1.

Binnen de lijntjes blijven, binnen de lijntjes kleuren, binnen de lijntjes leven! Juist dat heeft Simone zo vaak gehoord en ze heeft er zo naar geleefd dat ze vaak op het punt heeft gestaan te stoppen met alles en ‘binnen de lijntjes’ te vervangen door: in huis blijven. Een suf leven tegemoetziend.

Het hebben van de hele zolder in het huis, al vanaf het begin dat ze er ging wonen, maakte dat ze haar eigen dingen kon doen, letterlijk en figuurlijk. De zolderkamer is meer een luxe ingerichte hoge kamer van 15 bij 8 meter, inclusief slaapgelegenheid en badkamer. De gastenkamer voor hooguit een aantal dagen per jaar.

‘Bij veertig begint het leven’, zeggen haar vriendinnen aldoor om haar moed in te spreken. Dat is Simone nu bijna. Ze is vernoemd naar Simone Signoret en de tegenstelling met haar leven is niet groter te bedenken. Nee, boeken heeft Simone niet geschreven. Wel veel kleine verhaaltjes. Opschrijven van fantasieën die nooit uit zouden komen, daar haar man behoorlijk conservatief is en ze geen paar stoute schoenen in de kast heeft staan.

Simone weet dat haar naam ook ‘de gehoorzame’ of ‘de toehoorder’ betekent. Nu dat beheers ik tot in de puntjes, denkt ze sarcastisch als ze in bed ligt na weer eenzelfde eentonige dag. Vlak voor het slapengaan immer de woorden fluisterend: “Morgen, ja morgen.”

Zondagochtend. Simone wordt wakker. De eerste gedachte van haar: het is vandaag morgen. Iedereen slaapt nog. Ze besluit op te staan. Ze gaat naar beneden. De hond springt tegen haar aan, niet gewend dat zij zo vroeg beneden komt op zondag, al heeft hij van het laatste geen weet. Het is mistig, bijna donker nog. Ze kijkt in de spiegel en pakt een dikke jas. “Kom, we gaan wandelen.”

De hond kijkt haar bijna verschrikt aan. Hij is niet gewend dat ze niet tiptop naar buiten gaat. Tiptop, ze weet hoe mensen naar haar kijken. Gezegend met een lenig lichaam, mooie blauwe ogen, lang steil zwart haar en met behulp van mooie make-up en kleding zien mensen iets heel anders dan wat haar dagelijkse leven inhoudt.

Zachtjes doet ze de deur dicht en in de mist gaat haar fantasie met haar op de loop. De hond rent haar voorbij, kijkt even achterom en is dan uit het zicht. Ze ziet zichzelf lopen in de ramen van de garage, haalt haar schouders op en denkt: het is vandaag morgen.

Met elke stap die ze doet neemt haar zelfvertrouwen toe om vanaf vandaag eens buiten de geijkte paden te gaan lopen, figuurlijk dan. Ze moet lachen als ze denkt dat ze het net zo goed letterlijk kan nemen. “Doe eens gek”, zegt ze tegen zichzelf. Ze kijkt om zich heen en gaat dan van het pad af, het voorstukje van het weiland in. Al bij de eerste stappen is ze vochtig tot aan haar enkels, het gras is echt heel nat. Ze springt over een slootje heen, klimt voorzichtig over een hek met prikkeldraad en staat in het weiland. Ze ziet haar hond nog op de weg staan. Hij loopt een stukje naar links, dan weer terug, rent door naar een hek en kruipt daaronderdoor. De hond is slimmer dan ik, denkt ze als ze door het weiland baggert. Nooit geweten dat het zo drassig is en zo nat. Hoe kunnen koeien hierop staan? Ze maakt haar lange paardenstaart los, gooit haar hoofd voorover en dan achterover en ze voelt de vochtige lucht op haar gezicht. Lang geleden dat ze zich zo heeft gevoeld. Als er maar geen boze boer achter me aankomt. Dat brengt haar direct weer bij de gedachte dat ze spanning wil, haar leven op z’n kop. Wat ze in verhalen leest en op afbeeldingen ziet, in het echt meemaken. Met een stevige pas loopt ze verder, ze geniet en haar hond ook zo te zien.

2.

Simone lacht: “Ik loop in een heel andere richting dan normaal.” Altijd gewild en nu doe ik het, in dit geval dwars door een weiland dat ik, al zolang ik hier woon, vanaf de weg heb gezien. Ze huppelt verder en met een kleine aanloop maakt ze een salto. Door de ongelijke grond valt ze als ze weer neerkomt. Ze staat op en is trots op zichzelf, de salto lukte, de landing even niet. Dan kijkt ze recht in de ogen van haar hond. Ze slaat een arm om zijn kop en knuffelt hem. Snel staat ze op, de hond springt tegen haar aan. Ze klopt hem nog even flink op zijn lijf en dan gaan ze verder. Simone besluit om vandaag - het is immers morgen in haar voornemen, en dus vandaag… - voor het eerst van haar leven buiten de lijnen te gaan kleuren en haar fantasieën na te jagen. “Misschien overleef ik het kopen van polsboeien niet, maar ik ga het wel doen”, spreekt ze zichzelf moed in. Ze ziet zichzelf al een ruimte inrichten op haar ruime zolder om spelletjes te spelen. Alleen? Groen als gras, eerst nu denkt ze dat iemand er misschien wel bij moet zijn om haar vast te binden, om haar te laten kennismaken met deze wereld vol fantasie.

Na ruim anderhalf uur komen ze weer thuis. Het is stil in huis. Iedereen naar de sportclub. Al langer hebben zij en haar man ieder een eigen leven, de kinderen studeren en komen vaak langs in het weekend. De hond laat zich het water en wat brokjes smaken, Simone geniet van de stilte, hoeft niets uit te leggen, neemt een douche, fantaseert over wat ze zal gaan kopen in een winkel gericht op BDSM-artikelen en kleding en droogt zich vervolgens zorgvuldig af. Een half uur later is ze, zoals iedereen haar kent, tiptop aangekleed en opgemaakt. Ze kijkt in de spiegel, schudt haar hoofd en kleedt zich weer uit. Anders, vandaag wordt - nee is - het anders, denkt ze. Mijn eerste stappen in de BDSM-wereld.

Ze schuift wat kleding in de kast heen en weer, besluit een stijlvolle jurk aan te trekken. Eerst pakt ze donkere lingerie en trekt het aan. Ze geniet ervan hoe ze eruitziet, gekleed in lingerie. Uit de la met kousen pakt ze een nog ingepakt paar. Alsof ze zichzelf verwent, trekt ze de kousen aan. Het speciale gevoel begint al bij het moment dat ze de zachte stof langzaam door haar vingers laat glijden voordat ze de kousen aantrekt. Heel voorzichtig, om te voorkomen dat er direct een ladder in komt, rolt ze de stof over haar voet, hiel, kuit, knie en haar bovenbeen. De voet rustend op een stoel, de andere op de grond. En dan eindigt de kous halverwege haar bovenbeen. Ze beweegt met haar vingers langs de gehele bovenrand van de kous, zodat deze mooi glad zit. Toch een keer jarretels kopen, denkt ze, misschien straks. Simone heeft als ze kousen draagt hold-ups. Ze kijkt in de spiegel of ze netjes recht en even hoog zitten, om dan nog eens met een glimlach te constateren dat het er sexy uitziet. De eerste stap, hierbinnen in mijn ruimte, de luxe zolderkamer waarvan menigeen zou denken dat het een loft is. Simone vindt het aantrekken van kousen een mooi ritueel waar ze zich even helemaal op kan richten, het speciale gevoel blijft de hele dag.

Ze is vastbesloten: vandaag komt er meer bij, hoe of wat ook. Simone pakt haar lievelingsjurk. Ze verheugt zich er nu al op dat ze bij elke stap de stof van de jurk over haar billen en benen voelt glijden, waardoor ze er steeds weer aan wordt herinnerd wat ze onder haar jurk aanheeft. Bijpassende schoenen, natuurlijk met hoge hakken, een enkel sieraad om haar hals, haar pols en om twee vingers. Ze kijkt in de spiegel, maakt zich op, donkere make-up, staat mooi bij haar blauwe ogen. Smokey eyes, besluit ze. Haar steile haar borstelt ze. Ondanks haar leeftijd nog geen grijs te bekennen in het dikke zwarte haar dat als een gordijn om haar heen hangt. Met een rechte rug weet ze haar kroon te dragen. Ze trekt een leuk jasje aan, gooit haar lokken over de jas en pakt haar autosleutels. De hond slaapt. Of nee, toch niet, ziet ze als hij haar met één oog tot de voordeur volgt.

3.

Simone parkeert haar auto iets verder weg van de winkel. Het is een luxe zaak om alles te kopen wat met BDSM te maken heeft, met een heel ruime kledingcollectie. Na een korte wandeling loopt ze de zaak binnen. In de weekenden altijd open, maar het is nog niet druk. Er klinkt een vriendelijk ‘Goedemorgen’. Simone knikt en loopt wat langs de stellingen. Het zien is al genoeg om haar hart sneller te doen kloppen.

“Kan ik u helpen?”, klinkt het zachtjes.

Achter haar staat een vrouw van eind dertig, halflang blond haar, modieus geknipt. Haar fijne gezicht is naar beneden gericht. Als antwoord uitblijft, kijkt de vrouw op. Simone ziet haar nu goed. Geen idee wat ze wil hebben, maar ze wil wel van alles hebben. “Ik weet het nog niet zo goed, het is allemaal nieuw voor me.” De groene ogen van de vrouw volgen haar lippen. Simone kijkt haar aan. Ze draagt polsboeien en om haar hals een leren riem met een tekst of een woord, het is niet goed te lezen. Haar hart slaat over. Een sub! Voor het eerst spreekt ze met iemand van wie ze zeker is dat het een sub is. Ziet een sub er zo uit? Ze lacht om haar eigen gedachte.

“Waarom lacht u mevrouw, heb ik iets geks gezegd of gedaan?” Simone schudt direct haar hoofd en zegt fluisterend: “Ik heb sub-gevoelens, denk ik, en ik wil een paar dingen kopen om uit te proberen of het zo is. Vooral ook kleding.” De verkoopster pakt haar hand en neemt haar mee. “Mevrouw, deze sub leidt u rond als u dat wilt. Nieuw zijn in deze wereld is altijd een uitdaging. Eerst gaat u naar zichzelf kijken.” De vrouw pakt een hoge kruk en verzoekt Simone erop te gaan zitten. Dan rijdt ze een spiegel voor haar.

“We mogen uw sub-gevoel niet onderdrukken, uw zoektocht is al begonnen en ik zal u, zolang u in deze winkel bent, begeleiden. Weet dat ik hier slechts op de zondagen sta voor mijn plezier en ja, in opdracht van mijn meester. Ik heb een baan op directieniveau en ik zal u geen moment iets aansmeren of u het gevoel geven dat verkopen de overhand heeft.”

Simone voelt zich direct op haar gemak. Ze kijkt in de spiegel en ziet eigenlijk meer van de vrouw die spreekt als zichzelf. “Ik doe u een halsbandje om en polsboeien.” Ze schrikt. Nu al?, denkt ze. Ze staat in een reflex op en wil weggaan. “Zitten blijven!”, klinkt het streng. Simone sluit haar ogen en gaat als vanzelf weer zitten. Enigszins ongemakkelijk zit ze op de kruk en er komt een gevoel over haar heen dat ze nooit eerder heeft ervaren.

4.

“Mijn sub-naam is Clothilde. Mijn meester is docent Geschiedenis en zijn favoriete periode is de middeleeuwen. U begrijpt vast wel dat hij in de kelder een ruimte heeft ingericht waar…”

Simone haar mond valt open. Ze neemt de vrouw in zich op en een van haar fantasiebeelden wordt vervangen door deze vrouw aan een groot houten kruis, weerloos vastgebonden. Ze schaamt zich ervoor dat ze behoorlijk opgewonden raakt en dat haar kruis nat wordt. Simone schudt haar hoofd en voelt dat ze meer wil, veel meer. Clothilde legt haar handen op de schouders van Simone.

“Gaat u vooral zelf dingen uitproberen of heeft u iemand die…?” Simone onderbreekt haar. “Nee, nee, niemand weet dat ik hier ben, dat ik fantasieën heb en dat ik stappen wil zetten in de wereld van bondage. Eerlijk gezegd raak ik al opgewonden van uw woorden over de middeleeuwen en de kelder. Ik weet niets en ben dus ook niets gewend.”

Eerlijkheid is Simone haar mooiste karaktertrek. Het is zoals het is. Ze staat voor zichzelf, wetende wat haar zwakke en sterke punten zijn. Dacht ze wat touw en klemmen te kopen in deze winkel, ze is nu al verder dan ze zich bedenken kon.

“Wat adviseert u mij?” Clothilde haar handen rusten nog steeds op Simone haar schouders. “Kijk naar uzelf: wat wilt u, waar ligt uw verlangen? Hard-to-get, onderdanig, weerloos, rollenspel, een echte slavin zijn… of van alles wat?”

Simone krijgt steeds meer het idee dat ze ergens in verzeild raakt waar ze nooit meer uit wil komen. Clothilde verstevigt de druk op Simone haar schouders en knijpt erin. Een gesmoorde kreet van pijn kan ze niet onderdrukken. Ze kijkt in de spiegel en ziet dat Clothilde hier zichtbaar van geniet. Het is voor het eerst dat iemand haar bewust pijn doet. Simone kijkt zichzelf aan in de spiegel. Dit is dus buiten de lijnen kleuren. Haar ademhaling wordt sneller. Een vrouw laat haar zien dat ze te lang gewacht heeft.

“Ik wil alles”, flapt ze eruit. “Ik heb geen idee wat ik speciaal wil. Nog geen moment aan het vervolg gedacht. Mijn plan was tepelklemmen en wat touw te kopen, misschien wat boekjes. U zet me op een kruk en ik voel al meer dan ik had kunnen bedenken.” Simone kijkt haar bijna verlangend aan als Clothilde met haar haar begint te spelen. Ze trekt eraan en Simone haar hoofd gaat naar achteren. De vrouw kijkt haar aan. “Uw lichaam leent zich uitstekend voor een korset. Ik laat u er een passen! Kom, we gaan naar de ruimte hiernaast.”

5.

Simone volgt haar en denkt aan haar paard. Grappig dat ik die associatie nu heb. Alsof deze vrouw mij een winner wil laten zijn. Ze zijn nu in een mooie ruimte. Het lijkt in ieder geval niet op een paskamer, maar het is meer een sfeervol ingerichte kamer. Als Simone goed kijkt, ziet ze verder alleen maar kasten en spiegels.

“Kleed je maar uit.” Simone ontdoet zich van haar jas, jurkje en kousen, ze voelt zich op haar gemak bij deze vrouw. “Beha ook uit hoor, anders past het korset niet.” Ze doet haar beha los en houdt haar handen voor haar borsten. Ze vraagt zich direct af waarom ze dat doet en laat haar armen weer naast haar lichaam vallen. De vrouw geeft haar twee stokjes. Simone kijkt verwonderd. “Chignon maken.” Ze trekt een vragend gezicht. “Dat heb ik nog nooit gedaan met stokjes.”

Clothilde loopt naar haar toe en even later heeft Simone een chignon met stokjes. Het doet vreemd aan als ze in de spiegel kijkt en ze de uiteinden van de stokjes uit de knot ziet steken. Ze schudt haar hoofd. De stokjes blijven keurig zitten.

Clothilde opent een kast en pakt een crèmekleurig korset, afgewerkt met zwarte banden. Simone pakt het vast en is verrast door de zachtheid van de stof. Ze bewondert de koordjes. Nooit eerder heeft ze dit in haar handen gehad, er zelfs nooit over nagedacht. Ze ziet de afbeeldingen van ingesnoerde vrouwen voor zich. Ze drukt het korset tegen haar lichaam en al snel begint Clothilde aan de koorden te trekken. Ze moet toegeven dat het heerlijk zit.

“Kijk maar in de spiegel”, zegt Clothilde na verloop van tijd. Simone staat op en kijkt, draait een beetje rond en voelt zich prettig. Veel bewegingsvrijheid is er niet, het geeft haar wel een goed gevoel. Clothilde gaat nu op een stoel zitten. “Voor me zitten, met je rug naar me toe, op je knieën!”

Even huivert Simone. Dit is de eerste keer dat iemand haar zo commandeert. Langzaam loopt ze naar Clothilde toe en doet wat haar is gevraagd. Als ze wacht tot Clothilde iets gaat zeggen of doen, voelt het als een warme deken. Ze sluit haar ogen en geniet. Dit is, zonder het te weten, precies wat ik zoek, denkt ze als Clothilde twee handen op haar schouders legt en vervolgens de koorden strakker trekt. Simone wordt bang dat ze geen adem meer kan halen, weet echter dat ze deze vrouw kan en moet vertrouwen. Het wordt strakker en strakker. Niets klemmen, touwen of meer, slechts een korset brengt haar al in vervoering. De opwinding die ze zocht. Dit is slechts een begin, een fantastisch begin.

6.

“Opstaan en vooroverbuigen.” Simone verbaast zichzelf door gehoor te geven aan deze opdracht. “Dieper.” Ze doet haar best om dieper te gaan, voor zover het korset het toelaat. Clothilde trekt nu het slipje van Simone naar beneden en Simone stapt eruit.

“Wat is uw voornaam?” Clothilde bekijkt haar van top tot teen. “Simone.” Ze voegt er direct aan toe: “De gehoorzame.” “Dat zal de tijd leren”, antwoordt Clothilde.

Ze is niet gauw in verwarring te brengen, maar nu ze met haar billen bloot voor deze, eigenlijk onbekende, vrouw staat is ze een moment uit balans. Clothilde ziet dat en zegt haar weer rechtop te gaan staan. “Je hebt mooie billen, Simone.” Woorden die ze al heel lang niet meer heeft gehoord. Ze groeit met dit compliment.

Clothilde geeft haar een paar netkousen en jarretels. Verrast pakt Simone deze aan en ze trekt ze heel voorzichtig aan. Ze kijkt in de spiegel en geniet van wat ze aanheeft. Tevreden probeert ze een blik van Clothilde te vangen.

7.

Clothilde reageert niet echt, ze bekijkt Simone van top tot teen. Zij weet maar al te goed hoe haar meester is en dankzij haar pietje-precies-mentaliteit kan en mag ze zich naast hem handhaven. Wat niet wegneemt dat ze duidelijke karaktertrekken blijft ontwikkelen en voor haar meester dus aantrekkelijk blijft.

Ongeduldig, eigenwijs en impulsief, dat heeft Clothilde vele correcties opgeleverd. Lichamelijke straffen die haar zo veel genot bezorgen, maar haar meester weet altijd net even verder te gaan en haar grenzen van pijn en wat ze kan hebben, te verleggen. Haar meester houdt van mindplayen negeren. Iets waar Clothilde iedere keer weer de grootste moeite mee heeft. De laatste grote clash heeft een maand geleden plaatsgevonden; ze wilde weg na twee dagen van compleet negeren. Haar meester heeft haar behouden door haar uit te leggen dat het hem vreselijk opwond en dat hij haar graag zo diep als mogelijk wil ervaren. Iedere keer iets verder.Clothilde heeft op het moment gewacht dat er iemand als Simone zou binnenkomen. Simone is perfect voor haar meester. Nieuw, helemaal nieuw, ‘maagd’, om zo te zeggen. Ze wacht nu op het moment om Simone zover te krijgen dat ze zich aan haar meester voor wil stellen.

“Simone, wil je iets drinken?” “Kopje thee graag, Clothilde.” Snel zet Clothilde thee, maakt een dienblaadje op met koekjes en chocolade. Ondertussen bekijkt Simone zichzelf in de spiegel en trekt ze de stokjes uit haar haar. Ze geniet ervan hoe ze eruitziet. Ze betast even haar borsten door de stof van het korset heen en ook haar schaamlippen. Die laatste voelen nat aan. Geen slipje, alleen dat al windt haar op.

Clothilde komt terug met de thee en ziet wat Simone heeft gedaan. Ze wordt gecontroleerd boos. Net voldoende om Simone te laten schrikken, niet om haar bang te maken.“Ga je handen wassen, Simone!” Simone voelt zich net een klein kind dat iets vies heeft gedaan. Ze kijkt haar vragend aan en slechts een vinger wijst de richting aan waar ze een wastafel kan vinden. Dit zijn de raarste paar meters die ze heeft gelopen in haar volwassen leven. Gaat ze hier een grens over die haar doet belanden in de wereld waar ze zo graag meer van wil weten?

8.

Simone staat voor de spiegel en het zien van het korset en haar losse lokken er nonchalant overheen, windt haar op. Normaal ziet ze er heel verzorgd uit, nu met de lokken zomaar los op dit mooie kledingstuk brengt het haar in verwarring. Het kriebelt weer tussen haar benen. Ze doet de kraan open, met een hand gaat ze snel langs haar schaamlippen en streelt ze haar clitoris. Ze sluit haar ogen. Met haar andere hand doet ze net alsof ze haar handen wast. Als ze in de spiegel kijkt, ziet ze niet alleen haar eigen gezicht. Een heel klein gilletje van schrik doorbreekt de onheilspellende stilte die in de spiegel te zien is. Simone weet zich heel erg betrapt en kleurt behoorlijk.

“Sorry… ik… eh ik…” “Wordt het niet zo langzamerhand tijd voor een lesje? Hoewel hier niet te koop, bied ik je deze wel aan.” Simone haar mond valt open. Haar vingers nog steeds bij de clitoris, al beweegt er even niets. “Maar niet hier. Je gaat je aankleden met de kleding die ik voor je heb uitgezocht en je wacht in de ruimte waar ik je achterlaat.”

Clothilde zegt het op zo’n wijze dat Simone niet eens het idee krijgt om haar tegen te spreken. Simone kleedt zich aan met de kleding en schoenen die Clothilde voor haar heeft neergelegd. Het korset houdt ze aan. Ietwat onwennig, maar ook blij met wat ze aanheeft. Clothilde dirigeert haar naar een klein kamertje en sluit de deur.

Simone hoort Clothilde ‘Hallo’ zeggen en enigszins nieuwsgierig gluurt ze door het sleutelgat. Verbaasd ziet ze dat Clothilde op haar knieën zit en telefoneert. Ze vangt een flard op. “Meester, excuus dat ik, uw sub, u stoor, zij heeft voor u een verrassing. Wilt u zo goed zijn deze verrassing zelf in ontvangst te nemen in de winkel waar uw sub vandaag aanwezig mag zijn?”

Simone verliest een klein beetje haar evenwicht door het strakke korset en de hoge hakken en bonst met haar hoofd tegen de deur. Ze houdt snel de deurkruk vast en valt achterover als de deur naar haar toe opengaat. Waarschijnlijk vraagt haar meester wat dat lawaai is, Clothilde haar antwoord luidt: “Meester, dat is uw verrassing, het is gevallen, maar niet stuk.”

Clothilde stopt met spreken, staat op en kijkt vernietigend naar Simone die op haar rug ligt. “Simone, je brengt mij in een lastig parket als je er niet binnen vijf minuten uitziet om door een ringetje te halen. Doe me dit niet aan.” Voor het eerst hoort Simone een soort angst in de stem van Clothilde.

Simone gaat snel staan en fatsoeneert haar kleding, kijkt of de schoenen nog glimmen en of het jasje, over het korset, niet is gekreukt. Gelukkig zijn de netkousen nog heel, denkt ze als ze haar haar naar achteren gooit en ze zich ter keuring aanbiedt aan Clothilde. Die geeft haar een netje. “Doe je lokken daarin.” Simone doet haar hoofd voorover, vangt haar lokken in het netje dat behoorlijk rekt, maar als ze het loslaat zijn haar lokken strak gevangen. Ze kijkt in de spiegel en herkent zichzelf niet. Nu is alleen haar gezicht te zien, omlijst door een zwarte lijn, de lokken gevangen op haar achterhoofd.

“Hij is er,” fluistert Clothilde, “ga in die hoek staan.” Simone lacht nerveus. “In de hoek staan?”, fluistert ze. “Schiet op”, sist Clothilde. Ineens gebeurt er iets in Simone. Ze stapt naar de hoek, haalt diep adem en heeft het gevoel dat er iemand binnenkomt waar Clothilde een enorm ontzag voor heeft.

“Clothilde!” Simone verstijft, begint hevig te transpireren en slaat een hand voor haar mond. Kan het erger? Simone kan niet ademhalen, ze herkent de stem van haar eigen man. Ze durft absoluut niet om te kijken als hij Clothilde vraagt waar zijn verrassing is. Vergissing? Heeft hij mij gezien? Of denk ik alleen dat het zijn stem is? Clothilde wijst naar Simone. “Daar staat ze”, zegt ze trots, wijzend naar Simone. “Mmmm, en heeft deze… eh… sub ook een naam?” Simone denkt dat haar hart ongeveer in haar keel zit. Ze steekt een hand uit naar de muur om niet te vallen.

“Simone, meester”, zegt Clothilde. Ze zegt ‘meester’ tegen de docent Geschiedenis, míjn man!, denkt Simone zonder dat ze weet of ze nu verbaasd, boos of kwaad moet zijn op haar man of op deze Clothilde. Hoelang kennen beide elkaar? “Zo heet mijn vrouw ook, maar dat weet je.”

Ze weet van mijn bestaan af, denkt Simone en ze hoort het geluid dichterbij komen. Haar man staat nu een meter van haar af en hij herkent haar niet? Simone heeft het bijna niet meer als hij zegt: “Zij heeft ook zwart haar. Maar goed Clothilde, deze sub lijkt jou geschikt om met mij kennis te maken? Weet je of ze enige ervaring heeft, het nieuwsgierigheid is of dat ze op een avontuurtje uit is?”

Deze woorden doen Simone pijn. Ze is bijna in staat om zich woest om te draaien en hem ter verantwoording te roepen. Ze besluit echter pas te reageren, om hem aan te kijken, als hij haar gezicht ziet.

Hij richt het woord tot Simone. “Simone, een verrassing volgens Clothilde, niet stuk, maar wel gevallen. Misschien moet ik je goed vastbinden zodat je niet meer valt. Laten we beginnen met een blinddoek.” Voor Simone er erg in heeft, draagt ze een blinddoek. “Draai je om Simone, ik zal je een passendere naam geven… eh… dat wordt Elle.”

Ze voelt zijn handen op haar schouders. Dat is heel lang geleden. Ze zijn elkaar in bed een beetje kwijtgeraakt. Nu, uitgerekend nu staat de man van mijn dromen toen ik jonger was achter me en hij heeft me net geblinddoekt. Zou hij mij echt niet hebben herkend?, vraagt Simone zich af.

“Clothilde, hoelang moet ik nog wachten voordat je mij het touw aangeeft?”, vraagt hij als hij een ketting aan Simone haar halsband klikt. Simone raakt hierdoor opgewonden, wat even later wegebt door de toon waarmee hij zegt: “Clothilde?” Clothilde komt naast hem staan en reikt hem het touw aan, kijkt hem aan en hoopt op een compliment dat ze deze verrassing voor hem heeft. “Clothilde!” Dan weet ze het, ze moet naar beneden kijken. Verlangend naar een arm of een kus kijkt Clothilde naar beneden. “Eerst ervaren of Elle een sub van nature is, voordat ik je een compliment geef en je beloon.”

Simone kijkt op zonder iets te zien. Wat bedoelt hij met ‘belonen’? Gaat mijn man vreemd met Clothilde? Clothilde komt niet verder dan: “Ja, meester.” Hij pakt haar kin beet en zegt: “Goed dat je me belde.” Ze reageert niet, weet dat dat nu niet wordt gewaardeerd. Clothilde weet hoe hem te behagen en dat weet hij maar al te goed.

“Elle, ik doe je jasje uit.” Hij raakt haar even licht aan en doet behendig het jasje uit. Dan pakt hij haar polsen en bindt hij deze op haar rug bij elkaar. “Simone betekent ‘de gehoorzame’, wist je dat Elle?” Simone slikt, hoe ga ik antwoorden? Verdraai ik mijn stem, knik ik of…

9.

Ze blijft staan en reageert nog even niet. “Elle?”, klinkt het nogmaals. Simone knikt en zegt heel zachtjes: “Ja… meester.” Hij gaat met zijn handen langs het korset. “Mmmmm, mooi gekozen Clothilde, je weet wat ik mooi vind. Kan ze mooi lopen op deze schoenen?” Clothilde is goudeerlijk: “Meester, ik hoop het, zij… Simone heeft ze net pas aan en we hebben niet echt gelopen voor u kwam.” “Je hebt me te vroeg geïnformeerd of…?”

Simone herkent haar man niet met deze manier van spreken. Er zit iets ongelooflijk dreigends in zijn stem. Wat heeft hij al die jaren voor mij verborgen gehouden? Is dit toeval nu, of heeft hij dit opgezet? Of zou het een combinatie van beide zijn? Ze haalt diep adem en wil een einde maken aan dit toneelstukje als ze bedenkt dat het ook in haar voordeel kan uitpakken en hij haar weer ontdekt, nu als zijn… een van zijn subs. De laatste gedachten doen haar slikken, maar het is wel een begin, houdt ze zich voor. Ze voelt dat hij vlak achter haar staat.

“Elle, ik denk dat ik jou meeneem naar de manege vanmiddag, mag je met Clothilde…” Hij maakt een klikkend geluid met zijn tong tegen het verhemelte. Alsof hij een paard roept. De schrik slaat haar om het hart. Toch niet naar de manege waar ik altijd rijd? Dat zal hij mij toch niet aandoen… Of heeft hij echt niet in de gaten dat ik zijn vrouw ben?!

Simone probeert zo emotieloos mogelijk te kijken, opeens bang voor elk volgend moment. Hoever gaat dit? Wat gaan we dan doen bij die manege… en hoe gekleed? Clothilde heeft mij niet zomaar deze kleding gegeven en aan laten trekken. Ze voelt zijn handen om haar handen en hij trekt ze omhoog zodat ze voorover moet buigen. Herkent hij mijn handen niet? Ze voelt de trouwring die hij draagt. Zij heeft deze al lang niet meer om, ook omdat ze vaak andere ringen draagt. Zoals vandaag. Ze buigt heel ver voorover zonder haar evenwicht te verliezen. “Elle, je bent wel lenig zeg!” Ja, denkt ze, had je maar beter op moeten letten de laatste tijd. Ze besluit geen antwoord te geven.

“Zwarte broek en zwart jasje, zoek ook een luxe hoed of mutsje voor Elle, Clothilde. Ik kom jullie straks halen.” Even raakt hij Simone haar billen aan en laat haar dan weer rechtop staan. Ze ziet hem op de rug weer de winkel in gaan. Simone is blij dat hij weer weg is, voor even. Clothilde maakt haar polsen los. “Hoelang ken jij deze man al, Clothilde?”

Clothilde houdt een vinger voor haar mond en wijst naar de winkel. Simone verbijt zich en trekt dan het jasje weer aan, doet de schoenen uit, trekt een zwarte broek aan en stapt dan weer in haar schoenen. Clothilde geeft haar de keuze uit drie hoedjes. Nooit eerder heeft ze hoedjes gedragen, maar de modellen passen haar goed en ze staan heel leuk. Stilletjes hoopt Simone dat ze indruk op haar man maakt, straks. Vooral ook dat hij haar verlangen gaat bevredigen. Simone kijkt Clothilde aan. Is dit wat haar man wil? Hoe Clothilde doet, gekleed is, haar haar draagt? Ze is er niet gerust op.

10.

‘Straks’ blijkt bij winkelsluiting te zijn. Simone heeft uren op een stoel gewacht met het diepdonkerblauwe hoedje in haar hand, terwijl Clothilde in de winkel aan het werk was. Was het echt mijn man?, is de vraag die de hele tijd door haar hoofd gaat, naast de vraag wat er straks gaat gebeuren.

“Hij is er”, zegt Clothilde en ze maakt een beweging met haar hand dat Simone moet opstaan. “Hoedje op en naar de grond blijven kijken!” Juist als ze door de achterdeur naar buiten gaan, doet Clothilde een smalle blinddoek voor bij Simone. Ze sluit af en begeleidt Simone naar de auto. Simone neemt plaats op de achterbank, Clothilde gaat voorin zitten. Als ze in de auto zit, weet ze het zeker. Precies dezelfde geur. Dit is de auto van mijn man, denkt Simone. De gedachte van langdurig naast elkaar leven is opeens weg en er gloort van alles aan de horizon. Ontvoerd, maar dan op een heel prettige wijze. Ontvoerd, haar nieuwe leven in. Naast de spanning is ze erg opgewonden door een hernieuwde kennismaking met haar man en vooral door haar verlangen om zijn sub te zijn. Zo af en toe of misschien wel af en toe niet.

Na een rit waarvan ze geen idee heeft hoelang deze heeft geduurd, stopt de auto. “Clothilde,” zo spreekt de man, “dit is mijn huis. Ik heb net de vergunning gekregen om een huisje ernaast te bouwen, dat wordt jouw onderkomen en daaronder komt de kelder waar we zo vaak over hebben gesproken.”

Simone spitst haar oren. Clothilde, een eigen huisje naast zijn huis, ons huis… Of staan we hier helemaal niet bij ons huis? Vragen die Simone zichzelf stelt als haar de plannen van een jaar geleden te binnen schieten om er een huisje naast te bouwen. Maar door de moeizame relatie, ze leven behoorlijk langs elkaar heen, dacht Simone dat het er nooit zou komen. Al die tijd heeft hij dit voorbereid en het moment afgewacht dat ik de BDSM-wereld zou verkennen. Ondertussen is hij wel iemand tegen het lijf gelopen: Clothilde. Wat is haar rol eigenlijk?

“Uitstappen!” Clothilde maakt de deur voor Simone open. Ze stapt uit, voelt een mannenhand die haar hand pakt. “Het gaat om jou Elle, om jou, op jou heb ik gewacht.” Er gaat een siddering door haar heen. Het is mijn man! Ze durft niets te zeggen. Haar onderlip trilt een beetje. Hij maakt haar blinddoek los. Ze kijkt hem recht in het gezicht. Verschrikt kijkt ze vervolgens langs hem heen, naar het huis.

“De kinderen zijn vanmiddag weer naar hun studentenappartement gegaan, op verzoek.” Hij lacht. “Ze hebben een studentenfeest vanavond, laatste maanden he?!” Hij knipoogt naar Simone. “Clothilde heeft mij wegwijs gemaakt. We hebben geen flirt of relatie. Zij heeft een eigen leven, al ben ik wel haar meester natuurlijk.” Clothilde lacht haast verlegen. “De rest vertel ik je straks. Eerst dit.”

Simone voelt geen spoor van jaloezie. Eerder een enorme nieuwsgierigheid. Ze vertrouwt haar man, zoals hij haar altijd vertrouwde. Hij geeft haar een cadeau. Met trillende handen pakt ze het aan en pakt ze het uit. Ze ziet een smalle leren riem met in gouden letters de naam Elle erop. Ze kijkt hem ongelovig aan. “Hoe wist je dat ik…?” Hij pakt haar gezicht beet met beide handen. “Ik hoopte het Simone, ik hoopte het zo zeer. Ik zag het gebeuren bij je, je begon steeds meer te lezen over BDSM.”

Hij hield me al die tijd in de gaten en ik maar denken dat hij me negeerde, denkt ze als ze niet meer weet of ze moet lachen of huilen. Ze geeft hem de halsband. Hij maakt de band los die Clothilde eerder om haar hals deed en doet het cadeau bij haar om. Clothilde klapt heel zachtjes in haar handen en doet haar hoofd naar beneden. Simone begrijpt haar en doet direct hetzelfde.

“We gaan naar binnen, we hebben ons eigen feestje… en we vieren dat niet alleen met een glaasje champagne”, zegt hij als hij de polsen van Simone pakt en deze op haar rug houdt. Simone zucht diep. Mijn man. “Ik heb je zo gemist, Paul”, zegt ze met haar gezicht nog steeds naar de grond gericht. Hij doet het hoedje af, geeft een kus op haar haar en loopt naar de voordeur. Clothilde volgt hem en Simone loopt erachteraan, kijkend naar het stuk grond waar het huisje én de kelder gebouwd gaan worden.

“Hij heeft gewacht tot ik eraan toe was om buiten de lijntjes te gaan kleuren. Nu dat gaan we doen, en hoe!”, zegt ze met haar gezicht naar buiten gekeerd als ze de deur sluit.