1.

Nog een half uurtje, dan sluit ik de zaak, denkt Michaela, als ze om kwart over vijf op de klok kijkt. Kinderen bij oma, blijven daar slapen, omdat er een studiedag op school is. Ze komen zondag weer thuis. Haar man is met vrienden een weekend weg. Heerlijk straks op de bank een film kijken, vooraf iets te eten bestellen. Morgenavond met vriendinnen stappen.

De deur gaat open. Een ietwat oudere man stapt binnen. Michaela kijkt op. Een man, zeker advies over een schoonheidsbehandeling, dus ik ben zo klaar, denkt ze als hij zonder iets te zeggen de stoel draait en ernaar wijst. Stom verbaasd wijst ze naar zichzelf: “Ik?”, zegt ze en ze loopt bijna automatisch naar de stoel. Hij blijft wijzen. Ze neemt plaats. Direct draait hij de stoel zo dat ze in de spiegel kijkt en ze ziet hoe hij een doek pakt en deze voor haar ogen houdt, om even later de doek als blinddoek op haar achterhoofd vast te knopen. Haar hart gaat tekeer. Hoe vaak heb ik dit al gefantaseerd?, denkt ze als ze in haar vel knijpt om zeker te weten dat ze niet droomt. Opeens paniek als hij haar polsen aan de stoelleuning bindt. Ze hoort daarna de deur op slot gedraaid worden en de rolgordijnen naar beneden ratelen.

Michaela​ weet nu niet wat te doen, schreeuwen heeft geen zin, immers; niemand zou haar horen. Een rare opwinding maakt zich meester van haar, ze bloost en krijgt het warm.

“Dus jij hebt mijn vrouw een schoonheidsbehandeling gegeven en met haar gesproken over onderdanige gevoelens? Ik begreep dat je weinig ervaring hebt, maar daar gaan we nu verandering in aanbrengen, juffie… of moet ik zeggen: subje?” De man klinkt niet onaardig, Michaela voelt wel een haast aangename dreiging die ze niet onder woorden kan brengen.

Meer dan vragen wat hij van plan is durft Michaela niet, de vraag kwam heel ongewoon uit haar mond. 

“Er ligt hier genoeg om mee te spelen.” Die woorden maken haar niet echt gerust op het verdere verloop van deze onverwachte ontmoeting.

Hij pakt haar lokken beet. Michaela schrikt. De man maakt een lage paardenstaart. “Daar hebben we even geen last meer van.” Ze haalt opgelucht adem. Wat gaat deze man met mij doen?, denkt ze en ze betrapt zichzelf erop dat ze er vrolijk op los fantaseert terwijl hij alles met haar kan doen wat hij wil. “Mijn vrouw…” Michaela weet precies over wie hij het heeft. Ze hoort de bakjes in de wagen naast haar heen en weer gaan, aan het geluid te horen zoekt hij iets. “… mijn vrouw kwam helemaal opgewonden terug van het laatste bezoek aan ‘juffie’. Ze stotterde bijna toen ze me vroeg om jou eens een keer te verrassen op een BDSM-achtige wijze.” Het zoeken in de lades stopt. “Dan is dat moment nu aangebroken, sterker nog, al bezig.” Hij trekt Michaela aan haar paardenstaart en haar hoofd gaat achterover. Ze voelt zijn hand langs haar gezicht en keel gaan.

“Gereedschap genoeg om je een pak op je billen te geven, klemmen genoeg om je…” Meer hoeft hij niet te zeggen. Michaela weet één ding zeker: de opwinding slaat toe, al moet ze er niet aan denken dat hij klemmen op haar borsten plaatst. Een man die ze niet kent en die haar borsten aanraakt, áls hij de klemmen erop zou zetten.

“Mijn vrouw lachte toen ze zei: ‘Ga jij dat varkentje eens wassen.’” Michaela weet precies hoe zij daaraan komt, ze hadden het over spreekwoorden en sub-gevoelens. Ze lachten samen hard om de dubbele betekenis die zij aan verschillende spreekwoorden gaven. “‘Knippen en scheren… eh… harsen’, zei ze nog toen ik aanstalten maakte om hierheen te gaan.” Michaela schuift nu wat ongemakkelijk heen en weer. Ze verbaast zich over Irene, ze leek zo preuts. Haar man staat nu achter mij en gaat nu iets doen…

“Juffie, wat dacht je ervan als ik, de meester van Irene, jou uitnodig om bij ons thuis de kelder te komen bezichtigen?” Michaela slaakt een klein gilletje. “Of maak je liever hier kennis met een echte meester? Ik ben er nu toch en ik heb nog nooit een aankomende sub in haar werkomgeving laten kennismaken met BDSM. Kan je eens goed in de spiegel kijken hoe het je verandert, juffie.”

Michaela weet niet goed wat het beste idee is, de kelder of hier. Maakt hij maar een grapje en gaat hij net zo snel weer weg als hij gekomen is? De opwinding zorgt ervoor dat ze niet wil dat hij weggaat, het onbekende maakt haar wel enigszins nerveus.

De man wacht niet op haar antwoord. “Juffie, als ik zo rondkijk moet ik knippen en scheren… harsen… letterlijk gaan nemen.” Michaela slikt. Dat meent hij toch niet? Hij gaat toch niet mijn schaamhaar, of erger, nog iets met mijn hoofdhaar doen? “Ik verwacht dit juffie morgenavond om precies zeven uur bij mij, bij ons thuis. Schrijf maar in je agenda dat je een lezing hebt over de schoonheid en reactie van de huid.”

Dan is het doodstil. Zou hij weg zijn?, denkt Michaela als ze haar oren spitst. Ze voelt uit het niets een hand de blinddoek weghalen. Ze kijkt via de spiegel recht in zijn gezicht. Zijn uitstraling is mooi, is dit wat je noemt ‘een meester’? Michaela kijkt hem verwonderd aan. “Niet alles is wat het lijkt, juffie. Vanaf het moment dat je aanbelt, noem ik je eerst E. Je bent netjes gekleed, je lokken in een hoge paardenstaart en je schoenen zijn tiptop.”

Terwijl hij dit zegt maakt hij Michaela los, draait de stoel, buigt voorover en fluistert dwingend: “Zorg ervoor dat je op tijd bent.”

“Ik wens je een fijne avond”, zegt hij als hij de deur opent. Michaela wil opstaan, maar het lukt haar niet.

De gevoelens die naar boven borrelen, houden haar even van de wereld. Ze beseft dat ze geen enkel woord heeft gesproken, op het woord ‘ik’ na. Ze kan het beeld niet loslaten van de man die haar op deze opwindende manier benaderde. Geen moment echt bang geweest, niet alleen omdat zij zijn vrouw kent. Ze ziet Irene voor zich als sub. Ze lacht.

Opruimen, afsluiten en naar huis. Uit een routine doet ze de dingen. Naar huis lopend komen de beelden weer terug die ze in de spiegel zag en morgen om zeven uur… Morgen om zeven uur?! Het maakt haar onrustig. De kleding en het schoeisel zijn geen probleem, de hoge paardenstaart ook niet, al vraagt ze zich af waarom dat is. Maar om daadwerkelijk voor de deur te staan en aan te bellen… Haar hart klopt in haar keel.

De avond verloopt stil, weinig gegeten en na een dagelijks bad op bed gaan liggen en starend naar het plafond in slaap gevallen. De nacht is onrustig. Dromen van het onmachtig zijn om op de deurbel te duwen tot op haar knieën zitten voor de deur en vragen of ze alsjeblieft naar binnen mag.

Michaela staat vroeg op. Drukke dag en om vijf uur zorgen dat ze schoon en fris is en de juiste kleding aantrekt. De lunch schiet erbij in, ‘s middags bijna misselijk van de spanning, het avondeten laat ze helemaal voorbijgaan. De zenuwen gieren door haar keel, wat heel, heel lang geleden is. De hele dag is haar aandacht bij wat er zich achter de deur gaat afspelen. De vraag die nu steeds terugkomt: gaat er zich iets afspelen? Zou het een grap van Irene zijn?

Het is vijftien minuten lopen. Met lood in de schoenen trekt Michaela de deur achter zich dicht. Het lijkt alsof de straat omhoogloopt. Zo langzaam heeft ze nog nooit gelopen. Vele keren staat ze op het punt om weer huiswaarts te gaan. De kerkklok slaat een keer en vervolgt met de overige zes slagen. Dan drukt ze op de bel, heel even, heel snel. Ze hoort en ziet niets. Heb ik de bel wel voldoende ingedrukt? Ze wil nog een keer bellen als ze de deur ziet opengaan.

Nu kan ze niet meer terug, haar hoofd is naar beneden gericht. Ze wacht tot de deur helemaal open is en kijkt dan recht vooruit.

Ze kijkt een man in zijn ogen. Dezelfde man die bij haar was. Irene staat achter hem. Ze toont geen enkele emotie. “Wat is het dat E. wil?” Direct is Michaela uit het lood geslagen. Ze blijft hem aankijken en vloekt in zichzelf. Waarom ga ik niet weg?, denkt ze. Haar nieuwsgierigheid houdt haar op de been en ze is verlangend om te zien wat er achter deze deur gebeurt. Met Irene erbij kan er toch niet zo heel veel engs gebeuren?

“Ik… eh… E. wil graag binnenkomen, als het u schikt.” Ze gelooft zichzelf niet als ze deze woorden uitspreekt. Haar hart begint te bonzen en ze lijkt wel betoverd door de sfeer. Ze wil haar voet over de drempel zetten, als hij haar heel streng aankijkt en zegt: “E. wacht tot ik haar uitnodig om binnen te komen.” Michaela zet haar voet een stap terug en wacht. Hoe is het mogelijk dat ik al direct zo meega in dit spel?! Ze wil meer, veel meer, en hoopt dat hij haar uitnodigt om binnen te komen.

Als seconden uren zouden duren, dan is dat nu zeker het moment dat Michaela dat ervaart. Van de zenuwen lacht Michaela een beetje. Eindelijk nodigt de man haar uit om binnen te komen. Met onzekere tred stapt ze over de drempel, letterlijk en figuurlijk. Geen weg terug, dat wil ze ook niet. Ze kijkt naar Irene en dan naar de man. Ze voelt zich ongemakkelijk. Hoe zal de ontvangst zijn?, denkt ze, direct in de boeien of rustig aan tafel? De gedachte alleen al aan boeien doet haar wangen rood kleuren. Ergens moet de opwinding het lichaam verlaten. De man slaat de deur achter haar nogal hard dicht. Ze schrikt. Direct legt hij een hand op haar schouder. Ze schrikt weer.

“Ontspan je, E. Mij noem je vanaf nu ‘meneer’, net zoals Irene dat al jaren doet.” Michaela haar mond valt van verbazing open. Irene? Irene loopt naar een openstaande deur. Michaela wil achter haar aan lopen, maar voelt weer die hand op haar schouder. “Hier blijven E., met je rug tegen de muur.” Michaela draait zich om en hij duwt haar rug tegen de muur. De man pakt een pols en bindt deze ter hoogte van haar schouder vast aan de muur, zo ook de andere pols. “Je eerste opdracht heb je goed uitgevoerd: je kleding en het op tijd komen.” Wanneer hij opzij stapt, kijkt ze in een spiegel. Haar wangen kleuren nu nog meer. Ze hoort weer een deur dichtslaan. De man is achter Irene aangegaan. Michaela staat nu alleen in de gang. Ze kan haar emoties even niet onder controle krijgen. Seconden duren nu minuten en de schrik slaat haar om het hart als ze een sleutel in de voordeur hoort steken en omdraaien. ‘Ik ben er niet, ik ben er niet’, zegt ze tegen zichzelf. ‘Ik ben hier niet.’

De deur gaat open en een klant van Michaela loopt binnen. Ze krijgt het benauwd. Beetje flirten en praten over fantasieën kon geen kwaad dacht ze en nu staat hij hier en sta ik gebonden tegen de muur. Maar waarom heeft hij een sleutel?, denkt ze. Dit is niet echt, dit is niet echt, ik droom. De man loopt haar voorbij alsof ze er niet is. Michaela krijgt geen lucht als hij op nog geen dertig centimeter langs haar loopt. De deur gaat open, Irene staat in de deuropening en zegt: “Welkom, meester.” De man zegt overdreven hard: “Is dat in de gang dat varkentje dat gewassen moet worden? Ze ziet er niet uit zo. Een beginnende sub?” Michaela kan bijna niet meer denken en voelt een woede opkomen. Als de man omkijkt en ze elkaar in de ogen kijken, komt er iets over haar heen dat ze niet eerder gevoeld heeft. Zijn ogen kijken bijna dwars door haar heen. Opwinding maakt zich meester van haar, ze denkt niet meer, het verlangen neemt de overhand.

De man loopt door, dan komt Irene naar haar toe. Ze ziet hoe Michaela worstelt met de ontstane situatie.

“Meneer komt zo naar je toe en hij zal je meenemen”, fluistert ze. “Mijn meester kwam net binnen, ik moet nu naar hem toe.” Michaela krijgt door dat het allemaal vooropgezet is en zij het plan heeft te volgen. Ondanks dat ze de meester van Irene wel een beetje kent moet ze toegeven dat meneer, de man van Irene, haar meer aanspreekt, al is het slechts gebaseerd op gevoel.

Michaela krijgt voldoende tijd om in de spiegel te kijken. Wat staat haar te wachten? Hoe moet ik me het vervolg voorstellen? Ze denkt aan de afbeeldingen van houdingen en de verhouding meester-sub. Mag ik alleen ‘meneer’ zeggen omdat ik te weinig ervaring heb?

Irene haar man opent de deur en kijkt naar haar. Met een bijna betrapt gevoel laat ze haar hoofd zakken en kijkt ze naar de grond. Michaela begint te trillen als hij naar haar toe loopt en haar losmaakt. Heel liefdevol zegt hij haar hem te volgen, de trap op. Als hij op de eerste trede staat, pakt hij haar paardenstaart beet en trekt hij haar mee naar boven. Niet hard, maar net voldoende om haar het gevoel te geven dat ze moet volgen. “Welkom E.”, zegt hij als ze bovenaan de trap komen, hij haar hoofd naar beneden houdt en zij als van nature op haar knieën eindigt op de bovenste trede. Michaela kijkt zo goed en kwaad als het kan om zich heen. Even houdt ze haar adem in. Ze ziet een volledig ingerichte BDSM-ruimte, sfeervol verlicht.

Een koude rilling wordt verdrongen door een plotse warmte. Verwennen, lijden, schrik, verlangen. Allemaal woorden die door haar heen schieten als hij haar zegt de ogen te sluiten.

“Vanaf nu noem ik je Ellen.” Michaela knikt.

Hij haalt de band uit haar haar en ze voelt hoe hij het door zijn vingers laat glijden. “Ellen, heb je ooit kort haar gehad?” Ze durft haar ogen niet te openen. Zonder nadenken zegt ze: “Ja… meneer, ik vind het lang mooier.” Hij maakt een paardenstaart van haar haar en houdt deze vast. Michaela haar hart gaat nu tekeer. Hij laat haar lokken los. “Ellen… Ik…” Michaela voelt nu de opbouw van spanning, ze wordt haast misselijk van deze spanning en de stilte die er is. Hij onderbreekt uiteindelijk de stilte: “… ik ook.” Hij pakt haar beide handen en trekt haar omhoog, ze loopt met de ogen gesloten achter hem aan. “Ellen, je mag gaan zitten.” Ze voelt een kruk tegen haar heupen. Ze opent haar ogen en gaat op de hoge kruk zitten, de voeten zet ze op de ring halverwege. Zo veel mogelijk de rug recht. Snel kijkt ze rond.

“Hoewel ik niet verwacht dat je wegloopt, ga ik je pols- en enkelboeien omdoen.” Bijna gewillig steekt Michaela haar armen naar voren en maakt hij de zwartleren boeien om haar polsen vast. Zij laat hem bukken om de enkelboeien om te doen. Hij laat niets merken. Vervolgens doet hij haar een blinddoek voor en pakt hij haar polsen beet om deze achter haar rug aan elkaar te klikken. “Je mag gaan staan.” Ietwat onhandig laat ze zich van de kruk glijden tot haar voeten de grond raken en gaat ze rechtop staan. Ze luistert of ze iets hoort.

Michaela staat en wacht, nu sterk gericht op elk geluid. Ze hoort wel iets, maar dat is het geluid dat Irene en haar klant maken, te zwak om te onderscheiden wat het is. Even is ze afgeleid naar het moment dat die man haar zaak binnenkwam. Een hand op haar schouder brengt haar terug in deze ruimte. Ze voelt zijn hand over haar rug glijden. Zou hij mij uitkleden, moet ik mij uitkleden? Ze denkt ook aan de onmogelijkheid ervan, met de handen op de rug gebonden. Misschien gebeurt er verder helemaal niets hier, behalve een klap op mijn billen.

De man maakt haar glimmende laarsjes los. Michaela ziet het niet, het voelt voor haar wel vreemd dat een min of meer onbekende haar schoenen losmaakt en waarschijnlijk ook uittrekt. Zal het alleen bij mijn schoenen blijven?, schiet door haar heen als ze met blote voeten op de houten vloer staat.

“Op je knieën, Ellen.” De woorden rollen door de ruimte.

Ze doet wat hij zegt en zit nu op haar knieën, met gestrekte bovenbenen en gestrekte rug. Het ontlokt hem een ‘keurig’. Haar lokken doet hij op haar rug, vervolgens gaan zijn vingers langs haar hoofd. Ze sluit de ogen en volgt zijn vingers. Langzaam en zacht strelen de vingers de huid van haar gezicht. Verder dan haar hals komen ze niet. Zo lang hebben vingers haar gezicht niet eerder geraakt. Ellen ademt iets zwaarder. Net als ze er gewend aan raakt en het nog langer van haar mag duren, zegt hij: “Helemaal door je knieën, Ellen.”

Ze zit nog niet met haar bovenbenen op haar kuiten op haar knieën of hij pakt haar polsen op haar rug en trekt deze heel langzaam omhoog. Vanzelf gaat ze naar voren, als haar voorhoofd de grond raakt laat hij haar polsen los. De man klikt de enkelboeien aan elkaar vast. Ellen legt haar hoofd op de linkerkant.

Ze voelt hoe hij iets in haar handen drukt. Haar vingers gaan langs het voorwerp, dat rond is en twee riempjes eraan vast heeft. Is dit een mondknevel?, denkt ze, als ze de riempjes nu beide in haar handen heeft.

Even later pakt hij het weer uit haar handen. Verder zwijgt hij nog steeds. Hij pakt haar bij de schouders en trekt haar naar voren. Ze ligt nu op haar buik. De gebonden polsen verbindt hij met de enkelboeien en hij trekt het touw zo ver aan dat haar knieën gebogen zijn. Nog een touw maakt hij vast aan de polsen en hij legt het einde op haar rug.

Ze laat het bijna gelaten toe, moet wennen aan de onbeweeglijkheid. Bijna niets kan haar afleiden, alle aandacht is bij het wennen aan de situatie, daarnaast verbergt haar haar het zicht op de ruimte. De man gaat voor haar zitten en spreidt zijn benen. Hij legt een dik kussen onder haar borst, veegt haar lokken naar achteren en neemt alle tijd om de bal in haar mond te doen. Ze sputtert tegen, het is een vreemd gevoel om zo een grote bal in je mond te hebben. Als ze haar tong onder controle heeft, begint ze een beetje te kwijlen. De man maakt de riempjes op haar achterhoofd aan elkaar vast. Dan pakt hij het losse einde en bindt dat vast aan een kleine ring bij een van de riempjes. Michaela haar hoofd wordt hierdoor iets naar achteren gehouden. Hij kijkt haar nu goed aan. Ietwat nieuwsgierig, maar met een ongeruste blik in haar ogen beantwoordt ze onbedoeld zijn niet-gestelde vraag.

Hij speelt wat met haar kleding en af en toe veegt hij het speeksel weg. Ze heeft de bal nu helemaal onder controle. Op dat moment heeft hij gewacht. Hij gaat staan en trekt langzaam het touw tussen de polsen en de enkels aan. Niet pijnlijk, wel nog meer beperkend. Als hij dan ook het touw naar de mondbal aantrekt, komt ze helemaal strak te staan. Nu begint het bijna onaangenaam te worden, denkt ze. Hoever gaat hij, het is voor mij wennen, beseft hij dat? Ze probeert oogcontact te krijgen, maar dat lukt niet.

Met zijn handen pakt hij haar voeten beet en masseert deze een beetje, het is meer het midden tussen strelen en masseren. Dan voelt ze iets heel lichts over haar voeten. Het duurt even voordat ze doorheeft dat het een veer is. Het kietelt en kriebelt.

Nog even gaat de veer langs de enkels en dan stopt het. Hij maakt haar los en als laatste gaat de mondknevel los.

“Als je weer kan zitten dan kleed je je uit, beha en slip houd je aan.” Hij zegt het op een manier alsof hij vraagt of ze het raam wil openen.

Enig protest speelt zich alleen af in haar gedachten. Ze heeft tijd nodig om rechtop te zitten. Die tijd krijgt ze. Ze kijkt om zich heen en ziet hem niet. Dan kleedt ze zich uit zoals hij haar opgedragen heeft en legt ze haar kleding netjes op een tafel langs de kant.

Ze wacht en bedenkt dat ze het jammer vindt dat de mondbal uit is, al is dat ook wel weer een heel prettig gevoel.

“Staan en handen in je nek, Ellen, nu!”

Hij staat voor haar en kijkt haar aan, ze voelt zich bekeken en kijkt naar de grond. “Inderdaad, ogen naar de grond gericht als ik voor je sta.” Wil ik zo aangesproken worden?, denkt ze als hij zijn handen op haar schouders legt.

De man tikt met de binnenkant van zijn voet tegen haar linkerenkel en direct tegen haar rechterenkel. Ze begrijpt de bedoeling, ervaart het als zeer ongemakkelijk. Hij staat nog steeds voor haar. Zijn handen glijden langs haar lichaam. Opmerkelijk genoeg geniet ze hiervan, met de ogen, zover als dat kan, zijn handen volgend. Hij volgt nu met zijn vingers haar wervels tot aan de heupen. De vingers lopen over haar rug weer omhoog en eindigen boven op haar hoofd, een handvol lokken pakkend en haar hoofd iets achterover trekkend. Ze houdt haar ogen dicht. “Bang?” Ze schudt haar hoofd en zegt heel klein: “Nee, dat hoeft ook niet toch?” Kort antwoordt hij: “… nee, zeker niet.”

Hij laat haar los. Met een lint bindt hij haar polsen bij elkaar. Zijn handen glijden langs haar armen, de vingers lopen omhoog langs dezelfde weg en eindigen in haar hals, om vervolgens over haar borst, de borsten ontwijkend, weer naar beneden te gaan. Ze eindigen in haar handen. “Blijven staan.” Hij pakt haar handen beet en trekt deze naar zich toe. Ze moet vooroverbuigen om te blijven staan. Haar hoofd duwt hij tussen haar bovenarmen en hij houdt haar zo vast. Zwijgend streelt hij met een hand haar rug, de andere houdt haar handen vast. De druk op zijn hand neemt toe, hij tilt zijn hand iets op zodat ze iets meer rechtop kan staan. Haar hoofd blijft tussen haar bovenarmen. Als zijn hand haar billen boven haar slipje raakt, spannen haar spieren zich aan. De gedachte dat deze hand haar billen zou kunnen raken op een andere manier, windt haar op.

Even is ze afgeleid als ze aan Irene en de andere man moet denken. Wat zouden zij doen? BDSM is Irene haar leven, ze zal ongetwijfeld heel veel ervaring hebben. Haar man heeft plezier met een ietwat onervaren sub? Hoeveel geduld zou hij hebben, met mij? Ze wil zich niet zomaar gewonnen geven.

“Ellen!” Direct is ze weer bij de les. Hij merkt het dus als ik afgeleid ben, denkt ze. Met een lichte druk op haar schouders laat hij haar knielen. De handen houdt hij met zijn linkerhand vast. Met een kleine beweging kan ze haar hoofd weer rechtop houden. Hij laat haar even wennen en laat dan langzaam haar armen zakken.

“Billen op je enkels.” Ze is blij dat ze zo mag zitten. Ze houdt wel haar rug recht, ze wil niets missen en een goede indruk geven. Nieuwsgierig kijkt ze rond als hij niet meer voor haar staat. Touwen, kettingen, een aparte tafel, een rare stoel, een heus schandblok. Benieuwd wat hij mij vanavond laat meemaken. Ze voelt zich prettig in zijn nabijheid.

Michaela gaat helemaal op in de sfeer op deze verdieping. Langzaam maar zeker vergeet ze alles van voor het moment dat ze aanbelde. Hier wil ik zijn, hier gaat mijn leven verrijkt worden. Als hij naar haar toe loopt, sluit ze de ogen en geniet ze, ook al gebeurt er even helemaal niets.

“Ik denk dat je genoeg gezien hebt vanavond. Volgende keer als je komt, helemaal in het zwart, je haar met een scheiding in het midden en licht opgemaakt.”

De teleurstelling is groot bij haar. Houdt de avond hier op, begrijp ik dat goed?, denkt ze als de teleurstelling plaatsmaakt voor enige boosheid. Doe ik het niet goed, verwacht hij meer van me?

Ze maakt aanstalten om op te staan. Ze voelt direct een hand op haar schouder. “Blijven zitten Ellen, dacht je dat je zomaar weg mocht gaan? Ik zeg alleen dat je genoeg hebt gezien.” Hij maakt een vlecht van haar lokken en doet haar een blinddoek om. Met een vinger onder haar kin zegt hij: “Het is nog maar net begonnen voor je, je krijgt wat je toekomt vanavond… en ik misschien ook.” Ze wordt iets heen en weer geslingerd door deze woorden, ze kan het niet helemaal inschatten en overzien.

Hij houdt de vinger onder haar kin. “Het zal rustig en geleidelijk gaan, Ellen.” Hij tilt haar kin iets hoger op. Ik zal geduldig moeten zijn, denkt ze. Gelukkig heeft hij het al wel over een volgende keer. Zou dat morgen zijn, deze week, volgende week, deze maand? Komt hij dan weer onverwachts de zaak in lopen om te vertellen dat er op mij gewacht wordt op een bepaald tijdstip? Maar wanneer? Ze denkt snel, Michaela haar verlangen en onzekerheid nemen toe.

Ze krijgt steeds meer zin en het verlangen om het genieten in genot om te zetten, groeit. Maar die onzekerheid. Wat is dat toch?, denkt ze. Ik mag terugkomen en voel me toch niet zeker. Moet ik meer geven, zal hij meer geven of nemen?

Hij laat zijn hand over haar lichaam glijden en gaat rakelings langs haar borsten. Het mist de uitwerking niet. Ze begint iets zwaarder te ademen. Zijn handen houden nu de onderkant van de beha vast, alsof de borsten in zijn handen liggen, slechts gescheiden door de stof. Met zijn duimen streelt hij haar borsten en hij neemt de tepels heel licht mee. Subtiel en miniem doet zij haar benen iets wijder, of is dit een gewone lichamelijke reactie? Hij besluit het te laten voor wat het is.

Dan maakt hij het lint rondom haar polsen los. “Handen in je nek.” Ze doet het, zijn handen duwen haar ellebogen iets meer naar achteren, geen prettig gevoel. “Staan.” Michaela gaat staan, weer duwt hij de ellebogen iets naar achteren. Zijn handen strelen haar buik en heupen. Ze denkt na: krijgt ze tepelklemmen, gaat hij haar verder aanraken? Ze krijgt alle tijd, hij doet verder niets. Ongeduldig wacht ze op een vervolg.

De situatie laat haar zeker niet onberoerd. Ze voelt het opkomen en dan is er vaak ‘geen houden meer aan’. Ze vreest echter dat dat nu precies niet de bedoeling is. Ongemakkelijk kijkt ze naar de man. Het kriebelt, ze spant haar spieren aan en even wil ze haar benen heel erg tegen elkaar duwen. Een voet van hem voorkomt dat. Ze voelt zich bijna betrapt, met deze man valt niet te spotten. “Jij begint waar ik misschien wil eindigen met je, Ellen, misschien…” Woorden die ze helemaal niet wil horen. Hij neemt haar mee in zijn woorden. “Ellen, bereid je erop voor dat je hier nog wel even bent, laten we nader kennismaken met jouw verlangen en mijn antwoord daarop. Mijn vrouw heeft me verteld over je. Ze wilde je zien in onze kelder. Toen ik bij jou was dacht ik ook aan een bezoekje aan de kelder, ook om Irene te plezieren. Ze kan best dominant zijn tegenover vrouwen.” Michaela luistert met stijgende verbazing. Dan bedenkt ze dat ze niet in de kelder is, maar boven, ergens boven. Maar Irene… dominant? Ze denkt dat Irene wel toegang krijgt tot de kelder, maar niet tot boven.

“Later bedacht ik me dat hierboven meer iets is om jou kennis te laten maken met mij.” Hij gaat achter haar staan en doet polsboeien om haar polsen, verbindt deze met een touw en trekt haar polsen omhoog. Dan doet hij haar enkelboeien om en maakt hij deze aan de vloer vast, haar voeten staan een halve meter uit elkaar. Nu kan hij alles met me doen wat hij wil, denkt ze. Aan de ene kant windt het haar op en is ze benieuwd wat er gaat gebeuren, aan de andere kant ziet ze niet goed voor zich wat de man met haar zou kunnen gaan doen.

Vooralsnog doet de man helemaal niets, hij laat haar zo staan. Het gaat haar te langzaam lijkt het, ongeduldig kijkt ze om zich heen. De man doet niets anders dan om haar heen lopen en naar haar kijken. Wat ze niet direct doorheeft, is dat het touw steeds strakker getrokken wordt. Als ze het wel opmerkt, slaat het ongeduld om. Wat is hij van plan? Straks raken mijn voeten de grond niet meer, denkt ze, niet echt bang maar wel heel erg op haar hoede.

Als haar voetzolen het contact met de vloer dreigen te verliezen, stopt de beweging. Ze voelt een hand op haar buik en een hand die via haar rug eindigt met een zachte greep in de lokken op haar achterhoofd. De hand op haar buik gaat naar haar borsten en speelt wat met de beha.

“Dacht je dat ik direct begon met een stevige bondage of slaan, met de vlakke hand of een van de zwepen, Ellen? Soms moet je iets verdienen. Ik houd er niet van om zomaar wat te doen en te denken dat dat je zal bevallen. Wie ben je? Wat wil je? En vooral: wat doet het je?”

De vingers raken de huid boven de borsten, het ontlokt haar een zucht. Hij maakt de beha los aan de voorzijde. Haar borsten lijken eruit te springen. Zijn hand gaat onderlangs langs haar borsten. In alle rust verkent hij de huid, neemt de huid tussen zijn vingers zonder te knijpen en laat dan weer los. Ellen kan enige opwinding niet onderdrukken, zeker als zijn vingers steeds net niet de tepels raken.

Een greep in haar haar die steeds sterker wordt, hij trekt haar hoofd achterover. Ze vindt het jammer dat zijn vingers stoppen met het aanraken van haar borsten en blijkbaar niet ergens anders verdergaan.

“Ellen…”, fluistert hij. De greep in haar haar is plots weg en ze voelt een hand op haar billen, op haar slipje. De hand is net zo snel weer verdwenen. Ze hoopt dat die hand weer snel terugkomt. Dat kwam deze ook, maar anders dan zij verwachtte.

De klap komt aan, zeker niet hard, maar wel onverwacht. Lang hoeft ze niet te wachten, klappen volgen elkaar op. Lijkt veel op een pak op haar billen en niet echt slaan, dat zou ze ook niet toelaten. Ze draait een beetje, ook om de slagen te vermijden. De man laat het zo.

De opwinding van het bijna in de touwen hangen, het onverwachte slaan en de ietwat gloeiende billen kan ze nu helemaal niet meer onderdrukken. Ze voelt hoe het begint te kriebelen tussen haar benen en ze weet dat ze nat wordt, nat is. De man trekt haar slipje naar beneden en doet het over haar voeten uit. Hij moet voelen dat het slipje nat is, denkt ze bijna beschaamd.

Hij laat niets merken, denkt na over wat nu met haar te doen. Langzaam opbouwen, rustig beginnen, haar laten merken dat ze terug mag komen, als ze dat zou willen. Een eerste opmerking daarover had hij al gemaakt met betrekking tot de kledingkeuze. Daar komt iets bij natuurlijk, maar dat is voor later.

Had ze eerder kunnen bedenken dat ze nu naakt zou staan voor deze man, dat hij haar voorlopig niet laat gaan en dat haar dus een en ander te wachten staat? Ze bedenkt dat ze zich niet zomaar overal mee in laat, met wat hij van plan is. Enig tegenspel mag ik toch wel geven? Al zullen de gevolgen soms niet helemaal prettig zijn. Michaela houdt haar hoofd weer recht en probeert de man te ontwaren. “Eens kijken of deze sub dit kan voelen.” Ze voelt iets ruws op haar buik en dan direct op haar rug, vervolgens over haar benen en langs haar borsten. Expres houdt hij zijn handen iets langer voor haar gezicht. Ze ziet twee handschoenen, van touw lijkt het wel. Ze voelt haar lichaam prikkelen als de handschoenen weer over haar huid glijden, de billen zorgvuldig vermijdend. Ze rukt aan het touw dat haar polsen boven haar hoofd verbindt. Dit houd ik niet lang vol, vreest ze. Ze wordt gek van de kriebel.

Evenzo plotseling als het begon, stopt het ook weer. De kriebel houdt aan. “Alsjeblieft,” zegt ze, “maak me los zodat ik iets aan de kriebel kan doen.” De man maakt het touw los, zo ook de enkels, haar polsen echter niet. Ze kijkt hem smekend aan. In plaats van te reageren zegt hij haar op de tafel te gaan liggen. Pas als hij haar huid met iets insmeert, voelt ze verkoeling. Hij draait haar om op haar rug en wrijft ook haar voorzijde in. Het helpt snel.

De man kijkt haar even aan, pakt dan haar polsen en houdt deze boven haar hoofd. Met een vlugge beweging maakt hij een touw aan haar gebonden polsen vast en maakt een losse knoop aan het hoofdeinde van de tafel. Haar enkels zet hij vast aan de poten van de tafel. Bevalt het hem wat hij ziet? Zou hij juist wel of geen schaamhaar willen? Vindt hij mijn lichaam mooi? Ze voelt zich best wel open en bloot liggen op dit moment. De kriebel komt weer een beetje terug, het is wel vol te houden.

Hij kijkt ernaar. “Mmmmm, glad of de schaamlippen helemaal vrij, niet iets ertussenin, Ellen.”

Ze denkt dat het wel iets vriendelijker kan. Hij legt een blinddoek op haar ogen, zonder deze vast te maken. Ze hoort een stoel schuiven en een geluid dat ze niet thuis kan brengen. Niet veel later wel. Hij begint haar buik te strelen, of is het masseren? Het zit ertussenin. Alsof elk stukje huid een aparte behandeling krijgt. Ellen volgt zijn vingers, dan weer zijn handen.

Straks komt hij bij mijn borsten of veel lager. Ze geniet nu al van het nog meer genieten. Zijn vingers gaan echter een andere weg, de borsten en haar onderbuik zorgvuldig vermijdend. Wel zo dat de opwinding blijft. Haar hals, haar gezicht, ze ontspant steeds meer en als ze het niet verwacht begint hij haar borsten te strelen, om daarna zachtjes te knijpen in de huid rondom haar tepels.

In alle rust daalt hij af via haar benen naar haar voeten. Ze laat alles los en heeft bijna niet meer in de gaten dat ze gebonden is. Als zijn vingers een sprongetje maken en haar onderbuik verkennen, neemt het verlangen naar meer toe. Niets wijst erop dat hij daaraan toegeeft. “Geniet Ellen, laat het gaan.” Ze luistert naar zijn woorden en daarna naar haar lichaam, vooral als zijn vingers heel licht en langdurig met haar schaamlippen spelen. Ze veert iets op als zijn lippen een kus geven op haar tepels.

“Blijf liggen Ellen, blijf liggen.” Ze vraagt zich af hoe hij erbij staat.

Als ze nog een kus op haar tepels krijgt, wil ze iets zeggen. Zijn vingers rollen haar tepels en hij zegt: “Ben je er klaar voor, Ellen?” Ze knikt. De blinddoek valt op de grond. Ze houdt haar ogen gesloten en vermoedt dat hij zo in haar… Iets heel kouds op haar linkertepel haalt haar uit de heerlijke gedachte. Een pijnscheut volgt. “Je kan het hebben, de klem.” Seconden later een tweede pijnscheut. Michaela bijt op haar lip.

Dan nu misschien in me?, denkt ze hoopvol. Niets is minder waar. Hij masseert haar voeten. Ook lekker, maar nu?

Het lijkt eindeloos te duren, de pijn in haar tepels neemt af naarmate de tijd vordert. Hij weet dat en tikt steeds even tegen een van de klemmen of trekt eraan. Dan gaat hij bij haar hoofd zitten en begint hij haar gezicht te strelen, neemt steeds een ander stukje huid en laat het door zijn vingers glijden. Iets wat het midden houdt tussen ontspanning en opwinding beheerst haar, zeker als hij verdergaat en haar hals met zijn vingers verkent. Hij ruikt haar parfum, laat haar lokken door zijn vingers glijden, masseert de hoofdhuid en laat haar langzaam wegdromen.

Ze wordt wakker, in een bed, op haar buik. Haar polsen en enkels zijn voorzien van de boeien. Met een veer streelt hij haar rug en benen, zegt haar dat het nu tijd is om te vertrekken en de volgende keer haar als een sub te zien.

Met slechts één vinger wijst hij naar de grond. Michaela gaat zitten en laat zich van het bed glijden.

“Was dit je droom, Ellen, dan is de volgende ontmoeting een nachtmerrie.”

2.

Michaela zit thuis op de bank. Vol adrenaline. Hoe komt ze de komende dagen door, wachtend op het moment dat ze mag komen? Opwinding maakt zich nu al meester van haar als ze bedenkt dat het woord ‘nachtmerrie’ allerlei invullingen kent.

Ze durft geen contact met Irene op te nemen en er is ook geen afspraak met haar gepland. Michaela staart voor zich uit en geheel wakker gaan haar gedachten uit naar een nachtmerrie. De nachtmerrie.

Net als een droom… onvoorspelbaar en vaak onvoorstelbaar, de combinaties van momenten, al dromend.

3.

De volgende dag aan het werk. Een drukke dag, ook in de avonduren. Geen tijd om na te denken, al kan ze flarden van herinneringen aan het korte avontuur niet wegduwen.

Gaandeweg de dag staat ze niet echt stevig meer. Het gevoel door haar knieën te gaan, te willen, te moeten. Of is het te moeten en dan te willen, denkt ze. Het windt haar op, maar met deze gevoelens kan ze nu niets. Vanavond laat misschien, als ik niet te moe ben. Ze wacht op de volgende klant.

Terwijl ze in de agenda kijkt wat haar deze dag nog te wachten staat aan behandelingen, komt er een mail binnen. ‘Morgenavond zeven uur, Irene brengt instructies morgen, geen orgasme(s) tot die tijd.’ Haar hart slaat over. Michaela heeft niet in de gaten dat de volgende klant binnen is gekomen en dat deze nu een beetje kucht om haar aandacht te trekken.

Zichtbaar geschrokken heet ze haar klant welkom, neemt snel een slok water en ze verontschuldigt zich met een kleine leugen. Diep ademhalen en nu alle aandacht voor haar, spreekt ze zichzelf toe. En dat lukt natuurlijk, ook omdat ze haar af en toe alleen kan laten om het product zijn werk te laten doen op het gezicht.

De dag schrijdt voort en als de laatste klant de deur achter zich dichttrekt, gaat Michaela op de behandelstoel liggen, sluit ze haar ogen en kan ze even aan niets anders denken dan aan wat de man met haar van plan is. Maar hoe weet hij dat ik morgen geen afspraken heb ‘s avonds? Zou hij in mijn agenda hebben gekeken? Wat heeft hij hier nog meer gezien, gedaan? En wat komt Irene morgen brengen?

Ze neemt een douche en ploft op bed. Niet gegeten, denkt ze, als ze even later in slaap valt om meerdere keren wakker te worden en alleen maar bezig is met wat haar staat te wachten. Niet gaan is geen optie, het was haar eerste gedachte toen ze wakker werd de volgende ochtend: ik moet, ik wil.

4.

Michaela neemt een douche en kan niet bedenken wat deze dag brengt. Normaal weet ze precies wie er komen en welke uren ze iets anders kan doen. Nu heeft ze echt de agenda nodig. Ze zet zichzelf aan tot een ontbijt en bladert door de agenda. Zelfs na vier keer kijken weet ze het nog niet. Ze slaat met een vuist op tafel, pakt dan de juiste dag en staat op. Ze loopt naar de praktijkruimte, kijkt in de spiegel en ziet de klok als eerste. Ze draait zich om en ziet dat het pas acht uur is. De eerste klant komt pas om half tien!

Ze begint wat in huis te rommelen zonder enige structuur. Vanavond, vanavond.

Er wordt gebeld. Michaela loopt naar de deur, ze verwacht een pakket met producten vandaag. Ze ziet Irene staan. Instructies!

Ze opent de deur met kloppend hart en een rood gezicht. Irene stelt haar gerust. “Je bevalt me als sub. Nog zo heerlijk open ook.” Ze kent Irene niet in deze rol.

“Zo Michaela”, zegt ze als ze gaat zitten op de kruk bij de agenda en ze erin kijkt. “Tot half tien heb je niets zie ik. Dan heb je mooi de tijd om je schaamlippen te scheren, glad of je schaamlippen vrij.” Irene staat op en trekt de rolgordijnen naar beneden. Michaela kijkt haar stomverbaasd aan. “Schiet op, ik houd niet van wachten.”

Als ze aanstalten maakt om haar broek te laten zakken, grijpt Irene in. “In de hoek daar, niet hier, sub. Zorg ervoor dat het glad is, welk model je ook kiest voor mijn meester. Ik leg vast wat spullen klaar. Die heb je aan of om als je straks naar ons komt. Helemaal in het zwart gekleed trouwens en schoenen met hoge hakken.”

Gaat dit te snel? Ze kijkt op de klok… nog een uur voordat de eerste klant komt. Dat kan makkelijk. Zorgen dat Irene om kwart over negen weg is, zodat ik nog even kan omschakelen.

Niet eerder is ze zo glad geweest. Ze ziet hoe Irene een halsband en leren polsboeien klaarlegt op de bovenste plank van een kast, vrijwel uit het zicht. Het maakt Michaela er niet gerust op dat niemand het ziet. Ze durft echter niets te zeggen. “Licht opgemaakt, je haar in een knot en geen sieraden, helemaal niet.”

Michaela kijkt haar alleen maar aan. “Nog net tijd voor koffie, schiet eens op.” Als een robot loopt Michaela naar het koffieapparaat en zet ze koffie. Wat mankeert mij dat ik me zo laat… De deur gaat open. Haar eerste klant, te vroeg. Paniek. Ze haalt heel diep adem en verwelkomt haar. Ook koffie, we hebben nog wel even. Michaela hoort zichzelf heel ver weg.

Ze merkt hoe scherp Irene op haar is, het maakt haar onrustig. “Tot vanavond, Ellen”, zegt Irene als ze de koffie opheeft. Michaela kan nu wel door de grond zakken. Met een ietwat gekleurd hoofd verontschuldigt ze zich bij haar klant, als deze naar de werkelijke naam vraagt van Michaela. “Och, ze noemt me wel vaker anders… is een dingetje van haar. Ik heet gewoon Michaela.” En ben een sub, denkt ze erachteraan. En vanavond… Vanavond ben ik… Lig ik… Word ik… Ze kijkt in de spiegel en ziet dat haar klant al is gaan liggen. ‘Omschakelen nu’, zegt ze tegen zichzelf. Deze klant verdient honderd procent aandacht.

Om zes uur precies gaat de laatste klant weg. Michaela neemt razendsnel een douche, poetst haar schoenen, kleedt zich zorgvuldig aan en zorgt dat ze er tiptop uitziet. Dan neemt ze voorzichtig iets te eten en ze staat precies om zeven uur bij de deur en belt aan.

Irene doet open, knikt en sluit de deur achter haar. “Uitkleden, helemaal. Er wordt op je gewacht. Schiet op.”

Michaela is perplex.

5.

Wie beslist dit? Zij, haar man? Alle moeite voor niets? Met tegenzin kleedt ze zich uit in de hal en ze legt haar kleding expres op een hoop langs de kant.

Ze hoort Irene zeggen dat Ellen er is. Aan die naam zal ze niet aan wennen, zeker niet als Irene het zegt. Michaela krijgt op een manier een beetje een hekel aan Irene, maar beseft dat ze heel erg op haar tellen moet passen als ze hiermee verder wil. Nieuwsgierigheid, lust… Wat is het dat mij hierheen lokt en dat ik nu naakt in de hal wacht? Wacht op wat en op wie… Wat zijn ze van plan?

“Kom verder, Ellen”, ze herkent zijn stem. Als ze eenmaal de drempel over is, hoort ze hem zeggen: “Zo, de schoonheidsspecialiste geeft zich bloot?!” Waarom ben ik in vredesnaam hier gekomen? Ik ben niet de sub die ik denk dat ik ben, die zij denken dat ik ben. De manier waarop ze mij behandelen, vind ik eigenlijk niet prettig. De irritatie neemt toe bij haar. De ruimte is bijna leeg, er staan slechts een kruk en een tafel.

“Eerst maar je kleding netjes opvouwen en mee naar binnen nemen, Ellen!” Ze kijkt hem zowel verbaasd als ietwat boos aan.

De man doet een stap in haar richting. Michaela weet niet wat er gebeurt, maar ze draait zich om en loopt terug de gang in om haar kleding te halen. Met bonzend hart vouwt ze het netjes op en loopt ze terug de ruimte in. Nog voordat ze het ergens neer kan leggen, zegt hij: “Aankleden en waag het niet een gezichtsuitdrukking te hebben die mij niet bevalt.” De ruimte die ze voelt, is opeens heel klein geworden. Ze durft amper van haar plek te gaan. Met twee paar ogen op haar gericht kleedt ze zich weer aan. Boos op zichzelf dat het haar opwindt als ze haar slipje weer aantrekt en bemerkt dat ze ietwat vocht voelt tussen haar benen.

Ze staat nu aangekleed voor hen en dat Irene zo dichtbij is, bevalt haar helemaal niet. Wat is haar rol? Een kleine paniekaanval overkomt haar als ze bedenkt dat Irene haar misschien wel aantrekkelijk vindt en haar gaat aanraken op een manier zoals ze nog nooit is aangeraakt door een vrouw. Weer voelt ze een vorm van opwinding. Ze kijkt naar Irene, verwonderd over de snelle gedachtewisseling die ze heeft over haar.

“Ellen, ontspan. Sluit je ogen. Of heb je liever een blinddoek?” Michaela schudt snel haar hoofd. Waar het kan, laat ik zien dat ik sterk ben, denkt ze, als ze haar ogen sluit en probeert om ontspannen te staan.

“Ga op de kruk zitten die vlak achter je staat.” Ze zakt voorzichtig door haar knieën en voelt met een hand waar de kruk is. Als ze zit, voelt ze stevige handen op haar schouders die haar ronddraaien. Ze gaat iets omhoog.

“Irene gaat je opmaken en laat je eruitzien zoals ik je voor me zie. Zij weet wat ik mooi vind, droom maar even weg als ze bezig is.” Michaela weet dat Irene smaak heeft en goed is met make-up. Het woord ‘droom’ associeert ze direct met ‘nachtmerrie’. Het woord dat hij haar beloofd heeft.

Hij grijpt in haar haar, trekt haar hoofd achterover en zegt: “Dan ga ik me nu voorbereiden, Ellen.” Even opent ze haar ogen. “Ogen dicht”, zegt hij op een heel strenge wijze. “Beeld je in dat je een sub bent, Ellen. Je bent hier niet voor niets en ik heb geen zin in een…” Hij zwijgt.