“Ik kom even een bakkie doen.” Een verademing, ze is wie ze is, geen dubbele agenda, vraagt de juiste aandacht zonder omhaal en weet haar weg te lopen.

Een uur later stormt ze naar binnen, gooit ze haar jas uit, zie ik dat ze een prachtige rode jurk aanheeft met bijpassende schoenen, en kust ze me ter verwelkoming. Haar zo leuke hoedje heeft ze vast in de auto laten liggen. Ze pakt mijn hand, gaat richting de trap en even later hangt ze, nu heb ik de leiding, aan de oude balk op de eerste verdieping van de voormalige boerderij waar ik woon. Oude balken zijn gespaard gebleven en hebben al langer een dubbele functie.

Naar hartenlust mag ik, op haar verzoek, deze vrouw gebruiken voor hetgeen op dat moment in mij opkomt. En óf ik haar door en door ken: bijna een stuk dynamiet met soms een heel klein lontje.

Ze geniet van elke streling, van teder tot zeer grof, weet dat die ene zweep eens komt. Ze jammert… van geluk, van genot, ze kermt… en verbijt de hevige pijn. Het zijn nog maar mijn handen die haar raken. Even ben ik bang dat de balk het niet houdt. Ik zie haar spieren zich aanspannen en de verbeten kop luidt een komende explosie in. Als vanzelf spreidt ze haar benen, tenen raken nog net de grond. Zeiknat is ze, het vocht slaat in slijmvorm tegen haar dijen als mijn rechterhand haar daar vol raakt.

Haar knieën slaan tegen elkaar, haar voeten zijn los van de grond. Ik grijp met een hand in haar korte blonde lokken, trek haar hoofd iets naar achter en met de andere hand, met mijn vingers, steek ik het lontje aan. De kussen die we elkaar geven zijn nat en heftig, tanden slaan tegen elkaar. Mezelf tegen haar aandrukkend, haar hoofd reikt tot mijn schouders, voel ik de lont korter en korter worden. Ze heeft zich, net als andere keren, in de auto al een uur opgewarmd.

Die ene seconde voor zij met groot verbaal tot ontploffing komt, vraag ik haar welke zweep ze straks wil voelen. Het antwoord blijft net als vorige keren uit. Ze trekt zich op, slaat haar benen om me heen, schreeuwt haar orgasme eruit en even later, bijna smachtend: “Waar blijf je met die zweep?”

Het bakkie is bedoeld om na afloop te drinken. Haar code. Dat ze het steeds staande drinkt, is pure of bittere noodzaak.