Rosalinde. De naam die haar meester haar heeft gegeven. Ze is er blij mee, trots op. Over een half uur wordt Rosalinde opgehaald. Voor het eerst met haar meester mee naar een BDSM-feest, een half uur rijden van haar woonhuis, net over de grens. Ze is er helemaal klaar voor. Net een douche genomen en op verzoek, meer als opdracht, heeft ze de kleding aangetrokken waarin haar meester haar graag ziet: een crèmekleurig korset, daaroverheen een zwarte soort wikkelblouse, kort, strak rokje, prachtige kousen, schoenen met hoge hakken en rood aan de onderzijde. Allemaal cadeautjes van het afgelopen halfjaar. Ze doet haar smalle leren halsband om met een kleine 'r' in het leer gedrukt. Om haar ringvinger de platte, witgouden ring met diamantje die ze voor haar verjaardag heeft gekregen. Ze kijkt in de spiegel, ze is niet groot. De kleding staat haar goed. Weinig make-up en een heel klein beetje lippenstift. Ze haalt een hand door haar golvende blonde lokken, die net tot op haar schouders vallen. Rosalinde heeft een heel klein beetje parfum op, zijn lievelingsluchtje: Belle d’Opium. Ze is er helemaal klaar voor.

Precies op de afgesproken tijd is haar meester Nicolas bij haar. Rosalinde stapt in en ze rijden naar haar eerste BDSM-feest. Het landhuis ligt in een bosrijke omgeving, er is een grote parkeerplaats op verharde grond. De parkeerplaats lijkt een soort park. Nicolas is gekleed in een onberispelijk zwart pak en draagt glimmende zwarte schoenen. Een echte heer en vooral ook meester, hij opent de deur voor haar en zij kijkt van nature naar de grond.

Nicolas laat de toegangskaarten zien aan een grote man in spaarzame kleding. Rosalinde kijkt haar ogen uit naar deze gespierde sub. “We wensen u een fijne avond”, zegt hij tegen Nicolas en hij knipoogt naar Rosalinde. Ze is opgemerkt. Nu al. Eenmaal binnen is het een redelijk druk samenzijn in de hal. Nicolas is al vaker op dit soort feesten geweest, ze blijft vlak bij hem lopen. Iedereen is prachtig gekleed, al hebben sommige mensen bijna niets aan het lijf. Gewoon mensen die ze op straat, bij de bakker of in welke gelegenheid ook zomaar zou kunnen tegenkomen.

Het landgoed was een uur rijden. Dat Rosalinde iemand zal herkennen, of in haar ogen erger: dat iemand Rosalinde herkent, die kans is erg klein. Meesters, meesteressen, subs, slaven en slavinnen praten met elkaar of wachten zwijgend af. Nicolas heeft haar altijd gezegd dat het verschil tussen een sub en een slavin heel subjectief is. Hij noemt haar altijd ‘sub’ of ‘subje’. Een enkele keer ‘slavin’, maar alleen als hij haar van tevoren aangeeft dat ze de dag of avond vooral nederig en willoos moet zijn. Het zijn hoogtepunten voor Rosalinde, door de afwisseling. Ze is zijn sub en heeft geen enkele andere ervaring. Ze blijft strak naast hem lopen. Dan draagt hij haar op een witte wijn en een glas water te halen. Verschrikt kijkt ze hem aan. Ze wijst naar zichzelf en zegt geluidloos ‘ik?’ tegen Nicolas. Hij knikt. Ze weet dat tegenspreken geen zin heeft.

Ze kijkt rond en loopt naar een tafel waar twee duidelijk herkenbare meesters achter staan. Verder staat er niemand. Ze vraagt om een witte wijn en een glas water. Een man antwoordt haar met een vraag: “Nieuw hier?” Rosalinde knikt. “Op je knieën en dan vraag je wat je meester je heeft opgedragen, beginneling.” Ze kijkt de man vernietigend aan, weet dat het wel de enige manier is om Nicolas de witte wijn te bezorgen. Ze knielt en vraagt hetzelfde. “Meisje, hoofd naar beneden en dan vraag je of je iets mag vragen. Afhankelijk van het antwoord stel je de volgende vraag.”

Rosalinde gaat door haar knieën, kijkt naar beneden en vraagt dan of ze iets vragen mag. Ze begint met het woord ‘meester’. Gelukkig mag ze iets vragen. Ze vraagt nu voor de derde keer wat haar meester haar heeft opgedragen. De man schenkt het in. Rosalinde is blij dat het nu zo makkelijk gaat. De man zet beide glazen op een zwart blad en zegt: “Dat maakt dan tien euro.” Rosalinde schrikt, ze heeft helemaal geen geld bij zich. Ze maakt dat met een rood hoofd kenbaar, zonder de man aan te kijken.

Wat te doen, denkt Rosalinde, onwetend van het feit dat haar meester haar dit laat overkomen. Ze heeft zelfs niet in de gaten dat voor de drankjes helemaal niet betaald hoeft te worden. Ze kijkt of ze hem ziet, vergeefs.

Er komt iemand naast haar staan. “Deze sub weigert de drankjes te betalen?” De man die deze woorden uitspreekt, legt een hand op haar schouder. Rosalinde springt van de schrik iets omhoog en geeft een klein gilletje. “… dan gaan we dat even regelen.” Hij pakt haar pols. Ze kijkt om of haar meester niet in de buurt is om haar te redden. Wederom vergeefs.

“Naar de gemeenschappelijke ruimte met deze sub.” Ze heeft geen idee wat dat gaat inhouden, wel nieuwsgierig wat daar te zien is. Rosalinde krijgt een blinddoek om en de man loopt met haar naar de bedoelde ruimte. Ze hoort geroezemoes en hoort het woord ‘trap’. Voorzichtig zoekt ze de trede. Bij de tweede trede bedenkt ze zich dat ze weleens een podium op kan lopen zo. De schrik slaat haar om het hart. Over vuurdoop gesproken. Ze herinnert zich het gesprek met haar meester over eens een keer naar een BDSM-feest gaan en dat hij gekscherend zei dat ze misschien wel op het podium mocht. Ze wees dat resoluut van de hand. Te erg om dat te beleven. Nu is ze slechts enkele treden verwijderd van een podium waar iedereen haar goed kan zien. Rosalinde houdt in, de man trekt haar verder. Haar polsen worden gebonden. Even later worden de polsen omhooggetrokken en staat ze nog maar net met haar voeten op de grond. Het geroezemoes houdt eerst aan maar wordt geleidelijk minder, tot het stil is.

Rosalinde krijgt het heel warm. Is dit door mijn meester geregeld? Hij wist toch ook wel dat je moet betalen voor de drank. Heeft hij me expres zonder geld drank laten halen? Ze voelt hoe de blinddoek losgemaakt wordt.

Een zaal vol met mensen. Rosalinde voelt zich verschrikkelijk. Haar ergste droom haalt het niet bij deze confrontatie. Ze kijkt rond en ziet haar meester voor zich staan, tussen alle mensen. Blij dat ze hem ziet, het geeft haar een goed gevoel dat hij er is. De man naast haar zegt: “Je bent nieuwsgierig en opeens het middelpunt. Wij zijn nieuwsgierig naar deze sub: wat kan zij aan, wat kan ze hebben?” Hij geeft een teken en Rosalinde ziet de grond onder haar voeten een beetje verdwijnen. Ze hangt nu met haar voeten net boven de grond. “Sub Rosalinde. Je wil toch alles zien? Dan verzoek ik nu alle dominanten met hun subs te gaan spelen, zodat Rosalinde goed kan zien wat haar straks te wachten staat.” De man knipoogt naar de meester van Rosalinde.

Rosalinde voelt zich heel ongemakkelijk, maar het windt haar ook op. De meeste mensen op de vloer zijn in hun spel gewikkeld en hebben geen oog voor Rosalinde. Een man klimt echter het podium op. Hij is helemaal in het zwart gekleed en gaat voor haar staan. Ze moet toegeven dat het best een knappe man is. “Is jouw meester er niet, sub?” Voor het eerst dat een ander haar zo aanspreekt. Rosalinde kan van de spanning bijna niets zeggen en kijkt snel in het rond om te ontdekken waar haar meester is. Ze ziet hem niet. “Is het niet de gewoonte van subjes om antwoord te geven als iets gevraagd wordt? Heb je zo een slechte meester of ben jij…?” Rosalinde vindt het niet leuk dat iemand haar meester een slechte meester noemt. Hem antwoorden wil ze ook niet, maar ze moet, bedenkt ze zich. Ik ben in een zaal vol met mensen met dezelfde interesse en hij stelt me toch eigenlijk een heel normale vraag. “Mijn meester komt er zo aan.” De man doet een stap naar voren. “Jouw meester wil deze sub vast wel een beetje delen.” Hij is nu vlak bij haar. Zo vastgebonden kan ze niets anders dan ronddraaien. Ze denkt dat dat niet echt een goede zet zou zijn op dit moment. “Wat ruik jij lekker, sub. Ik herken dit parfum. Mijn sub draagt dit ook.” Hij wijst naar de zaal waar een vrouw met kort zwart haar aan een kruis vastzit. “Zij krijgt een lesje in het ontvangen van zweepslagen. Altijd als deze avond begint.” Rosalinde kijkt nieuwsgierig naar de actie tussen de vastgebonden vrouw en de man met een zweep in de hand. Ze hoort haar kreten van pijn, of zou ze het spelen? Ze ziet hoe de man om haar heen loopt. Onbedoeld draait ze met hem mee. “Staan blijven, sub!” De eerste opdracht van een andere meester. Rosalinde bedenkt zich niet en stopt met meedraaien. “Je bent mooi, sub.” Hij legt twee handen op haar billen. Ze krijgt koude rillingen, slikt een keer en vindt het ook opwindend. Iemand die zo aandacht aan haar besteed. Even vergeet ze haar meester.

“Wat denk je ervan als ik jou na vanavond meeneem naar mijn kerker? Mijn subje mag dan met jouw meester mee.” Rosalinde schrikt enorm. Zou mijn meester dat goed vinden? Ze schrikt nog meer! Haar eerste gedachte is dus dat ze mee zou gaan. De eerste de beste die haar aandacht geeft en aanspreekt, ze zou zo meegaan. Ze kan aan niets anders meer denken. Zomaar van de ene naar de andere meester. Als ik dit tegen mijn meester zeg, zal ik daar dagen, weken, misschien wel jarenlang voor moeten boeten. Nooit eerder aan een andere meester gedacht en nu, hier hangend, denk ik aan een soort van overspel. Ze voelt hoe het haar opwindt en als de man een greep doet in haar lokken, haar hoofd naar achteren trekt en de vraag herhaalt, denkt ze dat ze gek wordt van verlangen. Waar is mijn meester, wie is zijn sub en hoe gaan we dit voorstellen?

Stotterend zegt ze: “Deze sub weet echt niet wat haar meester ervan vindt, hij beslist.” De man zegt er gelijk overheen: “Dus je staat er niet afwijzend tegenover, Rosa… Hoe is je echte naam?” Rosalinde zwijgt een seconde en zegt dan: “Mijn meester heeft mij deze naam gegeven en zo noemt u mij ook.” De man laat haar los en gaat weg.

Rosalinde, nog opgewonden van het moment, kijkt de zaal in en ziet van alles wat: van zachte BDSM tot iemand die echt geslagen wordt. Een gesprek en iemand die geknield voor de voeten van een meester zit. Iemand wijst naar Rosalinde. Het is de man van net. Rosalinde kijkt beter en ziet hem met haar meester praten. Haar meester knikt en beide mannen geven elkaar een hand.

Even later komt hij weer het podium op, maakt haar los en zegt: “Rosalinde, het is geregeld.” Ze kijkt hem aan of ze water ziet branden. “Nu ga je voor mij een drankje halen, het is gratis, dus laat je niet gek maken.”

Rosalinde neemt even de tijd. Dan loopt ze naar de zaal en begeeft ze zich tussen de mensen. Haar meester ziet ze niet meer. “Ik wil graag een drankje”, zegt ze als ze aan de beurt is. “Wat voor drankje, sub?” Ze kleurt nu donkerrood. Fout, helemaal fout, ik had moeten vragen wat hij wilde drinken. Oh wat erg, denkt ze en ze schaamt zich diep, draait zich om, op zoek naar de man van wie ze de naam niet eens weet. Ze kan zich wel voor het hoofd slaan door al deze stommiteiten.

“Ah mijn drankje”, hoort ze achter zich. Ze draait zich om en kijkt recht in de ogen van de man die ze zoekt. Ze laat haar lege handen zien, kijkt naar de grond en zegt: “Excuus meester, deze sub heeft u niet gevraagd wat voor drankje u wilde drinken. Het spijt mij zo.” Voor Rosalinde er erg in heeft, pakt hij haar polsen, bindt hij deze op haar rug bij elkaar en hangt hij een constructie met een dienblad om haar hals. Haar borsten liggen op het dienblad. “Droge witte wijn.” Op het dienblad legt hij twee tepelklemmen. “Niet te lang wegblijven, Rosalinde. Ik wil met je gaan spelen.” Ze krijgt het warm en benauwd tegelijk. Eigenlijk wil ze het niet, maar het idee trekt haar aan. Ze gaat weer naar de bar en bestelt de wijn. “Ah, een bekend parfum.” Rosalinde springt van schrik iets omhoog. De tepelklemmen vallen van het dienblad. Ze durft niet te kijken. Het is haar meester die deze woorden uitspreekt.

In alle rust pakt hij de tepelklemmen van de grond, hij bekijkt ze en legt ze weer op het dienblad. Dan pakt hij de wijn aan en zet hij het glas ook op het dienblad. Hij kijkt strak in de ogen van Rosalinde, die niet weet waar ze moet kijken. “Heb jij mij iets te zeggen, Rosalinde?” Met een miniem knikje antwoordt ze, zonder haar hoofd op te richten. Ze kijkt nu strak naar het glas wijn dat ze zo naar die man moet brengen, als het lukt het glas op het dienblad te houden.

“Vertel me voor wie dit glas wijn is, is het wat ik denk dat het is, R.?” Rosalinde weet dat als hij de zin met ‘R.’ eindigt, er op zijn minst onheil te verwachten is. Hij pakt een klem van het dienblad en speelt ermee, open en dicht, open en dicht. Dat duurt niet lang meer of ze sieren mijn tepels. Ze heeft het nog niet gedacht of ze heeft de eerste klem te pakken. Het glas blijft nog maar net staan als ze iets beweegt door de pijn. Haar meester heeft de andere klem al in zijn hand. Terwijl hij deze erop zet, zegt hij haar de sub van de man voor wie het glas is naar hem toe te sturen. Hij pakt Rosalinde haar lokken, speelt er wat mee en zegt: “R., gedraag je bij die man, stel me niet teleur, maar geef je ook niet weg. Maak me trots.” Hij knipoogt naar haar.

Rosalinde is verbaasd dat hij haar zo laat gaan. Met iemand mee, naar zijn kelder, of zei hij ‘kerker’? Wat gaat mijn meester trouwens doen met zijn sub? Wie is dat eigenlijk? Rosalinde hoeft niet lang op het antwoord te wachten. Er staat een vrouw bij de man. Als Rosalinde er met de wijn op het dienblad heen loopt, ziet ze dat haar meester ook naar hen op weg is.

Ze staan geanimeerd te praten. Rosalinde mengt zich in het gesprek. De vrouw is stil, doet een stap naar achteren en buigt haar hoofd. Rosalinde voelt een klein jaloers gevoel opkomen, naast het pijnlijke gevoel van de klemmen op haar tepels. Mijn meester gaat iets ondernemen met deze sub, die lang, slank en misschien net eind twintig is. Rossig blond haar dat bijeengebonden is aan een zijkant van haar hoofd. Soort van sproeten. Ze kan wel zien dat deze vrij onderdanige trekjes heeft.

Rosalinde twijfelt of ze haar meester moet aanspreken om te zeggen dat dit misschien te ver gaat. Ze wil zich echter ook niet laten kennen en is stiekem een heel klein beetje nieuwsgierig naar de andere meester, al huivert ze wel een beetje bij de gedachte met hem samen te zijn in een kelder, of zei hij echt ‘kerker’? En waar gaat mijn meester heen met deze jonge vrouw? Wat is zijn plan?

De man kijkt haar aan, pakt het glas wijn en tikt met het voetje tegen de klemmen. Pestkop, denkt Rosalinde. Ze kijkt niet naar hem, evenmin naar de man die haar straks gaat meenemen. Ze kijkt naar de vrouw die nog steeds naar de grond kijkt. Ze is heel erg goed opgevoed, een echte sub, wel jong. Rosalinde bedenkt het allemaal als ze naar het vrijwel gave gezicht van de vrouw kijkt. Wie wil deze vrouw niet? Straks vindt mijn meester haar aantrekkelijker dan… Deze gedachte doet Rosalinde nog meer pijn dan de tepelklemmen.

“Neem jij R. mee, dan ga ik me vermaken met jouw sub, eens zien hoe goed je haar hebt opgevoed”, zegt Rosalinde haar meester. De man antwoordt: “Dan zal ik kijken of jouw sub wel een echte sub is en of jouw opvoeding wel aangeslagen heeft bij deze bediende.” Rosalinde kan het niet nalaten de man enigszins boos aan te kijken. “Ah temperament, daar houd ik van! Kom R., de kerker is hier beneden, mag je lekker gaan zitten.” De man lacht. Hij duwt Rosalinde vooruit en geeft zijn eigen sub een handkus.

Rosalinde kijkt even naar haar meester, die is echter al bezig om de vrouw op haar knieën te laten zitten. Een paar minuten later zit Rosalinde op een hoge stoel zonder zitting. Maar niets doen wat hem ervan weerhoudt om nog iets te doen met mij. Rosalinde volgt al zijn bewegingen, steeds denkend aan de vrouw met wie haar meester nu… De man maakt haar benen en voeten vast aan het frame, dan maakt hij haar polsen achter de stoelleuning vast.

“Laat mij eens goed naar je kijken, R… R… Rosalinde!” Ze weet niet of hij dat doet om te kijken of ze mooi genoeg is, hoe mooi ze is of om haar te keuren. “Wat een heerlijk parfum draag je, Rosalinde.” De man ruikt in haar hals. Ze moet aan hem wennen, hij oogt echter wel vriendelijk en als een heer. Niets te vrezen van deze man of krijg ik de schrik van mijn leven de komende minuten of langer?

Een opmerkelijke rust komt over haar heen. Ze denkt: soms moet je eens alles loslaten en enkel genieten.