1.

Iedereen heeft wel een plekje waar het vertrouwd koffie drinken is. Geen poespas, koffie. Het koffiehuis is nog in de oorspronkelijk staat. Voor velen een reden tot verbouwing, gelukkig heeft deze eigenaar dat achterwege gelaten. Plek genoeg, het is nog vroeg. Ik bestel koffie en bedenk aan welke tafel ik ga zitten, weer aan het tafeltje waar ik zo vaak zit, met uitzicht op de deur of aan een van de kleine tafeltjes aan het raam? De stamtafel is ook leeg, normaal is daar maar één stoeltje vrij. Er zit nu alleen een vrouw. Aandachtig leest ze de krant. Het lijkt een heel klein beetje of ze zo uit bed gestapt is. Niet opgemaakt, het dikke bruine haar valt en ligt zoals het is als je een hand door je haar haalt. Begin veertig, misschien iets ouder. Een kleine glimlach. Waar heb je een spiegel voor nodig als je eruitziet zoals je bent? Het hoeft niet mooier.

Ik pak een stoel bij de stamtafel en ga zitten. Ze houdt haar hoofd schuin omhoog en knikt. Bruine ogen kijken me net iets langer aan. Gedaan met rustig de krant lezen of een observatie met een oordeel?

De eigenaar brengt mijn koffie en zet bij de vrouw nog een kopje koffie neer. Ongewild krijg ik het idee om deze vrouw in een bondage te zien. Niet als sub, niet eerder een zo naturel iemand gezien in een bondage. Ze straalt iets uit wat mij doet denken aan onderdanigheid, door haar open blik heen. Geen vermoeden, geen oordeel, slechts of juist puur mijn gevoel.

Ze vouwt een deel van de krant dicht en schuift deze in mijn richting. Mijn oog valt op de ring die ze draagt, met verdiept liggend een kleine letter ‘s’. Mijn ogen bevestigen wat mijn hart allang gezien heeft, deze vrouw is een sub.

“Komt de ring u bekend voor?”, is de vraag als ze ziet dat het niet de krant is die mijn aandacht trekt. Ik schud mijn hoofd: “Niet in de zin van dat ik de ring herken, het symbool doet me denken aan…” Even houd ik in, ze pakt de stilte op als ik het bij het rechte eind heb. Het duurt slechts een enkele tel voordat ze vraagt of ik een dom ben. Ze draait met haar vingers de ring een paar keer rond.

“Alleen in het spel”, zeg ik zonder een woord te veel te zeggen. De vrouw vouwt het gedeelte van de krant dat nog voor haar ligt, dicht. Even kijkt ze de zaak rond, ze roert in de koffie en zegt, zonder mij aan te kijken: “Wat zijn de spelregels?”

Ik pak twee dobbelstenen uit mijn zak en leg deze voor haar neer. Ze kijkt op. “Werp je een even aantal ogen, dan beslis jij de spelregels. Gooi je daarentegen een oneven aantal ogen, dan geef je me de dobbelstenen terug en merk je vanzelf wat er gaat gebeuren.”

Ze pakt de dobbelstenen. “Een voor een”, zeg ik licht dwingend. Ze pakt een dobbelsteen uit haar hand en gooit de andere in mijn richting. “Vijf.”

Met een lichte aarzeling pakt ze de tweede dobbelsteen en gooit ze deze richting de steen die ‘vijf’ aangeeft. Ik houd mijn hand boven de tweede dobbelsteen en kijk haar aan. “Onvoorwaardelijk?” Ze knikt.

2.

Zonder aarzeling leg ik mijn hand naast de dobbelsteen. Haar wenkbrauwen gaan even omhoog. De dobbelstenen schuift ze tegen elkaar aan. “Zeven”, zeg ik en ik neem een slok koffie. Ze gaat rechtop zitten, haalt een hand door haar haar en kijkt me bijna uitdagend aan. “Slip uit en dominostenen vragen. We gaan spelen.” Een seconde lang kijkt ze me aan, haar ogen iets groter, zo dat het bruin van haar ogen nog meer spreekt. Ze maakt aanstalten om op te staan. Gaat ze weg?

“Ben zo terug”, fluistert ze. “Blijf gerust zitten, ik wil het zien.” Grappig om te zien dat de beweging die ze maakte bevriest, net tussen gaan zitten en weglopen in. Dat moment gebruik ik om de man achter de bar te wenken. In een paar stappen is hij bij de tafel. De vrouw beseft nu haar positie. “Lukt het?”, vraagt de man haar. Ze knikt bijna vertrouwd naar hem, ik zie wel een hulpvraag in haar ogen. Hij kent haar goed, ze is duidelijk een stamgast. Maakt het leuker. Op haar vertrouwde plekje haar slipje uitdoen en domino spelen waarvan ze de gevolgen niet overzien kan, daar ze geen weet heeft van mijn regels.

“Ik wilde het dominospel pakken, maar zou je het me willen aanreiken?” Haar stem klinkt niet helemaal vast. “Gaat het wel?”, vraagt hij nu op een licht bezorgde toon. Ze gaat zitten. “Natuurlijk.” Oei, dat klinkt onaardig. De man pakt het spel en zet het voor haar neer, begeleid door een gespeeld “… met het verkeerde been, Frederique?”

Ze reageert niet, ik vraag om nog een kop koffie, kijk Frederique aan, zij schudt haar hoofd. “Ik kom het zo brengen”, zegt hij met een knipoog naar mij. Het houten doosje pak ik op en ik schuif het dekseltje. Wat ik al vermoedde toen ik het doosje zag: heel oud, wel schoon. De stenen laat ik door mijn hand glijden voor ze op tafel vallen. Het voorspel door het omdraaien van de stenen, memory dat totaal geen zin heeft daar de stenen door elkaar schuiven voor het spel begint.

Frederique beseft dat haar slip uit moet zijn voor we beginnen. Ik zie haar vanuit mijn ooghoek bewegingen maken, laat het voor wat het is. De man zet de koffie voor me neer en zegt tegen Frederique: “Fred, zit je niet lekker?” Ik kijk haar aan en zie haar kleuren. Nu moet ik mijn lachen inhouden. Terwijl de man wegloopt, zegt hij: “Je hebt je toch wel gedoucht vanmorgen, Fredje?” Ze kijkt hem na met bijna samengeknepen ogen en opgetrokken mondhoeken, geluidloos een verwensing eraan toevoegend.

Geen enkel koekje maakt het kopje koffie smakelijker dan de opmerking van de man. Als Frederique iets naar voren buigt, weet ik dat haar slip over de enkels gaat.

Ik schuif vijf stenen naar haar toe. “We kunnen beginnen.” Zo te zien legt ze het slipje op haar schoot, ze draait de stenen om en legt dubbel zes op tafel. Ze weet hoe de openingszet is. Nu het vervolg.

3.

Met de steen zes/één leg ik aan en zeg: “Paar regels: elke dubbele die je tijdens het spel aanlegt, geeft het aantal aan.” Ze kijkt op zonder te vragen wat ik bedoel. “Als ik win…?”, zegt ze als ze geen steen zonder dubbel aantal ogen aanlegt. Ik antwoord direct: “… dan verlies je je schaamhaar voor de helft.” Slim antwoordt ze: “… dus als ik verlies, dan scheer je al mijn schaamhaar?” Aan de beweging van haar arm te zien voelt ze nu aan haar schaamhaar, vermoedelijk weelderig aanwezig. Ik schud mijn hoofd. Ik ga verder met de regels: “Het aantal knijpers of slagen met het rietje.” Nu kijkt ze echt op: “Pardon?” Ik kan niet uitleggen en pak een steen, daarna nog een. Bij de derde kan ik aanleggen. “Een andere regel is dat als er meer dan vijf stenen voor je liggen, je nog iets mag uitrekken. Uiteraard geldt deze regel niet alleen voor jou.”

Ze lacht schaapachtig. “En als ik valsspeel?” Ze legt snel aan. “Dat is je eigen verantwoording Frederique, ik neem aan dat je niet zo kinderachtig bent. Maar mocht je het overwegen: er is een passende maatregel die je op dat moment direct zal merken.”

Het spel vordert en als zij dubbel twee aanlegt, haal ik een kleine rode dop uit mijn zak en leg ik deze op de steen. “Wie beslist of het knijpers of een rietje wordt?”, vraagt ze ietwat uitdagend. Ik kijk haar aan. “Dat ligt aan het aantal ogen dat jij of ik overheb… Even is knijpers, oneven is het rietje.”

Er komt iemand aan de stamtafel zitten. Frederique opent haar handtas en frommelt haar slipje erin. Het past nauwelijks, zo vol als deze oude, maar wel heel mooie, bruinleren handtas is.

“Nog iets te drinken?”, vraagt de eigenaar als hij langs de tafel loopt. Hij pakt de lege koffiekopjes en voor we antwoord kunnen geven, pakt hij het rode dopje. “Dit hoort niet op het spel.” Frederique legt heel snel een hand op zijn hand: “Maar nu wel.” Hij kijkt mij aan en ik knik heel lichtjes. “Koffie graag.” “… ik ook”, zegt Frederique als ze het rode dopje precies in het midden van de steen legt.

“Waar wordt de winst uitgekeerd, bij jou of bij mij?”, vraagt ze lachend als ze een steen uit de pot pakt en direct aanlegt. Ik leg een rood dopje op de dubbel drie die ze net aanlegt. Ze schrikt een beetje, ze had slechts één drie gezien, daar haar duim over de helft van de steen lag. Zonder het antwoord af te wachten, zegt ze: “Bij mij, maar we spelen minstens drie spelletjes hier. Wat zeggen de regels hierover?”, vraagt ze me uitdagend.

4.

“De regels, Frederique, worden direct aangepast. Na drie spelletjes wordt de winst pas volgende week uitgekeerd, ik breng je straks naar huis vanwege je schaamhaar. Tot de volgende ontmoeting zal ik je opdragen elke dag foto’s te sturen in bepaalde houdingen. Netjes, respectvol, maar zeker heel mooi uitgevoerd. Die foto’s maak je zelf natuurlijk.”

Frederique kijkt me alleen maar aan. Ik leg rustig een steen neer. “Dat meen je niet?!” Mijn rustige antwoord: “Jawel, ik wil deze steen daar leggen.” Maakt haar niet zozeer zenuwachtig, het geeft haar een ongemakkelijk gevoel. We praten een beetje tegen elkaar en niet met elkaar. “Volgende week?? Je gaat ervan uit dat ik verlies ook??” Ik knik slechts met mijn hoofd. “Jouw beurt, Frederique.” Ik merk dat ze zich opwindt, maar ons spel niet stil wil leggen. “En waar stuur ik die foto’s heen, als ik verlies?” Ik negeer haar vraag. Ze legt aan en ik ook. Dan moet ze stenen kopen.

“Koffie!” De man zet de kopjes neer en op een schoteltje liggen twee plakjes cake. “U ook een plakje cake? Deze zijn voor mevrouw Fredje.” Ik besluit een gok te wagen: “Mevrouw Vetje?” Ik zie de ober glimlachen. ”Ja, nu u het zegt, één plakje is genoeg.” Hij pakt zonder blikken of blozen een plakje van het schoteltje en legt deze op het schoteltje van mijn koffie. “Er zijn grenzen hoor”, zegt Frederique iets verontwaardigd. “Inderdaad, één plakje is voldoende, Frrredje.” De man heeft er klaarblijkelijk lol in. “… dik ben je helemaal niet hoor, hoe zeggen ze dat tegenwoordig zo mooi? Enigszins gezet?” Frederique kijkt hem aan en wenkt dat hij weg moet gaan, wat hij natuurlijk niet doet. Ze zegt: ”Hij is mijn ex-meester, maar hij komt niet van me af, dit is voor de helft van mij, nietwaar, vrolijke Frans met z’n jongere sub?!” Het klinkt absoluut alsof dat nog lang niet is opgelost.

Ondertussen leggen we gewoon door. ”Denk jij dat ik dit leuk vind?” Ze daagt me uit. “Zeg maar ‘meneer’ tegen me, schept de juiste afstand.” Ze heeft het even niet. Ze kijkt me haast vernietigend aan. “Daar heb je niet van terug, Fredje”, zegt de man als hij weer naar de bar loopt.

Als ik mijn laatste steen kan uitleggen, zeg ik alleen maar: “Je schaamhaar komt niet op de foto, Frederique, dat heb je zojuist verloren.”

Zwijgend pakt ze alle stenen, ze draait ze om en schuift ze door elkaar heen. “Heb jij het aantal ogen dat je overhad geteld, Frederique, even of oneven?” Ik weet dat ze het niet gedaan heeft en ze was iets te rap met omdraaien om het te zien.

“Dubbel zes, twee en drie is elfmaal met knijper of rietje.” Ze haalt haar schouders op en schudt haar hoofd. “Dan verdelen we het eerlijk, elfmaal een knijper en elfmaal het rietje.” Ik neem een hap van mijn cake en wacht op het uitdelen door haar.

“Zeg, denk je dat je leuk bent?” Ik schud mijn hoofd. “Nee hoor, maar spelregels maken het toch duidelijk, ook voor jou. Het is trouwens ‘meneer’ en ‘u’.” Ze kijkt me vals aan. “Wil je dat ik deze spelregels herhaal of kunnen we aan spel twee beginnen?” Ze schuift de stenen naar me toe. “Nergens voor nodig, ik weet het heus wel, meneer.” Ik leg mijn hand op haar hand. “Wat is de inzet voor het tweede spelletje?”

5.

Frederique heeft even geen idee, ze denkt koortsachtig na tijdens het delen van de stenen. “Dan kook ik iets lekkers voor je vanavond, iets met vis.” Ik knik. “Ga ik mee akkoord, verlies ik, dan kook ik”, zeg ik als zij haar hoofd schudt ten teken dat ze niet dubbel zes heeft. Ik kom met dubbel vijf. Dit spel gaat langzamer en veel stenen vinden een plek op tafel, slechts één dubbel: de dubbel één weet ze te leggen. Een rood dopje siert al snel deze steen. Dit spel verloopt bijna zonder woorden.

Er liggen nog slechts drie stenen in de pot. Frederique pakt er een en legt aan, dubbel twee. Rood dopje! De andere twee stenen zijn voor mij. Eén kan ik aanleggen, de ander resteert, zo ook twee stenen bij haar. “Elf”, zegt ze direct. “Ik kom op zes… Dorade in het zout graag”, antwoord ik zonder op te kijken.

Ik kijk haar langer aan. Ze zegt uit zichzelf: “… en zesmaal het rietje, alsjeblieft… meneer… meester?” Ik kijk haar strak aan. “Je mag mij ‘meneer’ noemen… als de winst wordt uitgekeerd.” Ik schuif de stenen door elkaar. “Spelen we een vierde en eventueel een vijfde spel. Bij drie tegen nul stoppen we.”

Frederique begint ietwat opgewonden te worden. Ze ziet haar ex-meester kijken. Al veel langer gaan ze normaal met elkaar om, alleen het zakelijke deel moet nog geregeld worden. Hij weet precies wanneer ze zich als sub aandient, bijna opdient. Nu is zo een moment, beetje nonchalant, bijna ongeïnteresseerd, maar ondertussen wordt ze behoorlijk opgewonden bij de gedachte dat deze man haar misschien wel heerlijk onder handen neemt. Zou hij mijn schaamhaar zelf gaan scheren?

“De inzet voor het derde spel is dat ik de komende week foto’s stuur in houdingen die jij mij appt, ik probeer steeds heel snel te reageren. Win ik, dan nodig je mij voor de lunch uit, straks”, zegt ze vrolijk. Ze knipoogt naar haar vorige meester. “Jij kan vast wel een lekkere lunch tevoorschijn toveren, nietwaar?!”, zegt ze iets harder. De man haalt zijn schouders op.

“Luister je wel naar me, Frederique? Dat is een opdracht van mij aan jou tot we elkaar weer ontmoeten. Voor we het derde spel gaan spelen wil ik weten, ook als een soort reminder voor je dat je moet luisteren als ik iets zeg en je niet moet denken dat je slimmer bent, of je wel foto’s kunt maken.” Ik geef haar een dicht zakje. “Naar het toilet en de foto is hier eerder dan jij hier weer plaatsneemt, mijn nummer zit ook in het zakje.” Ik zeg het op een manier zodat tegenspraak niet nodig is.

Als ze opstaat, komt de man weer langs en hij vraagt of alles goed gaat. Hij kijkt naar Frederique: “Goh, jij hoeft toch nooit naar het toilet als je hier zit?” Ze kijkt hem geïrriteerd aan. “Ga jij maar kijken of je een lunch kan maken, ik red mezelf wel.” Ze loopt met het zakje verborgen in haar hand naar het toilet.

Niet veel later trilt mijn telefoon. Ik kijk en er verschijnt een kleine glimlach. Haar truitje omhoog, twee klemmen op haar tepels… en een uitgestoken tong. Daar kunnen straks twee originele wasknijpers op, bedenk ik. Snel vraag ik deze aan de man. Hij knipoogt en lacht. “Je hebt haar hoor, ze speelt altijd een beetje hard-to-get, dit spel gecombineerd met uw aanpak windt haar heel erg op hoor.”

Frederique komt terug. De man ook, met twee glazen water en op een schoteltje twee knijpers, die hij voor haar neerzet.

Ze kijkt hem vuil aan en mij vragend. “Jullie kennen elkaar”, zegt ze scherp. Hij antwoordt: “… nee, kennen niet, we begrijpen elkaar wel.”

Ik deel de stenen en zeg: “Ik zag iets op de foto wat me niet echt vrolijk stemt, anders dan dat je er iets nuttigs mee doet.” Ze kijkt me nu aan en weet direct dat de knijpers voor haar tong bedoeld zijn. “Oh nee.” Ze schudt haar hoofd. Ik schuif mijn stoel iets naar achteren. “Wil je dat ik er nog twee laat komen?” Met mijn duim maak ik de beweging dat ze moet gaan.

“Alweer?”, zegt de man als ze de bar voorbijloopt. De volgende foto komt snel, met een ingehouden lach laat ze zich van haar beste kant zien. De knijpers hangen aan haar uitgestoken tong. Ze is slim: wel met de tepelklemmen op haar borsten. Als ze weer zit, vraag ik haar naar de inzet.

6.

Duidelijk zoekend naar een manier om mij te raken, al geniet ze wel van de onverwachte rol die ze speelt deze morgen, zegt ze: “Als ik verlies, mag je de tepelklemmen er zelf af halen.” Ik kijk op. Ze heeft de klemmen nog op haar tepels zitten, zonder blikken of blozen! Puur natuur, maar ook niet van porselein dus. Ze kan wel wat hebben. “Als jij wint, Frederique, als jij wint…” Ik kijk naar haar ex-meester. Als ze het doorheeft, schudt ze haar hoofd: “Nooit meer, nooit meer… Als ik win: verras me.” Ik knik. “Haal ik de tepelklemmen aan tafel eraf of bij jou thuis?” Frederique reageert niet, ze legt dubbel zes. Ze moet lachen en steekt haar hand uit. “Rode dopje graag.”

Dit spel gaat opeens langzaam, veel denktijd. Voor zover mogelijk gaat het gelijk op met niet kunnen leggen en het kopen van stenen. Haar verrassen, is dat iets doen waar ze niets mee heeft, wat haaks staat op haar beleving of is dat een SM-sessie met iets extra’s? Ik besluit iets te doen dat haaks staat op haar beleving, mindplay. Inmiddels heeft ze op de dubbel drie en één ook een rood dopje. We kijken elkaar aan, ieder een steen, twee in de pot en zij is aan zet. “Verras me”, zegt ze als ze aan een twee kan uitleggen. “Tien met een rietje”, voegt ze er lachend aan toe.

“Je herkent jezelf niet bij de verrassing die je net hebt verdiend. Nu het vierde spel. “Even een sigaretje doen”, zegt ze als ze een pakje sigaretten uit haar tas haalt. “Moet ik nu zelf de klemmen eraf halen?” Het klinkt bijna meelijwekkend. Ze doet haar handen onder haar blouse en vrij snel liggen de klemmen op tafel, in het zakje. Ze schudt haar lichaam en houdt beide handen op haar borsten. “Zo, maar het moment nadat ze eraf zijn is zo pijnlijk bij mij.”

Ze heeft het nergens over, het is ook niet heel druk, de meeste mensen zitten bij de tafels voor het raam. Ik zie haar achter het raam roken en vrolijk praten met de andere rokers. Alsof er niets is gebeurd. Ik denk na over de verrassing, kleding en uitstraling van een zakenvrouw en hoe ik haar dan flink aan kan pakken in een BDSM-ruimte. De tweede verdieping van mijn huis is een grote BDSM-ruimte met twee badkamers, wie weet wat zij thuis heeft. Om haar vanavond al een voorproefje geven in haar huis, de man heeft zeker het antwoord. Ik wenk hem.

“Oh zeker, maar al lange tijd niet gebruikt, zover ik weet is er na mij niemand bij haar thuis geweest, in ieder geval niet om in die ruimte iets te ondernemen. Je kan haar hebben hoor, echter echt makkelijk is ze niet. Wij zijn heel goede vrienden gebleven, maar het vuur bij ons was er niet meer. Zakelijk zijn we nog aan elkaar verbonden, maar dat begreep je al.” Ik knik. “Met onverwachte dingen heb je het meeste succes bij haar. Ze verzet zich ertegen, maar weet van zichzelf dat ze toe moet geven. Haar verlangen vergroten zodat ze niet meer te stoppen is. Die drempel is haar drijfveer. Breng haar bij die drempel.”

“Ik heb al een plan om deze ‘puurnatuurvrouw’ in een zakelijke outfit voor me te laten verschijnen.” De man kijkt naar buiten, ziet haar nog een grote trek aan de sigaret nemen en vertelt me dat dat wel een hele uitdaging is, voor mij. “Het zal haar inderdaad verrassen, ik wens je veel sterkte.”

Ze komt terug, overduidelijk met een stralend gezicht en ze slaat op de bar, begeleid door de woorden: “Weet je nog, in het begin met ons?” Ze knipoogt naar hem. “Ze roept in mijn richting: “Cappuccino??” “Alsjeblieft.” “Je hoort het: twee cappuccino, nu!” Ze lacht hard. Ik durf er iets moois om te verwedden dat de man binnen vijf minuten met een gepast antwoord komt, naast de bestelling.

7.

Frederique neemt weer plaats. “Bijzondere ochtend. Hoe komt het dat ik u niet eerder heb gezien?” Ik deel de stenen en zeg: “… meestal blijf ik maar even en ik kom heel onregelmatig.” Alsof ik niets heb gezegd, antwoordt ze met: “… en wat is de inzet?” Ze schudt haar hoofd: ze heeft geen hoge dubbel, ik kom uit met dubbel vier. Als ze blijft zwijgen, vertel ik haar de inzet. Ze kijkt op, de controle die ze uitstraalde is nu vervangen door een vragende blik. Ik zet het doosje op tafel. “Wat zit daarin?” De vorm en grootte van het doosje verraden niets. “Past mooi bij het verrassende dat je eerder hebt gewonnen.” Ze legt een steen aan. “Als ik dat niet wil?” Ik kijk haar indringend aan. “Als je dit wint, heb je verloren Frederique en dan gaan we naar jouw huis, met een kleine tussenstop.”

De man zet de twee cappuccino neer. “Huwelijksaanzoek?” Hij tikt tegen het doosje aan, zouden wel heel grote ringen zijn. “Je hebt trouwens wel een zware ketting nodig om deze mevrouw aan het lijntje te houden.” Lachend kijk ik hem aan: “Och, er zijn meer manieren om een opstandige, nee misschien wel recalcitrante, sub in het gareel te krijgen.” Ik draai mijn hoofd naar haar en kijk haar op ‘meesterlijke’ wijze aan. Ze doet haar hoofd naar beneden, verzit weer. We zijn op de goede weg, denk ik als ik de man bedank voor de cappuccino. “Ik hoor het wel als mevrouw nog iets wenst, pffffff.” Frederique reageert niet, ze wacht tot hij ver genoeg weg is en praat dan verder.

“Tussenstop?” Tijdens het praten leggen we gewoon door, het spel verloopt vlot. Ze heeft geen enkele dubbele tot nu toe. “Tussenstop, om je voor te bereiden op de verrassing, die trouwens vlak bij de tussenstop is.” Ze schuift iets heen en weer. Enige opwinding laat zich gelden.

Hoe ze ook haar best doet, en gelukkig pak ik steeds de juiste stenen, ze gaat verliezen. Weliswaar zonder dubbele te leggen. Als ik de laatste steen leg, kijkt ze me toch iets benauwd aan.

We drinken zwijgend de koffie op. “Nu?”, zegt ze toch met een heel andere toon dan daarnet. Ik knik. “Je loopt tien meter achter me en volgt me de winkel in die ik je aangeef. Dan ga jij eerst naar binnen, ik volg even later. Je kent me niet in die winkel. Je vraagt naar Willem.” Haar ogen trekken een beetje. “Mag ik eerst nog een sigaretje?” Ik zie trillende handen naar een pakje sigaretten zoeken in de tas. Daarbij stoot ze het lege kopje om dat vervolgens op de vloer valt, in meerdere stukken. Geen twee tellen later staat de man bij de tafel. “Hoe denkt mevrouw dit te betalen, aangezien je nooit geld bij je hebt en je je hier op koffie laat trakteren door deze alleraardigste meneer?” Frederique is van slag. Kan niet bedenken dat het een grapje is, al zullen de woorden niet gelogen zijn. “Op de kerfstok misschien, die al helemaal gekerfd is?” Hij dramt door, net luid genoeg dat anderen het ook horen. De man knipoogt naar mij. Frederique pakt haar tas en loopt naar buiten. “Ho ho mevrouw, dat gaat zomaar niet!” Hij loopt achter haar aan. Even later reken ik af met de man en vertel ik hem wat ik van plan ben. Hij legt een hand op mijn arm. “Doe me een plezier, kom hier na afloop met haar wat drinken en iets eten. Ik trakteer. Daarna kun je haar mee naar huis nemen, ik denk dat ze je als een mak schaap volgt. Ik vang haar wel op later, we wonen naast elkaar en zijn heel goede vrienden… in nood.” Een vette lach beëindigt ons gesprek. Ik ga naar buiten als ze haar sigaret uitdrukt. Ze kijkt al waar ik blijf. Zonder verder op te kijken loop ik de deur uit, langs haar heen.

8.

Frederique volgt me, het is niet ver lopen. In een paar grote winkelruiten zie ik dat ze me blijft volgen. Ze weet hoe het hoort of is gewoon heel erg nieuwgierig. Bij een lingeriezaak loop ik langzamer, om daarna snel door te lopen, zo ook bij een zaak waar ze excentrieke kleding verkopen. Ik zie dat ze ook hier stil blijft staan en ze het best wel leuk zou vinden om hier naar binnen te gaan.

Dan lopen we verder en bij een zeer moderne dames- en herenkledingzaak met een grote voorgevel stop ik bij de deur en wenk ik haar door te lopen. Als ze vlak bij me is, zeg ik haar alleen dat ze naar Willem moet vragen. Ze wijst naar zichzelf: “… en dan?” Ik houd de deur voor haar open en maak met mijn hoofd een beweging waaruit ze begrijpt dat ze naar binnen moet. Als ze langsloopt, zeg ik: “… dit is de verassing die je hebt gewonnen door een van de spelletjes te verliezen.” “Hier is niets voor mij”, zegt ze en ze loopt door. Ze wil dit niet horen. Een vermoeden wat de verrassing is, kruipt langzaam bij haar naar binnen.

Ik loop achter haar aan, blijf echter ver genoeg van haar verwijderd zodat ze het gevoel heeft dat ze alleen is. Ze vraagt naar Willem. Een uiterst joviale man, maar een meester ten top. Ik laat haar met hem alleen. Hij weet: als iemand naar hem vraagt, ben ik een spel aan het voorbereiden.

Uit het zicht van Frederique zie ik hoe Willem zich voorstelt, haar naar haar naam en haar interesses vraagt, haar vervolgens inpakt en haar langzaam maar heel zeker raakt in de rol van een sub. Hij praat haar in kleding voor vrouwen gemaakt, maar wel met een heel mannelijke uitstraling. Als ze uit het pashokje komt, krijgt ze de wind van voren van Willem. “Je draagt dit prachtige pak met een natuurlijke charme en niet met een houding van ‘het zal wel…’ Uit mijn ogen, Frederiek… met ‘iek’ op het einde toch, zeker als je zo in dit pakt hangt. Kijk in de spiegel en als je denkt dat je het wél kan, kom je naar me toe en presenteer je je, werk aan je uitstraling!! Ik heb een naam hoog te houden bij Hermes.” Het klinkt dwingend, niet eens dreigend. Ik zie dat Frederique er wel moeite mee heeft, ze wil protesteren. Willem houdt een vinger voor zijn mond. Het windt haar ook op, een uitdagende blik siert haar gezicht. Wel weet ik dat het pak een groot contrast geeft met haar nonchalante uiterlijk. Dat is de volgende stap en dan gaan we naar haar huis.

Als Frederique weer in het paskamertje is, wenk ik Willem. “Echt een mannelijke uitstraling, maar wel kleding die vrouwen dragen.” Willem lacht. “Wacht maar af, ik laat haar eerst even wennen en dan zoek ik prachtige kleding uit, charmant maar gewaagd, zeker voor deze haast natuurlijke vrouw.” Hij lacht nog steeds. “Dominospel gewonnen?” Ik knik. “… eerst zal ik haar laten genieten van een stevige sessie en na afloop breng ik haar bij haar ex-man terug…” Hij stopt met lachen. “… om uit te huilen of bij te komen van een bijzondere ervaring?” Ik wijs naar het pashokje “… ik bel je, brengen we haar samen terug. Stuur de rekening maar, ik betaal deze morgen.” Willem loopt naar een energieke, vooral uitdagende, Frederique die hem opwacht.

9.

In een mum van tijd, bijna zonder protest, staat Frederique voor de spiegel in een chique outfit, prachtige stof, heel mooi gesneden. Ze kijkt tevreden in de spiegel ondanks het maatje meer, zoals ze zelf zo graag zegt, of is het juist ‘dankzij’? Ik doe net of ik achteloos de winkel in loop. Willem zwaait naar me, Frederique schrikt. Snel kijkt ze nog een keer in de spiegel, kamt haar vingers met haar haar en ze draait zich naar mij toe. Een vragende blik. Ik kijk haar aan of ik haar keur. Dat vindt ze niet prettig. Ik wenk Willem. “Hoed?” Hij knikt. “Daar dacht ik ook aan, wist niet of je dat deze keer wilde.” Het woord ‘deze’ spreekt hij zo uit dat Frederique opkijkt. De vragende blik wordt nog meer vragend. “Belle Epoque-stijl vond ik niet bij deze vrouw passen”, zegt hij als hij met een soort van herenhoed aankomt. Hij draait haar lokken bijeen en zet in één beweging de hoed op haar hoofd. Ze heeft een hoedenhoofd en ze moet toegeven dat het vreemd voelt, maar het haar wel staat.

“Oké meekomen, naar jouw huis, je weet wel waarom.” Frederique weet dat, verheugt zich erop, lang geleden dat ze een min of meer vreemde man als dominant had. Ze vraagt zich af hoe hij het rietje en de knijpers gebruikt. Nog voordat Willem de deur achter ons sluit, zeg ik: “En je schaamhaar natuurlijk, dat eerst.” Frederique kijkt recht in de ogen van Willem. Lang geleden, maar ze kleurt.

Tien minuten later opent ze de deur van het appartement. Ze kijkt snel rond: redelijk opgeruimd, maar netjes is wat anders. “Kamer opruimen en netjes maken. Ik heb de tijd.” Ik ga op de enige stoel zitten waar niets op ligt. Even twijfelt Frederique. Ze zet haar hoed af en begint dan toch een en ander op te ruimen. “Slaapkamer ook.” Met de nodige voorzichtigheid om het pak niet te kreuken, bukt ze verschillende keren en ze heeft al snel haar handen vol. Zonder dat ik het zie, gaat alles in een klein kamertje. Ik laat dat maar even zo.

Als ze klaar is, kijk ik rond en knik ik goedkeurend. Totdat mijn blik op de keuken valt. “Uitkleden!” Frederique kleedt zich uit, verlangend naar de eerste pijn sinds maanden. Als ze in slechts enkel een bh voor me staat, loop ik naar de keuken. De tafel is leeg. Het aanrecht staat vol, zelfs de vuilnisbak kan amper dicht.

“Op de tafel…” Frederique maakt aanstalten om op de tafel te gaan liggen. “Nadat je deze keuken heel schoon hebt gemaakt, heel erg schoon.” Ze geniet in stilte van deze opdrachten, al is het opruimen van de keuken bepaald niet haar hobby. Ik ga in alle rust de krant lezen. Met enig lawaai gaat de schoonmaakactie gepaard. Als ze de vuilnisbak leegt en weer terugzet, vraagt ze me of ik de keuken wil inspecteren. Ik knik goedkeurend en vraag haar hoe de badkamer ervoor staat. Nu zakt de moed haar in de schoenen. “Ik pak de spullen zelf wel even.” Snel loopt ze naar de badkamer en ze komt terug met een handdoekje een paar mesjes en zeep. “De zeep kan terug.” Ik zie een pijnlijke blik in haar ogen. Daar ik serieus blijf kijken, loopt ze terug om even later bij de tafel te wachten. “Op je rug Frederique, voeten op tafel en benen wijd.” Ze voelt aan haar schaamhaar. Veel, heel veel. Verwachten deed ik het al, het aantal mesjes bevestigde mijn vermoeden. Voor ik begin, zie ik druppels vocht bij haar schaamlippen. Ze merkt het op en maakt excuus. “En nu?”, vraag ik haar.

10.

Frederique maakt weer excuus: “De situatie windt mij op, het is ook zo lang geleden dat iemand mij op deze manier aandacht gaf en ik merk nu dat ik het vreselijk heb gemist, wel klaar om u te ontvangen…” Frederique slaat haar handen voor haar gezicht. “Oh nee, excuus, excuus, dat laatste heb ik niet gezegd, dat heeft u niet gehoord.”

“Frederique twijfelt aan mijn gehoor? Daarnaast lieg je, want je hebt het wel gezegd en…” Ik haal een vinger langs haar schaamlippen, haar benen slaan naar binnen. “Oe”, slaakt ze. Net op tijd trek ik mijn hand terug en ik lik de vinger die net het vocht aanraakte. Ik besef dat ze heel lang niet meer is verwend. “Je toon bevalt me niet, je smaak echter wel. Je hebt het leuk ingericht hier.”

Het verwart haar, wel zie ik Frederique haast smachten naar een aanraking. Het scheren wil ik even uitstellen. Dit moment mag blijven duren. Kijken hoe zij zich herstelt en ze de toon van misschien wel jaren geleden weet te pakken, op een eigen wijze.

“Wat is dat nu met de badkamer?” Ze geeft een alledaags antwoord: “Heel grote ruimte… Douche, bad, toilet, wasmachine, droger en wasmanden. Volle wasmanden.” Ik rek het gesprek. “Wastafel, spiegel…?” Ze knikt met haar hoofd. “Ook niet helemaal schoon, je weet nu hoe ik ben.” Ik doe een stap naar voren en pak haar kin. “Je?” Weer slaat ze haar handen voor haar gezicht, om mijn hand heen. “Ik kan het niet meer, lijkt het wel… meneer. Ik wil ook zo graag.” Ik laat haar kin los en ga met een vinger naar haar schaamlippen. Ze doet haar benen weer wat wijder. Ze begint zwaarder te ademen. “Frederique, ik zal je helpen.” Ze antwoordt direct: “Oh graag, meneer.” Ze gaat iets verliggen en is klaar om mijn vinger te volgen en even lekker te genieten van de aandacht die ze daar lang niet heeft gehad. “De inzet, je schaamhaar, ga je zo verliezen, je oksels mogen ook wel iets minder.” Ze knikt instemmend. “Daarna…” Ze doet haar benen wijder om de vinger meer ruimte te geven. Even geef ik veel aandacht aan haar lippen en zoek ik naar haar clitoris om deze een enkele tel aan te raken. Een diepe zucht en een verlangende blik. “… daarna Frederique, ga je de badkamer schoonmaken, de was wegwerken, douchen en zorgen dat je over precies drie uur op je knieën bij het uiteinde van je bed zit. Ik ga ervan uit dat je slaapkamer al netjes en fris is.” Het laatste zeg ik op een iets andere toon.

De verlangende blik gaat over in een ongelovige blik. “Nee, dat meen je… meent u niet? Nú??” Mijn vinger trek ik terug. “Welzeker Frederique, drie uur, schoon en netjes. Ik zal je niet in de weg lopen. Ik ben precies over drie uur terug. Ik kus haar op haar voorhoofd terwijl ze nog op de tafel ligt. Ze is te verbouwereerd om iets te doen, nog iets te zeggen als ze de deur achter mij hoort dichtslaan.

11.

Als ze er weer helemaal bij is, gaat ze zitten en voelt ze aan haar schaamhaar. Dat zou hij toch eerst scheren? Ze voelt aan haar oksels. En dit ook, denkt ze in verwarring. Welke deur hoorde ik dan dichtslaan? Is hij er nog?

De scheermesjes ziet ze nergens staan. Nieuwsgierig loop ze de kamer in. De badkamerdeur staat iets open. Ze duwt deze verder open. Nee, hier is hij niet. Toch weggegaan? In een flits ziet ze de slaapkamerdeur openstaan. Nee, de enige kamer waar het in mijn beleving een puinhoop is, uitgerekend daar…? Haar hart klopt in haar keel. Langzaam loopt ze erheen en stapt ze de kamer binnen. Het bed is afgehaald, op de matrassen een strak wit laken met een kussen in het midden. Hij is hier, hij is hier! Ze kijkt om zich heen. De deur valt dicht en ze ziet hem staan.

“Liggen! Op je buik, benen wijd.” Ik gooi een mondbal naar haar toe, “Indoen!” “Die is van mij?! Hoe komt u…” Ze ziet het gesprek tussen haar ex-man en mij voor zich. Betrapt, maar ook opgewonden gaat Frederique liggen en ze doet de bal in haar mond. Dat duurt lang. Het is ook maanden, misschien wel een jaar geleden dat ze deze in had.

Zonder verder een woord te wisselen knip ik haar lange schaamhaar, om het vervolgens te scheren. Veel werk, ik doe het minutieus, zonder acht te slaan op haar opgewondenheid. Ze zal geduld moeten hebben, leren hebben.

Voorzichtig maak ik haar schaamlippen glad en neem ik een deel bij het perineum en haar billen mee. Ze is nu helemaal glad. Ik blaas de losse haartjes weg. “Liggen blijven.” Ik loop naar de badkamer om een flesje olie te zoeken. Ik hoop dat ze aan drie uur voldoende heeft, wat een bende zeg. Ik vind een nieuw flesje natuurlijke olie.

Als ik weer in de slaapkamer terug ben, heeft ze haar handen op haar onderbuik. “Toch niet…” Ik haal de bal uit haar mond. Snel schudt ze haar hoofd. “Nee meneer, het jeukt een beetje.” Doelend op de gladde huid, waarschijnlijk. Liefdevol wrijf ik de olie over haar huid uit. “Oksels.” Dat gaat makkelijker, ik laat het geschoren haar op het bed vallen, net als bij haar onderbuik. Leuk klusje om ook op te ruimen.

“Zo Frederique, heerlijk dat je huis straks weer netjes is, ik heb je schaamhaar, de winst, met plezier geschoren. Je hebt vast wel een leuk doosje om dat in te pakken voor me, nadat de badkamer schoon is.”

Ik sta op, Frederique ook. Het kost haar moeite, maar ze zegt: “… dank u wel meester, het doosje is geen probleem en ik zal nu de badkamer schoonmaken.”

“Voor je iets aantrekt: over drie uur ben je klaar en zit je in de gevraagde positie. Alle toys die je hier in huis hebt liggen op een schoon bed.” Frederique beseft dat dat ook binnen die drie uur moet gebeuren.

Als ik haar een hand geef en naar de voordeur ga, heb ik het gevoel dat ze iemand gaat bellen. Nee, niet haar ex-man.

12.

Ik wacht in de straat zelf en ben ook niet verbaasd als er tien minuten later een vrouw aanbelt op het adres van Frederique. Glimlachend vervolg ik mijn weg.

Precies drie uur later bel ik aan. De deur gaat open, ik wacht vijftien tellen om Frederique de gelegenheid te geven om in de opgedragen positie te gaan zitten.

Als ik naar binnen stap, ruikt het in huis al heel anders. Hier is in een paar uur tijd de frisse wind doorheen gegaan. De vrouw die aanbelde vermoed ik, al zal Frederique het een en ander echt wel serieus hebben genomen. Ik loop verder naar de koelkast en leg daar drie dorades in, op het aanrecht zet ik een paar pakken zeezout, controleer even haar oven. Buiten dat deze schoon is, is het ook een mooie grote. Nu op weg naar de slaapkamer. Werkelijk heel schoon en netjes overal. Ik besluit haar niet al te hard aan te pakken, die vrouw komt wel iets later ter sprake.

Frederique zit op haar knieën bij het bed. Naakt, de kledingkasten staan open. Ik mag zeggen wat ze aan moet trekken. Een subtiele hint. Ik houd van een ondernemende sub, die verrassend uit de hoek komt. Ze heeft zich opgemaakt, zit keurig rechtop, het haar hangt op haar rug, haar handen op de rug. Het ziet er mooi uit. Dit wordt een iets langere ontmoeting.

“Niet ontevreden met het resultaat”, zeg ik als ik achter haar sta. Ze ademt sneller dan normaal. Ze heeft de kleding van Willem keurig op hangers opgehangen, aan een standaard naast een van de kasten, de hoed aan de hoogste haak.

Ik zet een doos op bed: “… meenemen als je je verdiende aantal mag incasseren.” Frederique blijft onverstoorbaar zitten. “… rok aan en verder wat je er leuk op vindt staan, dan naar beneden. Ik verwacht je in de keuken, sub.” Ik draai me om en loop de slaapkamer uit. Ze blijft zitten, had misschien gehoopt op iets wat ze na het eten wel krijgt, maar anders dan ze nu bedenken kan.

Ze staat naast me, haar kleding in aardetinten, mooie kwaliteit en het staat haar goed. Veel mooier dan het beetje onverzorgde dat ze vanmorgen aanhad. Ik pak de vis uit de koelkast.

“Kan je dit wel alleen?” Ze kijkt me aan, beetje verschrikt ook. Ik knipoog. Ze weet dat ik haar doorheb. “Ja, voor de gezelligheid wil ik graag dat je hier blijft staan, we kunnen het ook samen klaarmaken?!” Ze voegt er direct aan toe: “Ik heb mijn hulp gebeld, u vroeg het onmogelijke aan me. Ik had het wel gered in een dag, niet in drie uur. Wilde u niet teleurstellen, daarnaast vind ik het heel leuk dat we samen eten straks. BDSM is een ding, gezellig over het leven praten is ook leuk. Domino spelen met deze inzet is heel leuk, ook spannend. U verraste me vanmorgen.”

Terwijl ik de vis uitspoel onder de koude kraan, knik ik. Frederique is met de oven bezig en zet twee glazen schalen op het aanrecht. “Laat mij een goede sub zijn vanavond, ik denk dat wat bijscholing of een opfris–les niet overbodig is. Ik heb een speelkamer…”

Snel denk ik na over haar voorstel. Ik besluit het een opfris-les te laten zijn om te kijken waar ze staat. “Na het eten wil ik weten waar je staat, Frederique. Los van hetgeen we vandaag hebben besproken. Weet dat ik veeleisend kan zijn. Na het eten vraag ik je één keer of je het echt wilt.” Ze kijkt me aan en zegt niets. Ik zie het verlangen in haar ogen. Ook een soort van spanning die hopelijk haar eetlust niet bederft.

Samen maken we een perfect mengsel van zout en leggen daar de dorades in. Oven aan en 35 minuten wachten. De tafel dekt zij, leuk en smaakvol. We drinken een glas witte wijn en spreken over de zaak, die eigenlijk snel aan haar ex-man moet worden overgedragen en financieel afgerond moet worden.

De oven klingelt. Even later een harde klap op de zoutkorst van de eerste dorade en de korst valt in twee perfecte delen uiteen.

“Wat de BDSM betreft,” zegt Frederique, “ik kan en wil veel en hard.” Ze kijkt me uitdagend aan als ik de vis verdeel over haar en mijn bord.

13.

“Wie ben ik om jou iets te weigeren, Frederique? Veel en hard. Dat kan jij hebben en dat kan jij aan?”

We eten zonder verder een woord aan vandaag en BDSM te besteden. Een aangename gesprekspartner. Na het eten vraag ik het haar één keer: “Wil je het echt, Frederique?” Gretig knikt ze. “Naar je speelkamer dan en daar wachten, met je gezicht naar de muur gericht.”

Ik wacht aan tafel en merk dat ze via de badkamer gaat, wat geluidjes doen vermoeden dat ze haar make-up in orde maakt, naast het doortrekken van het toilet. Dat eerst corrigeren straks. Ik ruim de tafel af en zorg dat de keuken schoon is voor ik naar de speelkamer ga.

Frederique staat met haar gezicht gericht naar de muur, op blote voeten, het haar los. De doos staat op een kleine tafel in deze ruimte. Werkelijk alles is er verder. De ruimte is ook groot en sfeervol ingericht.

“Draai je om.” Ze draait zich om. “Je ziet er anders uit dan tijdens het eten.” Frederique weet direct waar het heen gaat. “Ik moest heel nodig plassen en…” Ik leg een vinger op haar lippen. “Geen excuus, Frederique. Plassen zou ik je niet weigeren en ik vermoed dat je je eerst hebt opgemaakt en pas daarna bent gaan plassen.” Ze knikt. “Een slecht begin.” Ik bekijk haar in alle rust. Ze wordt er echt onzeker van, grappig. Ze doet haar best om in de rol te komen, ze is er lang uit geweest. “Een opfris-les Frederique, en aanpassen aan hoe ik graag benaderd wil worden. Dat is vrij simpel, wees jezelf, geen geintjes. Stopwoord is gewoon ‘stop’, als je echt niet meer kan of even pauze wil omdat het te veel wordt als ik je vastbind en meer. ‘Als’ natuurlijk.” Frederique knikt weer.

Ik pak een stoel en blijf naar haar kijken. Het voelt voor haar ongemakkelijk. Op een geven moment zeg ik haar zich uit te kleden, helemaal. “Nu? Hier?” Ik knik. “Ja!” Ze wacht even. Als ik opsta, begint ze zich heel langzaam uit te kleden. Ze kijkt me niet meer aan terwijl ze dit doet. Naakt draait ze zich half om, net niet op een afwijzende manier. Ze bukt iets voorover zodat haar lokken naar voren vallen en als ze weer rechtop staat, ze de borsten bedekken. Ze weet precies wat ze doet. “Je bent mooi, Frederique.” Zichtbaar blij draait ze iets terug.

“Naar de badkamer en je make-up verwijderen.” Het blije gezicht is direct verdwenen. “Nu?” Ik knik. “Ja?” Even denk ik dat ze wil stoppen. Als ze zich omdraait, zeg ik haar: “Frederique, als ik iets zeg dan betekent dat dat je de opdracht ook direct, dus ‘nu’ moet uitvoeren.” Terwijl ze wegloopt kijk ze om. Ik zie haar denken, wijselijk houdt ze haar mond.

Ze is snel terug en gaat weer bij de muur staan. “Op je knieën en handen op je rug.” Ze vraagt niets meer en doet het zonder aarzeling. Met een zacht touw bind ik haar polsen bij elkaar. In haar handen druk ik een klein stokje, ter grootte van twee handen. “Vasthouden en opstaan.” Dat kost haar moeite, met behulp van de muur lukt het haar als ze dreigt te vallen. “Omdraaien.” Ze draait zich om en ik kijk haar recht in de ogen. “Dit wil je echt, Frederique?” Ze knikt, iets minder overtuigd. Ze weet dat ik de speelkamer goed in me heb opgenomen en dat ze aangepakt gaat worden. “De opfris-les is echt nodig”, zegt ze. Ik richt mijn ogen een tel op de grond. Ze reageert meteen. Het woord ‘liggen’ hoef ik niet te gebruiken.

14.

Ze reageert alsof ze met een gymles meedoet. Ik kniel naast haar. “Je zwijgt, behalve als ik je iets vraag. Je antwoordt dan direct en je spreekt me aan met ‘u’ als je iets zegt. Het stopwoord is trouwens niet nodig. Je gaat gewoon weg als het je niet bevalt.” Ik weet zeker dat ze het laatste als een nederlaag zou beschouwen… en ik al helemaal, als ik iets met haar zou doen waardoor ze niet verder wil. Opfrissen komt eerst, de houding die ze aanneemt nu en of ze in deze speelkamer de attributen aankan. Een sessie zal zeker niet vandaag plaatsvinden.

In de kast vind ik van alles wat. Ik pak een lange bamboestok en strijk met de punt langs haar ruggengraat. Ze krijgt kippenvel en nog meer als ik haar vraag, terwijl ik met de stok haar lokken een beetje optil: “Wat doet dat touw hier?” Ze richt haar hoofd iets op, ik hoor haar bijna protesteren. Frederique vergeet echter dat dit een vraag is. Beetje mijn opzet ook om haar in de war brengen, kijken hoe ze is, hoe ze zich herstelt. Ze krijgt alle ruimte van me.

Ik herhaal de beweging en de woorden, de zin iets meer vragend gesteld. “U vraagt naar de bekende weg.” Reageer ik direct of laat ik het even? “Billen omhoog.” Ze trekt haar knieën op, laat haar armen gespreid en verwacht een tik op haar billen. Die blijft uit. “Dus dat zijn je lokken, Frederique, en daar hoeft geen borstel doorheen voor je je aan mij vertoont?” Ik leg de bamboestok tegen haar billen. “Naar de badkamer!”

Ze staat op en loopt naar de badkamer, even een blik naar mij. Ik kijk haar alleen maar aan, zonder uitdrukking. Als ze terugkomt, ze heeft duidelijk haar best gedaan om haar lange, natuurlijk vallende lokken er mooi uit te laten zien, ook zonder make-up, neemt ze weer de houding aan met gespreide armen en benen. Overigens zonder mij aan te kijken.

“Nu ben je klaar om verder te gaan. Als ik het aangeef, dan ga je op je knieën zitten met je handen op je knieën.” Even pauzeer ik. “Frederique, ‘veel en hard’ was je opmerking.” Met de bamboestok strijk ik langs de zijkanten van haar lichaam, over haar benen en armen. “Dan hoef ik niet echt te kiezen en gaan we onderzoeken hoe veel en hoe hard je aankan. Opfrissen wat er ook alweer allemaal mogelijk is, waarbij jij hebt aangegeven dat je bijna geen grenzen kent.”

“Neem de houding aan.” Frederique gaat op haar knieën zitten, de armen langs haar lichaam. Met de stok tik ik tegen haar hand. Snel legt ze haar handen op de knieën. Vergeten of probeert ze me uit? Ik pak een krukje en ga voor haar zitten. “Lokken omhoog.” Ze doet het direct, ik pak een kleine gag en duw die in haar mond, de riempjes maak ik in haar nek vast. Sta op, pak haar polsen en trek zo haar armen omhoog. Met een touw verbind ik de polsen en de rest van het touw gaat door een haak aan het plafond recht boven haar. Ik trek het touw stevig aan en laat haar weer wennen aan deze positie. Zichtbaar kan ze haar evenwicht met moeite houden, het zitten op haar knieën gaat haar niet makkelijk af. Even doorbijten, maar ik zal haar minder lang dan gedacht in deze positie houden. Bijna om hulp vragend kijkt ze me aan. Pas als haar ogen gaan knipperen en ze gaat transpireren, trek ik aan het touw en help ik haar een heel klein beetje op te staan. Mijn voet zet ik tussen haar benen en ik laat haar ze spreiden. Dan zet ik het touw strak.

15.

“Hoe veel? Veel… Hoe hard? Hard.” Zonder haar reactie af te wachten sla ik met de strokenzweep tegen haar billen, af en toe tussen haar benen en een enkele keer iets meer op haar bovenbenen. Frederique kreunt, steunt en schreeuwt een soort ‘nee’, al bij het opheffen van de strokenzweep. Te lang geleden of kan ze er niet mee omgaan? Ik doe niets geks en zolang ze niet echt afwijkend gedrag vertoont, blijf ik het tempo opvoeren. Slaand, draaiende. Bij alles jammert ze en ze hangt bijna aan het touw in plaats van dat ze staat en geniet. Ik stop abrupt. “Is het naar wens, Frederique?” Ze knikt. “Is het naar wens, Frederique?” Ze knikt weer. “Meester?”, zeg ik fijn maar dwingend. Nu heeft ze het door. “Het is naar wens, meester. Alstublieft, slaat u verder.” Ik schud mijn hoofd. “Meisjes die vragen worden overgeslagen Frederique… en gaan door voor een volgende les.” Frederique voelt zich nu ietwat gekleineerd. Opstandig wacht ze wat er nu gaat gebeuren.

Ik ga achter haar staan en speel wat met haar borsten. De opstandigheid verdwijnt snel, totdat ik haar tepels masseer en ik op haar linkertepel een klem plaats. Een gil, gevolgd door nog een gil als ik kort daarop de klem op de rechtertepel plaats. Ze begeleidt de gillen met een paar hartstochtelijke vloeken, waarbij ik me afvraag of ze ooit klemmen heeft gehad. Wel in de kast, maar gebruikt? Ik zoek in het doosje en vindt er nog twee. Leuk zal ze het niet vinden, haar schaamlippen zullen eraan moeten geloven. Als ik de klemmen daar plaats, hoor ik heel hard en met alle woede die ze in zich heeft: “Klootzak.” Frederique kan ook niet stilstaan. Ze heeft echt pijn. “Pardon?” Ik sta op, pak haar kin en kijk haar recht in de ogen. “Mijn ex-man…” stamelt ze. Ze is even stil en zegt dan: “Hij had die klemmen moeten weggooien, slechts één keer gebruikt en ik vind het verschrikkelijk.” Het rare is dat ik haar niet geloof, ze keek ook weg toen ze de woorden uitsprak. En dat ze het verschrikkelijk vindt… ik merk het niet echt.

“Frederique,” zeg ik vragend, “wat als ik een deel van je verhaal niet echt geloof?” Ze kijkt me verschrikt aan. “… vooral het eerste deel geloof ik niet echt.” Ik moet lachen, Frederique kleurt, ze kleurt echt. “Sorry, maar het was zo onverwacht en zo pijnlijk.”

“Het is toch wel triest dat ik je weer een beetje bij de les probeer te krijgen en je door je gedrag straf krijgt, al vrij snel bij de hernieuwde kennismaking.” Ik schud mijn hoofd. Dat wordt geen lichte straf. Ze kan best wat hebben en het woord dat ze bezigde heeft natuurlijk totaal geen pas voor een vrouw met sub-gevoelens. Ik maak het touw los, de klemmen laat ik zitten en ik duw haar op de schouders naar de grond. Ze protesteert een beetje, de klemmen zitten natuurlijk niet lekker als ze zo gebogen zit.

“Op je handen en knieën, rug recht.” Ze doet het en doet haar bovenbenen iets uit elkaar om de klemmen nog iets ruimte te geven. Ik steek een lucifer aan en zet een kaars op haar onderrug, vlak bij haar billen. De lont vat vrij snel vlam. “Moet dat e…” Ik sis dat ze moet zwijgen en wacht net zolang tot de kaars voldoende heet is en het eerste kaarsvet over de rand langs de kaars loopt.

16.

De kaars pak ik op en ik houd deze een weinig schuin. Voldoende om de eerste druppels op haar huid te laten vallen. Dat kaarsvet niet haar ding is, merk ik aan het zuchten en steunen en de vloeken ertussendoor. Rustig ga ik door. Klein beetje schrik mag ze wel hebben. Ik grijp in haar lokken en trek haar hoofd achterover. De kaars houd ik vlak bij haar gezicht. Ze voelt de warmte en is bang dat ik verder ga dan zij zou willen, dan ik overigens ook zou willen. Ze is stil, heel stil, kijkt angstig naar beneden en volgt de kaars. Ik laat haar haar los en ga met de kaars naar haar billen. Ook daar laat ik haar de warmte voelen. Ze houdt zich heel stil, haar lichaam lijkt een standbeeld.

Ik blaas de kaars uit en als zij de lucht van deze handeling inademt, slaakt ze een zucht van verlichting. “Heb ik helemaal niets mee, tenminste, ik ben er bang voor, bang voor vuur en dat er iets gaat branden… meester”, zegt ze. Met een rietje begin ik rustig het kaarsvet kapot te slaan. Elke slag telt ze uit zichzelf. Ik laat haar haar gang gaan. Als de laatste stukjes met de hand verwijderd zijn, wrijf ik haar rug in.

“Ga je me nog nemen voordat we weer teruggaan?” Ik ben verbaasd over deze vraag, verrast ook. Het was niet mijn plan, ik denk ook niet dat het mijn plan is vanavond. Al reageert mijn penis direct op haar voorstel.

“Frederique, nee.” Was ik van plan veel zinnen te gebruiken, het ‘nee’ komt zomaar uit mijn mond. De beste oplossing voor nu. Ik moet haar verlangend houden en niet zomaar een avondje plezier bezorgen. De teleurstelling is van haar gezicht te lezen. Ik maak de tepelklemmen los. Met een pijnlijk gezicht wrijft ze over haar tepels.

“Een volgende keer, kun je het als inzet gebruiken. Dat je je meester wilt behagen door zijn penis met je handen en mond te verwennen als je wint. Verlies je, dan heb je te wachten.” Ze reageert direct. “De inzet kan ook zijn dat u mij neemt als ik tweemaal achtereen van u win. En dat dan direct. Eigenlijk wil ik het nu. Kan ik mijn meester verleiden tot een spel?” Ik schud mijn hoofd, laat mijn broek zakken en toon haar de erectie. Uitdagend, maar ook om te plagen. “Ik zal heel lief zijn, heel even dan… Nu, ik ben zo nat… meester??” Ze gaat met een hand richting mijn penis die ik weer in mijn broek stop. Ik antwoord rustig met een ‘neen’. “Kom, ga je aankleden, dan bel ik Willem en brengen we je terug… Drinken we nog gezellig iets.”

Zichtbaar oneens met dit voorstel kleedt ze zich aan. “Toe, neem me”, probeert ze nog een keer. Ik reageer niet. Daar zal ik een volgende keer voordeel mee hebben.

We verlaten haar huis, op de stoep pak ik haar beet en kus ik haar op het voorhoofd. “Het was mooi Frederique, ik hoop snel weer van je te kunnen genieten.” In een allerlaatste poging zegt ze: “Kan nu ook hoor, meester…?!” Lachend pak ik haar hand en trek ik haar voor me. “Vooruit, terug naar je ex, laten we een gezellige avond ervan maken.” Ik voeg er fluisterend aan toe: “… je bent een bijzondere sub Frederique, laten we snel weer koffie drinken. Werp je een even aantal, dan beslis jij de spelregels”, zeg ik serieus, op dezelfde toon als in het begin van onze ontmoeting. “En werp ik een oneven aantal, dan bind je me vast en neem je me!”, zegt ze lachend.