1.

Ze bestaat in mijn gedachten en zweeft tussen werkelijkheid en fantasie in.

Ze is geduldig, leuk gekleed, maakt carrière op haar eigen manier. Midden dertig. Een houten kratje of een luxe stoel, het is haar om het even. Ze beweegt zich overal op een relaxte wijze. Je kan ontzettend met haar lachen, beetje rellen, maar een serieus gesprek gaat ze zeker niet uit de weg. Ziet dingen en doorziet dingen. Zal het ongevraagd nooit uiten. Soms denk ik dat ze helder ziet, helder voelt. Ze is ontzettend sterk en kwetsbaar tegelijk. Een opmerkelijke veerkracht siert haar.

“Voor de juiste dom ben ik een goede sub.” Het zijn haar woorden.

Oh nee, ik vergrijp me niet aan het onbereikbare. “Droom maar lekker verder…” Woorden van deze strekking zou ze zeggen als ik toenadering zou zoeken.

Ze bestaat, ook in mijn gedachten, voor mij is ze een eigen Catherine Deneuve. Een compliment, dat zeker!

Tastbaar, aanspreekbaar, maar onbereikbaar. Spreken we niet dezelfde taal of vertalen we niet voldoende?

Tussen werkelijkheid en fantasie, daar speelt het zich af. Ik droom heel even weg boven mijn toetsenbord.

Zo denk ik in veel gevallen: laat mij maar genieten van de schoonheid van het beeld dat ik zie, misschien wel wil zien. Er is zo veel te zien, te beleven in de fantasie. Niet bestaande mensen worden zomaar hoofdpersonen in verhalen. Al schrijvende ontstaat er steeds een verhaal. Maar de werkelijkheid haalt het idee van veilig dromen boven het toetsenbord meer en meer in.

… als altijd te vroeg op een afspraak. De gewoonte om dan een cappuccino te drinken, sla ik ook nu niet over. Een ontmoeting, met geen ander doel dan een kennismaking, na een heel korte mailwisseling, al is het contact er al veel langer. Bijna bewust hebben we niets afgesproken, behalve het tijdstip en de locatie. Een min of meer toevallige ontmoeting. Dat dat ook iets anders kan uitpakken, bleek al snel. Ze is niet op tijd.

Mijn geduld is bijna eindeloos, dus ik raak zeker niet in paniek. Als ik toevallig op mijn telefoon kijk, zie ik een mail van haar. Tegelijkertijd vertelt de manager van het restaurant mij dat ze net is gebeld en dat het waarschijnlijk mijn tafelgenoot is. Ze kan het adres niet vinden, in ieder geval niet de parkeerplaats er vlakbij. Dat het al donker is, maakt het er waarschijnlijk niet makkelijker op.

Ik beantwoord haar mail, krijg een telefoonnummer en even later bel ik haar. We spreken af dat we elkaar tegemoet lopen, al wacht ze uiteindelijk bij de toch gevonden parkeerplaats, vlak bij het wandelgebied dat naar het restaurant leidt.

Ondertussen is er een tafeltje bij het raam vrijgekomen, veel meer ruimte om de tafel heen. De manager biedt aan om daar straks plaats te nemen.

De kennismaking is hartelijk. Ze vraagt me even later om een arm, daar haar schoenen met hoge hakken niet fijn lopen op de keitjes. Ik waardeer het zeer dat ze mooi is aangekleed. Haar naam heeft ook iets bijzonders: Michaela. Ik ken niemand met deze naam. Ze spreekt helder en al na tien meter weet ik dat deze vrouw open en recht door zee is. Dit wordt een mooi gesprek.

Ze spreekt me voortdurend aan met ‘u’, ook al toen ze vanuit de auto belde. Ik zie in haar geen sub, belangrijk voor mij is wie deze vrouw is, benader haar ook niet vanuit het dominant-zijn, als ik dat al zou kunnen vanaf het begin.

Onderweg stel ik voor om een keuze te maken hoe we elkaar gaan aanspreken. Nog voor we bij het restaurant zijn, tutoyeert ze mij.

2.

De bevestiging dat Michaela zich mooi heeft gekleed (of draagt ze altijd mooie kleding?) is als ze haar jasje uitdoet. Gewaagd, maar stijlvol zijn de eerste woorden die mijn gedachten kruisen. Een heel charmante, sierlijk bewegende vrouw gaat zitten. Als ik ga zitten, kijk ik recht in een mooi, open gezicht. Ik zie dominante trekjes, misschien ook door het korte zwarte haar. Dominante trekjes verbazen mij bij een vrouw met sub-gevoelens al lang niet meer.

Geen enkel moment is er een echte stilte, al zou dat natuurlijk helemaal niet erg zijn. Het hoofdonderwerp, BDSM, hoe verschillend is dat niet te beleven? Ze verhaalt mooi over haar stappen in deze wereld. Ook over de keuzes die ze gemaakt heeft. Haar directe vragen nopen me tot enig nadenken, al geef ik precies het antwoord dat ik wil geven, zonder aarzeling of anders dan ik bedoel.

Ondertussen denk ik na over wat Michaela zegt en hoe ze het zegt. Door haar open manier van spreken neemt ze me mee in haar denken. Ze is toe aan vernieuwing, maar de regie wil ze in handen houden. Tussen de regels door sijpelt deze opmerking.

Verveelt ze zich of wil ze verder en ziet ze die mogelijkheid (nog) niet? De regie in handen houden, het straalt ervan af. En juist dat zou ze moeten laten, het komt zo dicht bij het zelf uitkiezen wie iets mag invullen, wie aan het verlangen mag voldoen. Ik oordeel niet, denk alleen dat het ook anders kan zijn. Sta ik er dan ook echt anders in?

Ik zie haar op dit moment als een heerlijke tafeldame met wie het een genot is van gedachten te wisselen.

Het nagerecht delen we. In het gesprek komen we steeds dichter bij elkaar uit. Als de een iets zegt, is er al herkenning bij de ander. We ontmoeten elkaar echt, al twijfel ik daar al sinds de parkeerplaats geen seconde aan. De snelheid verrast me.

De avond is nog jong als we tot slot een kopje koffie nemen. Er ontstaat opeens een spanning als de kopjes op tafel gezet worden. De vraag rijst wat hierna gaat gebeuren. We zwijgen bij het drinken van de koffie, al spreken onze ogen. Vragend? Zoekend? Onderzoekend? Ik blijf strak naar haar kijken, of is het de dominant in me die de afsluiting gebruikte om misschien wel dwars door haar heen te kijken? Geen enkele aarzeling. Hij wil de sub in haar ontmoeten, een enkele seconde zou al voldoende zijn. Zien dat ze er is, ook haar de gelegenheid geven zich te laten zien.

We, zowel Michaela als ik en de dominant in mij en ik, hoeven er verder niets mee op dit moment of op enig moment. De tijd zal het leren.

3.

Het lijkt of mijn dominante kant en haar sub-gevoelens een weg naar buiten zoeken, proeven hoe het smaakt. Overigens zonder geluid te geven aan de woorden die ik niet kan onderdrukken: waar zit haar verlangen? Wat maakt haar gelukkig als sub?

Ze slaat haar ogen neer. “Michaela”, zeg ik zachtjes, maar resoluut. Haar blik is nu schuin omhoog. Vragend. We hebben contact, weliswaar summier, maar het is er! Even zie ik iets dat op uitdagen lijkt, het is ook direct weer weg.

De rekening wordt gebracht door een jonge vrouw. “Wie mag ik verblijden met dit papiertje?”, vraagt ze. Ik kijk haar aan. Ze legt de bon voor mij neer, kijkt naar Michaela en zegt heel onbevangen: “Dat is een goedkoop avondje voor u, mevrouw.” Zonder op te kijken, zeg ik: “Oh, maar ik reken straks met haar af.” Met de klemtoon op het juiste woord.

Hoewel ik de blik in haar ogen graag zou zien, weet ik dat het nu krachtiger is om haar te negeren.

Eenmaal buiten stel ik voor om een stukje door de stad te wandelen. Natuurlijk weet ik van haar hoge hakken, de sub in haar zal niets zeggen, de dominant zal een alternatief bieden. In de stilte die valt, is er een gevecht bezig. De winnaar hiervan is mij om het even. Ik heb geduld, het is wat het is. Meer kan en wil ik nu niet geven. Het zou mij geweld aandoen. Eén stap tegelijk.

De sub wint. “Goed idee!”, zegt ze met enig verlangen in haar stem. We praten verder alsof we nog aan tafel zitten. Haar arm door mijn arm geeft steeds aan wanneer ze even het evenwicht dreigt te verliezen. De sub houdt vol. Mocht dit oneffen pad de door haar zelfgekozen afrekening zijn (de regie in handen houdend?) dan zijn we nu op weg naar een beloning. Uiteraard heeft ze op deze beloning, die misschien wel niets inhoudt, haar sub-zijn negerend, geen enkele invloed.

4.

We spreken naarmate de wandeling duurt minder. Ze spreekt alleen nog over haar sub-gevoel. Eigen gedachten overheersen. Het is geen zoeken naar gesprek, meer de aandacht om van twee werelden in één wereld te komen.

Ze is stil. Het moment dat we dichter bij elkaar komen, luisteren we naar elkaar zonder een woord te delen. Hier geniet ik het meest van. Ik voel haar in me zonder enig beslag op haar te leggen. We hebben contact, het begin van een vriendschap die geen einde kent, hier zit ik niet vaak mis, al overkomt het me zelden. Ik kan bijzonder gesloten zijn zonder dat de ander het merkt.

Michaela geeft mij onbedoeld iets wat er opeens is. Alleen vanuit deze vriendschap is er voor mij een smalle weg naar haar sub-zijn. Zij laat mij dat weggetje zien, al is het net niet vanzelfsprekend, misschien niet eens wenselijk dat dit uitkomt bij het zijn van een dominant voor haar.

“Mevrouw, naast deze bomenrij staat uw auto geparkeerd.” Weg is de betovering van de wandeling. Ze kijkt me aan, inschattend of ik een grapje maak of dat ik de avond hier beëindig. Ik laat haar arm los en pak beide handen beet. “Er komt een volgende keer, Michaela. Dank voor de mooie avond.” De aanraking zegt meer dan voldoende: onze handen houden elkaar iets langer vast. We kussen elkaar op de wang en ik wacht tot ze instapt.

Dagen later ontvang ik een berichtje met de inhoud of ik (ze schrijft ‘u’) in de gelegenheid ben om vandaag met elkaar te bellen. Haar naar het steekwoord van het gesprek vragend, antwoordt ze: ‘bijzondere vriendschap’. De bevestiging dat de ontmoeting in de stilte er was.

Het gesprek lukt niet deze dag, het wordt zaterdagochtend. Zij belt, ik neem op en noem mijn naam. Er is direct een mooi contact, blij elkaar te spreken. We trekken ons aan elkaar op. Vrij snel gaat het gesprek de diepte in.

5.

Het gesprek is aanleiding voor een volgende ontmoeting. Enige spanning is er, ook als ik, te vroeg op de afgesproken plek, alvast een cappuccino neem. Ik proef het amper. Het koekje blijft liggen. Niets van plan, geen doel en toch scherp. Het terras heeft een mooi uitzicht op het heideachtige landschap. Mijn gedachten dwalen af, het vorige gesprek komt naar boven en probeer me een beeld van haar te vormen. Een tweede keer ziet iemand er in mijn idee altijd iets anders uit, een duidelijker beeld.

Zij zal vandaag niet verdwalen. Hooguit in een reactie op eventuele latere gebeurtenissen vandaag. Parkeren kan niet anders dan hier vlakbij en er is maar één afslag die leidt tot deze plek, die van een hotel aan een snelweg. Via die weg is het ongeveer drie minuten over een bospad naar deze uitspanning. Michaela bericht dat ze er is. Ik kijk om en zie iemand uitstappen, zij… en nog iemand: een man. Is zij dit wel? De auto is hetzelfde, Michaela ziet eruit zoals ik me kan herinneren.

Onverwachte situaties geven me altijd voldoening. Niet bang, iedereen mag zijn wie hij of zij is en waar hij of zij is. Voor deze man geldt natuurlijk geen uitzondering. Wel heel alert, ik zie nu een ander deel van haar leven, een beeld bij eerdere woorden.

“Hallo! Mag ik je voorstellen aan mijn man.” Ik stond al toen ze richting deze tafel kwamen lopen en stel me voor aan hem. Een redelijk grote man met een vriendelijke uitstraling. Daarna geef ik haar een hand en bijna vanzelf geven we elkaar een kus, op de wang. Ik schuif de stoel waar hij bij staat iets naar achteren. “Nee, nee, ik blijf niet. Wilde je alleen even ontmoeten, althans het leek haar een goed idee om een gezicht bij de naam te hebben.” Hij geeft me weer een hand, zijn vrouw kust hij op haar hoofd en hij wenst ons een fijne middag. Ik knik en ga zitten als Michaela zit.

Haar man heeft me gezien, zij zit al. De regie in handen en als ze me direct met ‘u’ aanspreekt, wordt het tijd om iets harder te gaan lopen. Een mooi moment om op afstand te blijven en niet toe te geven. Hard to getspelen? Nee, gewoon goed kijken naar haar en haar steeds ietsje voorblijven. Haar dominantie ‘bevechten’, natuurlijk heel subtiel, maar nu eerst wel met de juiste woorden de situatie schetsen.

“Stel je voor dat je nu in bad ligt en ik je polsen bij elkaar bind.” Haar wenkbrauwen fronsen. “Met slechts één vinger duw ik op je voorhoofd… Je hebt het hotel gezien hier vlakbij?” Ik wacht haar reactie niet af. “Wat heeft je man gezien, wie heeft je man gezien? Mag je eerder gaan zitten? Mag je me met ‘u’ aanspreken?” Haar mond valt nog net niet open.

Een man staat bij onze tafel. Michaela haar hand gaat richting de kaart. Nog voordat ze deze kan pakken, zeg ik: “Twee thee, graag.” Het duurt maar even tot ze het gevecht ziet. Ik betreed het smalle weggetje en wat ik zie bevalt me.

6.

Rent ze achter me aan of gaat ze met opzet langzamer lopen? Met het grootste gemak wissel ik de komende minuten de onderwerpen. Ze gaat in ieder geval mee. Michaela beantwoordt vragen over haar werk, vraagt naar mijn werk. Ik ga over naar de omgeving van dit restaurant. Daarna valt er een stilte. We drinken de thee.

“Schavot of blinddoek?”

Ze zwijgt… Ik ook en wacht rustig op haar antwoord. Ik hoef niets van haar, wil nu alleen weten wie ze is, waar haar sub-gevoel zit. Het liefste zou ik willen dat ze een afwijkend antwoord geeft. Door deze twee te benoemen, laat ik wel iets zien van waar mijn interesse ook ligt.

“Geen van beide”, zegt ze. Om mij uit te proberen of meent ze het?

“Geen straf of beloning, gewoon aanpakken?” Ze knikt haar hoofd licht, met een kleine glimlach op haar gezicht.

“Met blinddoek of in een schavot?” Ze haalt licht de schouders op, zo ook haar wenkbrauwen met de uitstraling ‘wat jij wilt’. Haar uitstraling blijft krachtig. Geen enkele aanwijzing voor nederigheid, onderdanigheid. Ze weet precies wat ze doet. Het bevalt me zeer. Zij bevalt me ook. We gaan omhoog, niet naar beneden. We nemen elkaar mee, zonder dat de richting vaststaat. Kijken wat er leeft, niet wat er te halen valt. Vasthouden en loslaten, zonder elkaar uit het oog te verliezen.

“Kasteel of bos?”

“Beide.”

“Laten we gaan wandelen, Michaela.” Ik kijk onder tafel naar haar schoenen. Ze is erop voorbereid. We lachen.

Ze wil nog even gebruikmaken van het toilet. Ik zie haar afrekenen bij de kassa binnen. Ze staat prachtig rechtop, een open gezicht en vastberaden. Een kasteel zullen we hier niet vinden, het bos zal hooguit de fantasie prikkelen. Dat we ergens uitkomen is zeker, alleen als ik haar weet te verrassen.

7.

Ik laat haar alleen in de ruimte en wacht, geen enkele haast.

De deur gaat na een kwartier voorzichtig open. Ze staat in de deuropening. Haar krachtige uitstraling is niet weg, er is wel iets bijgekomen in haar uitdrukking.

Ze draagt niet haar handtas. Geen plan om weg te gaan? We kijken elkaar aan, dit wordt geen afscheid, maar is een kennismaking. De dominant in me lijkt even ver weg als ik naar binnen ga, als ze zich omdraait en de kamer weer inloopt. Zet ze de deur open?

8.

De deur doe ik normaal dicht. Deze mooie vrouw, die ik nu op de rug zie, draait zich om als ik het zeg. Ik zeg het zo normaal mogelijk. Pas als zij iets van onderdanigheid laat zien, in welke vorm ook, ga ik verder.

Onze blikken kruisen elkaar, haar ogen gaan een fractie van een seconde naar beneden en dan kijken we elkaar aan. Ik kan niet de vinger op de juiste betekenis leggen. Tussen vragend, verlangend, uitdagend en bijna vechtlustig in. Ze pakt de regie, ze pakt de regie weer. Niet voor lang. Ik knik licht met mijn hoofd, min of meer zeggend dat ze hiermee moet ophouden… meer van een figuurlijk ‘ga weg’, met de juiste afstand. Niet dat ik de kamer uitga. Ze blijft. Ik blijf ook, nu is wel het moment dat ze aan mijn ogen ziet dat ze niet verder moet gaan, eerder dat ze heeft te stoppen.

Dat ze met vuur speelt en op dit moment haar vingers niet moet branden, begrijpt ze als ik mijn armen over elkaar doe en aangeef dat ik niet bereikbaar ben voor haar spel.

Ze fronst haar wenkbrauwen als ik haar strak blijf aankijken. Ik kan en wil niet anders. Staat de deur ver genoeg open? Ze mag beslissen, maar weet daarmee dat de regie overgaat in mijn handen en ze zal komen. Ze zal laten, al is het nog lang niet zeker waar dit heengaat. Geeft ze iets prijs en gaan we dezelfde richting op?

In mijn broekzak zit een leren veter. Ik wil deze (nog) niet gebruiken.

9.

Even ben ik uit het lood geslagen als ze vrij dominant zegt: “… en als ik jou nu eens overheers?” Het woord ‘jou’ komt er vreselijk naar uit, zo vals. Ze wakkert het vuur wel aan met deze opmerking. Dat mijn gedachten even uitgaan naar het beeld dat zij mij vastbindt, slaat of wat ze dan ook van plan zou zijn, is misschien wel opwindend op zich, ik ben echter bang dat het me niets doet. Eens wikkelde iemand mij in folie, haar grote wens. Ik was blij voor haar, mij deed het niets. Geen enkele opwinding of machteloosheid voelde ik. Dat zij daarna flink aan de beurt was, zal geen verrassing zijn.

Michaela kijkt mij nieuwsgierig aan als ik blijf zwijgen. Ik denk warempel dat ze het voor zich ziet en ook nog denkt dat ik ‘ja’ zal zeggen. Deze vrouw is, naast sub, ook dominant. Bij mij krijgt alleen de sub ruimte en dat laat op zich wachten. Wachtend op een twijfel in haar ogen.

“Ben je klaar, Michaela?”, zeg ik als ik de eerste twijfel zie. Ze doet een stap achteruit en gaat met een hand door haar korte haar. De krachtige uitstraling is iets minder aan het worden. Met opgetrokken wenkbrauwen vraag ik zonder geluid om een antwoord.

“Waarmee… eh… Waarvoor?” Ze probeert het weer! Ik waardeer het wel, het is echter wel het moment dat zij kennis gaat maken met mij.

Met een uitgestoken hand loop ik twee stappen naar haar toe. “Mevrouw, staat u mij toe.” Daarna gaat het net even te snel voor haar.

10.

Ik pak haar pols en draai deze op de rug. De andere pols heb ik al snel te pakken en ik verbind deze met de leren veter. “Pas op dat je niet kopje onder gaat, Michaela”, fluister ik in haar oor. Geen vragen meer, ze weet heel goed dat ze van mij is. Tijd voor zinnen zonder vraagteken.

‘Gewoon aanpakken’ zei ze eerder, mijn woorden zeggend.

Een soort wellust overvalt me. Ze blijft een dame, staat keurig rechtop, weet dat er dingen staan te gebeuren die ze overheerlijk of minder prettig vindt. Ga ik haar horen, ga ik dan haar schreeuwen smoren? Ik popel om haar de kleding van het lijf te scheuren, om haar te proeven. Hoe smaken haar lippen, haar tong?

Even rechtop als zij sta ik nu voor haar, onze ogen wijken niet. Geen spier in het gezicht waagt het om een beweging te maken. We spreken met elkaar via de bijna starende ogen. Onverschrokken lezen we gedachten. Het verlangen groeit, krijgt alle tijd om de plaats te veroveren waar we ons beiden in thuis voelen. Alle bijgedachten verdwijnen, het gaat nu om ons, beiden geen verleden op dit moment.

Met een stap in haar richting voelen we elkaars warmte. “Draai je om, Michaela.” Ik zeg het zonder stemverheffing. Met twee handen streel ik haar rug, laat haar wennen aan mijn handen. Ze spant haar bilspieren aan, alsof ze verlangen naar slaag en ze zich gereedmaken voor het intro. Slaan zal ik haar zeker, maar echt niet als eerste op haar billen. Dat zij mijn woorden opvolgt is nu belangrijker.

11.

“Vasthouden, Michaela.” Ik leg in iedere hand op haar rug een ei. Dan loop ik om haar heen en streel ik haar gezicht. Aan haar ogen te zien, is ze heel alert en laat ze zich niet zomaar verrassen. “Sluit je ogen, Michaela.” Het duurt even voor ze gehoor geeft aan deze woorden. Ze heeft een heel mooi gezicht, streel haar weer als de ogen gesloten zijn.

Langzaam begin ik het bovenste kledingstuk los te maken, ook al zijn haar polsen op de rug gebonden. Haar hals komt nu heel mooi uit. Ze is echt een mooie vrouw met een bijzondere uitstraling. Het wordt een gevoel of ze meegaat, zo ver gaat dat ze alles loslaat. Ik zal niet aarzelen haar mee te nemen als ze eenmaal de stap heeft gezet. Wat ze verwacht maakt me niet uit, het onverwachte zal de boventoon moeten voeren. Het is aan mij.

Zorgvuldig mijd ik haar borsten en tepels. Dan pak ik haar bij de oren en dwing ik haar op de knieën. Met haar benen probeert ze het evenwicht te bewaren als ik een vloeiende beweging naar beneden maak met mijn handen. Ze anticipeert razendsnel, de eieren niet vergetend.

Krijg het idee dat ze meegaat. Ze werkte niet tegen en zit nu kaarsrecht op haar knieën, de bovenbenen gestrekt. Met een hand over haar haar strijkend eindig ik in haar nek en draai ik mijn hand, zodat ik haar hals beet heb. Heel subtiel, geen enkel machtsvertoon. Ze went aan mijn handen en weet nu dat er tussen licht aanraken en behoorlijk stevig beetpakken een heel grote ruimte is.

Ze spreekt niet meer. Haar uitdaging gaat ergens anders in liggen, al blijf ik heel erg opletten op elke klank die haar mond verlaat, als ze iets gaat zeggen. Het woord ‘jou’ zal ik zeker niet meer accepteren. Hoe ze me aanspreekt, maakt mij niet zo veel uit. Als het maar met respect is en zo waardeer ik het woord ‘jou’ niet.

Het kledingstuk trek ik over de schouders heen, het blijft steken bij haar ellebogen. Prachtige zwarte lingerie is te zien, de tepels net vrij latend. Ze weet dat ik dit nu zie. Met een vinger til ik haar kin op. Michaela kijkt strak voor zich uit. Haar ogen zijn open, het zal niet lang duren of ze kijkt mij aan. Bedoel ik dat met een vinger onder haar kin? Vertaalt zij dat er wordt verwacht dat ze mij moet aankijken? Heel licht til ik haar hoofd nog verder op, ofwel haar hoofd gaat iets achterover en we kijken elkaar weer aan. Met de duim van dezelfde hand ga ik langs haar lippen. Wat zou ik haar nu graag een kus geven en van daaruit haar sub-gevoelens bijna vrij spel geven. In plaats daarvan zeg ik haar de eieren te breken.

12.

De stilte is om te snijden. Ik realiseer me terdege dat ze nog is gekleed en niet naar buiten kan wanneer we hier weggaan, als we geen goede oplossing vinden.

Bezit ze zo veel kracht dat het haar niets uitmaakt en ze de eieren breekt, omdat het de opdracht is… Maar ook: ze zit op haar knieën, omdat zij dat wil, daar horen volgende stappen bij.

“De eieren, Michaela.” Ik zeg het alsof ze per ongeluk vergeet iets te pakken in een supermarkt. Geen enkele dwang, het waren mijn woorden, meer niet. De lading mag ze er zelf aan geven.

Aan de beweging van onder andere haar schouders zie ik dat ze speelt met de eieren… dat ze deze in haar hand laat rondgaan, wachtend op het moment dat haar vingers de eieren kapot knijpen.

Hoe makkelijk is het om haar te raken met blote handen, met een zweep of zomaar te binden en haar te nemen? Ik ga er niet aan voorbij, maar ben daar helemaal niet mee bezig. Zij gaat doen wat ik zeg met deze meest simpele opdracht.

Met nog steeds een vinger onder haar kin zeg ik: “Nu, Michaela”, alsof er geen ander moment kan zijn dan nu om de eieren te breken, met haar eigen handen. Alleen omdat ik het wil. Mijn duim gaat nu tussen haar lippen, haar tong voelt zacht en warm aan. Geen enkele beweging is waarneembaar.

In de grote stilte breekt het eerste ei. Een zeer fragiel geluid. Michaela haar bovenlip beweegt iets. Bij het tweede ei zucht ze diep. Dat we nog maar op de helft zijn krijgt ze door als het stil blijft, ze de inhoud van het rauwe ei in haar handen voelt en deze vervolgens door haar vingers voelt sijpelen. Tegelijkertijd houdt ze de gebroken eieren vast. Dat laatste verheugt me. Ze zal me de restanten overhandigen en daarmee deze opdracht goed afsluiten. Daarvoor moet ik de leren veter losmaken.

Mijn duim beweeg ik iets en ik knik heel licht. Michaela beweegt bijna tergend langzaam haar tong onder mijn duim. Wanneer ik op haar tong druk, lijkt er een startsein te zijn gegeven om haar tong bewegingen te laten maken die even mijn fantasie prikkelen. Is het haar vraag? Wil ze iets laten blijken? De regie over de volgende stap? Haar rug nog even recht. Zou ze echt…? Ik ga haar niet afremmen, neem enkel een andere beslissing.

13.

De leren veter maak ik los. Ze houdt de handen op haar rug. De struif sijpelt door haar handen en zit op haar kleding. Plakkerig, kleverig. De seconden tikken weg. Een soort niemandsland waar ik me opeens heel prettig in voel. Ze wacht op een opdracht, de opdracht, of beslist zij het moment dat er actie komt? Hoe ver gaat ze, hoe lang wil ze wachten?

Wat nu te doen? Helemaal niets. Ze heeft te wachten. Michaela wil ik alles geven, ze kan alles krijgen van me. Het moment dat ik beide voeten in mijn schoenen voel, de bodem onder me vandaan getrokken wordt en ik gewoon blijf staan, is er nu.

Elke reactie van haar, hoe miniem ook, beslist de weg die we volgen, waarbij de grote uitdaging zit in het soms net een stapje sneller zijn, zien en voelen wat ze denkt, wat ze wil. Haar blijven verrassen. Zij moet beslissen op een actie van mij, de afweging maken wat ze wil om niet als een lammetje achter me aan te lopen.

“De eieren, Michaela.” Mijn linkerhand houd ik open voor haar. Ze kijkt me aan en legt gedisciplineerd een voor een de gebroken eieren in mijn hand. “Uitkleden, slipje en beha aanhouden.” Vrijwel zeker weet ik dat ze een slipje draagt, ik hoop het van harte in ieder geval.

Het stemt me goed dat ze zich uitkleedt met plakkerige handen en er geen punt van maakt. Geen zorgen over ‘wat als’. Ze laat haar kleding boven op elkaar vallen. Ik loop om haar heen. Geen enkele twijfel op haar gezicht. Als ze in haar slipje en beha staat, slaat ze de ogen neer. We lopen op een mooie weg.

“Afspoelen onder de douche!” Ik geef een heel kleine duw midden op haar rug. Michaela loopt kaarsrecht naar de badkamer en draait de kraan open. Heel even voelt ze de temperatuur, dan doet ze een stap naar voren en laat ze het water over zich heen stromen.

Ik leg de eieren op haar kleding en was mijn handen. Michaela wast haar handen en laat verder het water over zich heen komen. Stond ze met de rug naar me toe, nu draait ze zich langzaam om, de ogen neergeslagen. Het windt me op dat ze haar beha en slipje nog aanheeft. Niet alleen het beeld, zeker ook dat ze het gewoon doet.

De kraan draai ik dicht en ik zeg haar naar me toe te lopen. Ik pak een grote handdoek en begin haar af te drogen. Voor mijn gevoel is het alsof ik met een zachte doek over een goudstaaf wrijf.

14.

Ervoor zorgend dat de handdoek altijd tussen mijn hand en haar huid is, droog ik haar helemaal af. De natte beha en het slipje houden haar op haar plaats. Dit moment heeft nog geen einde. Eerder is dit het voorzichtige begin om Michaela te toetsen.

“Meester, staat u mij toe te spreken?” Uit het niets!

Zonder nadenken schud ik mijn hoofd. “Bepaal jij hoe je mij aanspreekt, Michaela?” Ondertussen denk ik dat het mij helemaal niets uitmaakt hoe zij mij aanspreekt, als het maar met respect is. Ik druk echter elke poging om de leiding te nemen de kop in. Sterker nog, ik overweeg om haar de dominante rol te geven, maar wel wanneer ik het wil. Zover is het nog niet. Probleem is dat ik geen enkel sub-gevoel heb. Ze kan over me heen lopen, het raakt me niet. Dominant op een natuurlijke wijze, keihard als ze erom vraagt.

Mijn vingers grijpen in haar korte haar. “Vroeg ik je iets, Michaela?!” Haar naam spreek ik langzaam uit. Alsof ze de vraag niet wil beantwoorden.

“Nee, u vroeg me niets… maar daarna wel.” Het klinkt bijna alsof ze me betrapt op een fout. In haar gezicht schuilt zo veel kracht en schoonheid, ze weet het en laat het los op me. Hoe blijf ik weg van haar lippen?

Een bevestiging dat ze zich niet zomaar gewonnen geeft: “Hoe wilt…” Ze bedenkt zich nu dat ik eerder al iets heb gezegd over het woord ‘u’. Ik kijk haar aan met een blik van ‘begrijp je het nu?’ Michaela slikt, slaat haar ogen neer en zegt bijna onhoorbaar: “Sorry.”

Haar armen hangen naast haar lichaam, ze draait haar handen en opent ze. Haar handen zijn mooi, de vingers stevig.

Een vinger onder haar kin is voldoende voor haar om me aan te kijken. “Ringen afdoen, Michaela. De ring met de grote steen mag om blijven.” Ze sluit haar ogen, rustig wacht ik tot het moment dat haar handen elkaar aanraken en zij de bedoelde ringen af gaat doen.

15.

Met enige aarzeling, of met een heel goed gevoel voor timing, doet ze de ringen af en ze houdt deze in haar linkerhand. Wachtend op de volgende opdracht. We houden elkaar scherp en zorgen ervoor dat geen stap wordt overgeslagen. “Halsketting ook af, Michaela.” Met in één hand de ringen wordt dat een wat moeizame opdracht. Ik heb de sluiting gezien. Natuurlijk laat ik niets merken. Haar hals is straks heel duidelijk te zien en zal mijn vingers voelen. Ik hoef haar niet te binden, het verlangen en de angst zullen direct samengaan. Haar volledige vertrouwen… Straal ik het niet uit, dan komen we niet ver en dan heb ik weliswaar niet echt gefaald, maar dan is het niet dat we het samen hebben.

Het lukt haar best snel om de halsketting los te maken. Ze kijkt me aan. Mooi, ze hoeft niet nederig naar beneden te kijken, als haar blik maar in de richting gaat dat ze zich overgeeft aan de situatie.

“Ik bewaar de sieraden voor je.” Ik houd mijn handen open en ze legt ze een voor een in mijn handpalmen. Doodstil blijft ze staan als ik de sieraden op een tafeltje leg. Als ik weer voor haar sta, vraag ik om haar handen. Michaela legt ze in mijn handen. Ik pak haar vingers vast, trek haar iets naar me toe en kus haar op haar voorhoofd. Ze kan me vertrouwen, doet ze het ook? Dan laat ik een hand los en pak ik direct haar keel beet met een heel lichte greep. Ze kijkt me direct aan, een andere blik. De eerste twijfel is een feit. Ik geef haar de kans om dit te weigeren, met welk gebaar ook.

Is het na ampele overweging of speelt ze ermee? Haar ogen sluiten zich na verloop van tijd. Geeft ze zich over? Ik voel haar hart in haar keel slaan, heel voorzichtig is de greep iets steviger. Ze slikt. Haar ademhaling gaat sneller. Haar oogleden gaan snel heen en weer. Dit raakt haar echt. Rustig wacht ik tot ze zichzelf onder controle krijgt.

“Michaela, ik stel het op prijs als je mij op een natuurlijke wijze aanspreekt met ‘u’ en ‘meneer’. Heb je een beter idee, dan hoor ik dat graag.”

De greep houd ik precies hetzelfde. Haar ogen gaan open. “Ja meneer, ik zal erover nadenken.” Ik reageer op geen enkele wijze op haar woorden, geniet er wel van dat ze het ondanks alles direct weer oppakt. Deze vrouw is heel sterk.

“Hotel of kelder?” Ze antwoordt vrijwel meteen: “Hotel, ik wil zien hoe u mij met beperkte middelen…” Verder komt ze niet. Ik laat haar keel los en leg een vinger op haar lippen. “Je kunt te ver gaan, Michaela.” Ik weet nu zeker dat ik zonder middelen verder ga dan ik van plan was.

16.

“Ga voor het bed staan Michaela, met je gezicht naar de kussens toe.”

Zelf ga ik op de bedrand zitten en ik kijk haar alleen maar aan. Nog net voelt ze zich niet ongemakkelijk. Ik probeer haar niet uit. Heb zo het idee dat, als ik de teugels laat vieren, ze over mijn penis heen gaat zitten en mij gaat berijden. Mijn gevoel laat me niet snel in de steek. Ze straalt het uit, haar kracht. Laat ik de teugels vieren, geef ik haar het idee dat ik meer een sub ben? Welke stap neem ik dan, waar neem ik het over? Houd er ook niet van om haar als een marionet te zien. Als ik de teugels laat vieren en ze houdt zich in… dan is Michaela wel de sub die ik me wens, die ik gelukkig wil maken.

“Michaela, doe wat je wilt.” Met mij, denk ik erachteraan. Ze is slim genoeg om te bedenken dat die twee woorden erbij horen, zeker als ik ook mijn ogen neersla. Haar voeten staan stil, geen enkele beweging. Ik tel tot dertig en wijs dan met een vinger naar de grond. Ze gaat door de knieën. Ik tik met dezelfde vinger op mijn knie. Ze neemt nu de houding aan die hoort bij het over de knie gaan.

Haar beha maak ik los en ik gooi deze op de dichtstbijzijnde stoel. Dan leg ik een hand op haar rug en trek ik haar slipje uit. Ook deze gaat richting die stoel. Haar billen voelen ietwat vochtig aan. Ik leg mijn rechterhand op haar billen en met de linkerhand pak ik haar keel beet alsof ik gitaar wil spelen en nog even ga stemmen. Dat de stemming er bij haar goed inzit, voel ik aan de kloppende keel. Ze verwacht een pak slaag, misschien wel flink slaag. Verlangt ze er ook naar… naar tikken die klappen worden, dat mijn vingers op haar billen te voelen zijn en later te zien zijn? Zo ja, lekt ze dan vocht op mijn broek, of is dat al gaande?

Uiteindelijk heb ik haar de keus gegeven om aangepakt te worden. Ze heeft het heft niet echt in handen, het raakt ook buiten haar bereik. Tijd voor mij om onvoorspelbaar te zijn.

Mijn vingers kunnen natuurlijk iets heel anders gaan doen. Ik streel haar vederlicht over de rug, heel langzaam richting haar billen. Michaela spant haar bilspieren aan. De greep om haar keel wordt iets minder zacht, trek haar ook iets naar me toe.

17.

Ze laat haar bilspieren los en ik voel haar onderbuikspieren aanspannen. Ze is geil, het kan niet anders: vlekken op mijn broek. Het deert me natuurlijk niet. Haar kleding is niet schoon meer, mijn broek niet. Eén telefoontje en het is geregeld dat we hier normaal gekleed weg kunnen, al heb ik voor Michaela natuurlijk wel iets verrassends.

“Ben je opgewonden, Michaela?” Ik besluit voor mijn favoriete deel te gaan: onvoorspelbaar… willekeur. Of het ook bij haar werkt, moet ik nog afwachten. Een uitdaging. Ik trek haar nog iets meer naar me toe, zodat spreken moeilijker wordt en omkijken bijna onmogelijk is. Ik houd haar wel zo hoog bij haar keel vast dat het ademhalen in gedachten moeilijker gaat, maar in werkelijkheid niet.

Ze trekt nu haar bovenbenen iets op. Ze moet nu ook mijn opgewondenheid voelen, al doe ik daar voorlopig niets mee. Michaela murmelt iets. “Ik versta je niet, Michaela.” Zou het haar te langzaam gaan, is ze gewend om veel eerder aan haar lichamelijke verlangens tegemoet te komen of stelt ze anderen sneller in staat haar te nemen, op welke wijze ook? Met mij als meester zal ze geduld moeten hebben. Ik zal niet zomaar met haar… Daar zal iets moois aan voorafgaan.

“Ja meneer”, ze zegt het bijna met tegenzin lijkt het. Ze wil niets laten blijken. Op welk niveau zitten we nu?

“Gaat het je te langzaam?” Expres zeg ik haar naam niet in deze zin. Ze kijkt meteen om, althans ze doet een poging. Te langzaam dus. Ze kan het wederom aanspannen van haar buikspieren niet voorkomen. Ik zie haar handen onhandig, bijna ongeduldig, wachten. De kriebels worden haar bijna teveel. Laat ik haar nog langer wachten op eventuele klappen of is het raadzaam dat ik met iets beantwoord aan haar opgewondenheid?

De hand op haar billen gaat tussen haar billen naar de schaamlippen. Direct spelen mijn vingers ermee, al zoekend naar haar clitoris. Michaela laat zich iets zakken en spreidt haar benen. Er is niet veel nodig om haar vlak bij het orgasme te brengen. Daar stop ik en ik gooi haar van me af. “Afmaken, Michaela.” Ik zeg het zeer afgemeten.

De blik in haar ogen is onvergetelijk. Precies wat ik zo graag zie, maar wat lang niet altijd lukt. Het gevoel haar nu te willen kussen is overweldigend, maar ik houd me in.

18.

Ze ligt op de grond. Veel tegelijk: ze heeft een opdracht, wil een orgasme, ligt in een houding die niet echt sjiek is, onder mijn ogen klaarkomen en dan nog een klein obstakel: gaat ze verder, dan is het heel duidelijk dat ze accepteert dat ik haar van me afgooide en ze de opdracht accepteert. Natuurlijk kan ze gewoon voor zichzelf kiezen en zichzelf een orgasme bezorgen. Als ze dat doet sluit ze haar ogen en besta ik niet, heeft de situatie haar opgewonden en neemt ze het voordeel ervan.

Ze doet wat ik verwacht: ze kijkt me aan en begint zichzelf te vingeren, pakt een borst beet en haar vingers zoeken de tepel. Ik kijk haar strak aan en denk alleen maar: je gaat eraan Michaela, je bent voor mij en ik laat je alles zien, ik wil je. Mijn hart bonst. Ik wil haar zo graag kussen, strelen, haar liefhebben. Maar niet nu.

Ze blijft me aankijken, met emotie. Haar lichaam verbergt niets, het orgasme komt met grote snelheid aan. Dan laat ze me in gedachten even los, maakt geluid, vloekt zelfs… Ze richt zich op en kruipt naar me toe. Haar geile blik verrast me. Ik geef niet toe. Mijn lichaam schreeuwt naar me. Mijn hersens willen dat ik rechtop ga staan. Ik doe het, mijn penis ook. De laatste heeft het nakijken. Mijn dominantie is vereist. Michaela pakt mijn broek. Ze had het niet beter kunnen doen. Ik geniet wel van haar poging.

De seconde erna beseft ze dat ze het beter niet had kunnen doen.

19.

Mijn broek bijna in de ene hand, haar andere hand gaat weer naar haar onderbuik, het lijkt of er een tweede golf aankomt. Ze beheerst zich niet, helemaal niet. Ik zie haar ogen regelmatig wegdraaien, al doet ze een grote poging om me aan te blijven kijken. Ze trekt hard aan mijn broek. Deze verbergt een gezwollen penis.

Mijn knieën houd ik iets uit elkaar. Hoe ze nu ook aan mijn broek trekt, er gebeurt niet wat ze van plan was. Is het dat ze mijn penis wil of is het dat ze de regie wanhopig probeert vast te houden? Hoewel… wanhopig?

In die ene seconde komt ze weer hevig klaar, laat mijn broek los. Ondanks het heel korte haar heb ik grip als ik haar beetpak en optrek. Met twee handen bij haar onderbuik, ze beseft echt wel wat er gebeurt. Ik geef haar twee klappen in het gezicht. Niet omdat ik een bruut ben, wel omdat ze erom vraagt.

Mijn gevoel was goed. Ze zucht diep en schreeuwt verlangend: “Harder, meer, raak me zo hard als je kan. Zo geil heb ik me nog nooit…” De derde slag raakt haar vol op de wang. Duidelijk dat ze aan de touwtjes trekt en dat ik beantwoord aan haar verlangen. “Dit is wat jij wil, Michaela.” Tussen vraag en constatering in.

Ik trek haar hoofd naar achteren, ze hangt bijna in mijn hand. “Het pakken van mijn broek en het tweede orgasme, de klappen…” Heel rustig som ik het op. Deze dominante sub is nu voor mij, ik zal haar afmatten.

“Maak mijn riem los, M.” Ik houd haar gewoon vast, haar handen zoeken mijn riem. De lach op haar gezicht brengt haar direct terug bij haar dominantie, tot ik zeg: “Haal de riem uit mijn broek.” Ze verstijft. “Nee… Ik… eh…” Haar gezicht betrekt, ook omdat ik best flink aan het korte haar trek, zeker ook omdat ze niet mijn penis ontvangt, maar ze kennis gaat maken met mijn riem. Ze kan niet zien wat ze doet, helemaal op de tast maakt ze mijn riem los. Precies op het moment dat de riem uit het laatste lusje glijdt, sleur ik Michaela naar het bed en leg ik haar alleen met haar bovenlichaam, op haar buik, op het bed, haar knieën op de vloer. Ik pak de riem uit haar handen.

“Alstublieft, niet te hard.” Haar mond ligt deels in het dekbed, verstaan doe ik haar goed. Het klinkt ook heel serieus, maar wel weer enige invloed proberen te hebben. Ga ik haar wel slaan? Ik heb de veter… mijn handen, de vingers, keuze voldoende. Gewoon negeren hoort ook tot de mogelijkheden, al zal ik dat moeten opbouwen. De badkamer! Of een combinatie van alles in een behoorlijk tempo.

Nog een troef. De liefde… Haar teder strelen, kussen en vandaaruit haar afmatten.

“Draai je om Michaela, alleen de rug en het hoofd op het bed.” Ik zeg het alsof er een harde vloek achter zou kunnen volgen.

20.

Nog geheel gekleed sta ik voor haar, de riem in mijn hand. Slagen op haar billen zou ze best aankunnen, ik betwijfel of ze de slagen die nu mogelijk zijn zou aankunnen. Aan haar gezicht te zien, heeft ze dezelfde twijfel en ik zie ook iets van angst. Ze vreest wat er komen gaat. Daar wil ik haar hebben.

Even was ik bang dat ze mij mee zou nemen naar mijn grenzen, hoewel ik op die mogelijkheid zeer alert blijf. Nu, en waarom niet, ga ik haar lichaam strelen. Ik laat de riem over haar benen en buik glijden. Haar vuisten ballen zich. Als de riem los is van haar huid, knijpt ze de ogen dicht. Ik herhaal deze beweging meerdere malen. Als ze haar ogen weer een keer sluit, laat ik de riem los en pak ik haar benen.

Ze ligt nu helemaal op bed en ik ga bovenop haar liggen. Met haar hoofd in mijn handen druk ik mijn lippen op de hare. Haar lippen gaan al van elkaar af voordat mijn tong op verkenning gaat. Ik wacht nog even. Kus haar enkel met mijn lippen, al snel hartstochtelijk. Mijn benen klemmen haar handen tegen haar bekken en mijn voeten houden haar bovenbenen strak tegen elkaar. Ze probeert nog wel haar benen te spreiden, vergeefs. Als we elkaar aankijken, is het verlangen groot om samen te smelten. Dat gaan we doen, wel heel anders dan zij nu voor ogen heeft.

Ik richt mijn hoofd op, ze kijkt me aan en zegt: “Je kleding…” Direct eroverheen zeg ik: “Uw kleding… Fijn dat je bezorgd bent over mijn kleding, M. Ik zou eerder bezorgd zijn over jezelf.” Een hand glijdt naar haar keel, de andere hand draait haar hoofd iets. Ik buig mijn hoofd naar haar oor en zeg: “Je gaat eraan, M.”

Ik pak de veter uit mijn broekzak, haar armen trek ik omhoog, ga op haar zitten en hoewel ze wel probeert eronderuit te komen, lukt het me beide duimen aan elkaar te binden. Dan draai ik haar om en trek ik de heupen naar me toe. Geknield zit ze voor me, haar borst en hoofd op het bed. De armen met de gebonden duimen boven haar hoofd. De voeten net over de bedrand. Ik sta en laat mijn broek zakken. Mijn penis wil nu maar één ding en Michaela zal vanaf nu een langere periode geen rust kennen. Snel pak ik haar slipje en duw dat in haar mond. Haal dan een paar vingers over haar schaamlippen. Mocht ze er klaar voor zijn, dan is dit wel een heel nat welkom. Ze kirt een beetje, lijkt het wel.

De kop van mijn penis doet hetzelfde als mijn vingers. Een goed voorbeeld… En dan, weliswaar niet in één keer, maar wel zonder aarzeling en zonder in te houden, stoot ik tegen haar anus. Ik duw haar billen iets meer naar beneden en werk mijn penis in haar.

Er gebeurt nu van alles met en in Michaela, een hevig geluid ontbreekt niet. Slechts het begin, en dat zal ze weten.

21.

Als ze dacht dat ik in haar klaar wil komen, dan komt ze van een koude kermis thuis. Ook als ze denkt dat dit het ergste is wat haar kan overkomen. Hoewel ik vermoed dat ze dit heel erg vindt, twijfel ik toch een beetje. Nog een paar keer glij ik bijna helemaal uit haar, om vervolgens dezelfde weg af te leggen om maximale prikkeling te krijgen. Michaela legt haar handen op haar hoofd als deze behoorlijk heen en weer gaat. Ze jammert door de slip in haar mond heen. Op het moment dat ik op haar billen begin te slaan, wordt het jammeren heel hevig. De slip valt uit haar mond, met opzet. Ze zegt: “Dit is zo vernederend… Ik wil het zo graag, maar de vernedering dat je in mijn anus zit is groot en dat je me slaat, me gewoon slaat en je penis in me zit, wat is de volgende stap? Straks vraag je me om je penis te likken…”

Met het slaan stop ik, ik blijf in haar. Het lijkt of mijn penis nog meer zwelt. Of is het omdat ze steeds haar spieren zo aanspant, alsof ze mijn penis in zich wil houden? Snel denk ik na. Zijn haar woorden echt? Wat is de beweging van haar spieren? Vreest ze het moment dat ik uit haar ga en mijn sperma in haar mond terechtkomt, terwijl ze haar lippen om mijn penis sluit?

“Vragen zal ik je niets, Michaela. Dat jij ‘je’ tegen mij zegt, trek ik daar de conclusie uit dat je klaar bent, dat je het niet bent?”

Ze is stil. Richt dan haar hoofd op en kijkt om zich heen, zover het gaat. Aarzelend buigt ze haar hoofd en gaan haar lippen naar het slipje. Enigszins verbaasd zie ik hoe ze het in haar mond neemt: alsof ze het slipje opeet. Ze schokt een heel klein beetje. Ik hoor haar huilen.

“Michaela, wil je echt dat we verdergaan, als ik met je verder zou willen gaan op dit moment tenminste?”

Ze knikt.

22.

Daar ligt ze dan. De zenuwen gieren door haar keel. Al kan ik net zo goed zeggen: daar sta ik dan. Onbekend terrein voor mij. Niet bang voor deze plotselinge uitdaging. Ik kan zeker wel iets hebben, zal niets laten merken en als iets echt gemeen pijn doet, dan zal de reactie er ook naar zijn.

De sub-rol past mij niet echt, al zal ik met verve deze rol spelen. Stappen vooruitdenkend om, als ze het oppakt, het weer ergens over te nemen, zie ik Michaela geen aanstalten maken.

Haar gedachten gaan net zo goed heen en weer. Er zit zeker een domina in haar, maar wil ze, durft ze… Al zo opgewonden als net, is er weinig voor nodig om voor zichzelf aan haar verlangen te voldoen.

Zeg tegen mezelf dat ik nu een sub ben. Probeer het zo dicht mogelijk te benaderen. Kijk haar tussen smekend en verlangend in aan, sla mijn ogen neer en kniel. Niet eens nieuwsgierig naar haar reactie. Ik geef haar alle ruimte en hoop dat ze komt. Dan leg ik mijn hoofd op de grond en de armen langs mijn lichaam. De oren gespitst.

Michaela beweegt, ik hoor het. Ze gaat niet staan. Elke stap van haar moet ik goed beantwoorden, dat wil ik en daar heeft ze recht op. Het moment, hoe ver weg ook, dat ik het weer overneem… Ik zou niet graag in haar schoenen staan op dat moment.

Ik voel iets op mijn hoofd. Het is haar voet, al is het enigszins aarzelend! Natuurlijk kan ik die voet beetpakken en het direct overnemen. Doe dat niet. Ben juist benieuwd naar hoe zij is als domina. Evenzo benieuwd naar waar ik het weer overneem, of geeft ze het mij weer terug? Ik zal me niet in haar kracht vergissen en zal haar het gepast teruggeven.

“Ben je klaar, sub?” Ze herhaalt mijn woorden van eerder deze avond! Haar plagen met haar eigen antwoord ‘Waarmee… eh… waarvoor?’ doe ik niet. “Ja, mevrouw.” Ik denk aan cum laude slagen op de toneelschool, ben het verplicht aan Michaela en verlang enorm naar haar lippen, als ze straks geen kant meer op kan.

Maar eerst krijgt zij de sub die ze van mij weet te maken.

23.

De druk van haar voet op mijn hoofd vermindert en is weg. Dan gaat het nu gebeuren. Ik recht mijn rug.

“Ik kan het niet… en bij u wil ik het ook niet… meester…” Dat het haar moeite kost om dit te zeggen is heel duidelijk, het is amper hoorbaar, al klinkt het tweede deel bijna vastberaden.

Me net voorbereid en eigenlijk ook wel verheugend op hoe ik het zou beleven, is dit even een lichte teleurstelling. Maar nu razendsnel inspelen op wat ik met Michaela moet doen, wil doen.

Ze is me voor. “Alstublieft meester, vergeef mij mijn brutaliteit… Dat ik mijn voet op uw hoofd plaatste was een antwoord op uw uitnodiging. Ik heb het geprobeerd, zelfs woorden heb ik gesproken… maar ondanks dominante gevoelens, ik kan het niet bij u, ik wil het niet bij u. Zelfs als u mij de opdracht zou geven om u te domineren, zou ik jammerlijk falen en u ongetwijfeld teleurstellen. Het spijt mij, meester.”

Ik richt me op en kijk haar aan. Haar ogen zijn naar beneden gericht. Blij dat ze me niet vraagt haar te straffen of anders. Ze begrijpt het, ze weet precies hoe het werkt, ze raakt me. Dit is wat ik prettig vind. De sub wacht af en heeft het volste vertrouwen dat ze alles krijgt, in een volgorde en op enig moment, maar wat en hoe…

“Michaela…” Ik zwijg en kijk haar net zolang aan, zonder dat ze haar ogen opslaat, tot er een waarneembare spanning ontstaat.

24.

Wie is deze vrouw, die nu trillend voor me staat? Zolang onze ontmoeting duurt, laat ik haar niet los. Mijn handen zullen haar overal raken, mijn woorden zullen gehoor vinden. Als ik maar haar taal blijf spreken, zal het een intens samenzijn worden.

Wie is deze vrouw, die nu verlangend voor me staat? Haar dromen, haar fantasieën zouden nu werkelijkheid kunnen worden. In hoeverre laat ze zich leiden, gaat ze mee? Ik zal haar niet gebruiken, tot het moment dat ze aangeeft dat ook dit haar verlangen is. Het is niet mijn grens, wel zal ik alles doen om te voorkomen dat ze het gevoel heeft te worden gebruikt.

Op de dunne lijn lopend van net niet aan haar verlangen voldoen, haar nog meer verlangend maken en haar het hoogste genot gevend als ze niet meer kan.

“Michaela, je stelt me nooit teleur als je bij jezelf blijft. Ik waardeer je eerlijkheid. Al ben ik zeer benieuwd naar de domina in je. Ik had er zojuist alles voor over om je daar te leren kennen, om je uiteindelijk in al je kracht te breken op een heel mooie wijze.” Tijdens het uitspreken van deze woorden zie ik haar meer en meer rechtop gaan staan. Haar ogen dwalen af naar mijn onderbuik. Ik knip met mijn vingers. Direct kijkt ze me aan. Een stalen gezicht is er niets bij.

Het gevecht begint, krijg het idee dat ze in het labyrint precies de weg weet en dat verdwalen vooralsnog niet in haar woordenboek voorkomt. Wat was dat trillen? Raakten we elkaar even, spelen we beiden toneel zonder enige ervaring, maar precies vanuit het juiste gevoel?

“Aankleden, ik breng je naar huis! Tijdens de rit maken we een afspraak.”

Michaela haar mond gaat open… Begin van een protest of ongeloof, haar stalen gezicht is in ieder geval geheel verdwenen. Ik lach inwendig. Ze vat het anders op dan ik bedoel. Heerlijk.

25.

Ik pak mijn telefoon en stuur een berichtje. Ondertussen spreek ik haar toe: “Wat sta je daar, M.? Douchen! Breng je make-up in orde en kom dan direct naar mij.” Michaela is misschien niet in de war, de balans is wel even weg. Ze druipt bijna af naar de badkamer.

Het bericht: toeval wil dat ik de eigenaar van het hotel ken. Hij laat een setje van de receptioniste-kleding brengen. ‘Doe maar de mannelijke versie, ze heeft een kleine maat’, schreef ik hem, uiteraard met een knipoog. Dominante mannen onder elkaar.

Zelf maak ik haar schoenen schoon, de kleding stop ik in een zak die net bij de nieuwe kleding is afgegeven. Op mijn broek zit een enkele vlek, maar die is niet echt zichtbaar. De kleine twijfel om deze om te wisselen, negeer ik verder.

Als Michaela na het douchen ietwat terughoudend naakt naar me toeloopt, wijs ik haar de kleding. Ze wijst naar zichzelf met een vragende blik. Ik knik en maan haar op te schieten. “Wees blij dat je iets mag aantrekken. Weet dat ik geen grenzen heb, M.” Ik kijk haar aan. Ze is een mooie vrouw, de dominante uitstraling is er van nature.

De laatste zin kwam er zo natuurlijk uit, dat ik nu zeker weet dat ze beseft met wie ze te maken heeft. Alleen moet het niet van mij afhangen, maar van haarzelf. Ik wacht op het moment dat haar dominantie weer opkomt. Heb het idee dat ze nu steeds kiest uit het minst slechte.

Ze kleedt zich aan, eerst haar eigen slip en beha, dan de zojuist meegebrachte kleding. Deze past haar precies. Michaela vraagt me of ze in de spiegel mag kijken. Ik knik. Blij dat ze het wel vraagt op een heel andere toon. Of het echt of gespeeld is, dat is nog even de vraag.

Ga ik straks in de auto met haar een gesprek aan, elkaar beter leren kennen?

De rit in de auto zal beslissend zijn. Mijn gevoel zegt dat ze een eventuele aanstaande dominant/sub-relatie niet stiekem gaat doen. Althans, het zou mijn voorkeur hebben om het met haar man te delen. Dat het open ligt en hij weet dat ik niet meer wil dan deze relatie. Ik zal haar steeds naar huis brengen. Dit wil ik tijdens de rit bespreken.

Een moment de frisse lucht in en haar dan naar huis brengen. Ze zal met haar man gaan praten. Ik schat hem in als een sterke man die zijn vrouw de ruimte geeft. Mooi is het, als hij haar aan mij toevertrouwt en ze… De gedachte overvalt me dat hij een dominant zou kunnen zijn en er bij zijn vrouw niet doorheen komt, terwijl ze hem wel aangegeven heeft die gevoelens te hebben, maar haar dominantie zwaar de overhand heeft… Zou hij echt… En daarom mij willen zien… Razendsnel denk ik na. Of is het hun spel met mij? Nu zet ik echt alle zeilen bij en overdenk ik de laatste uren. Ik moet dat niet gokken, maar zeker weten. Ik ben op mijn hoede in een positieve zin.

Michaela staat aangekleed voor me en zwijgt. Ik maak haar een compliment en kus haar voorhoofd. “Als we buiten zijn, ben je weer Michaela.” Ja, voorbedachte rade, er wacht haar nog een verrassing. Ik pak de zak met vieze kleding op, geef deze aan haar en we gaan de kamer uit. Ze blijft zwijgen.

Bij de lift zeg ik beleefd: “… ga je gang, M.” Zij stapt als eerste in.

In de lobby komt de eigenaar van het hotel naar ons toe en hij begroet me hartelijk. Hij kijkt naar Michaela en trekt het jasje recht. “Altijd verzorgd erbij lopen… Ik mis het naamplaatje… Maar ik ken je helemaal niet, werk je hier vandaag voor het eerst?” Als er één toneel kan spelen is hij het, daarnaast een dominant in hart en nieren.

Michaela kijkt mij alleen maar aan.

“Ze begeleidt mij naar de auto, klein ongelukje met de kleding, Frederik. Je hebt goed personeel.” Hij knikt en wendt zich dan tot Michaela. “Daarna verwacht ik je op mijn kantoor, in de juiste kleding, je draagt de mannenversie.”

Als blikken konden doden…

26.

Frederik en ik schudden elkaar de hand. Hij draait zich om en zegt tegen Michaela: “… jou zie ik zo!”

Eenmaal buiten zegt Michaela: “Wat was dat? Hij denkt toch niet echt dat ik…?” Ik haal de schouders heel licht op en loop door naar de auto. Michaela legt de kleding op de achterbank terwijl ik instap. Als haar deur niet opengaat, tikt ze op het raam aan de kant waar zij staat. Ik open het raam een heel klein stukje, wijs naar het hotel: “Frederik wacht nooit echt lang op iemand.” Het raam zoeft weer omhoog en ik rijd langzaam weg, haar in mijn spiegel volgend. Ze loopt achter de auto aan, eerst verontwaardigd, dan heel boos. Na een meter of tien stopt ze en maakt ze een wegwerpgebaar. Even twijfel ik, de kans dat het hier eindigt is er natuurlijk wel. Het rempedaal blijft onberoerd.

Mijn telefoon gaat.

Ondertussen staat Michaela op de parkeerplaats. Snel denkt ze na, de mogelijkheden zijn beperkt: een taxi bellen of naar de eigenaar van dit hotel gaan en de hele situatie uitleggen? Het laatste is het meest voor de hand liggend, ook om de kleding terug te geven. Hij weet immers wie haar net heeft laten staan en zo kan ze het heel makkelijk uitleggen, al zal ze iets moeten vertellen over hun samenzijn in het hotel.

Nog heel boos dat de man zomaar wegreed zonder haar, maar ook een soort van teleurgesteld, vooral omdat haar onvervulde verlangen naar het sub-zijn zo groot is, loopt ze het hotel weer in. De vrouw achter de receptie kijkt haar verbaasd aan. Michaela voelt zich nu, bewust van de kleding die ze draagt, zeer onprettig. “Waar is het kantoor van de directeur?” In haar toon probeert ze tevergeefs nog haar oude ik te laten doorklinken.

“Heb je een afspraak?” De vrouw bladert in een boek en kijkt daarna op het beeldscherm. “Nee, hij zei me dat hij me wil spreken. Nu.” De vrouw schudt haar hoofd. “Hier staat geen afspraak. Weet je trouwens dat je de kleding van onze mannelijke collega’s aanhebt?” Ze kijkt een beetje meewarig als ze dit zegt. Niet gewend om zo behandeld te worden, begint Michaela ietwat kribbig te worden.

“Ja dat is mij bekend. Een foutje. En wijs me nu het kantoor van de directeur alsjeblieft, hij wil me spreken.” Het helpt niet echt.

“Iedereen weet waar het kantoor van de directeur is. Werk je hier wel? Hoe kom je aan deze kleding?”

Michaela is nu echt boos. Ze buigt enigszins over de balie en zegt: “Je brengt me nu naar het kantoor van de directeur… mocht je hier morgen nog willen werken.” Terecht of niet, deze aanpak werkt en even later staat ze voor het kantoor. “Dank je wel”, zegt ze kortaf als ze op de deur klopt.

De deur gaat open. Ze staat nu oog in oog met hem. Hij kijkt demonstratief op zijn horloge en draait zich om. Dit soort situaties zijn haar volkomen onbekend. Niemand heeft haar ooit behandeld zoals in de laatste tien minuten, en nu opeens drie personen. Toch stapt ze naar binnen. Ze gaat het hele verhaal uitleggen.

Tenminste, dat denkt ze.

27.

Net als ze over de drempel stapt, bedenkt ze dat ze gewoon haar man had kunnen bellen. Overweldigd door de prachtige inrichting vergeet ze deze gedachte direct weer.

Nog voor Frederik zich omdraait, begint Michaela te praten. Ze betrapt zichzelf op een nervositeit die nieuw is voor haar. De eerste zin komt er dan ook heel raar uit: “Die eh… vriend van jou heeft me…” Ze spreekt snel en zoekt naar woorden. Frederik draait zich om en kijkt haar met zo een donkere blik aan dat Michaela moet slikken. Een knappe man met een enorme uitstraling, dat heeft ze op de parkeerplaats niet gezien.

Hij trekt zijn wenkbrauwen op en zegt uiterst kalm dat hij gewend is met ‘u’ aangesproken te worden door mensen die hij niet kent. Michaela voelt zich kleiner worden en als zijn ogen ook nog over de kleding gaan, krijgt ze het heel warm. Zowel de blik als het gevoel dat ze zich wil uitkleden, zodat ze in ieder geval dit uniform niet meer draagt, overvallen haar. Frederik haalt, totaal onverwacht voor Michaela, uit.

Een grote tirade van woorden valt haar ten deel. Over wat ze wel niet denkt om in dit hotel in bedrijfskleding voor heren te lopen, met een gast op de kamer te zijn, een scène op de parkeerplaats te schoppen, stennis te maken bij de receptie, zelfs iemand bijna te ontslaan. En alsof het nog niet genoeg is, de directeur, de eigenaar, haar baas, met ‘je’ aan te spreken en dan ook nog een oordeel te hebben over een van de gasten, let wel: een vriend van hem.

Ze gaat zo mee in zijn verhaal dat ze er helemaal niet meer aan denkt dat het een oorzaak buiten haar heeft. Het gevoel enorm gefaald te hebben is steeds haar schrikbeeld en dit lijkt nu voor het eerst werkelijkheid te worden. Tegelijkertijd merkt ze dat ze opgewonden raakt. Ze kijkt naar hem en ziet een zweepje in zijn handen. Als hij me nu straft ga ik waarschijnlijk ook nog door mijn knieën, denkt ze.

28.

“Ik krijg de indruk dat je geen personeelslid bent.” Woorden uit de verte, zo lijkt het. Ze kijkt weer naar hem en ziet helemaal geen zweepje. Onzeker over wat op dit moment werkelijkheid is, doet ze een poging te reageren op zijn woorden. “Dat ben ik ook niet, ik ben op uitnodiging van uw vriend meegegaan naar dit hotel en kreeg de opdracht twee eieren kapot te knijpen, daar begon deze hele situatie mee.” Al tijdens het uitspreken van deze zin weet ze dat deze uitleg het beeld niet echt duidelijker maakt. Frederik schudt zijn hoofd. “En je voert elke opdracht uit die een man je geeft?” Michaela knikt zo licht met haar hoofd dat het bijna niet merkbaar is en slaat haar ogen neer.

“Dit hotel is niet voor slippertjes, mevr… of moet ik zeggen: sletje? Mijn gerenommeerde hotel wordt gebruikt door dit sletje om elke opdracht uit te voeren die een man haar geeft? In deze kamer kan ik het me voorstellen. Ik heb het voor het zeggen hier.” Frederik kijkt haar aan. Michaela voelt dat er iets staat te gebeuren. Ze heeft het niet meer in de hand. Deze man slaat de juiste toon aan, maar dit is echt. Het begint te kriebelen.

Hij staat vlak voor haar. “Nú de kleding van het hotel uittrekken, een schande dat een vrouw met zulke intenties dit draagt. Een straf hiervoor lijkt me gepast.” Hij zegt het op zo een manier dat ze het wel moet uittrekken, de dreiging dat hij het van haar lijf zou scheuren is levensgroot.

Ze voelt zijn adem. Uitkleden voor een man die ze niet kent, de tweede keer al vandaag! Ben ik nu echt in een heel slechte film beland of is dit de tol die ik betaal voor mijn verlangen? Wat is deze man in godsnaam van plan? Mij wegsturen in slipje en mijn beha?

29.

Net als ze uit de broek stapt en het jasje al uit heeft getrokken, wordt er op de deur geklopt. Frederik pakt de kleding en sist: “In de hoek, net achter de deur! Neus tegen de wand!” Met kloppend hart staat ze bij de wand, ze duwt haar neus naar voren, tegen de muur. Eerst dan beseft ze ook dat ze alles doet wat deze man zegt.

Zwaar ademend en op trillende benen wacht ze gespannen af. Komt hij me halen? Is dit een andere afspraak? Dit kan echt niet waar zijn.

Frederik loopt naar zijn bureau en laat een hard ‘Binnen’ vallen. In haar ooghoek ziet ze de vrouw van de receptie binnenkomen. “De koffer waar u om vroeg, meneer.” Alsof er niets aan de hand is, antwoord hij haar: “Ah fijn, zet het maar achter de deur.” Michaela’s adem stokt in haar keel.

Deze vrouw lacht me uit als ze me zo ziet. Haar oksels zijn drijfnat, haar hart klopt zo hard in haar keel dat ze het voelt en hoort.

Net als de vrouw zich omdraait, zegt hij: “Geef de koffer toch maar hier.” Michaela houdt haar adem in en krijgt het heel warm. De hele situatie windt haar zelfs iets op. Koffer… straf, zweep? Mijn fantasie gaat me opbreken, dit is niet echt!

“Dank je wel”, zegt Frederik. Michaela kijkt om en buigt iets achterover, te nieuwsgierig naar het koffertje. Ze kijkt nu recht in de ogen van de vrouw. Michaela heeft het niet meer. Maar de vrouw kijkt haar alleen maar aan en negeert haar verder volkomen.

Op het bureau maakt Frederik ruimte om de koffer neer te leggen. “Hier komen”, zegt hij als hij de koffer openklikt. Even aarzelt ze. “Opdracht van een man… daar weet je toch zo goed raad mee?”

30.

De hitte begint ondraaglijk te worden, haar oksels lijken zwembaden, ze kan het niet meer stoppen. Vlak bij de tafel staat Michaela stil. Hij draait de koffer om. “Mijn god…” Hij kijkt met een heel donkere blik in haar ogen. “Zo doen we dat!” Het is goed dat de tafel vlakbij is, ze pakt de rand beet. “Weg met die handen, niet aan mijn bureau!” Deze opmerking is bijna fataal, ze kan niet meer denken, hoort niets meer. Met trillende handen veegt ze het zweet van haar voorhoofd. Niet eerder heeft ze een zo grote lichamelijke reactie op iets meegemaakt.

Het gevoel nergens heen te kunnen, zelfs niet te willen, overvalt haar. “Ik ga je leren wat het opvolgen van opdrachten inhoudt.” Frederik doet alsof hij ruikt en hij wijst naar een andere deur in deze ruimte. “Vind je het heel erg om daar even iets aan te doen?” Dit is de nekslag. Alsof ze een grote gevulde zak op haar rug heeft, loopt ze in de aangegeven richting.

Niet alleen haar handen trillen als ze de resterende kledingstukken uittrekt. In de doucheruimte kan ze zich amper staande houden. Zich aan de wasbak vasthoudend, draait ze de kraan open en probeert ze tegelijk de controle over haar denken weer terug te krijgen. Wat als ik straks terugloop en voor hem sta? Haar gedachten zijn alleen bij wat er zou kunnen gebeuren. De spullen die in de koffer lagen, maken haar nieuwsgierig en bang tegelijk. Het water stroomt, maar ze beseft nauwelijks dat ze haar oksels wast.

“Lukt het?” Zijn woorden, hard genoeg uitgesproken om gehoord te worden, brengen haar weer terug. Ze pakt een handdoek, droogt snel haar oksels en kijkt in de spiegel, hopelijk klaar om hem weer onder ogen te komen.

31.

Onzeker loopt ze het kantoor weer binnen. De deur staat nog open. Niet achter haar dichtgedaan, daarom hoorde Michaela hem. Zou hij gekeken hebben? Snel laat ze deze gedachte los. Ze concentreert zich normaal in een oogwenk, met het zicht op de open koffer lukt het helemaal niet. Wat pakt hij uit de koffer of was het alleen maar een dreiging? Speelt hij met mij of heb ik straks iets in mijn mond of om mijn polsen, en die zweep die er bovenop lag? Hij zal me toch niet slaan alsof hij een paard berijdt? Ze kijkt op.

Frederik kijkt haar strak aan, alsof ze gekleed is. Ziet hij wel een vrouw in me?, denkt ze. Als de open koffer naar haar toegedraaid wordt, is er niets meer dat haar doet herinneren aan wie ze was voor de uitwisseling van de e-mails.

Michaela haar hart bonst in haar keel. Het bureau vasthouden kan niet, te ver weg, het mag waarschijnlijk ook niet. Hier door mijn knieën gaan, omdat ik het niet meer houd. Van de zenuwen lacht ze om de associatie die ze erbij heeft. Door de knieën gaan, voor een weliswaar aantrekkelijke man, maar een man die ze helemaal niet kent. Kijk ik dan recht in zijn kruis of ligt mijn hoofd op de grond?

“Het lachen vergaat je wel… Wat is je echte naam?”

Hij pakt de zweep uit de koffer en loopt op haar af. “Staan blijven”, zegt hij als ze een stap naar achteren doet. “Naam.” Ze is niet scherp, alleen op wat er nu in zijn hand geklemd zit.

“Mmmichaela?”, zegt ze heel onzeker, de zweep nauwlettend in de gaten houdend. “Is dat met twee of drie keer de letter ‘m’?” De zweep gaat even heen en weer. Ze fronst haar wenkbrauwen. “Met één natuurlijk”, zegt ze alsof ze zelf op een fout is betrapt. Het lichte stotteren geeft haar niet de link naar deze vraag.

Hij gaat verder. “Zonder deze zweep doe je ook alles wat ik vraag, net als bij mijn vriend, of begrijp ik je niet goed?” Een schot voor open doel. Hij geeft haar de kans. Michaela mist deze, ze let meer op de tegenstander dan op de bal.

32.

Ze ziet de zweep op zich afkomen richting haar kin. Haar hart bonst nog harder in haar keel, ze blijft stokstijf staan. Geen idee wat te verwachten, dat het haar raakt blijkt wel uit de enorme opwinding die zich meester maakt van haar en haar lichaam, haar slip als opvangnet gebruikend.

“Normaal beloon ik iemand met dit zweepje, omdat ze precies doet wat ik zeg, haar eigen verlangen volgend. Nu straf ik jou ermee, voor alles wat je hebt veroorzaakt sinds je in het hotel bent.”

Het lijkt of deze zin haar enigszins wakker schudt. Ze schudt het hoofd, kijkt hem aan en trotseert dat ze slechts in haar beha en slipje voor hem staat.

Razendsnel gaan haar gedachten. Zeg ik niets, dan maak ik kennis met zijn zweep. Ben ik toe aan die pijn, wil ik die pijn wel? Ze schraapt haar keel. De punt van het zweepje is nog steeds onder haar kin.

“U heeft deels gelijk wat mijn gedrag betreft, daar mag u mij bestraffend over toespreken, wat u ook al heeft gedaan. Sta ik toe dat u mij slaat, omdat dat hier misschien de gewoonte is…” Ze weet heel goed hoe ze het zegt en kijkt iets verleidelijk en tegelijkertijd verlangend naar hem. “… dat beslist u als ik mijn kant van het verhaal verteld heb.”

De stilte die valt geeft haar even de tijd om na te denken, geen idee welke uitwerking deze woorden hebben. Komt hij dichterbij?

Frederik tilt haar hoofd iets verder omhoog, kijkt naar de koffer en pakt er iets uit, een glimp vangt ze op van de mondbal. Een ongemakkelijk gevoel overvalt haar. Met een mondbal in ben ik kansloos, denkt ze.

“Deze ruimte verlaat je niet zonder straf, Michaela. De zweep zal zijn werk doen, waarbij ik het idee krijg om je helemaal niet meer te willen horen. Het is voldoende geweest. Jouw kant van het verhaal ehmm… Je twijfelt openlijk aan wat ik gezien en gehoord heb?”

Nog voor het antwoord geluid krijgt haalt hij de zweep weg, de mondbal duwt hij tegen haar lippen en deze is al in haar mond voor ze het beseft. Frederik maakt vaardig de riempjes in haar nek vast.

Het gaat allemaal zo snel dat Michaela echt denkt dat het allemaal niet waar is of dat het een grote grap is. Het is niet leuk meer, al zegt haar lichaam iets heel anders.

33.

“Uitkleden, Michaela… M.!”

Of ze wil of niet, ze kleedt zich uit. Haar lichamelijk verlangen neemt het over. Te lang gewacht op iets waar ze zo naar verlangt. Ze kan niet meer denken, wil niet meer denken. Michaela wil voelen. Ongemak voelen, pijn voelen. Geen idee wat het nog meer inhoudt. Ze kan en wil niet meer terug, maar ze moet terug, terug naar de parkeerplaats, naar zijn vriend Lucas. Als dit de tussenstap is, dan is het zo. De hele koffer mag leeg, helemaal leeg tot deze man geen kracht meer heeft om ook nog maar iets met een van de attributen te doen.

Meer en meer kwijlt ze. Langs haar dijbenen voelt ze ook vocht lopen. Geiler heeft zij zich nooit zo letterlijk gevoeld als nu. De directeur, de eigenaar van het hotel, die de moeite neemt haar onder handen te nemen in plaats van haar weg te sturen. De kans dat hij zich vergrijpt aan haar is er, al zal dat zeker te maken hebben met hoe Michaela erin staat. Het besef dat hij zich totaal beheerst, is er niet.

Uitgekleed moet ze midden in de ruimte gaan staan. Hij laat haar de zweep zien. Een korte zweep met een leren lapje aan het einde. Verlangend kijkt ze naar deze heerlijke uitvinding.

Hij loopt naar de tafel, legt de zweep erop en pakt iets uit de koffer. Nieuwsgierig en nog meer verlangend kijkt ze naar hem. Het moment dat hij zich omdraaide, zal ze nooit meer vergeten. Er gaat een siddering door haar heen, is dit niet ver voorbij mijn verlangen? Een zweep, een andere. Een lange zweep zoals ze weleens in een western zag. De volgende seconde zwiept de zweep door de lucht. Hoewel ze de pijn vreest raakt ze heel erg opgewonden, alleen al van het geluid. Als hij mij hiermee gaat raken, blijven er zeker rode strepen achter op mijn lichaam. Misschien slaat hij mij wel tot bloedens toe. “Mijn god, ik wil niet eens weg.” Ze zegt het zo zacht dat het niet hoorbaar is.

Zenuwachtig lacht ze daarna om haar eigen opmerking: de hele koffer mag leeg. Hoe overleef ik alleen al deze zweep? Doet ze een stap achteruit? Zenuwen die je hebt voor een wedstrijd. Je wilt winnen, maar weet niet wat de tegenstander doet in dezelfde wedstrijd. Buikpijn, van verlangen, maar ook van die zenuwen.

“Blijf staan, M. Armen omhoog.”

Haar armen gaan omhoog en vrijwel direct kronkelt het uiteinde van de zweep zich om haar lichaam. Uiterst precies, haar rakend, maar zonder echte pijn te veroorzaken. De angst raakt haar meer. Ze kijkt hem aan, hij kijkt zo serieus dat ze vermoedt dat hij precies weet wat hij doet en dat hij steeds een stapje verder gaat. De tweede slag raakt haar heel goed. Pijn! Een kreet ontsnapt uit haar mond. De derde slag laat op zich wachten, maar komt onverwacht. Nog veel meer pijn. De vierde slag ziet ze aankomen.

Haar benen tegen elkaar aan drukkend, zet ze zich schrap. Ze voelt al tranen komen zonder dat de vierde slag, waarvan ze bijna zeker weet dat deze heel hard aankomt, haar huid nog geraakt heeft. Waarom blijf ik zo staan? Michaela krijgt direct antwoord. De vierde slag raakt haar niet. Hij slaat mis, haar eerste gedachte.

Frederik rolt de zweep op en loopt naar haar toe. “Het is geen kwestie van letterlijk raken. Je bleef staan, mooi. Een stap.”

Streng kijkt hij haar aan, zijn ogen richten zich naar haar handen boven haar hoofd en hij kijkt naar links en rechts. Michaela laat haar armen zakken. “Heel goed! Kijken en luisteren. Mijn vriend heeft gelijk, je bezit verborgen talenten.”

Een stap dichterbij, zijn gezicht vlak voor haar gezicht. Ze voelt zich raar met de mondbal in. Hij wil me nog steeds niet horen. “De boel hier op stelten zetten… Jij durft!”

34.

Michaela verwacht dat hij haar nu met iets anders gaat verrassen, pijnlijk verrassen. Vals lachend pakt hij haar kin beet.

“Mijn vriend Lucas vertelde me dat jij zelf hebt gezegd dat je een goede sub voor de juiste dominant bent. Ik zou je graag beter leren kennen M., de inhoud van de koffer hoeven we helemaal niet te gebruiken. Er meer als beloning af en toe iets uithalen. Mijn woorden en handen zullen voldoende zijn. Nooit zal je nog een seconde denken dat je je in mijn hotel op deze manier zal kunnen gedragen.”

In de daaropvolgende dertig seconden komt er een doemscenario langs bij Michaela, waardoor ze de grond onder haar voeten vandaan voelt gaan.

Een klop op de deur onderbreekt de stroom van enge gedachten. De klop is zo niet nog meer onheilspellend.

“Niet nu”, snauwt Frederik nogal hard. Wederom een klop op de deur. Michaela wil weg. Frederik blijft gewoon staan, nog geen dertig centimeter van haar gezicht, de kin nog steeds vasthoudend.

Duidelijk verstaanbaar zegt een mannenstem: “Uw aanwezigheid bij de receptie is nu gewenst, meneer.”

Frederik maakt de mondbal los en zegt haar zich aan te kleden. “Kijk maar in die kast.” Hij wijst naar twee grote kasten, waarvan één met een grote spiegel. “Wel passende kleding aantrekken”, zegt hij als hij haar een flesje olie geeft. “Wrijf de striemen hiermee in”, zegt hij zachtjes, maar wel liefdevol. Ze glimlacht. “Ik ben nog niet klaar met je.” De lach op haar gezicht verdwijnt even snel als deze kwam.

Nog een keer naar haar omkijkend, sluit hij de deur achter zich.

“Passende kleding bij wat…?” Michaela praat hardop, met een nog vreemd gevoel in haar mond van de bal.

Eerst wrijft ze haar lichaam in waar de zweep haar geraakt heeft. De gedachte eraan windt haar weer op. Vingers glijden zonder nadenken naar haar schaamlippen. Ze kijkt om zich heen en begint zichzelf te vingeren. Er is niet veel nodig. Ze fantaseert dat ze voorovergebogen over het bureau ligt en dat Frederik haar vastbindt aan het bureau om haar vervolgens bij de oren te pakken en zijn penis voor haar te houden. Ze fantaseert zelfs dat Frederik zijn penis niet in haar mond wil duwen en dat ze hem smeekt oraal te mogen bevredigen.

Een hand gaat naar een borst en de duim en wijsvinger spelen samen met een tepel die het zwaar te verduren krijgt, tot het moment dat Michaela een kreet haar orgasme laat begeleiden. Als nu de deur opengaat, zou het feest compleet zijn. De deur gaat niet open.

Er wordt wel geklopt op diezelfde deur. Michaela schrikt en voelt zich betrapt.

Snel likt ze haar vingers schoon en veegt ze deze af aan haar naakte huid. Frederik zal toch niet kloppen op de deur van zijn eigen kantoor? Ze loopt naar de kast en trekt een deur open: bedrijfskleding in alle maten. Mannenkleding. Er wordt weer geklopt.

Alsof ze het niet hoort trekt Michaela de andere deur open, dit is de goede kast. Het eerste kledingstuk is gelukkig haar maat. Snel kleedt ze zich aan. De andere kleding legt ze bij elkaar naast de kast, keurig opgevouwen. Wat rondkijkend, ziet ze een open lade met veel naamplaatjes. Vorig personeel levert dus ook het naamplaatje in, denkt ze, als ze nieuwsgierig wat plaatjes omdraait. Paar namen met een M, maar niet de hare, tot ze een plaatje met de naam Michael vindt. Ze lacht en speldt deze op.

Een derde klop volgt, ze hoort de deur opengaan.

35.

Frederik komt terug met een pakje in zijn handen. Hij bekijkt haar van top tot teen. “Je make-up!” In de spiegel werkt ze haar make-up bij met een natte vinger, anders is er niet voorhanden.

“Wil jij dit pakje even wegbrengen.” Geen vraag, het is een opdracht. Verbaasd kijkt ze hem aan. “Ik?” Als Frederik haar zijn autosleutels geeft en zegt dat ze zijn auto kan gebruiken, pakt ze deze zonder nadenken aan. “Mijn chauffeur heeft vandaag vrij. Heb je mooi de tijd om na te denken over wat je hier in korte tijd hebt aangericht. Adres voer je maar in. Daarna direct terugkomen.”

Alsof er niets is gebeurd, sluit Frederik de koffer en gaat hij achter zijn bureau zitten. “Waar wacht je op? Tot je een jongetje wordt? Het verschil tussen vingeren en… Michael? Wegwezen nu.” Michaela voelt zich zo betrapt dat ze dieprood kleurt. Nog voordat ze de deur achter zich sluit, hoort ze hem zeggen dat de auto bij de uitgang rechts staat.

In de gang kijkt ze naar het adres. Het is een uur rijden, schat ze in. Na enkele stappen vraagt ze zich af waar ze mee bezig is. Het windt haar op, de opdracht wil ze gewoon uitvoeren.

Ben ik Lucas vergeten? Oh nee! Waar zou hij naartoe zijn gereden… of heeft hij mij gewoon gegeven aan zijn vriend en wil hij verder niets met mij te maken hebben? Gewoon weggereden. Net zo bijzonder als ongelooflijk. Deze gedachten kruisen haar gedachten als ze de trap afloopt naar de auto.

Gewend om in een grote auto te rijden stapt ze in, zet ze de spiegels goed en haalt ze diep adem. Een enkele seconde kijkt ze in de spiegel hoe ze eruitziet. Dit is het, zo vindt hij mij ook aantrekkelijk, anders zou hij me niet op pad hebben gestuurd.

Ze voert het adres in. Verbaasd kijkt ze naar de naam van het hotel op het briefje. Precies hetzelfde als dit hotel: ‘FR Hotels’. Heeft hij meerdere hotels, hoe rijk is deze man wel? Ik bevind me even in een heel andere wereld en het bevalt me heel goed, sterker: ik wil meer, veel meer.

Michaela houdt van autorijden en alsof ze altijd al in deze auto rijdt draait ze behendig de parkeerplaats af en volgt ze de aanwijzingen, gesproken door een vrouw met Vlaamse tongval. Bijzondere man is deze Frederik.

Haar gedachten gaan terug naar vanmiddag, zo heerlijk opwindend, maar met zo een vreemde afloop. Het was net mooi, zeker ook spannend en pijnlijk, met Frederik. Haar gedachten gaan echter steeds naar Lucas. Waar is hij heengereden? Werk, naar huis of… Ze besluit bij terugkomst bij Frederik te informeren naar het mobiele nummer van Lucas. De intimiteit met hem wil ze terug. Fantaserend over alles wat hij met haar kan doen en de vraag hoe hij met de zweep omgaat, zorgt ervoor dat ze behoorlijk nat wordt.

36.

Onder het adres staat een handgeschreven regel: ‘Vraag bij de receptie in welke kamer je dit pakje moet afgeven.’ Ze slaat er verder geen acht op. Het uur rijden is zo voorbij. Ze parkeert naast de ingang, voor het bordje ‘Directie’.

Bij de receptie wordt ze allervriendelijkst ontvangen. “Neem maar even plaats… Michael.” Bij het uitspreken van haar naam merkt ze dat de man die haar te woord staat haar van top tot teen opneemt en ze twijfelt of ze een man is. “Oh, de naam is een grapje hoor, bedenk maar dat de ‘a’ is weggevallen”, zegt ze vlug. Verbaasd fronst de man zijn wenkbrauwen. “De eigenaar houdt niet van dit soort grapjes, pas maar op dat u niet in zijn buurt komt. Hij kan nogal kort zijn.”

Michaela zegt zonder nadenken: “Frederik heeft mij zelf de opdracht gegeven om dit pakje hier af te leveren. Ik ben zelfs met zijn auto.”

De man schudt zijn hoofd. “Let op je woorden, mevrouw Michaelaaa.” Hij buigt voorover en sist: “Niemand in dit bedrijf noemt meneer Rudolfs bij zijn voornaam. U ook niet. Dat u met zijn auto bent, had ik al opgemerkt.” Hij staat weer rechtop en maakt een gebaar dat ze even mag gaan zitten.

Ze ziet hem wat telefoontjes plegen en dan loopt hij naar haar toe. “U kunt dit pakje afgeven bij kamer 102, eerste verdieping, tweede kamer rechts. De trap is achter u.”

Michaela staat direct op, loopt naar boven, klopt op de deur van kamer 102 en dan gaat er een schok door haar heen. Kamer 102, hetzelfde nummer als vanmiddag met Lucas. “Oh shit.” Het klamme zweet breekt haar uit. Ze kijkt naar de dichte deur. Weglopen? Een zenuwachtig lachje, haar ogen knijpen samen, de handen trillen. Wat zit er in dit pakje? Wie is er in deze kamer aanwezig? Ben ik in een vriendengroep beland? Michaela wil een beweging inzetten, maar merkt dat ze niet eens in staat is een voet op te tillen.

37.

Nog voordat ze ziet wie de deur opent, hoort ze haar naam. Voor ze het beseft wordt ze naar binnen getrokken, heeft ze polsboeien om en hangt ze met haar polsen aan een van de kledinghaken aan de wand in de smalle gang, het gezicht naar die wand gekeerd. Haar hart slaat op hol. Eerder weleens gefantaseerd over een snelle en ruwe benadering, maar dit gaat wel heel snel.

Het is helemaal donker in deze ruimte. Maar, ze ruikt hem, de eigen geur. Lucas, hier! Michaela wordt al geil bij de gedachte hem te zoenen, laat staan wat er loskomt als hij haar… Ze kan haar natheid niet meer ontkennen als ze haar benen dicht tegen elkaar drukt. De gedachte dat er meer mensen in deze ruimte zijn, windt haar tot haar verbazing nog meer op. Haar fantasie slaat op hol en dat merkt Lucas ook. Ze wrijft haar benen tegen elkaar.

“Gedraag je, M.”, zegt hij kortaf. “Tot nu toe mocht je even ruiken aan een en ander. Ik heb je nauwlettend gevolgd en het bevalt me wat ik zie, hoe je reageert, kortom, hoe je bent. Wie je bent wordt steeds duidelijker.”

Michaela is heel blij zijn stem te horen, bij hem te zijn. Dat dit een ander weerzien is dan ze kon bedenken, is zo goed als zeker. Ik ga hem leren kennen, de dominant in hem staat zijn plaats niet meer af. Hij zal de sub in me vinden, hoeveel moeite hij ook moet doen, hoeveel keer ik ook moet slikken om te beseffen dat ik ben wat er naar boven komt. Het geheim ontsluierd. Een geheim dat er is, maar niemand nog kent. Ik wil het delen. Haar gedachten zijn razendsnel. Ze hoort zichzelf zeggen: “Ja, Lucas.”

Een greep in haar nek en zijn mond vlak bij haar oor: “Vroeg ik je iets?”

De wil om hem te zien is groot: ze draait, ondanks de greep in haar nek, haar hoofd naar hem toe. Met de vlakke hand slaat hij haar op de wang, niet vol, maar voldoende om pijnlijk te zijn. “Kijk voor je.”

Michaela trekt zich iets op aan de kledinghaak en drukt haar lichaam tegen de wand. Een totaal nutteloze beweging, ze moet echter wel iets kwijt. Is het de spanning, is het de opwinding die haar in golven overspoelt na de tik op haar wang? Alles is ze kwijt van de laatste uren, ze denkt helemaal nergens aan.

Een rilling gaat door haar heen als hij de gebonden polsen beetpakt, hij haar van de haak afhaalt en meetrekt. Het is zo donker dat ze het gevoel heeft overal in terecht te kunnen komen. Dat ze een trap afloopt beseft ze bij de tweede trede al, ze stapt in het niets. Hij houdt haar heel stevig vast aan de polsen. Het is ook nog een wenteltrap. Snel duwt ze haar lichaam tegen de leuning, zodat ze enig houvast heeft bij elke stap die in het niets lijkt te eindigen. Halverwege vraagt ze zich af waar ze heengaat. Een wenteltrap in een hotelkamer, op de eerste verdieping, naar beneden?

Lucas begeleidt haar perfect, hij weet wat elke trede met haar doet. Het is nog niets vergeleken met waar ze over enkele minuten in terechtkomt.

Als ze met de laatste stap merkt dat de vloer weer vlak is, slaakt ze een zucht van verlichting.

“En nog een trap.” Een gesmoorde vloek ontglipt haar. Hij laat haar direct los.

“… ga naar beneden… M.” Michaela ziet helemaal geen trap, gaat op haar knieën zitten en kruipt rond in de ruimte tot ze denkt dat deze is gevonden. Tastend aan de leuning richt ze zich op en gaat ze stapje voor stapje naar beneden. Omhoog kijkend ziet ze uiteraard niets. Volgt hij me? Ze wil het weten. “Lucas?” Natuurlijk komt er geen antwoord.

Het donker, de stilte, haar lopen is het enige geluid, geen geluiden van buiten. Volkomen stilte. De lucht lijkt vochtig, het ruikt muf. Zonder dat ze het weet, stapt ze van de laatste trede op de vloer. Michaela voelt water, haar voet verdwijnt in water. Een koude rilling gaat door haar heen. Ze beweegt haar tenen, maar voelt nog geen vaste ondergrond. Is dit de vloer of de laatste trede? Snel trekt ze haar been omhoog. Gatver… Is dit wel schoon water of staat het hier al langer blank, de oorzaak van het muf ruiken? Ze kijkt omhoog, ziet hem natuurlijk niet. Toch roept ze hem, het klinkt nu benepen: “Lucas?”

Niets is meer zeker, behalve dat Michaela in deze ruimte is en nergens anders.

38.

Michaela voelt een hand in haar haar en wordt meegetrokken. Ze loopt door het water en probeert de hand te pakken die haar haar vasthoudt. “Noem mij nooit Lucas, M. Je hebt me voorlopig helemaal niet aan te spreken!”

Haar enkels slaan tegen elkaar aan en ze valt. Even laat Lucas haar los, pakt haar dan bij de nek, duwt haar hoofd in het water en sleurt haar verder mee.

Proestend protesteert ze. Lucas heeft ervaring genoeg om te weten wanneer het echt te ver gaat, wanneer de sub er geen plezier meer in heeft, hoe miniem ook. Ondanks haar vloeken en tegenspartelen hoort hij in haar stem dat dit niet haar grens is, het is meer een heel onverwachte situatie.

Als ze hem als haar dominant wil zien, zal Michaela door de komende uren heen moeten. Hij is er voor haar, het gevoel te weten wat ze wil overheerst bij Lucas. Hij brengt haar daar waar ze slechts een vermoeden heeft hoe het zal zijn. Net over de denkbeeldige grens.

“Handen tegen de muur!” Michaela strekt haar armen uit en merkt dat ze in een hoek staat. Ze besluit haar handen precies in de hoek te drukken, naast elkaar. Haar voeten in het water. Ze is helemaal nat. De ruimte, zo donker nog, ruikt muf, is vochtig, maar er heerst wel een soort van warmte die haar geen kippenvel bezorgt. De aanraking van zijn vingers over haar wervels des te meer.

‘Lucas, weer samen.’ Drie woorden in stilte, verder komt ze niet. Michaela is blij dat ze bij hem is, ondanks de grote onzekerheid. De vraag ‘hoe kom ik hier uit’ is niet letterlijk, maar figuurlijk. Wie ben ik als we deze ruimte verlaten? Michaela is slim en heel scherp. Lucas weet dit.

“Frederik heeft meer dan genoeg met je gedaan. Je stopte hem niet, je laat je zelfs met een pakket wegsturen naar een totaal onbekende bestemming. Is M. een allemansvriend, is de nood zo hoog, is je leven zo saai dat elke vorm van spanning welkom is?” Lucas laat geen seconde ruimte voor haar om er iets tegenin te brengen. “Het wegrijden van de parkeerplaats.” Lucas telt tot tien. Hij laat Michaela terugkeren naar het laatste moment dat ze elkaar zagen.

39.

Lucas gooit een emmer met water leeg over haar rug. Niet echt koud, maar zeker niet te warm. Een volgende emmer laat niet lang op zich wachten. Michaela rilt, stampvoet, maar laat de muur niet los. We komen snel dichterbij. Alles loslaten, maar niet de muur. Ze mag de muur vasthouden, de onderliggende gedachte.

“Je liep bijna recht in de armen van mijn beste vriend, Frederik. Hem gun ik alles, zelfs tot op zekere hoogte een aanstaande sub. Hij wist overal van. Verder is hij je op geheel eigen wijze tegemoet getreden.”

Lucas gooit direct daarna nog een emmer water, nu over haar heen, gevolgd door slagen met de vlakke hand op haar natte billen. Hij geniet, zij heeft zijn liefde al gewonnen. Al in het restaurant toen ze nog apart zaten.

“Lucas…” Michaela haalt diep adem. Ze rilt nog meer. “Lucas, alsjeblieft… Kus me… Ik heb je zo gemist… Al denk je misschien anders… Was het met Frederik onverwacht, ook heel spannend en ging ik mee in alles… De heerlijke aandacht van een man als Frederik… Het gaf me zo een goed gevoel, los van alles. Daarna zo maar een pakje wegbrengen. Geen idee dat het een pakje voor jou zou zijn. Ik was zo blij weer bij je te zijn. Mijn gevoel bedriegt me niet. Alsjeblieft, kus me, laat weten of je mijn liefde wil… accepteert… Mag ik op mijn knieën? Mag ik knielen? Lucas… Lucas?”

Het pakje is leeg. Lucas vertelt het haar niet, misschien ooit. De zinnen die ze nu uitspreekt bewijzen dat het een goede actie was, dat Michaela niet bang is.

Hard en zakelijk zegt hij: “M…” Haar schouders gaan omhoog. “Kniel, met je gezicht naar de muur.” Ze knielt, haar knieën in het water. Hij grijpt in haar natte lokken, trekt haar hoofd achterover en kijkt haar streng aan.

“M., ik ben veeleisend. Deze ruimte is van Frederik en mij. Hier wil je niet zijn, weet dat ik absoluut niet aarzel je hier te stallen als ik dat nodig acht. Je weet nu waar je aan begint. Morgen ga je naar je werk, het weekend brengen we samen door in mijn buitenverblijf. Maandag…” Ze onderbreekt Lucas.

“Maandag ben ik van u.”

Lucas kust haar op haar voorhoofd, het weekend zal het er hard en heerlijk aan toegaan. Michaela zal voldoende weerstand bieden, ze is sterk en verlangend. Hij verheugt zich er nu al op om haar langzaam maar zeker gaandeweg het weekend heel kort te houden.

Maandag vroeg hoort Lucas haar echte antwoord. ‘Ze wil een goede sub zijn voor de juiste dominant’, een van de eerste zinnen die ze schreef aan hem.