijk alleen dit pand, of is dit van een van zijn vrienden? Ze trekt haar kleding recht en wacht, de vlinders hebben het naar hun zin. Als de kerkklok begint te luiden, opent de deur.

“Welkom Michaela, fijn dat je er bent.” Het klinkt gemeend, waarom ook niet? Haar gedachten kan ze nog niet uitschakelen. Als ze hem recht in zijn gezicht kijkt, schiet haar hartslag omhoog. Het “Hallo Lucas” komt een beetje wonderlijk uit haar mond. Ongemerkt pakt hij haar koffertje aan.

Terwijl hij complimenten maakt over hoe ze eruitziet, neemt hij haar jas en hoed aan. Even uit zijn zicht schudt ze haar lokken en kamt ze deze met haar vingers. Nu ben ik zijn sub, laat ik het voortouw nemen. Ze heeft het nog niet gedacht of Lucas gebiedt haar de lege kapstokhaken beet te pakken. Aarzelend gaan haar armen omhoog en pakt ze de haken beet. Ze hoeft niet te kiezen, er zijn er maar twee.

Zijn handen gaan over haar kleding zonder haar borsten of billen aan te raken. Hij heeft niets gezegd over kleding en make-up voor dit weekend.

“Korset, mooi… Slipje, heel goed.” De woorden begeleiden een voet die haar linkerenkel naar links duwt. De beweging herhaalt zich voor haar rechtervoet. Er is niet veel nodig, ze is al opgewonden voor er ook maar echt iets is gebeurd. Michaela haalt diep adem. Niet te vroeg juichen, ze herhaalt het meerdere keren en mist daardoor zijn zacht uitgesproken vraag of ze er klaar voor is.

Een stevige greep in haar nek en een herhaling van zijn woorden bezorgen haar kippenvel. “Ja natuurlijk, Lucas!” Gretiger kan ze het niet zeggen. “Niet dus…” Hij laat haar los en loopt weg. Ze hoort een deur dichtvallen. Zonder de haken los te laten, kijkt ze naar de deur die hij achter zich dichttrok.

Grapje? Een mix van gevoelens van opwinding, teleurstelling en een lichte paniek zorgen ervoor dat ze nu een heel ander gevoel in haar buik heeft. Als dan ook nog het licht uitgaat, krijgt ze het vermoeden dat Lucas precies weet waar hij haar raken kan. Hij weet dat ik niet wegga, erger nog, hij weet dat ik bang ben in het donker. Wat weet Lucas nog meer van mij?

3.

Ze denkt na over de woorden ‘niet dus…’Haar gedachten gaan naar een tweede kans of is het meer dat Lucas gewoon wacht en haar daar krijgt waar hij haar hebben wil?

Lucas is in de ruimte naast de hal, hij leest wat. Geen enkele haast, geduld voldoende, maar dan zal Michaela het wel moeten oppakken. Als hij zijn interesse verliest staat ze zo weer buiten. Eén ding is zeker, ze zal alles loslaten wat niet hoort bij de ontmoeting tussen haar en hem. Lucas is van de lange adem. Hij kan eindeloos kijken naar zijn sub, kan haar lang strelen, haar belangrijk maken, haar laten ontspannen en vanuit daar de sub in haar ontmoeten en haar geleidelijk meenemen. Wordt Michaela zijn sub?

Lucas, keurig in het pak, opent de deur. Ze kijkt direct naar hem, hij staat vol in het licht. De deur sluit zich weer. Hij gaat weer zitten. Michaela heeft het meteen door. Nu er nog naar handelen. Een tel laat ze de haken los, om deze direct weer vast te pakken. Straks ziet hij me, schiet het door haar heen.

De deur gaat weer open, echter nu was er een klop op de deur. Razendsnel herstelt zij zich na haar reactie op de klop. Ze hoort zijn voetstappen in haar richting. Met ingehouden adem wacht ze op wat er gaat gebeuren.

“Denk je dat ik mijn lusten op je ga botvieren, dan zit je er flink naast. De komende uren laat je mij zien wie je bent, of je de sub bent die zich onderdanig voelt aan mij. Je mag een groot verlangen hebben, ik heb het ook. Stap voor stap komen we dichterbij. Grenzen bestaan niet, wel delen waar wij niet samen zijn.”

Michaela houdt zich heel erg stil. Ze wil het nu niet bederven. Wat hij zegt klinkt haar heel aantrekkelijk in de oren, al kan ze niet goed inschatten wat ze ervoor moet doen, of laten.

“Ben je er klaar voor?” Ze knikt en fluistert: “… ja, Lucas.”

“Kledinghaken loslaten, armen naast je lichaam, hoofd iets gebogen en loop voor me uit naar de kamer. Ga aan de korte kant van de tafel staan.”

Langzaam laat ze de haken los en ze neemt de tijd om haar armen naast haar lichaam te houden. Haar armen voelen even vreemd aan na zo lang in deze houding te hebben gestaan.

Michaela loopt voor Lucas uit de kamer in, een sober ingerichte ruimte met sfeervol licht. In de hoek is een openhaard met een behoorlijk vuur. Het is behaaglijk warm in de ruimte. De houten vloer is oud, maar heel mooi onderhouden. Een behoorlijk grote tafel, denkt ze, als haar aandacht meer naar de korte kant gaat dan naar wat er met deze tafel mogelijk is. Dat ziet ze pas als ze de tafel in zich opneemt. Dit wordt een heel andere vrijdagavond dan lui op de bank televisie kijken.

“Dit is de komende uren je plek. Mijn aandacht is voor jou. Ik leid je slechts rond in wat ik als mooi en prettig ervaar.”

Michaela slikt als hij aan de lange kant, links van haar, een lade openschuift en zij een glimp opvangt van de inhoud. Met een vinger strijkt ze over de tafel.

4.

Ze strijkt nog een keer met dezelfde vinger over de tafel. Alsof ze al voelt dat de zweep die ze in de lade zag liggen haar huid streelt. Het slaan door Frederik deed haar naar meer verlangen, nu van Lucas.

Hij schuift de lade weer dicht. In zijn hand een klein, zwart, fluwelen zakje dat hij midden op tafel legt. Michaela balt haar vuisten. Ondanks zijn waarschuwende woorden, toch licht teleurgesteld. Haar hoofd blijft naar de tafel gericht.

Hij gaat achter haar staan. “Wie heb ik voor me? De vrouw die een receptioniste overhaalt tot iets… Eén die zich laat slaan, een vindingrijke… Met een naambordje met slechts een letter minder. Verborgen mannelijke trekjes misschien.” Michaela kijkt nu op.

“Iemand die een taxi nog een rondje laat rijden, omdat ze te vroeg is op het afgesproken adres. Op avontuur, misschien wel op jacht?”

Nu wordt ze boos. Ze tilt een voet op. “Als je denkt dat dit het begin van stampvoeten wordt…” Lucas staat nu heel dicht bij haar. Ze laat haar voet zakken. “Ja, dat wilde ik wel… Maar nee, dat ben ik niet Lucas, helemaal niet. Ik sta hier mijn best te doen om… En jij…” Hij legt twee handen op haar schouder. “Je hoeft helemaal je best niet te doen, wees jezelf Michaela. Ik wil alleen maar weten wie je bent… En dat stampvoeten, wat denk je daarmee te bereiken? Waarom keek je op bij ‘mannelijke trekjes’?”

Ze weet nu dat niets onopgemerkt blijft. Hij wacht niet op haar antwoord. “Je draagt soms pakken met een stropdas, al is het zeer vrouwelijk, je kleding… Nietwaar?!” Michaela knikt. Geen idee waar hij heen wil, denkt ze, als hij aan de andere kant van de tafel gaat staan.

“Het zakje in het midden van de tafel. Het is voor jou. Een gouden ketting met de letter ‘M’ als hanger, gegraveerd in een schelp. Elke schelp is uniek, groeit mee tijdens het leven. De basis ben jij… Voor mij de letter ‘M’… Aan de schelp.”

Michaela kijkt wisselend naar het dichte zakje en Lucas. Het warm krijgen is niet de goede uitdrukking. “Ik leg de lat hoog, heel hoog. Wil je de hanger dragen, dan beslis jij het moment dat je deze zonder handen pakt en deze aan mij geeft. Ik zal deze om je hals doen. Op dat moment zal het blad van de tafel je dragen en zullen mijn handen ervaren wie je bent, mag je laten zien wie de sub in je is. Let wel, niet om mij te plezieren, vooral niets doen waarvan je denkt dat ik het leuk zou vinden. Reageer vanaf nu zoals je bent, wilt zijn.”

Zijn woorden herhalen zich in haar hoofd. Ze moet lachen als de gedachte voorbijkomt dat ze niet eens kan bewegen. Zelfs niet stampvoeten, wat ze zo makkelijk doet als iemand haar ertoe noopt. Michaela voelt enkelbanden die er niet zijn, er ook niet komen. Ooit, maar niet vanavond.

Vanavond zal haar huid kennismaken met de handen van Lucas.

5.

Geen enkele stap doet hij in haar richting. Het is helemaal aan haar, ze krijgt de tijd, maar neemt ze de tijd ook?

Michaela kan niet voorkomen dat ze aan Lucas denkt en aan wat hij prettig zou vinden. Wat moet ik doen? Pak ik, zoals ik er nu over denk, gretig het zakje? De manier waarop zal mij dichter bij hem brengen, maar hij wil dichter bij mij komen. Als ik het gretig pak, dan is het net zo erg als wanneer ik doe alsof ik het niet wil. Hij mag mijn twijfel zien, niet dat ik onderdanigheid wil laten zien en daar de prettige gevolgen van wil dragen… maar de wijze waarop ik mijn onderdanigheid ervaar. Direct na deze laatste gedachte noemt ze zijn naam.

“Lucas, mag ik naar de zijkant van de tafel lopen om te proberen het zakje te pakken? Ik vind het wel eng dat ik zo een mooi cadeau krijg. Ik besef dat het onlosmakelijk met jouw dominantie te maken heeft en dat ik de gelegenheid krijg om mijn onderdanigheid te voelen. Ik heb geen idee hoe ik reageer op wat je van plan bent met me.”

“Voel je vrij Michaela, ik doe graag de hanger om je hals.” Direct verplaatst ze zich naar de zijkant, waar ze ogenschijnlijk makkelijk bij het zakje kan met haar mond. “Het zal een collar niet in de weg staan”, geeft Lucas haar mee als ze zo dicht mogelijk bij het zakje staat en voorover wil buigen met de handen op de rug.

Even aarzelt ze, maar dan buigt ze zover als mogelijk voorover en kan ze net met haar lippen bij het zakje. Met enige moeite weet ze het zwarte fluwelen zakje tussen haar tanden te krijgen. Als ze weer rechtop staat, schudt ze haar hoofd en kan ze niet voorkomen dat het zakje uit haar mond vliegt en op de grond valt.

Michaela kleurt tot achter haar oren, kijkt verschrikt naar Lucas en dan naar het zakje. “Mag ik…?” “Mag jij ‘wat’?” Lucas kijkt haar aan alsof hij niet weet wat er zojuist gebeurde. Puur om te kijken naar haar reactie. Ze kan best wel iets hebben.

“Het zakje…”, zegt ze zachtjes. “Oh, maar ik vertelde je toch dat je zelf het moment kiest dat je het zwarte fluwelen zakje met de gouden hanger en de letter ‘M’ in de schelp gegraveerd pakt en aan mij geeft?” Ze kijkt naar het zakje, maar durft niet zonder zijn toestemming te bukken. Nu al, nog voordat ze de hanger draagt, komt de onderdanigheid naar boven.

De spanning neemt toe als Lucas rustig blijft zitten en wacht op een volgende stap van haar.

“Lucas, mag ik het zakje dat op de grond ligt oprapen?” “Op de grond? Ga jij zo met een gift om?” Lucas staat op, loopt naar haar toe en gaat bij het zakje staan. “Handen op de rug, knielen en het zakje tussen je tanden. Begrijp je wat ik zeg?” Michaela knikt en doet direct wat hij zegt. Op het moment dat ze het zakje tussen haar tanden heeft, voelt ze een schoen op haar hoofd. “Handen op de rug en opstaan. Begrijp je wat ik zeg?” Weer knikt Michaela, nu tegen zijn schoen.

Als ze weer staat, doet Lucas een stap naar voren en hij staat nu vlak voor haar. Haar hart bonst, een moment voor ze het gouden kettinkje mag dragen. De tafel lonkt, in gedachten ligt ze er al.

“Zal ik het zakje aanpakken?” Het ‘Ja, graag’ verlaat gelijktijdig met het zakje haar mond. Een vloek volgt op deze actie. Bij Michaela breekt het zweet uit en ze kan amper de ogen openhouden.

6.

Haar armen zijn direct weer gevangen door zijn benen. “Michaela! Waag het niet om…” Ze kijkt achterom en haar blik wekt bijna medelijden bij hem op. Zo intens verlangend, zo geil en ze mag niet. “… ook maar een vinger richting je onderbuik te doen, wat nu onmogelijk is trouwens. Jezelf vingeren… alleen nadat ik het gezegd heb. Je hoeft geen toestemming te vragen, je krijgt het niet.”

Een heel klein stapje in haar richting neemt Lucas als hij haar heel teder de halsketting omdoet en de schelp recht hangt. Michaela balt haar vuisten. Ze wil zo graag de schelp met de letter ‘M’ voelen. Hij streelt haar korte zwarte haar en geeft een kus op haar hoofd. “Mijn sub M., mijn sub.”

Ze baadt even in de warmte die dit moment kent, voelt de druk van zijn benen minder worden en uiteindelijk zijn haar armen vrij. Zonder nadenken beweegt haar linkerhand naar de hanger, terwijl de rechterhand heel stiekem haar schaamlippen zoekt. Nog voor ook maar een vinger in de buurt komt, ligt ze languit op haar buik.

“Mijn sub?” Michaela haar conflict met zichzelf wordt steeds groter. Dit windt haar nog meer op. Ze hoopt op een ongelooflijk pak slaag en veel meer. Geen moment in haar leven heeft ze zich geiler gevoeld en de kriebel, de jeuk, die ze tussen haar benen ervaart, begint een ware marteling te worden.

Maar moet ik me gedragen zoals Lucas het wil, zoals hij het voor ogen heeft? Ze denkt koortsachtig na. Eén gedachte komt steeds meer op de voorgrond. Raak me waar je me raken kan, fysiek Lucas, fysiek, nu! Ze doet haar billen iets omhoog.

Lucas zijn getrainde ogen glimmen. Hij heeft haar feilloos door, maar wil wel vlak bij haar blijven om haar naadloos te laten overgaan in de sub die hij in haar ziet.

Ze mag en moet zijn wie ze is, als hij maar ziet dat ze meer kan en wil hebben, meegaat in de onderwerping die af en toe vernedering heel licht raakt. Precies waar zij zo naar verlangt. Onderdanig op Michaela haar eigen wijze, waar ze alles loslaat en haar vertrouwen in hem het enige is wat haar rechtop houdt. Dat is wat hij wil.

Lucas staat op scherp.

7.

Het pak slaag dat haar nu ten deel valt, is hard waar het kan en tegen teder aan waar het moet. Michaela draait zich om en probeert overal de klappen op haar lichaam te voelen. Haar ogen veranderen snel, het geil spat ervan af. Als Frederik even stopt, schreeuwt ze het bijna uit: “Nee, niet nu al stoppen!!” Ze kruipt bij hem weg naar een hoek van de ruimte. “Alle vier”, zegt ze uitdagend als haar handen haar schaamlippen zoeken.

Hoe kort haar haar ook is, hij heeft haar beet en sleurt haar naar de andere hoeken en in elke hoek maakt ze kennis met beide muren. Hij zet haar rechtop, duwt haar in de hoek zodat beide neusvleugels een andere muur raken, in elke hoek gaat hij met steeds meer vingers in haar anus.

In de vierde hoek zakt ze door haar knieën als hij haar loslaat. Hijgend, met haar handen in haar nek, smeekt ze hem haar te nemen.

Slechts met een vinger wijst hij naar de grond. Als ze het redt om te kruipen, mag ze hem bevredigen. Het duurt even voor ze voor hem zit op haar knieën. Ze wankelt. Met een vinger onder haar kin haalt hij Michaela terug, tilt haar hoofd dan iets op en ze kijken elkaar aan.

“Handen op je rug… Ik neem je Michaela, ik neem je als mijn sub. Alleen daarom mag alleen jij mijn broek losmaken.” Haar ogen slaat ze neer en ze wacht tot hij haar loslaat. Michaela begrijpt het helemaal: ze wacht tot hij haar toestemming geeft haar handen te gebruiken.

Ze fluistert zijn naam als ze zijn penis voor zich ziet. Hij streelt over haar hoofd en niet veel later stroomt zijn zaad in deze heel lieve vrouw die vanaf nu zijn sub is, omdat ze dit wil zijn.

“Laat me van mijn sub genieten”, zegt hij als hij haar op de grond legt, haar overal kust, ze niet veel later één worden en het weekend nog lang niet voorbij is.